บทที่ 8 โปรยเหรียญเงิน
บทที่ 8 โปรยเหรียญเงิน
หลังจากนั้นไม่นาน ในห้องเหลือแค่หลานเยาเยากับหลานเฉินจู๋
ขณะนี้ฝนฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หลานเยาเยามองเลือดที่อยู่บน โต๊ะขณะนี้ถูกน้ำฝนชะล้างจนสะอาดแล้ว และมองหลานเฉินที่ ยืนเปียกฝนอยู่ในห้องใต้สายฝนอีกครั้ง เปิดปากพูด:
“ท่านไม่ต้องกังวล เรื่องของพี่สี่ข้าไม่มีวันพูดออกไปแน่นอน” เธอรู้จุดประสงค์ที่หลานเฉินมู่ยังอยู่ ไม่รีรอให้เขาพูด เธอก็พูด
ออกไปก่อน
“เฮ้อ ! เยาเยา ข้าสั่งคนไปตามหมอด้วยตนเองแล้ว ห้องนี้คน อยู่ไม่ได้แล้ว สักครู่ข้าให้คนมาซ่อม เจ้าไปอยู่ห้องฝั่งตรงข้าม ชั่วคราวก่อนเถิด !”
ดูเหมือนตรงหน้าจะเป็นลูกสาวที่แปลกหน้าสำหรับเขาแล้ว หลานเฉินม่รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของเขาถึงเป็นแบบนี้ ภายใน ใจรู้สึกติดค้าง
“ข้ารู้แล้ว ! ”
หลานเยาเยาท่าทางอ่อนแรง และไม่อยากสนทนากับเขา
หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบไป
ในไม่ช้าหมอก็มา หลังจากวัดชีพจรรู้สึกเหลือเชื่อ พูดอีกว่าที่ เธอรอดมาได้เป็นเรื่องที่ปาฏิหาริย์
เรื่องนี้ หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้ม
หลังจากหมอจ่ายยา หลานเฉินก็ไม่ได้อยู่ต่อ เพียงแค่สั่งคนส่ง ของบำรุงให้บ้างแล้วเดินจากไป !
หลานเยาเขายื่นมือออกมา มองดูขวดยาขนาดเล็กในมือหายไป ในมือของตน ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
ผลลัพธ์ของยาที่สามารถทำให้คนหงุดหงิดได้ก็ไม่เลวนี่นา !
คาดว่าหลายวันนี้พวกเธอคงจะไม่มาหาเรื่อง เธอจะได้พักผ่อน
รักษาตัว
ผ่านไปสี่วันติด เธอใช้เฉพาะยาในระบบ ยาที่หมอจ่ายเธอไม่แตะต้องแม้นิดเดียว
เช้านี้ สาวใช้คนหนึ่งเพียงแค่ส่งยาอย่างเช่นเคยเสร็จก็เดินจาก ไป หลานเยาเยาถือถ้วยยาเปิดหน้าตา “ซ่า” เทออกนอกหน้าต่าง
มองดูนอกหน้าต่างที่หลายวันมานี้หญ้าบริเวณที่เธอเทยาก็เฉา ตายหมดแล้ว เธอก็ไม่สนใจ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ส่งยา เธอก็พบว่ายามีปัญหา ในยาถูกคนใส่ยา พิษปนมาด้วย
แต่แค่ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของหนิงซื่อ หรือฝีมือของหลานชิวหยุ
น?
ยังไงซะ !
เธอไม่อยู่ที่จวนแม่ทัพเป็นระยะยาวแน่ เมื่อหาโอกาสที่เหมาะ สมได้ก็จะไปจากจวนแม่ทัพ ตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับหลาน เฉินจู๋
ก่อนอื่นใด เธอต้องมีเงินมากพอถึงจะไม่มีความกังวลในภาย
หลัง
และแล้ว !
เธอแอบปีนกำแพงหลังบ้านออกไปอย่างเงียบๆ
บนถนนมีคนไปมาอย่างไม่สิ้นสุด และครื้นเครงแออัด สองข้าง ทางคือโรงน้าชา โรงเตี๊ยม โรงจํานํา โรงงาน
นอกจากนี้ยังมีผู้ค้าขนาดเล็กจํานวนมากที่กางร่มขนาดใหญ่ใน พื้นที่เปิดโล่งทั้งสองด้าน ที่กำลังตะโกนเสียงดัง
หลานเยาเยารู้สึกตื่นตาสงสัยกับของสมัยโบราณพวกนี้มาก มีของแปลกมากมายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอมายังที่หน้า แผงลอยหนึ่ง มือถือหวีไม้อันหนึ่ง กำลังจะถามราคา
ทันใดนั้น !
