ตอนที่ 16 อ๋องเหลียงเกิดอาการชัก

ตอนที่ 16 อ๋องเหลียงเกิดอาการชัก

ใบหน้าที่ขาวเผือกของหลีโม่ผุดรอยยิ้มขึ้น จ้องมองไปที่นาย หญิงแก่ “มีวิธีอะไรบ้าง ข้าบุตรสาวคนโตของจวนเฉิงเสียง ก็ควร เอาความฉลาดอันน้อยที่มีนี้มาสู้กับความโชคร้ายของตนเอง และ ความโชคร้ายนี้ก็เป็นญาติสนิทที่เป็นคนนำมันมาให้ข้า

เสี้ยโล่เย่วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เจ้าอย่าได้มาโกรธแค้น ใครเลย อยู่ในจวนนี้เจ้าก็ได้รับความสะดวกสบายมาตลอดสิบหก ปีแล้ว หากไม่ใช่เพราะเจ้ายกเลิกงานแต่งก็คงไม่ต้องตกอยู่ใน สภาพนี้หรอก”

หลีโม่มองไปที่นางแล้วพูดว่า “ใช่หรือ สิบหกปีที่สะดวกสบาย

ไม่ใช่พวกเจ้าสองแม่ลูกด่าทอตบตีทำร้ายข้าหรอกหรือ”

นี่เป็นคำกล่าวหาที่ดูแรงมากแต่ทุกคนกลับเงียบแม้กระทั่งผู้เป็น พ่อของนางก็ได้แต่มองนางด้วยสายตาที่รังเกียจ ยิ่งไม่ต้องพูด ถึงนายหญิงแก่เลย

เสี้ยโล่เยวพูดขึ้นว่า “ไม่ได้มีใครข่มเหงเจ้ามีแต่เจ้าที่ไม่รู้จักบุญ คุณท่านแม่ไม่ดีกับเจ้างั้นหรือ เจ้ากินอิ่มนอนอุ่นยังไม่พอใจอีก หรือ”
“พอใจ พูดได้ดีมีบ้านแบบนี้เสี้ยหลีโม่ยอมรับชะตากรรม” หลีโม่ ไม่ได้พูดถึงสิ่งอื่นใดเลย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่นาง พูดออกมา

นางยื่นมือมารับแก้วเหล้าจากมือของนายหญิงหลิงหลง เหล้า พิษที่ใสราวกับน้า นอกจากที่นางจะเรียนแพทย์แผนจีนกับ อาจารย์หยางแล้ว นางยังเคยช่วยนักฆ่ามือหนึ่งระดับนานาชาติ วิจัยพิษของตัวต่อพิษ ดังนั้นแค่เห็นนางก็รู้ได้เลยว่านี่คือเหล่าพิษ ฤทธิ์ของพิษร้ายแรงมาก แค่เข้าปากก็สามารถทําให้ตายไ

กําไลสะกดจิตมีความสามารถอยู่อย่างหนึ่งคือ สามารถช่วย ละลายฤทธิ์ของยาพิษได้ แต่ก็ละลายได้แค่ครึ่งเดียวไม่สามารถ ละลายให้หายไปได้ทั้งหมด ดังนั้นหากนางดื่มเข้าไปนางก็ยังคง ต้องถูกพิษ เพียงแต่ว่าไม่ถึงชีวิตแค่นั้นเอง

ในวังหลวง

ตั้งแต่จากที่อ๋องเหลียงล้มป่วย บวกกับที่ถูกหลีโม่ยกเลิกงาน แต่ง ทําให้เขาอับอายขายหน้ามาก เขาจึงได้อยู่ในวังหลวงตลอด ไม่ได้กลับไปยังตำหนักของตนเอง

พักผ่อนมาสามวันอาการป่วยก็ดีขึ้น สองวันก่อนยังปวดหัวแต่ หลังจากที่กินยาของหมอหลวงไปก็ค่อยๆดีขึ้นผ่านไปสามวันแล้ว อาการปวดหัวก็เบาลงแล้วเพียงแต่ตอนเดินยังคงรู้สึกเวียนหัว

ฮองเฮาเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีจึงได้ชวนเขาไปเดินเล่นที่ สวนดอกไม้

เขาเดินเป๊ไปทีละก้าวทีละก้าวในสวนดอกไม้ด้วยความอารมณ์

เสีย

น่าอับอายยิ่งนักขนาดผู้หญิงอย่างเสี้ยหลีโม่ยังไม่ชอบเขา แค่ คิดก็รู้แล้วว่าเขามันไม่มีน้ำยา

