บทที่ 9 เพียงเพื่อลมหายใจเดียว

บทที่ 9 เพียงเพื่อลมหายใจเดียว

หมาแมว?

หึๆ เขาช่างตาบอดและตาฝากฟางเสียจริง เธอเป็นถึงทหาร แพทย์จากกองกำลังพิเศษ คนยุคปัจจุบันไม่น้อยที่ต่อแถวให้เธอ รักษาเธอยังต้องดูอารมณ์ดีหรือไม่เลย

ถ้าอารมณ์ไม่มี ร้องไห้สลบในห้องน้ำก็ไม่มีประโยชน์!

หลานเขาเขามองดูการแต่งตัวของตน………

ก็แค่เสื้อผ้าที่ถูกซักจนซีดเล็กน้อย!

ดูถูกฉันเหรอ? ฉันจะทำให้พวกแกล้มลุกคลุกคลาน

หลานเยาเยาไม่ได้โต้เถียงกับเขา เพียงแค่คำคำหนึ่งเบาเบา

“เจ้ารอดูไว้เลย”

“ไสหัวไป ! ” ผู้เฝ้าประตูพูดอย่างอารมณ์เสีย ไม่อยากแม้แต่จะมองเธอสักนิด

ร้านประมูลเงินเป็นสถานที่ที่คนมีเงินและอำนาจมากัน คนที่ กระโปรงซักจนซีดแค่มองก็รู้ว่าลูกคนจน เข้าไปก็จะทำให้สถานที่ สกปรก

หลานเยาเขายืนอยู่บนถนนหน้าร้านประมูลเงินดู จากนั้นนำของ ที่มีลักษณะรูปทรงแปลกออกมาจากระบบ มันดึงดูดให้ฝูงชนมุงดู

แต่ละคนดวงตาโตขึ้นด้วยความสงสัย

ที่จริงแล้ว !

ในมือเธอถือแค่กระเป๋าพยาบาลเท่านั้น หลังจากเคาะที่กล่อง ติ๊ดๆๆ” ไม่กี่ที กระเป๋าพยาบาลก็เปิดออกเอง ดึงดูดฝูงชนดู ตกใจ !

“ว้าว…แม่นาง สิ่งนี่คืออะไร? เหลี่ยมทั้งสี่ด้านเหมือนกล่อง ดู บอบบางเป็นพิเศษ”

“พระเจ้า ! ยังเคลื่อนได้ด้วย เป็นกับดักหรือเปล่า?”

“มันแปลกมาก ! แม่นางสร้างสิ่งนี้จากที่ใด?”
ในความสงสัยของฝูงชน หลานเยาเยาพูดพร้อมกับยิ้ม:

“นี่คือสิ่งที่น่าอัศจรรย์ สิ่งนี้มีชิ้นเดียวในโลก มันเรียกว่ากระเป๋า พยาบาลทำงานด้วยตัวเอง ด้านในสามารถใส่ของมีค่า

หลังจากปิดแล้วไม่มีใครเปิดได้นอกจากตนเอง แม้ว่ามีคนอยาก ขโมยกระเป๋าพยาบาล มันก็จะส่งเสียงเดือนออกมาเอง เป็นของ สําค่าที่ได้มายากมาก

ความจริงแล้วกระเป๋าพยาบาลเป็นเพียงที่บรรจยาสําหรับฉุกเฉิน เท่านั้น แต่พวกเขาไม่รู้ และไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงไม่ว่าจะใส่ของ ไม่ได้ ก็จะถือว่ามันเป็นของล้ำค่าอย่างแน่นอน

“มันส่งเสียงได้ด้วยหรือ?” มีคนถามขึ้นอย่าสงสัย

“อืม! พวกเจ้าลองดูได้!”

กระเป๋าพยาบาลแบบนี้ยังสามารถปลดล็อกได้ด้วยลายนิ้วมือ และมีคุณสมบัติตั้งค่ากันขโมยได้

เสียงของเธอเงียบลง ฝูงชนกระตือรือร้นที่จะลอง แต่ก็ไม่กล้า แตะต้อง ถ้าเกิดแตะแล้วเสียขึ้นพวกเขามาก็จ่ายคืนไม่ไหว
“ข้าลองดู ! ” เสียงที่ไพเราะฟังดังขึ้น

เหล่าฝูงชนเปิดทางให้ สิ่งที่เห็นคือคนทั้งห้าที่สวมชุดงดงาม หรูหรา หล่อสง่า สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

หนึ่งในชายรูปงามอดไม่ไหวเดินเข้ามาอย่างเร็วด้วยอย่างสงสัย อยากลองว่าคืออะไร

หนึ่งในชายรูปงามอดไม่ไหวเดินเข้ามาอย่างเร็วด้วยอย่างสงสัย อยากลองว่าคืออะไร

หึม?