เสียงเกือกม้าดังขึ้น จากที่ไกลเข้าใกล้เรื่อยๆ เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“จา……….”
“จา…….”
“จา….…..
มีชายหนุ่มแต่งตัวหรูหราหลายคนอยู่เบื้องหน้าไม่ไกล ขี่ม้าวิ่ง อยู่กลางถนน ฝูงชนต่างพาหลบหลีก
อื้อฮือ!
บนถนนคนเยอะขนาดนี้ พวกเขาขี่ม้าแบบนี้ ไม่กลัวเหยียบคน
ไง?
แต่ที่แปลกก็คือ ว่าจะเป็นคนที่เดินอยู่บนถนน หรือร้านค้า แผงลอย ทุกๆ คนก็แสดงออกถึงสีหน้าที่มีความสุข “เถ้าแก่ คน เหล่านั้นที่ขี่ม้าอย่างภาระการอยู่บนถนน ร้างความวุ่นวาย ทำไม พวกท่านถึงดีใจขนาดนี้?
“แม่นาง เจ้าอย่าขวาง เหล่าคุณชายจะโปรยเหรียญเงินแล้ว!
เวลานี้เถ้าแก่ไม่มีกะจิตกะใจพูดกับเธอ ! สายตามองเพียงม้า แข็งแรงที่วิ่งอยู่ ไม่แม้แต่กะพริบตา กลัวว่าจะพลาดเหรียญเงิน
โปรยเหรียญเงิน?
คือเงินเยอะจนไม่รู้จะใช้ที่ไหนรึไง?
ขณะกำลังคิดเสียง “ตุ๊บๆๆ” ในสมองเหมือนถูกหินจำนวนมาก ขว้างเข้าใส่ ขว้างใส่เธอเหมือนฝนตก
หลานเยาเยาจับที่หัว พอหันกลับพร้อมกับค่าเสียงดัง: “เจ้าบ้า เอ๊ย ใครตีข้า?”
พอหันกลับก็มีคนจำนวนมากถาโถมเข้ามา และล้วนแต่จะพุ่ง เข้าหาเธอ
เธอรู้สึกไม่ดี รีบหลบหลีกและซ่อนไปยังด้านหนึ่ง ได้ยินเสียง บนม้าพูดขึ้นพอดี: “พี่เซียว เหรียญเงินของเจ้าตีโดนแม่สาวน้อย คนนั้นแล้ว ดูสิ นางไม่พอใจด้วย”
เหรียญเงิน?
เดี๋ยวนะ !
‘หิน’ เหล่านั้นที่เพิ่งตีเข้าที่เธอเป็นเหรียญเงินงั้นหรือ?
พอดีตอนนี้เธอกำลังขาดเหรียญเงิน รีบก้มลงมองไปยัง ตำแหน่งที่เธอยืนเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว เศษเหรียญเงินที่เต็มพื้น เวลานี้ทุกคนกำลังแย่งกันอยู่
หลานเยาเยาดวงตาเปล่งประกาย !
โอ้โห เป็นเหรียญเงินจริงๆ ด้วย !
เธอไม่คิดอะไรมาก รีบเข้าไปในฝูงชน แล้วก้มเก็บเหรียญเงิน ระหว่างนี้ เหมือนเธอได้เสียงชายหัวเราะอย่างอ่อนโยน และ เสียงเกือกม้าที่วิ่งห่างออกไป
หลังจากนั้นไม่นาน!
ในสายตาที่อิจฉาของฝูงชน หลานเยาเยาเก็บเหรียญสิบกว่า ตำลึงเข้าที่แขนเสื้ออย่างใจเย็น หลังจากนั้นก็มาที่หน้าแผงลอย ก่อนหน้า
“เถ้าแก่ เจ้าเก็บเหรียญเงินได้เท่าไร ? ”
“ร่างกายข้าไม่คล่อง เก็บได้แค่ไม่กี่สิบหน
ถึงจะได้เท่านี้เขาก็ดีใจมากแล้ว เขามองหลานเยาเยาอย่าง อิจฉาเล็กน้อย “แม่นาง เจ้าโชคดีจริงๆ เพียงครู่เดียวเก็บเหรียญ เงินได้มากขนาดนี้”
มันแน่นอนอยู่แล้ว!
เหรียญน่ะ ถ้าช้าก็อด เธอเป็นถึงทหารแพทย์จากกองกำลัง พิเศษ เอื้อมมือได้อย่างคล่องตัวอยู่แล้ว
แต่ว่า…….