“เฮ่าเอ๋อร์อย่าคิดมาก เสี้ยหลีโม่คนนี้ไม่คู่ควรกับเจ้าหรอก ข้าจะ หาบุตรสาวของตระกูลที่สูงส่งมาแต่งกับเจ้าเอง”

“เสด็จแม่” อ๋องเหลียงก้มมองต่ำแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ว่า “อย่าได้หาอีกเลยไม่ว่าใครข้าก็ไม่แต่งทั้งนั้น”

ฮองเฮารู้สึกโกรธเสี้ยหลีโม่ยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะนางยกเลิก งานแต่ง ลูกชายของนางก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก

นางเสียดายที่ไม่ได้ฆ่าเสี้ยหลีโม่ แต่ยกนางให้ซือถูเย้นก็เป็น เรื่องที่ดี ซือถูเย็นที่เลวทรามก็คงจะจัดการนางเอง
และคำพูดไร้สาระที่นางพูดในวันนั้นที่เกี่ยวกับการฝังเข็ม หลัง จากที่เกิดเรื่องนางก็ไปคุยกับหมอหลวงมาการฝังเข็มนี้มีน้อยคน นักที่จะมีฝีมือสูงส่ง ขนาดหมอหลวงที่สามารถฝังเข็มได้ก็มีไม่ มาก

ส่วนที่นางพูดว่า สามารถทําได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมด นั่นมันแย่มาก

ฮองเฮาโกรธจนกัดริมฝีปากแน่เมื่อนึกถึงตอนที่เกือบจะเชื่อเลี้ย หลีโม่

“เพื่อผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเพียงคนเดียวเจ้าต้องเป็นถึงขนาด นี้เลยหรือ” องค์ราชทายาทเดินออกมาจากทางเดินหินเล็กๆ

อ๋องเหลียงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้ามา

ทำไมยังดูเรื่องที่น่าอับอายของข้าไม่พอหรือยังไง”

องค์ราชทายาทพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่ ไม่ใช่ว่าข้าว่าเจ้า ผู้หญิงอย่าง เสี้ยหลีโม่ ยกให้ข้าฟรีๆข้ายังไม่เอาเลย เจ้ายังต้องมาเสียใจ เพราะนางอีกมันคุ้มหรือ ผู้หญิงดีๆในใต้หล้ามีมากมาย เลือกมา สักคนก็ยังดีกว่านางอีก

อ๋องเหลียงโกรธจนคิ้วขมวดเข้าหากัน “ข้าบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่า เสียใจเพราะนาง
องค์ราชทายาทพูดอย่างไม่ไว้หน้าขึ้น “เจ้าหลบอยู่ในวังหลวง ตลอดไม่ออกไปข้างนอก ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน หรือ ถูกคนยกเลิกงานแต่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นางมันไม่รู้จักที่ ต่ำที่สูง เจ้าอย่าได้เอาความผิดของนางมาลงโทษตัวเองเลย”

อ๋องเหลียงจ้องมองเขาแล้วพูดเสียงแข็งว่า “ข้ายังไม่ได้ถาม เจ้าเลย ระหว่างเจ้ากับเลยโล่เยวมีอะไรกันใช่ไหม เฉิงเสียงเสี้ย เจ้าจิ้งจอกเผ่านั่นเดิมจะยกเสี้ยโล่เยวให้ขา แต่เขามาหาข้าบอก ว่า เสี้ยหลีโม่แอบชอบข้ามานานแล้ว และนางยังเป็นบุตรสาวคน โตอีก ข้าถึงได้ยอมตอลงเปลี่ยนตัว แต่พอมาคิดดูดีๆเป็นเจ้าหรือ เปล่าที่อยู่หลังเรื่องนี้ เจ้ากับเสี้ยโล่เยว่แอบวางแผนแล้วบีบบังคับ ให้เสี้ยหลีโม่แต่งกับข้าข้าถึงได้อับอายขายหน้าขนาดนี้ต้อง ขอบคุณเจ้าจริงๆ”

