ตอนที่ 17 ความเห็นไม่ตรงกัน

ตอนที่ 17 ความเห็นไม่ตรงกัน

ฮองเฮารู้สึกชาไปทั้งหน้า ดวงตาร้อนราวกับโดนไฟเผาทําให้ คนไม่กล้าสบตา นางมองไปที่หมอหลวงแล้วพูดขึ้นมาว่า “ข้าไม่ สนว่าเจ้าจะใช้วิธีไหนแต่ต้องช่วยอ๋องเหสียงให้ได้

“ขอรับ” หมอหลวงตกใจรีบหมุนตัวหันกลับไปให้คนไปตามหมอ หลวงที่สํานักหมอหลวง

หมอหลวงทั้งหมดถึงแล้วขนาดใต้เท้าหยวนพ่านยังรีบมา

ในนําหนักวุ่นวายไปหมดฮองเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้ถ้ายซือ ฮองเฮา ที่สูงศักดิ์ถูกความกลัวเข้ามาครอบงำในมือของนางถือลูกประคำ ปากท่องสวดมนต์ไม่หยุด แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกสงบเลย ดวงตา คู่นั้นมองไปที่เตียงอย่างไม่กะพริบตา

องค์ราชทายาทเองก็ทรงเฝ้าดูอยู่ข้างๆสีหน้านิ่งเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้นเมื่อเทียบกับความวุ่นวายในห้องตอนนี้

ราวกับว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อนั้นไม่ใช่พี่

ชายของตน

หยวนพ่านทำสีหน้าสงสัยเขาป้อนยาลงไปแล้วทำให้อ๋องเหลียงเหมือนจะหยุดหายใจ จนเขาไม่กล้าที่จะให้ยาอีก

สถานการณ์แบบนี้หากไม่รีบแก้ไขให้อ๋องเหลียงสามารถหายใจ ได้สะดวกเกรงว่าชีวิตของเขาคงจะยื้อไว้ไม่ได้แน่

และใช้เข็มคือวิธีที่เร็วที่สุด สามารถฝังเข็มแล้วเปิดเส้นลมปราณ ถึงจะบอกไม่ได้ว่าสามารถช่วยชีวิตอ๋องเหลียงได้ แต่อย่างน้อยก็ สามารถช่วยให้เขาหายใจได้สะดวกและพ้นขีดอันตราย

อีกอย่างไม่สามารถใช้ยาได้ในตอนนี้ วิธีเดียวที่ช่วยได้คือใช้ เข็ม

แต่ในสำนักหมอหลวงเหมือนว่าจะไม่มีใครที่ชำนาญการฝังเข็ม เลย มีเพียงใต้เท้าหยวนพ่านคนเดียวที่เคยศึกษามา

และอำนาจตัดสินใจในการรักษาก็อยู่ที่ใต้เท้าหยวนฟาน

ใต้เท้าหยวนพ่านมองไปทางฮองเฮาที่กำลังจับลูกประคำอยู่ เขา คุกเข่าลง “ทูลฮองเฮาวิธีเดียวที่จะช่วยอ๋องเหลียงในวันนี้คือฟัง เข็มพะยะค่ะ”

“ฝังเข็ม ฮองเฮากระดกคิ้วขึ้นแล้วนึกถึงคำพูดของเสี้ยหลีโม่
นางรีบวางลูกประคำลง แล้วมองดูหยวนฟาน “ฝังเข็มเจ้ามั่นใจ แน่ไหน”

สีหน้าของหยวนพ่านดูครุ่นคิด “ข้าน้อยก็ไม่ค่อยมั่นใจ แต่นี่คือ วิธีเดียวในตอนนี้”

ฮองเฮาถามขึ้นอย่างมีหวังว่า “วันนั้นข้าถามเจ้าเกี่ยวกับเรื่องฝัง เข็มนี้ เจ้าบอกว่ามันไม่ควร ถ้าเจ้าฝังเข็มแล้วเกิดมีอะไรผิดพลาด ขึ้นมา จะทำอย่างไร”

หยวนพ่านพูดขึ้นว่า “หากฝังเข็มมั่วๆ แน่นอนว่าอันตราย แต่ หากเป็นคนที่ทํานาญการฝังเข็มก็จะสามารถช่วยอ๋องเหลียงได้ ที่ฮองเฮาถามกระหม่อมในวันนั้น กระหม่อมจะตอบแบบนี้ นั่นก็ เพราะจนถึงทุกวันนี้ยังไม่เคยพบเจอหมอคนไหนที่ชำนาญการ ฝังเข็มเลย ทฤษฎีการดูดเลือดออกสามารถใช้ได้แต่ที่น่าเสียดาย คือจะไปหาหมอเทวดาแบบนี้จากที่ไหนมา

