ตอนที่ 15 เหล้าพิษ

ตอนที่ 15 เหล้าพิษ

หลีโม่กลับเข้ามาในห้องก็เห็นซู่หญ้กำลังชงชา ส่วนหลี่ซื่อนั้น ได้ขึ้นเตียงไปนอนแล้ว

ฤทธิ์ยาสลบยังไม่หมดเมื่อกี้นี้นางเองก็พยายามอดทนให้มัน ผ่านไป

“คุณหนูใหญ่นายหญิงหลับไปแล้วค่ะ” ซู่หญ้เห็นหลีโม่เข้ามา รู้สึกกลัวจึงได้ถอยไปอยู่ข้างๆ

“อืม” หลีโม่เดินออกไป แล้ววางโคมไฟไว้บนโต๊ะ จากนั้นพูดว่า “เจ้าออกมากับข้าหน่อย ตรงมุมกำแพงมีดอกกุหลาบขึ้นเจ้าช่วย ไปเอาออกหน่อย

“เจ้าค่ะ” ซู่หญ้ตอบรับอย่างเชื่อฟังแล้วออกไปพร้อมกับหลีโม่

ตรงมุมกำแพงมีต้นกุหลาบจริงๆด้วยตอนนี้กำลังผลิบานสวยงาม เชียว หลีโม่พูดเสียงดังว่า “ซู่หญ้เจ้าขุดกุหลาบต้นนี้เสร็จแล้วก็ เอาโคมไฟไปซ่อมกับข้าด้วยกัน”

ซู่หญ้รับคํา “ทราบแล้วค่ะคุณหนู
หน้าประตูมีคนชะโงกหน้าเข้ามาดู หลีโม่เงยหน้าคนนั้นก็รีบ หลบหลังกำแพงทันที

หลีโม่ยิ้มในใจยังอยู่จริงๆด้วย

ซู่หดึงต้นกุหลาบออกเสร็จก็ให้นางไปคอยดูแลรับใช้หลี่ซื่อ

ซู่หญ้พึ่งจะเข้าไปในห้องนอนก็รู้สึกเจ็บขึ้นที่ท้ายทอยนางหัน กลับมามอง ตกใจที่เห็นเป็นหลีโม่ หลีไม่ทำหน้านิ่งแล้วขยับ กำไลสะกดจิต ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าออกไปทันใดนั้นซู่หญ้ก็ล้ม ลงกับพื้น

หลีโม่ถอดเสื้อผ้าของนางออก แล้วลากนางไปไว้ในมุมห้องข้าง ใน ใช้ผ้าผืนหนึ่งมาหุ้มห่อไว้เหลือช่องหนึ่งไว้ให้นางหายใจ จาก นั้นก็หยิบเสื้อผ้าของนางแล้วเข้าไปในห้องเก็บของ

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลีโม่พา “ซูหยู” ออกมาในมือของคือของ มากมายล้วนเป็นกล่องเก่าแล้วยังวางโคมไฟเอาไว้แบ่งหน้าตา ไปหมด

หน้าประตูมีสองคนเฝ้าอยู่จริงๆด้วย เห็นออกมาทั้งสองก็ แสร้งทำเป็นเดินผ่านมาจากนั้นก็แยกทางกัน
“รีบเดินหน่อย” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุ

“ซูหยู” เดินเซตามไป โชคดีที่สาวใช้ในจวนรักสวยรักงาม กระโปรงที่ใหญ่และยาวนั่นบังขาที่ใหญ่ของเขาเอาไว้

หลีโม่ส่ง “ซู่หญ้”ออกประตูไปได้อย่างปลอดภัย คนเฝ้าประตูนั่ง อยู่ข้างๆ เห็นหลีโม่ออกมาเขาก็รีบลุกขึ้น “คุณหนูใหญ่

หลีโม่มองดูเขา คนที่มีพระคุณกับนางถึงจะเล็กน้อยก็เถอะแต่ นางจะจำเขาเอาไว้

“ซู่หญ้” เห็นว่ามีคนอยู่หน้าประตูเรียก ในใจก็ตื่นตระหนกกลัว เดินขาพันกันทำให้ของที่อยู่ในมือหล่น

