บทที่ 19 สัตว์มีพิษกองเท่าภูเขา

บทที่ 19 สัตว์มีพิษกองเท่าภูเขา

องครักษ์ที่วิ่งตามไปจับนางด้วยความเร็ว พังประตูเข้าไป……

“โอ๊ยๆๆ……

ได้ยินเสียงร้องสองสามครั้ง แล้วเสียงข้างในก็เงียบลง หลาน เฉินหู่จ้องมองอยู่พักหนึ่ง แววตายิ่งแสดงออกถึงเจตจำนงที่ ต้องการจะลงมือฆ่า จึงได้ก้าวเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

นิ่งซื้อและหลานชิวหยุนรู้สึกเอะใจเล็กน้อย แต่ก็เปลี่ยนเป็นหัน มายิ้มและหัวเราะให้กันและกัน

วันนี้จะต้องเป็นวันตายของหลานเบาๆ

ประตูที่ถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ถูกหลานเฉินถีบจนพัง พวกที่ตามมา ก็รีบตามเข้าไปทันที ไฟทำให้ทั้งห้องส่องสว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว มีฉากสยองขวัญปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาในเวลานี้
สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ตรงหน้า คือสัตว์มีพิษกองโตที่อยู่กลางห้อง พวกมันกองรวมกันเหมือนกับเนินเล็กๆ กำลังเลื้อยไปเลื้อยมา อย่างคึกคัก แล้วก็ตรงเข้าไปกัดหลายคนอย่างรวดเร็ว

ในนั้น!

มีหนึ่งคนที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยสัตว์มีพิษเกาะอยู่ เหลือเพียง ใบหน้าที่โผล่ออกมา ทั่วทั้งหน้าถูกกัดจนเป็นแผลเลือดออก ดวงตาเบิกโพลงด้วยความกลัว ทันใดนั้น ปากที่ปิดอยู่ก็อ้าออก และมึงูเลื้อยออกมาจากข้างใน…

ภายในกองของสัตว์มีพิษ ก็มีทั้งมือและเท้าโผล่ออกมา ดูจาก เครื่องแต่งกายที่มือและเท้า พวกเขาก็คือเหล่าองครักษ์

“โอ๊ย……..

ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง

คนที่เพิ่งเข้ามา ล้วนตกใจจนหน้าซีด บางคนขี้ขลาดจนทรุดลง ไปกองอยู่กับพื้น บางคนก็รีบหนีออกไปข้างนอก

หลานชิวหยุนตกใจจนหน้ามืด นิ่งซื้อเองก็ไม่เคยเห็นเรื่องที่น่า กลัวเช่นนี้มาก่อน เวลานี้ จึงทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น และกรีดร้องด้วยความกลัว

แม่แต่คนที่เคยออกรบอย่างหลานเฉิน ทันทีที่ได้เห็นภาพที่น่า กลัวเช่นนี้ ตาก็เบิกโพลง ขาอ่อนแรงโดยไม่รู้ตัว

แต่ว่า!

เขาก็ยังตั้งสติได้เร็ว รีบสั่งให้คนพาหลานชิวหยุนและนิ่งซือ ออกไปจากที่นี่ทันที

อีกทั้งในเวลานี้ บรรดาสัตว์มีพิษทำราวกับว่าได้กลิ่นอาหารอัน โอชะ ทั้งหมดพุ่งเข้ามาโจมตีพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

หลานเฉินมู่มองดูด้วยความโกรธ แล้วด้านที่โหดร้ายในตัวก็ ปรากฏขึ้น พร้อมตะโกนว่า

“ฆ่ามัน จงฆ่าสัตว์ร้ายพวกนี้อย่างไม่ต้องปรานี

พูดจบ ก็ดึงดาบที่เอวออกมา ฟันไปที่สัตว์มีพิษเหล่านั้น เหล่า องครักษ์ที่กลัวจนหัวหด เมื่อเห็นแม่ทัพออกโรงต่อสู้ด้วยตนเอง พวกเขาก็จำที่จะต้องสู้ด้วย