เขาเงยหน้าขึ้น “ฮองเฮาคนที่พูดเรื่องการใช้เข็มแทงแล้วดูด เลือดออกคือใคร ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องการฝังเข็มแต่เขาอาจจะ รู้จักผู้ที่มีฝีมือสูงส่งก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮานึกถึงเสี้ยหลีโม่ขึ้นมาทันที นึกคิดนางเป็นแค่สาวน้อย จะไปเข้าใจอะไรการฝังเข็ม แต่นางก็พูดออกมาได้เป็นเรื่องๆหรือ นางจะรู้จักกับผู้มีฝีมือ
ไม่ ไม่ใช่แน่นอน เสี้ยหลีโม่และหลี่ซื่ออยู่ในจวนตลอดเวลาไม่ เคยพบเจอกับโลกภายนอก เฉิงเสียงเสี้ยเองก็คงไม่ปล่อยให้นาง ออกไปพบผู้คน นางจะไปรู้จักผู้มีฝีมือได้อย่างไรกัน

หมอหลวงคนหนึ่งได้ยินหยวนพ่านพูดออกมาแบบนั้นเขาจึงได้ พูดขึ้นว่า “ทูลฮองเฮาเสี้ยหลีโม่ไม่มีทางที่จะไปรู้จักกับคนที่มี ฝีมือสูงส่งแน่ ผู้หญิงคนหนึ่งจะไปเข้าใจอะไรเกี่ยวกับการแพทย์ รู้หนังสือเพียงไม่กี่ตัว เคยเห็นในหนังสือประวัติศาสตร์หรือใน หนังสือสานหลิวของหมอล้วนพูดกันว่าหมอที่เก่งที่สุดในใต้หล้า ล้วนอยู่ในวังหลวงหมดแล้ว

หมอหลวงคนนี้แซ่หลิว เขาคือหมอหลวงที่มาช่วงอ๋องเหลียง เอาไว้ในวันนั้น ตอนนี้เขาได้เลื่อนมาเป็นใต้เท้ารองหยวนพ่าน แล้ว

วันนั้นที่หลีโม่พูดถึงเรื่องการฝังเข็มเขาก็รู้สึกไม่ชอบนางขึ้นมา เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งแต่กล้าพูดแสดงความคิดเห็นต่อหน้า หมอหลวงมันช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย

ฮองเฮามองมาทางท่านหมอหลวงหลิว และคิดว่าเขาพูดฟังดูมี เหตุผล และกำลังจะพูดขึ้น องค์ราชทายาทที่ฟังอยู่ข้างๆก็ถาม ขึ้นด้วยความสนใจว่า “หมอหลวงหลิวเจ้าบอกว่าเสี้ยหลีไม่เป็นคน พูดถึงการแทงเข็มดูดเลือดงั้นหรือ

หมอหลวงหลิวพูดตอบว่า “องค์ราชทายาทเสี้ยหลีโม่คนนี้ไม่รู้เกี่ยวกับการแพทย์ ถึงจะพูดฟังดูว่านางทําได้แต่พอหาเข้า จริงๆนางอาจจะทำไม่ได้และอาจทำให้ถึงแก่ชีวิต คำพูดพวกนี้ไม่ ควรเชื่อนะพ่ะย่ะค่ะ

องค์รายทายาทมองดูหยวนพ่านแล้วพูดขึ้นว่า “เมื่อกี้เจ้าพูดว่า ฝังเข็มคือวิธีเดียวไม่ใช่หรือ

หยวนพ่านตอบด้วยความเป็นจริงว่า “ทูลองค์ราชทายาท มีของ เข้าไปอุดหลอดลมของอ๋องเหลียงเอาไว้ทําให้หายใจนําบาก บวกกับไม่สามารถให้เขากินยาได้อีกทำให้ในตอนนี้วิธีเดียวที่ สามารถช่วยเขาได้คือฝังเข็ม ะย่ะค่ะ

องค์ราชทายาทตอบอืมแล้วมองไปทางฮองเฮาจากนั้นพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่สถานการณ์ของเสด็จพี่ในตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากฝังเข็ม ถึงจะบอกว่าฝังเข็มอาจมีอันตรายแต่หากไม่ใช้วิธี นี้ก็คงทําได้แค่นั่งมองรอให้เสด็จ ตายไป สู้เรียนเสี้ยหลีไม่เข้า วังมาหากนางรู้วิชาแพทย์ก็ดีไป หากไม่รู้ก็สามารถถามนางได้ว่า คำพูดพวกนั้นที่นางพูดมาใครเป็นคนพูดให้นางฟัง และไปเชิญผู้ มีฝีมือสูงส่งนั้นเข้าวังมารักษาเสด็จ ”

ฮองเฮาคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดคำพูดนี้ออกมาได้ ดูแล้วถึงจะ ทะเลาะกันทุกวันแต่สุดท้ายก็ยังคงมีความเป็นพี่น้องกัน และ แสดงออกมาในเวลาชี้เป็นชี้ตายแบบนี้
นางน้าตาคลอแล้วพูดขึ้นว่า “เย่เอ๋อร์ เจ้าพูดแบบนี้ออกมาได้ ข้า ชื่นชมในตัวเจ้านักที่เห็นเจ้าเป็นห่วงเสด็จพี่ของเจ้า

สีหน้าขององค์ราชทายาทเศร้า เสด็จแม่ที่เสด็จ พิการเช่นนี้ ก็เพราะข้าเองหากในตอนนั้นไม่ใช่เพราะเสด็จพี่ช่วยขาเอาไว้เขา ก็คงไม่ต้องมาพิการแบบนี้ ข้ารู้สึกขอบคุณเสด็จพี่มาโดยตลอด เพียงแต่ว่าข้ารู้สึกละอายใจเกินไปไม่กล้าเผชิญหน้า จนในใจเกิด ความรู้สึกไม่ดี พอวันนี้หวนนึกถึงข้าเองก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย ตอน นี้เสด็จพ่อก็นอนป่วยไม่ฟื้นอยู่บนเตียง เสด็จพี่ก็ยังมาเป็นแบบนี้ อีก หากข้ายังไม่รู้หน้าที่อีกวันหน้าผู้คนในใต้หล้าจะพึ่งพาใคร กัน”

ฮองเฮากุมมือของเขาเอาไว้ ในใจทั้งดีใจและเสียใจ ดีใจที่ สองพี่น้อง กลับมาดีกันแล้ว เสียใจคือเฮาเอ๋อ ยังคงนอนอยู่บน เตียง ไม่รู้จะเป็นหรือจะตายยังไง

นางไม่อาจไม่ระวังเพราะนี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเฮาเอ๋อร์

นางเงียบอยู่ครู่หนึ่ง นางต้องตัดสินใจแล้ว “ไปเรียกอ๋องชื่อเจิ้ง เข้าวังมาก่อน”

ฮองเต้ป่วยหนัก และไม่อนุญาตให้ใครเข้าเฝ้า แต่ก่อนหน้านี้เคย พูดเอาไว้ว่า หากวันหน้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้ถามอ๋องซื่อเจิ้งซือ ถเย้นก่อน
ดังนั้น ฮองเฮาจึงไม่พอใจที่จะต้องไปเจอน้องชายคนนี้ แต่ก็ต้อง ส่งคนไปเชิญเขาเข้ามาเพื่อถามความเห็น

คนในวังวุ่นกับการไปเชิญอ๋องชื่อเจิ้งมา

หยวนพ่านพูดขึ้นด้วยความลังเลว่า “ฮองเฮาตอนนี้อ๋องเหลียง อาการสาหัส ถ้าหากไปเชิญอ๋องเจิ้งซื่อมากลัวว่าอาการจะยิ่งแย่ ลง”

ฮองเฮาหรี่ตา น “ถ้าเช่นนั้นเจ้ามีความคิดเห็นว่าอย่างไร ฝังเข็ม พวกเจ้าก็ไม่ชำนาญยังไงก็ต้องมีคนมาตัดสินใจ

ท่านหมอหลวงหลิวคุกเข่าลงแล้วพูดว่า “ทูลฮองเฮากระหม่อม เคยเรียนฝังเข็มมาถึงแม้ว่าจะไม่เก่งนัก แต่คิดว่าคงสามารถช่วย อ๋องเหลียงได้พ่ะย่ะค่ะ”

หยวนพ่านได้ยินดังนั้นเลยรีบพูดขึ้นว่า “ไต้เท้าหลิวนี่ไม่ใช่เรื่อง ล้อเล่นนะเกี่ยวข้องถึงชีวิตของอ๋องเหลียงเจ้ายังไม่ชำนาญการ ฝังเข็มอย่าได้ลองผิดลองถูกเลย”

หลังจากที่หมอหลวงหลิวได้เลื่อนขั้นเป็นไต้เท้ารองหยวนฟาน แล้วเขาก็คิดที่จะเตะไต้เท้าหยวนพ่านออก ถึงแม้วันนั้นเขาจะไม่ เห็นด้วยกับเสี้ยหลีโม่แต่หลังจากวันนั้นเขาก็กลับไปคิดๆดู แล้ว เปิดหนังสือการแพทย์ดูและพบว่าที่นางพูดมามีเหตุผล
ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยมั่นในใจฝีมือการฝังเข็มของตนเอง ไม่ สามารถทำถึงขั้นฝังเข็มแล้วดูดเลือดออกได้แต่ก็สามารถช่วยให้ กลับมาหายใจสะดวกได้