บ่าวที่เฝ้าประตูก็รีบเข้ามาช่วยเก็บของเขาเห็น “ซู่หญ้” เขาอึ้งไป ทันที

หลีโม่รีบเดินเข้ามา เก็บของที่หล่นแล้วให้ “ซูหยู” พร้อมกับบ่น

ว่า “เดินก็ไม่ระวังรับไป

“ซู่หยุ้” อุ้มของเอาไว้รับวิ่งตามไป

คนเฝ้าประตูเดินถอยออกมาก้าวหนึ่งสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
อาจจะเพราะว่ารู้สึกได้ว่าหลีโม่กำลังจ้องเขาอยู่ ทำให้เขารู้สึก

กลัว “คุณหนูใหญ่ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

หลีโม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า “ขอบคุณเจ้านะ

คนเฝ้าประตูพูดขึ้นมาว่า “ข้าไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ

“ข้าหมายถึงซาลาเปากับน้ำถ้วยนั้น” หลีโม่พูด

คนเฝ้าประตูนั้นพูดขึ้นมาอีกว่า “ไม่ใช่ของบ่าว

เขาหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องแอบอยู่ไม่กล้าออกมา

หลีโม่ถอนหายใจเบาๆแล้วหันหลังเดินกลับไป

นางเดินตรงไปที่ห้องของนายหญิงแก่ เข้าประตูมาก็เห็นเสียว วนกำลังนำคนเดินออกมา ชุ่ยยุ่นเองก็ยืนอยู่หน้าประตู

เสี้ยฉวนมองดูหลีโม่อย่างไม่ยินดียินร้ายอะไม่เห็นจากไป

หลานหญ้เดินออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นชาว่า “คุณหนู ใหญ่ไปเข้าห้องน้ำนานจริงๆเลยน
หลีโม่ไม่ได้พูดอะไรเดินเข้าไปข้างในเลย

ท่านั่งของคนในห้องราวกับว่าไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย ชาที่วางอยู่ ข้างๆก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้ดื่มเลยสักนิด

นายหญิงหลิงหลงเห็นนางเดินเข้ามาก็ทำสีหน้าไม่พอใจ “นาย หญิงแก่ให้เจ้าเขียนพระธรรมเจ้าไปไหนมา

ยังไงก็มาถึงตรงนี้แล้ว หลีโม่เองก็ไม่อยากพูดอะไรมาก นาง เดินไปข้างหน้า “นายหญิงแก่ได้โปรดอย่าโกรธไปเลยหลาน เพียงแค่รู้สึกว่าเจ็บท้องจึงได้กลับไปกินยาที่ห้องพอรู้สึกดีขึ้นจึง ได้รับกลับมาเขียนพระธรรมต่อ

“เช่นนั้นก็ควรกลับมาบอกสักคำ แม่ของเจ้าไม่เคยสั่งสอนเจ้า เลยรี” นายหญิงแก่พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัดจนหน้าแดงไปหมด

หลีโม่เงยหน้าขึ้นแล้วจ้องตากับนายหญิงแก่ “ขอโทษด้วยค่ะ นายหญิงแก่หลีโม่ไม่ได้รับการสั่งสอนจากตระกูล

พอได้ยินแบบนี้ทุกคนต่างพากันเงียบ

สีหน้าของนายหญิงแก่ยิ่งดูไม่ได้เข้าไปอีก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่โบกมือให้หลานหญ้ที่เดินตามหลีโม่มาให้เข้าไปในห้องด้วยกัน ผ่านไปครู่หนึ่งแล้วเดินออกมาพร้อมกับ ถาดในมือ

บนถาดมีแก้วเหล้าวางอยู่ แก้วเหล้ามีลวดลายดอกสีขาว ขอบ เป็นทอง และดูสวยงามและมีค่ายิ่งนัก

หล็ไม่คิดในหัวเหล้าแก้วนี้คงต้องยกมามอบให้นางแน่ๆ และ เหล้าแก้วนี้ก็คงเป็นเหล้าพิษสินะ

บ่าวในห้องนอกจากหลานหญ้กับชุ่ยยุ่นแล้วทุกคนก็ออกกันไป หมดแล้ว ประตูใหญ่ถูกปิดสนิทแม้กระทั่งแสงก็ยังลอกผ่านมาไม่ ได้