ห้าคนนี้ก็คือเจ้าชายทั้งห้าคนที่ขี่ม้าและโปรยเหรียญเงินเบน ถนนไม่ใช่หรือ?

และยังเรียกคุณชายทั้งเจ็ดอะไรนั่น?

หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้มและกวาดสายตาผ่านมองพวกเขา ผ่านๆ จากนั้นมองชายคนนั้นที่มายังตรงหน้าเธอ

“อย่าตกใจจนทำมันตกพัง ไม่เช่นนั้นต้องชดใช้ด้วยเงิน” พูดจบ ก็ยื่นกระเป๋าพยาบาลให้เขา
แม่นางสบายใจได้ ข้าเป็นคนใจกล้า ไม่มีทางทำมันตกพัง เขา ใจกล้าเป็นเรื่องที่เลื่องลือ ยังจะกลัวสิ่งหนีหรือ?

และแล้ว !

เขารับด้วยมือทั้งสอง พอมือและกระเป๋าพยาบาล ทันใดนั้นก็มี เสียงแหลมแบบผู้หญิงดังขึ้น

“ระวังระวัง แจ้งเตือนแจ้งเตือน มีขโมย” เสียงหุ่นยนต์เงียบลง ต่อด้วยเสียง” ติ๊ดๆ” ยาวออกมาทันที

พอเสียงดังขึ้น ฝูงชนก็ตื่นตระหนก

เจ้าชายคนนั้นตกใจจนหน้าซีด มือสั่น กระเป๋าพยาบาลก็หลุด ออกจากมือตกหล่นทันที หลานเยาเยารู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ ตาคมมือไว ยื่นมือรับกระเป๋าพยาบาล แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนเร็ว กว่าเธอ มีมือยายาวคู่หนึ่งรับกระเป๋าพยาบาลไว้ได้ก่อนเธอแล้ว

เสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง” ระวังระวัง, แจ้งเตือนแจ้งเตือน มีขโมย ………..….…….

หลานเยาเขาจ้องมองไปยังคนคนนั้น ดวงตาประกายเล็กน้อย
ชายผู้นั้นสวมชุดขาวที่ปักรูปภาพสวยงามทั้งชุด ขอบผ้าก็ล้วน แต่ตกแต่งด้วยเส้นด้ายทอง ใบหน้าที่หล่อ หุ่นที่สูงเพรียว ผมที่ ผูกขึ้นครึ่งหนึ่งที่ตรงดำเหมือนหมึกทิ้งตัวลง ราวกับเดินออกมา จากในรูปวาด

สันนิษฐานว่าเขาคือเจ้าชายที่อบอุ่นอ่อนโยนคนนั้นแน่

ดูดีจริงๆ !

เวลานี้เขากำลังสงสัยจ้องจดจ่อกระเป๋าพยาบาลที่ส่งเสียงเตือน ตอนเวลา ดวงตาที่อบอุ่น ยิ้มที่มุมปาก ไม่กลัวแม้แต่นิด

“คุณชาย เอามาให้ข้า มิเช่นนั้นมันจะส่งเสียงเตือนตลอดเวลา เสียงของเธอไม่ถือว่าอ่อนโยน แต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชา

“อืม ! ”

เขาส่งกระเป๋าพยาบาลให้เธอ เมื่อถึงมือเธอ เสียงก็หยุดทันที

“เป็นสมบัติที่ล้ำค่าชนิดหนึ่งจริงๆ แต่….มันเป็นมนุษย์หรือเป็น สิ่งของ? ทำไมพูดภาษามนุษย์ได้ด้วย?” ชายที่เพิ่งตกใจเมื่อครู่ ยืนอยู่หลังราชทายาทเล็กน้อย ถามด้วยความรู้สึกกลัว
“มันเป็นกระเป๋าพยาบาล ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต นี่คือความมหัศจรรย์ ของมัน” หลานเยาเยากล่าวอธิบาย

“สิ่งนี้เป็นสมบัติล้ำค่าแน่นอน ทำไมแม่นางถึงต้องการขายมัน ทิ้ง ? ” ราชทายาทชุดขาวไม่ค่อยเข้าใจ

เขาดูท่าทางหลานเยาเยา อายุไม่เกินสิบห้าปี และร่างกายผอม อ่อนแรง ในร่างกายมีกลิ่นยา น่าจะบาดเจ็บ หรือเป็นได้ว่าไม่มีเงิน เพื่อรักษาโรค?

