บทที่ 7 ตบหน้า

บทที่ 7 ตบหน้า

“พ่อ ? ท่านมาได้อย่างไร ?

เห็นชายที่ร่างกายแข็งแรงกำยำที่ปากประตู ดูเป็นชายวัยกลาง คนที่ความสง่าอย่างมาก หลานชิวหยุนแค่ตกใจเล็กน้อย สายตา ที่ดุเดือดเปลี่ยนเป็นสายตาที่น่าสงสาร

“ท่าน………มาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ ? ”

หลานเฉินมู่มองไปยังสถานการณ์ตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ กระเบื้องบนหลังคายุ่งเหยิง บนพื้นเต็มไปด้วยน้ำฝน ทั่วทั้งบ้าน ไม่มีสักที่ที่แห้ง

และหลานเยาเยาก็ใช้สองมือกอดเข่านั่งอยู่บนเก้าอี้ คนทั้งคน ผอมจนไม่รู้จะผอมอย่างไร และมืออีกข้างก็มีเลือดไหล กำลัง หยดลงบนพื้นเป็นหยดๆ โต๊ะข้างกายเต็มไปด้วยหยดเลือด บน พื้นเต็มไปด้วยกระบอกไม้และก้อนหิน……

ขอแค่ไม่ใช่คนตาบอด แค่มองก็ดูออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น!

แต่!
เห็นเขาปรากฏตัว ในสายตาเธอไม่ได้ดูตกใจ มีเพียงแค่ความ เฉยเมยและรอยยิ้มฝืน ราวกับว่าการมาถึงของเขาไม่ได้มี อิทธิพลอะไรในโลกของเธอ

นี่คือที่ที่บุตรสาวของเขาอาศัยอยู่หรือ?

นี่เป็นปฏิกิริยาของบุตรสาวที่ควรมีเมื่อเจอเขาหรือ?

เขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของประเทศชาตินะ!

ความรู้สึกและสถานการณ์นี้ เขารู้สึกละอายใจอย่างลึกลับ

ใช่!

ละอายใจ เพียงแค่ละอายใจเท่านั้น

“ท่านพ่อ ทำไมท่านต้องดุลูก? ลูกแค่มาดูน้องหก ใครจะรู้ว่าน้อง หกไม่ยอมรับน้ำใจ ท่านดูสินางทำให้ลูกเป็นสภาพแบบนี้ ทำร้าย คนของข้า ท่านพ่อ ท่านต้องเป็นพยานให้ลูกนะเจ้าคะ

หลานชิวหยุนไม่รู้ว่าเวลานี้หลานเฉินมู่คิดอะไร แต่ที่รู้เธอคือ หลานเฉินมู่รักที่สุด
เพราะฉะนั้น พอเห็นหลานเฉินอู๋ เธอก็ออดอ้อนก่อนเลย

หลานเฉินหมู่เห็นชุดของหลานชิวหยุนสกปรก สภาพน้ำตาคลอ ท่าทางอบอุ่นขึ้นมากทันที

และแล้ว!

เขามองไปที่หลานเยาเยาด้วยใบหน้าบูดบึง ถามอย่างเย็นชา “เยาเยา พี่สี่ของเจ้าใจดีมีเมตตามาดูเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่รับน้ำใจ?”

ใจดีมีเมตตา ?

หึๆ !

หลานเฉินม่รู้ทั้งรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังพูดแบบนี้ ก็แค่อยากให้ เรื่องนี้ไม่บานปลาย

ยังไงซะ เจ้าของร่างขี้ขลาดอ่อนแอ ไม่กล้าที่ที่นำเรื่องที่เกิดขึ้น ไปพูดแน่นอน หลานชิวหยุนและหลานเฉินผู้รู้ถึงจุดนี้

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ให้พวกเจ้าได้ดูธาตุแท้ของนาง

หลานเยาเยายิ้มฝัน นำขวดยาขนาดเล็กออกมาจากระบบในที่ลับตา ข้างในบรรจุก๊าซที่ไม่มีสีไม่มีกลิ่น หลังจากเปิดฝาขวด ก๊าซก็พุ่งออกมา

“ท่านพ่อ พี่สี่พาคนมาสี่คน แต่ละคนมือถือกระบอกไม้ เห็นข้าก็ จะตีข้าให้ตาย แต่เพราะพื้นลื่นมาก พวกนางเลยลื่นล้มอยู่เสมอ ก็ เลย ไม่ถูกบ้า

ตอนนี้แม้ครึ่งชีวิตข้าก็ไม่เหลือ และไม่ได้รับการรักษาจากหมอ ยังให้หินขว้างใส่ข้า ต้องการฆ่าข้าตายให้ได้ ความใจดีเมตตา แบบนี้ข้าจะกล้ารับไว้หรือ?”