สีหน้าของนายหญิงหลิงหลงค่อยผุดรอยยิ้มสะใจขึ้น แววตา เช่นกัน

นายหญิงแก่จ้องมองดูนางราวกับงูพิษแล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า “เมื่อ สามวันก่อน เจ้าประกาศยกเลิกแต่งงานกับอ๋องเหลียง ฮองเฮา โกรธมากและอาจจะโกรธพวกเราทุกคนในจวนไปด้วย นี่คือความ ผิดที่เจ้าก่อเองก็ไม่ควรให้คนในจวนได้รับโทษไปพร้อมกับเจ้า ฮ องเฮงจึงได้ประทานเหล้าพิษนี้มาให้เจ้า จวนเฉิงเสียงจะประกาศ ว่าเจ้าป่วยและตายไปเอง เพื่อปกป้องชื่อเสียงของเจ้า ไม่เช่น นั้นหากฮองเฮาโกรธและลงโทษมาวันนั้นคือวันที่หัวเจ้าขาด แม้ กระทั่งศพก็คงไม่มี”
หลีโม่รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ฮองเฮาจะไม่ลงโทษนางแบบนี้ เพราะ ฮองเฮาหาวิธีที่จะลงโทษนางเอาไว้แล้วนั่นคือให้นางแต่งงานกับ อ๋อง อเจิ้ง ให้นางตายทั้งเป็น

นางมองไปทางเฉิงเสียงเสี้ย พ่อของเจ้าของร่างแล้วถามขึ้นมา ว่า “ท่านพ่อก็คิดเช่นนี้หรือ

ไม่ว่านางจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ แต่ในใจของเจ้าของร่างก็ยัง คงหวังที่จะได้รับความรักจากผู้เป็นพ่อ วันนี้จวนเฉิงเสี้ยงต้องการ จะจัดการกับหลี่ชื่อและนางพร้อมกัน ความไม่ไยดีนี้ นางอยากรู้ แค่ว่าในใจของเขาจะรู้สึกอย่างไร รู้สึกผิดหรือละอายใจบ้างไหม

เฉิงเสียงเสี้ยมองดูนางด้วยสายตาที่เกลียดและรังเกียจ ยกเลิก งานแต่งเท่ากับทําลายหน้าตาของเขายังจะไปขัดใจฮองเฮาและ อ๋องเหลียงอีก นี่เท่ากับขัดขวางความก้าวหน้าของเขา

“เจ้ารนหาที่เองก็สมควรตายแล้ว” เฉิงเสียงเสี้ยพูดจบก็หันหน้า หนี แม้กระทั่งมองก็ยังไม่อยากมองดูนาง

หลีโม่ยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วพูดขึ้นว่า “รนหาที่หรือพูดได้ดี”

นายหญิงหลิงหลงยืนขึ้น สะบันชายกระโปรงแล้วเดินมาหยุดอยู่ ตรงหน้านาง ยื่นมือมาหยิบแก้วเหล้าแล้วส่งให้หลีโม่ถอนหายใจเบาๆ “เป็นแม่รองของเจ้า ข้าก็ดูเจ้าโตมา ทนเห็นเจ้า ต้องตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้จริงๆ ขัด ขอ๋องเหลียงแล้วยังขัดใจ ฮองเฮาอีก คงมีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้แน่ งั้นก็ฆ่าตัวตายก่อนเผื่อจะได้ ตายครบศพ”

หลีโม่ไม่ได้มองนาง แต่ยังคงจ้องมองไปทางเฉิงเสียงเสี้ย “เฉินเอ้อก็คงเป็นคนพวกท่านที่วางแผนเอาไว้สินะ จะได้สามารถ ป่าวประกาศได้ว่านางคบชู้ แล้วหนังสือหย่าฉบับนั้นที่ถูกเปิดโปง ขึ้นมาในวันงานแต่งก็จะได้รับคำอธิบาย ดูถ้าแล้วที่ข้ายกเลิกงาน แต่งกับคําพูดพวกนั้นที่พูดต่อหน้าผู้คนมากมายคงไม่มีประโยชน์ แต่กลับทําให้พวกท่านฉวยโอกาสนี้มาบอกว่านางมีชู้”

นายหญิงแก่โกรธจัด “เจ้าจะพูดอะไรอีกมันก็ช่วยชีวิตเจ้าไม่ได้ หรอกเจ้ารนหาที่เอง หากเจ้าเชื่อฟังแล้วขึ้นเกี๊ยวของอ๋องเหลียง ไปแต่โดยดี ก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก อย่าได้คิดที่จะเอา ความฉลาดอันน้อยนิดของเจ้ามาต่อกรกับคนทั้งตระกูล อย่าได้ มองตนเองสูงเกินไป