องค์ราชทายาทถูกเขาพูดเปิดโปงทำให้เขาโกรธจนเห็นได้ชัด “มีเรื่องลับลมคมในอะไรกัน ระหว่างข้ากับเสี้ยโล่เย่วเราสองคน ไม่ค่อยสนิทกันอยู่แล้ว เคยเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้ง เจ้ายังเชื่อคำ พูดของเสี้ยหลีโม่งั้นหรือ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เจ้าอับอาย เจ้ากลับ ไม่โกรธนางแต่ยังช่วยพูดแก้ต่างให้นางอีก เจ้าพอการขานะไม่ ได้พิการทางสมอง ทำไมโง่อย่างนี้”

“พอได้แล้ว” ฮองเฮาพูดด้วยความโกรธออกมา ชีวิตของนาง ทำไมโชคร้ายแบบนี้ เป็นถึงฮองเฮาแม่ของแผ่นดินให้กำเนิดองค์ ชายสองพระองค์ ได้รับความรักจากฮ่องเต้ ผู้คนต่างอิจฉา แต่ใคร เลยจะรู้ว่านางทุกข์ใจแค่ไหน
พวกเขาสองพี่น้อง ไม่ถูกกันมาตั้งแต่เล็ก อยู่ด้วยกันก็มีแต่ ทะเลาะกัน เรื่องในวันนี้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นฮองเฮาล้วนรู้เรื่องดีอยู่ แก่ใจ แต่นางแค่ไม่อยากสืบสาวเอาความ เพราะนั่นก็ลูกนี้ก็ลูก

องค์ราชทายาทเห็นฮองเฮาโกรธจึงได้พูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ท่านอ ย่าได้รักเอาอกเอาใจเขาให้มากนักมิเช่นนั้นเขาอาจจะกลายเป็น คนที่ไร้ความสามารถได้

พูดจบเขาก็เดินจากไปอย่างไม่ไยดี

อ๋องเหลียงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จนทำให้เขารู้สึกหน้ามืดรีบ เอามือไปจับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ มือเท้าสั่นไปหมด

“เฮ่าเอ๋อร์เป็นอะไรไป” ฮองเฮาเห็นเขาดูท่าไม่ค่อยดี สีหน้า เปลี่ยนไปทันทีแล้วรีบพูดขึ้นว่า

* เย่เอ๋อร์รีบไปตามหมอหลวงมาเร็ว

องค์ราชทายาทหันกลับมามองเห็นอ๋องเหลียงล้มลงไปกับพื้น แล้ว แขนขากระตุกชัก

เขาขมวดคิ้วแล้วสถบ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า “ทำไมไม่ ตายๆไปซะ”
ยืนดูอยู่ข้างๆอย่างไม่ไยดีครู่หนึ่ง เห็นนางกำนัลและเหล่านั้นที่ ก็วิ่งกรูกันเข้ามาช่วยกัน เขาถึงได้

สถบและสั่งออกมาอย่างรังเกียจว่า “ไปตามหมอหลวงมา

ตอนที่หมอหลวงมาถึงอ๋องเหลียงก็อาการสาหัสแล้ว

เหล่านางกำนัลและขันทีที่อยู่ตรงนั้นก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับอาการ รักของเขาอย่างไรดี ถึงแม้ว่าฮองเฮาจะสั่งให้ขัน เอามือเข้าไป ในปากของอ๋องเหลียงกันไว้ไม่ให้เขากัดลิ้นตัวเอง แค่เพราะว่า เหตุการณ์วุ่นวายเกินไปทำให้ลืมคำพูดที่วันนั้นหลีไม่พูดเอาไว้ ว่าสั่งคนจับแขนและขาของอ๋องเหลียงจะส่งผลทำให้กระดูกหัก และให้รีบเอาของที่อยู่ในปากออกให้หมด เพราะอาจเข้าไปติด หลอดลมทำให้หายใจไม่ได้ และอาจจะเกิดภาวะกระดูกหักที่คอ ได้ด้วย

หมอหลวงเห็นอ๋องเหลียงกำลังพะงาบๆขนาดหายใจยังลำบาก ริมฝีปาก คล้าหมด รีบเข้าไปช่วย ถึงจะช่วยได้แต่อาการก็คง สาหัสเป็นแน่

อ๋องเหลียงถูกย้ายไปไว้ที่ตำหนักของฮองเฮา เพราะไม่ได้ตรวจ กระดูกที่คอส่งผลให้อาการหนักเข้าไปอีกเพราะมีผลกับการ หายใจ

“ฮองเฮาอาการของอ๋องเหลียงสาหัสยิ่งนัก หมอหลวงพูดด้วยอาการปากลับแล้วจะงักไม่กล้าพูดต่อ