แต่ว่า!
กำลังในการต่อสู้ถดถอยลงอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน องครักษ์หลายคนที่โดนกัด พิษก็กำเริบจนตาย ถึงแม่ หลานเฉินมู่เองจะไม่เป็นไร แต่ตอนนี้กำลังใจในการต่อสู้ ก็ค่อยๆ ถดถอย

เมื่อเห็นว่าทางขวามือมีงูพิษตัวหนึ่งกำลังพุ่งมาที่เขา เขาก็ดึง เอาองครักษ์ที่อยู่ใกล้ตัวมาบังไว้ องครักษ์ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูก กัดตายเสียแล้ว

จากนั้นก็ถูกหลานเฉินจู่โยนลงที่พื้น สัตว์มีพิษเหล่านั้นก็เข้ามา ล้อมพันตัวเขา

หลานเฉินมู่มองดูสัตว์มีพิษที่กำลังถาโถมเข้ามากัดองครักษ์ ไม่พูดไม่จา เตรียมที่จะเดินออกไปและปิดประตูห้อง หลังจากนั้น ก็จะจุดไฟเผาห้อง

แต่ไม่นึกว่า พอเดินออกมาถึงประตู บนขอมีแมงป่องพิษตัวหนึ่ง กำลังกระโดดลงมา แต่กว่าที่หลานเฉินอู๋จะรู้ตัว ก็สายไปเสียแล้ว ในตามองเห็นแมงป่องกำลังจะหล่นมาถึงตัวเขาแล้ว…….

“ท่านพ่อ หมอบลง
เสียงที่ดังมาอย่างกะทันหัน ทำให้เขาหมอบลงโดยไม่ทันได้คิด

หลานเขาเขายิ้มมุมปาก แล้วก็ใช้ไม่ดีจนแมงป่องลอยกระเด็น ออกไป หลังจากนั้นก็ดีที่ตัวของหลานเฉินอีกหนึ่งครั้ง

ครั้งนั้นเป็นการตีอย่างสุดแรง!

“โอ๊ย!”

หลานเฉินมู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็มีคางคกตัวหนึ่งหล่นลงมาจากบนตัวเขา เมื่อมองไปที่คนที่มา ปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หลานเฉินก็ตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า

.……….เยาเยา!”

เมื่อเห็นท่าทีที่ตะลึงของหลานเฉิน หลานเยาเยาก็แอบยิ้ม เยาะ แล้วทำทีพูดด้วยความกังวลและหวาดกลัวว่า: “ท่านพ่อรีบ ออกไปเร็ว สัตว์มีพิษเต็มไปหมดเลย

“รู้แล้ว!”
หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็วิ่งออกไปจากประตูพร้อมกัน ป้ง” เสียงประตูถูกปิดกระแทกอย่างแรง อีกทั้งสัตว์มีพิษก็ไม่ได้ ตามออกมา พวกมันแค่กัดกินคนตายที่อยู่ภายในห้อง

หลานเฉิน รีบสั่งให้คนเตรียมลูกธนูจุดไฟ หลังจากจุดไฟเสร็จ เขาก็สั่งอย่างดุดันว่า

“ยิง!”

“ชีวะ ชีวะ ชีวะ.

ลูกธนูจุดไฟนับไม่ถ้วนถูกยิงเข้าไปในห้อง เพียงแป๊บเดียวไฟก็ ลุกไหม้ขึ้นในห้อง

เมื่อมองไปยังไฟที่กำลังลุกโชน ดวงตาของหลานเยาเยาก็ดู เย็นชา

สาเหตุที่ทําให้สัตว์มีพิษเหล่านี้บ้าคลั่ง เป็นเพราะนางโรยผงยา ที่จะทำให้พวกมันบ้าคลั่งเอาไว้ภายในห้อง โดยเฉพาะในถ้วยยา ที่วางอยู่กลางห้อง นางใส่ไว้อย่างเต็มที่เลยทีเดียว

อีกทั้งสัตว์มีพิษเหล่านั้นไม่กล้าออกมาข้างนอก เป็นเพราะนาง สกัดไว้
ท่านพ่อ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม!

