ตอนที่ 10 ข้าจะแก้แค้น

ตอนที่ 10 ข้าจะแก้แค้น

เวลาค่ำยามหลีโม่ถึงกลับถึงสำนัก ประตูสำนักปิด ไม่มีคนเฝ้า เสาประตู เธอนั่งอยู่บนเนินหิน ค่อยทิ้งตัวล้มลงไปด้านหลัง

ทั้งตัวของเธอไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่นิด ทั้งหิวทั้งเหนื่อยทั้ง ปวด ตัวแทบกระจาย

เธอไม่มีแรงจะเจาะประตูอีก และรู้ดีว่าถึงเคาะประตูแล้วก็ไม่เปิด

แน่นอน

นอนอยู่บนเนินหิน ความหนาวเย็นที่ส่งมาจากด้านหลัง เธอเงย

หน้ามองดาวบนฟ้าไว้ ดาวเต็มท้องฟ้า ช่างสวยงามยิ่งนัก?

จักรวาลอันกว้างใหญ่ สามารถรองรับสรรพสิ่งของมากมายแล้ว แต่ไม่สามารถรองรับชีวิตที่พยายามอยู่ต่อไป

“คุณหนูรอง คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ด้านนอก จะเปิด ประตูหรือไม่?”คนเฝ้าประตูถามด้วยเสียงเบา

เสี้ยโล่เย่วยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “เปิดอะไร? ไปนอนเถอะ คืนนี้ไม่ต้องอยู่เวร ”

คนเฝ้าประตูรู้ว่าคุณหนูใหญ่เสียอำนาจไปแล้ว แท้จริงแล้ว วัน เวลาที่ผ่านมาก็ไม่มีอำนาจอะไรอยู่แล้ว ในฐานะคนใช้ เขาได้ เพียงถามตามผู้ที่มีอำนาจเท่านั้น

“ครับ คุณหนูรอง!”คนเฝ้าประตูตอบกลับ

เสียโล่เย่วยิ้มขึ้นมา กล่าวต่อสาวใช้ข้างกาย “เราไปกันเถอะ ให้ นางนอนอยู่ด้านนอกคืนนึง

“คุณหนู กลัวพรุ่งนี้มีคนพบเห็นไหมคะ?”

“กลัวอะไร?เรื่องวุ่นวายในวันนี้ ใครจะไม่รู้?สำนักเลี้ยงเราเสีย หน้าคนนี้ๆได้ เป็นนางที่เสียไม่ไหวเท่านั้น เมื่อเสี้ยโล่เย่วพูดจบ แล้วเดินจากไป

หลีโม่นอนอยู่บนพื้น ได้ยินคำพูดจากด้านใน ไม่มีแรงจะไปโกรธ หรือรู้สึกอับอายแล้ว เธอเพียงแค่อยากนอนพักสักหน่อย สูบลม หายใจเข้าทีนึง

แค้นนี้ ช้าเร็วก็ต้องชำระ เธอไม่รีบ

กระหายน้ำมากมาย ความรู้สึกกระหายน้ำนั้นทำให้เหลือทนมากกว่าความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด

เธอทนรับไว้ในสองคิดวางแผนวันข้างหน้า

คนนี้เข้าวังแท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้ แล้ว อ๋องเหลียงโรคชักกำเริบ ไม่จำเป็นให้เธอต้องลงมือ ยิ่ง ทําให้เธอรู้สึกว่าฟ้าประทาน เพียงแค่ ไม่คิดว่าการประทานงาน แห่งนี้ ทำให้เกมพลิกผันไป

ที่จริงอ๋องเหลียงวันนี้มิใช่โรคชักกำเริบใหญ่ เป็นกำเริบเล็กก่อน จะกำเริบใหญ่ นี้แสดงว่า ในสองสามวันข้างหน้า เขาจะกำเริบอีก ครั้ง และการกำเริบคราวนี้ จะหนักหนามากเป็นพิเศษ

ตั้งใจให้หมอหลวงใช้เข็มนั้น เพื่อบอกให้ฮองเฮารู้ ว่าเธอรู้เรื่อง วิชาการฝังเข็ม สามารถรักษาอ๋องเหลียง เช่นนั้น เมื่อเวลาอ๋องเห ลียงคําเริบอีก ฮองเฮาก็จะสั่งการให้เธอเข้าราชวังอีก

ตราบใดที่เธอนั้นมียังประโยชน์ต่อฮองเฮา งั้นชีวิตของเธออยู่

รอดแล้ว

แต่ตอนนี้กลับมีอ๋อง อเล็งคนนึงออกมา ทำให้แผนการทั้งหมด จองเธอวุ่นไปหมด
สำนักเลี้ยงจะฆ่าเธอ ฮองเฮาสามารถช่วยได้ แต่ ถ้าอ๋องซื่อเจิ้ง จะฆ่าเธอ ใครจะช่วยได้?แล้ว ดูท่าทีระหว่างฮองเฮากับอ๋อง อ เจิ้งแล้ว อ๋องซื่อเจิ้งก็คงจะเกลียดอ๋องเหลียงนัก ถ้าบอกว่าเธอจะ รักษาอ๋องเหลียง อ๋องซื่อเจิ้งยังจะให้เธออยู่อีกหรือ?