เธอไม่ได้เรียกพ่อเหมือนที่หลานชิวหยุนเรียก ถ้าไม่จําเป็น แม้แต่คำว่าท่านพ่อสองพยางค์เธอก็ไม่อยากพูดออกจากปาก

หน้าหลานเฉินมู่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย หลานชิวหยุนเห็น สถานการณ์รีบดทันที:

“หลานเยาเยา พูดมั่ว วอะไร? ข้าอยู่ดีๆ ทําไมต้องฆ่าเจ้าให้ ตาย?”

“เพราะวันทําพิธีจี้พิ่นของข้า เห็นเจ้ากับองค์ชายราชทายาทพบ กันป่าเล็กข้างสวนหลังบ้าน ยังทำเรื่องพรรค์นั้น นั่นเป็นตอนเช้า องค์ชายราชทายาทยังไม่ประกาศถอนหมั้น ยังเป็นคู่หมั้นของข้า
เจ้ากลัวเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ถูกหัวเราะเยาะ เจ้าจึงอยากฆ่าปิดปาก ข้า และแล้วจึงสั่งให้องครักษ์สองคนมาบังคับให้ข้าโดดผา เสียดายข้าไม่ตาย เมื่อกี้เจ้าเลยตั้งใจจะฆ่าให้ตาย…….

ดูหลานชิวหยุนเครียดจนหน้าแดง แอบเยาะเย้ย

“หุบปาก หลานเยาเยานางสารเลว เจ้าเงียบเลยนะ องค์ชายราช ทายาทเป็นของข้า เป็นของข้า ถ้ายังพูดมั่ว วาจะฆ่าเจ้า”

หลานชิวหยุนโกรธจนตัวสั่น สิ่งที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุดก็คือ องค์ชายราชทายาทเป็นคู่หมั้นของหลานเยาเยา

แม้ว่าจะเป็นอดีตก็ไม่ได้

หลานเยาเยามีสิทธิ์อะไร?

นางเป็นแค่ลูกเมียน้อย ฐานะไม่สูงส่งเท่าเธอ รูปร่างหน้าตา ความสามารถก็สู้เธอไม่ได้

เธอสามารถเอาชนะนางได้ ดูถูกเธอ แม้แต่บังคับให้เธอกินสิ่ง ต่าง ๆ ที่หมูหมายังไม่กิน แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า เธอเป็นคู่หมั้นขององค์ชายราชทายาทได้ แม้ว่าองค์ชายจะเกลียดบางสุดขีดก็ตาม

เพียงเพราะแม่ของนางสารเลวนั่นเป็นหมอหญิง เคยช่วยชีวิต ฮ่องเต้ ไม่มีอะไรนอกจากนี้ นางมีสิทธิ์อะไรมายืนในตำแหน่งพระ ชายาขององค์ชายรัชทายาท

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้!

หลานชิวหยุนก็ยิ่งโกรธเคือง

พูดมั่วชั่ว? ข้าพูดเป็นความจริงหรือไม่ แค่ดูว่ายาทดสอบ พรหมจรรย์ของเจ้ายังอยู่หรือไม่ก็ยืนยันได้แล้ว”

เสียงพูดของเธอเพิ่งเงียบ ก็เห็นหลานชิวหยุนก็ปิดคลุมแขน ของตนอย่างเร่งรีบ

ได้ยินเข้า !

หลานเฉินหน้าเย็นชา ความโกรธในดวงตาของเขาสงสัยขึ้น

มาทันที

หลานเยาเยาจะเป็นตายเขาไม่สน หลานชิวหยุนทำเรื่องไร้สาระ แค่ไหนเขาก็สามารถทนได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชื่อเสียงและ ศักดิ์ศรีของเขาแล้ว ใครก็ห้ามแตะ
ชิวหยุนก่อนออกเรือนไม่เคยถูกใครแตะเนื้อต้องตัว แม้จะเป็น ราชทายาทก็ไม่ได้ ถ้าเรื่องแพร่ออกไป เขาจะเอาหน้าไปไว้ ที่ไหน?