“เพียงเพื่อลมหายใจเดียว

เดิมทีแค่อยากระบายอารมณ์ร้าย ตอนนี้ดูเหมือน กระเป๋า พยาบาลนี้สามารถทำเงินได้เยอะ ทีแรกวันนี้เธอเพียงแค่อยาก ประมูลขายขายยาในร้านประมูลเงินดู แล้วตอนนี้ทำไมถึงไม่เป็น แบบนี้ล่ะ?

“ฝูงชนทุกคนต่างเหลือเชื่อ!”

เพื่อลมหายใจเดียวถึงกับต้องขายสมบัติที่ล้ำค่ำ?

เด็ดเดี่ยวจริงๆ !

ราชทายาทชุดขาวผงกหัวหลังจากเข้าใจ เวลานี้ก็มีคนเสนอต้องการซื้อสมบัติแล้ว

“แม่นาง สมบัติชิ้นนี้ราคากี่เหรียญ ข้าจะซื้อ

“ขายให้ข้าเถิด ! ข้าจะเก็บรักษาอย่างดีแน่นอน”

“พวกเจ้าหยุดแย่งเถิด ด้วยสมบัติเล็กน้อยของบ้านพวกเจ้า จะ ซื้อได้อย่างไร?” แม่นางขายให้ข้าเถอะ ข้าข้ามีเงิน

ดูพวกเขาแต่ละคนก็อยากซื้อ แม้กระทั่งเจ้าชายทั้งห้ายังไม่ อยากเดินจากไป ดูเหมือนจะชื่นชอบกระเป๋าพยาบาลมากเช่นกัน ทันใดนั้นดวงตาของหลานเยาเยา ก็ปรากฏธนบัตรเป็นปึกๆ …… เวลานี้มีชายชราไว้หนวดเคราสีขาวยาวคนหนึ่งมาถึงเบื้องหน้า ของเธอ คารวะเธอ

“แม่นาง ข้าคือผู้ดูแล ร้านประมูลเงินดู ผู้คนมากมายต้องการ ซื้อสมบัติของแม่นาง ขายให้ใครก็ไม่ดี ทำไมไม่ไปประมูลขายที่ ศูนย์ประมูล ? ให้พวกเขาได้มาโดยปัญญาของตนเอง”

มุมปากหลานเยาเยายกขึ้น

มาสักที!

เธอสังเกตเห็นตั้งแต่นานแล้ว ชายชราหนวดขาวผู้นี้ ยืนอยู่ ท่ามกลางผู้คนสักพักแล้ว ดวงตาของเขาจ้องมองที่กระเป๋า พยาบาลตลอด

สําหรับพวกเขากระเป๋าพยาบาลนั้นวิเศษมาก สามารถขายใน ราคาที่ดีอย่างแน่นอน เอาไปขายที่ร้านประมูลเงินตู ราคาต้องสูง ขึ้นหลายเท่าตัวแน่นอน พวกเขาประมูลขายก็สามารถทำเงินได้ มากมาย

การซื้อขายที่คุ้มค่าใครจะไม่อยากทํา ?

“เหอะๆ ในตอนแรกก็กะจะทำเช่นนี้ เสียดายที่ร้านประมูลเงิน ของพวกเจ้าแม่แต่ประตูยังไม่ให้ข้าเข้าไปขาย

“อะไรนะ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ? ข้าจะหาความยุติธรรมให้เจ้า อย่างแน่นอน”

“ดี!”
และแล้ว !

หลานเยาเยาเดินตามชายชราหนวดขาวไปยังหน้าประตูร้านประ มูลเงินดู ผู้เฝ้าประตูพอเห็นหลานเผาเขาจ้องมองเธอทันที……..

(จบบทนี้)