“ทำไมคนพวกนั้นต้องโปรยเหรียญเงินด้วย?”
แม่นาง เจ้าน่าจะมาจากที่อื่นยังไม่รู้ คุณชายเหล่านั้นคือ คุณชายทั้งเจ็ดแห่งจักรวรรดิ เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ห้าคนในทั้งหมด บ้านพวกเขารวยมั่งคลั่ง มีอำนาจมาก บ่อยครั้งเพื่อความสะดวก โปรยเหรียญเงินบนถนนเพื่ออพยพคน ให้สามารถผ่านไปได้ อย่างรวดเร็ว”
อื้อฮือ !
มีเงินก็มักมักเอาแต่ใจ
“คุณชายทั้งเจ็ดแห่งจักรวรรดิแต่ละคนรูปงามไม่มีที่ติ คนที่เป็น ผู้นำเมื่อกี้คือทายาทแห่งจวน เจ้าพระยาซื่อสัตญี ดูสุภาพ ท่าทาง อ่อนโยน เป็นหนึ่งในห้าคนเมื่อครู่ที่เพียบพร้อมที่สุด
เสียดาย รัชทายาท ขึ้นแท่นอันดับสองไม่มาด้วย มิเช่นนั้นคงเป็นบุญตายิ่ง” หญิงวัยกลางคนที่แผงลอยข้างๆ ก็มารวม สนทนาด้วย
ราชทายาท ?
สวะคนนั้นก็เป็นหนึ่งในคุณชายทั้งเจ็ดด้วย?
อืม ราชทายาทก็ดูรูปงานจริงอย่างว่า แต่นิสัยแย่มากกว่า
“แล้วที่หนึ่งคือใคร?
พอพูดถึงอันดับที่หนึ่ง ดวงตาของคนสองคนนั้นเปล่งประกาย ขึ้น ในดวงตาทั้งยำเกรงและกลัว
“หัวหน้าของในคุณชายทั้งเจ็ดเป็นอ๋องแห่ประเทศก่วงส้าของ พวกเรา——อ๋องเย่ เขาเป็นที่กึกก้องในสนามรบ ไม่เคยพ่ายแพ้ มาก่อน แต่เขามีอารมณ์บุคลิกที่เย็นชา และโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาเกินสามก้าว
“แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลก ราวกับเทวดามาจุติคาดการณ์ไม่ได้ หญิงสาวเพียบพร้อมกี่คนที่เจอเขาก็จะจดจำไป ตลอดชีวิต ได้ยินมาว่าอ๋องเปกลับจักรวรรดิแล้ว ไม่รู้ว่าจริงหรือ ไม่?”
พูดเกินจริงขนาดนี้?
หลานเยาเยาไม่ค่อยเชื่อ เธอรู้สึกอ๋องเย่คนนี้คงเป็นตำนานที่ พวกเขาเล่าต่อกันมา โลกนี้จะมีคนแบบนี้ได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตามหากเธอเห็นด้วยตาตัวเอง เธออาจจะรู้สึกผิดหวัง อยู่ลึกๆ !
จากนั้นก็เข้าใจจากเถ้าแก่ว่า ในจักรวรรดิมีร้านประมูลเส้น เป็นศูนย์ประมูลที่ใหญ่ที่สุดแห่งประเทศก่วงช้า ข้างในมันมักจะ ประมูลสิ่งที่หายากและมีค่า
หลานเยาเยาตั้งจะนำเครื่องมือทางการแพทย์บางส่วนไป ประมูล ยังไงซะ ที่นี่ก็ไม่มีใครเคยเห็นของในยุคปัจจุบัน
และในของระบบของเธอก็ล้วนแต่จะเป็นเครื่องมือทางการ แพทย์ที่ทันสมัยนี้สุด ขายในราคาที่แพงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน
ใครจะรู้……
“รีบไสหัวไป ร้านประมูลเงินใช่ว่าหมาแมวจะเข้ามาก็สามารถ เข้ามาได้ ดูสภาพจนๆ อย่างเจ้า ยังอยากจะเข้าร้านประมูล ? ถุย ! *
หลานเยาเยาเพิ่งมาถึงร้านประมูลเงินที่ตกแต่งอย่างหรูหรา งดงาม ก็ถูกคนร่างกายกำยำที่เฝ้าหน้าประตูขวางไว้ ยังตำหนิเธอ อยู่ครู่หนึ่ง…
(จบบทนี้)
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