และแล้ว !

จับดึงแขนหลานชิวหยุนแน่น เลิกแขนเสื้อเธอขึ้น แขนขาว เนียนสวยกว่าหิมะ แต่ไม่มียาทดสอบพรหมจรรย์

ใบหน้าของเขาอึมครึมทันที มองสภาพที่น้ำตาไหลออกมาของ หลานชิวหยุน ไม่กะพริบตาเลย ตบเข้าที่หน้าอย่างแรง

เสียงตบที่ชัดเจนดังขึ้น หลานชิวหยุนร้องไห้ออกมาทันที

“พ่อ ท่าตบข้าหรือ หลายเยาเยาเป็นตัวอะไร นางเลวเหมือนแม่ ของนาง เชื้อเลวๆ ของนางสารเลวมีอะไรดีให้ท่านปกป้อง ? ตบ ข้าเพราะนางสารเลวน ข้าอยากตาย ข้าอยากตาย ฮือๆๆ

หลานเฉินคาดไม่ถึงว่าหลานเชิวหยุนจะพูดคำนี้ออกมา โกรธ จนควันออกหูทันที ยกฝ่ามือขึ้นและจะจะตบอีกที……
“ท่านพี่ นี่ท่านทำอะไร ถึงแม้ว่าหลานชิวหยุนนางทำผิดมาก แค่ไหน นางก็ยังเป็นบุตรสาวของท่าน! ทําไมท่านต้องโหดร้าย ขนาดนี้ล่ะ ! ”

หนิง อวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ ดึงหลานเฉิน ออก นํ้าตาอาบแก้ม สองข้าง สภาพเสียใจและปวดใจมาก

“หลีกไป สั่งสอนนางเสร็จ ข้าค่อยคิดบัญชีกับเจ้า

พูดแบบนี้ แต่ฝ่ามือของหลานเฉิน ตบไม่ลงแล้ว

“ท่านพี่ ข้าสอนชิวหยุนไม่ดีเอง แต่เรื่องที่ชิวหยุนกับองค์ชาย ราชทายาทรักกัน และพวกเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว อีก ไม่นานชิวหยุนก็จะได้เป็นพระชายาขององค์ชายรัชทายาทแล้ว นี่เป็นเรื่องดีทําไมท่านต้องโมโหด้วยล่ะ?”

หลานเฉิน ปัดหนิง อออกอย่างแรงด้วยความโมโห

“ความคิดของผู้หญิง!

สะใภ้ของราชวงศ์เป็นง่ายขนาดนั้นหรือไง?

แต่สิ่งที่สําคัญที่สุดในตอนนี้คือ เรื่องนี้ห้ามรั่วไหลออกไปเด็ด

ขาด
และแล้ว !

สายตาเขามองไปยังแม่นมและสาวใช้ สั่งด้วยเสียงเย็นชา: “ใคร ก็ได้! ลากคนที่โหดเหี้ยมตีเยาเยาพวกนี้ออกไปโบย

“ขอรับ!” เหล่าองครักษ์รับคำสั่งทันที

หลังจากที่พวกสาวใช้และแม่นมตกใจสีหน้าซีดเซียวมีสติอีก ครั้ง ก็ถูกเหล่าองครักษ์ลากตัวออกไปแล้ว เสียงร้องขอชีวิต อย่างต่อเนื่อง เบาลงเรื่อยๆ

“เอาคุณหนูสี่ไปขังที่ห้องโถงสามวัน”

“พ่อ……

หลานชิวหยุนที่ใบหน้าบวมได้ยินว่าสาวใช้กับแม่นมจะจะถูกโบย ก็ไม่สะทกสะท้านอะไร พอได้ยินหลานเฉินมู้จะลงโทษขังที่ห้อง โถง ก็โกรธขึ้นทันที

แต่!

แต่ถูกหนิงชื่อดึงไว้ทัน หนิงซื่อพาหลานชิวหยุนออกไปอย่าง เร่งรีบ ก่อนออกไปนางไปหลานเยาเยา สายตานั่นเต็มไปด้วยพิษ สงค์