วางแผนมาหลายวัน ทำลายไปหมด

เธอเหนื่อย แต่ล้มไม่ได้ ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เธอจะล้มลงไม่ได้

เมื่อเธอกำลังจะใช่ความคิดอยู่นั้น ได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้นจาก นั้น ได้ยินบนพื้นมีเสียง เธอหันไปดู เห็นเพียงน้ำท้ายนั่งกับหมื่น โถวสองลูกบนพื้น

เธอตะลึง แล้วเงยหน้า เห็นเพียงประตูที่อย่างเร็ว เห็น เพียงเงาเล็กๆที่แอบหายไปตรงประตู

วันนี้ หลีโม่ร้องไห้มากี่ครั้ง แต่นต่อหน้าแขกหรือต่อหน้า ฮองเฮาก็ตาม น้ำตาก็ไม่ได้ก็เล็กเท่าไร เพียงเพื่อเพิ่มผลลัพธ์ที่

แต่ว่า ของน้ำหนักเหม็นโถวชาวสองลูกนี้แล้ว เธอนั่งขึ้น มากอาเองแล้วร้องไห้ไม่มีเสียงออกมาเต็มที่
คนเฝ้าประตูผู้นี้ไม่รู้หรอกว่า ความใจอ่อนของตนเอง จะช่วยชีวิต เธอ แม้กระทั่ง จะเปลี่ยนแปลงเธอไปทั้งชีวิต

ที่จริงเขาไม่คิดอยากจะทำงานที่สำนักเลี้ยงแล้ว เขาไม่สามารถ ทำเหมือนที่ผู้อาวุโสสอนเช่นนั้น ประจบแค่คนที่มีอำนาจเท่านั้น

รอแค่เพียง สองปีที่หมดอายุการเป็นบ่าว ก็จากไป

หลีโม่ดื่มน้ำแล้ว กินหมั่นโถวแล้ว จากนั้นก็เอาถ้อยไปวางคืน ตรงประตู

กินอาหาร แล้วพักผ่อนไปสักครู่ ร่างกายฟื้นฟูแรงขึ้นมาบ้างเล็ก น้อยสักที

เธอไปจากประตูสำนัก ไปอย่างประตูหลังข้างขวา

มองกำแพงที่สูงๆนั้นไว้ เธอใช้แรงสูบลมเข้าทีนึง ปีนขึ้นไป พลิกตัวลงพื้น

หลังบ้านไม่มีคนตระเวน โดยเฉพาะ นี้เป็นแถวลานเสี้ยจื้อ ที่นี้ เป็นที่อยู่อาศัยของเธอและแม่ ไม่มีใครมาหรอก

บนหอคอยสูงตรงข้ามสำนักเลี้ยง มีคนนึงจ้องทุกการกระทำของเธออยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา

ยืนอยู่บนหอคอยที่สูงที่สุด สามารถดูทุกรายละเอียดของสํานัก เสียงทั้งหมดม สายตาได้

“ท่านอ๋อง เสี้ยหลีโม่นี้ เหมือนมีพื้นฐานกังฟูเล็กน้อย ”

อ๋อง อเจิ้งสีหน้าเย็นชา “หนีหยง เจ้ารีบไปตรวจสอบเสี้ยหลิโน่ หน่อยไป ดูว่าแต่ก่อนเธอเคยเรียนวิชาแพทย์มาก่อนหรือเปล่า ”

“วิชาแพทย์? ก็ไม่น่าแปลก คุณนายเสี้ยนั้นก็รู้เรื่องวิชาชีหวา งวิชาแพทย์แผนโบราณจีน)อยู่แล้ว ”

อ๋อง อเจิ้งนึกถึงชื่อเสียงของคุณนายเสี้ยหลี่ อเมื่อก่อนนี้ มี คนเคยบอกว่าเธอเป็นหญิงที่เฉลี่ยวฉลาดที่สุดตั้งแต่เปิดแผ่นดิน มา พิณก่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีนเก่งทุกอย่าง ความ สามารถเกินคน การแพทย์ทำนายดวงก็ได้ เป็นหญิงผู้หนึ่ง ที่หัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง แต่ที่น่าแปลก เฉิงเสียงเสี้ยกลับเรียก คุณนายยู่เป็นคุณนายหลินหลง ชมว่านางมีหัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง

คำนี้ เฉินเสียงเสี้ยไม่เพียงครั้งเดียวที่พูดต่อหน้าคนอื่นมาก่อน
“ใช่ คุณนายเสี้ยรู้เรื่องวิชาแพทย์อยู่ “อ๋องชื่อเจิ้งกำลังคิด ลม พัดแรงยามค่ำคืน หน้าที่เย็นชาอบอุ่นขึ้นมา พูดเช่นนี้แล้ว เขานั้น มั่นใจจะรักษาอาเฮ่าหรือเปล่า?”