หลานเขาเขาเดินไปยืนข้างๆหลานเฉิน แล้วได้ถามด้วยสีหน้า

กังวล

พอได้ยิบ!

หลานเฉินก็หันกลับมามองนาง ดวงตาเริ่มแดง

“เยาเยา ขอโทษด้วย พ่อผิดเองที่กล่าวโทษเจ้า เจ้าได้รับบาด เจ็บหรือไม่?

มองดูลูกสาวที่เพิ่งจะช่วยชีวิตตนเองไว้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผอม จนหนังหุ้มกระดูก ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล จนถึงตอนนี้ก็ยัง ไม่ลืมที่จะเป็นห่วงเขา ช่างรู้สึกละอายใจจริงๆ

อีกทั้งนิ่งซื้อเองก็กลัวจนหนีไปซ่อนตัวอยู่ห่างๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะ กำชับให้องครักษ์เฝ้าระวังอย่างเข้มงวด เพราะเกรงว่าจะเผลอ ปล่อยให้มีสัตว์มีพิษหลุดออกมา

“ขอแค่ท่านพ่อไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่บาดเจ็บ เล็กน้อยเท่านั้น!

แผลบนแขน นางตั้งใจกรีดขึ้นเอง ส่วนที่ช่วยหลานเฉิน ก็เพียงต้องการให้เขาจัดการกับพวกของนิ่งซื้อเท่านั้น

“ได้รับบาดเจ็บหรือ? พ่อจะให้พ่อบ้านไปเชิญหมอมา

เมื่อเห็นรอยขีดข่วนบนแขนของหลานเยาเยา หากเป็นหลานเฉิ นคนก่อน แม้สนก็ยังไม่สน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว หลาน เยาเยาช่วยชีวิตเขาเอาไว้ อีกทั้งยังเป็นห่วงเขาขนาดนี้

เขาจะต้องทำดีกับนางแน่นอน!

ดังนั้น!

หลานเฉินมู่มองไม่รอบๆ แต่กลับไม่พบเงาของพ่อบ้าน เขาจึง

โมโหทันที

“พ่อบ้าน พ่อบ้านอยู่ไหน?

“เรียนท่านแม่ทัพ พ่อบ้านไม่อยู่ขอรับ” องครักษ์นายหนึ่งเข้ามา รายงาน

“ไม่อยู่?” หลานเฉินมู่หรี่ตาลง พูดเสียงเข้ม: “ไปหาที่ห้องเขา!”
โดยปกติ เวลามีเรื่องเล็กน้อยเกิดขึ้น พ่อบ้านก็จะกระตือรือร้น มาก ตอนนี้ในจวนเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ของเขา

ต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากล

ไม่ช้า องครักษ์ที่ไปตามหาพ่อบ้านที่ห้องก็กลับมารายงาน

“ท่านแม่ทัพ พ่อบ้านนอนหลับอยู่ในห้องขอรับ” อีกทั้งยังนอน กอดสาวงามหลับสนิทอยู่ เกรงว่าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นในจวน เอาอาจจะยังไม่รู้ก็ได้

“ดี ดีมาก!”

หลานเฉิน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และเดินตรงไปยังห้องของพ่อ บ้านด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นพ่อบ้านเปลือยกายกอดสาวงามนอนหลับอย่างสบายใจ อีกทั้งใต้โต๊ะยังมีกระสอบใบใหญ่วางอยู่อีกหนึ่งใบ

หลานเฉินมู่ลองหยิบกระสอบขึ้นมาดมด ก็ได้กลิ่นที่ไม่พึง

ประสงค์ของงูพิษนั่นเอง
ความโกรธในใจทั้งหมดของเขาปะทุออกมา แล้วตะโกนเสียงดัง

ว่า:

“จับมันขึ้นมา พาไปทรมานจนกว่าจะสารภาพ หากไม่ยอมรับก็

ให้ประหารชีวิต

*ขอรับ!”