“ท่านอ๋อง นี้คงจะเป็นไปไม่ได้ หมอหลวงบอกแล้ว วิชาฝังเข็ม นั้นอันตรายเกินไป หมอหลวงนั้นยังไม่ค่อยเชี่ยวชาญ ถึงเธอจะรู้ เรื่องวิชาการแพทย์ แล้วจะมารักษาอ๋องเหลียงอย่างไร?”หนี่หยง กล่าว

อ๋อง อเจิ้งอถเยันไม่ออกเสียง เพียงแต่ในใจนั้นยังมีความคิด

หนีหยงมองสีหน้าของเขาไว้ ลองเช็คถาม กล่าว “ท่านอ๋อง วัน นี้ฮองเฮาบอกจะประทานงานแต่งให้กับเจ้า ท่านตอบตกลงจริงๆ หรือที่จะแต่งงานกับเสี้ยหลีโม่หรือ?”

“ฮองไทเฮามีอำนาจประทานงานแต่งให้กับข้า “ท่าทีของซือถูเย้ นเย็นชาขึ้นมากะทันหัน พูดคำที่คลุมเครือคำนึงออกมา

หนีหยงกล่าวด้วยเสียงเบา ถ้าท่านอ๋องไม่ชอบ หรือขาน้อย……

เขาทําท่าทางมือออกมา ใต้สายตาหนาวเย็นขึ้นมาทันที
อกเย็นใช้ความคิดชั่วครู่ “ดูไปก่อน คำสั่งการลงมาค่อยว่ากัน เขาจะไม่แต่งงานกับเสี้ยหลีโม่ ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของเขาไม่

ได้ แต่เพราะ……..

หลีโม่กลับถึงลานเสี้ยจื้อ คุณนายเสียยังไม่นอนลง ได้ยินเสียง รีบร้อนสั่งให้สาวใช้เย็นเอ๋อร์ไป

เย็นเอ๋อร์เห็นหลีโม่บาดเจ็บเต็มใบหน้า น้ำตาไหลลงมาทันที แต่ พยายามทนไว้ ประคองเธอเข้าไปในห้อง

คุณนายเสี้ยเห็นสภาพหลีโม่เช่นนี้ ก็ปวดใจยิ่งนัก เพียงแต่อด กลั้นจนชินแล้ว ไม่ได้ร้องไห้ออกมาต่อหน้าทันที แต่ใต้ตาก็เต็ม ไปด้วยน้ำตาแล้ว กอดหลีโม่เบาๆ “ขอโทษด้วย เพราะแม่เดือด ร้อนเจ้าแล้ว

หลีโม่กลับดันเขาออกเบาๆ มองหน้าที่บวมสูงขึ้นมาของเขา ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เกิดอะไรขึ้น?”

คุณนายเสี้ยหันหน้ากลับทันที ไม่มีอะไร

เย็นเอ๋อร์ทนไม่ไหวแล้ว ร้องไห้กล่าว “คุณหนู หลังท่านเข้าวัง ไป คุณนายใหญ่ก็สั่งให้ชุ่ยยุ่นมาตบปากคุณนาย ตบจนคุณนายปากจมูกเลือดไหลถึงหยุด ”

หลีโม่รวบรวมความอาฆาตเต็มตัว กล่าวอย่างเยือกเย็น “อีแก่นั้น ขาจะไม่ปล่อยเขาไปแป

คุณนายเลี้ยกลับไม่สนใจตนเอง ให้เย็นเอ๋อร์ไปยกน้ำร้อนมาให้ หลีโม่อาบน้ำ

จากนั้น เขาช่วยจัดการบาดแผลให้หลีโม่ เห็นนิ้วมือกี่นิ้วที่แยก เลือดเนื้อไม่ออกของหลีโม่แล้ว สุดท้ายเขาอดไม่อยู่มีน้ำตาไหล ลงมาสองหยด

เขาไม่ถามหลีโม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวังวันนี้ เห็นอาการบาด เจ็บของเธอแล้ว ก็รู้ว่าเธอโดนกระทำอย่างไรในวัง

หลีโม่มองที่เขา แล้วกล่าวด้วยเสียงเบา “ท่านแม่ ข้าไม่เป็น อะไร อ๋องเหลียงโรคชักกำเริบ ข้าช่วยเขาไว้ แล้ว ข้าก็บอกกับ ฮองเฮาว่า วิชาฝังเข็ม สามารถช่วยอ๋องเหลียงได้ ”

“วิชาฝังเข็ม?” คุณนายเสียตะลึง “เจ้ามั่นใจจริงๆหรือ?”

“ท่านแม่วางใจได้ ข้ามั่นใจ ” หลีโม่กล่าวอย่างจริงจัง

“เจ้านั้นมีความมั่นใจ “คุณนายเสี้ยนางอยู่ข้างเธอ “เพียงแต่ฮองเฮาจะให้เจ้าเสี่ยงรักษาอ๋องเหลียงหรือ?”