บทที่ 10 ค่าทำขวัญ
บทที่ 10 ค่าทำขวัญ
เขาชี้หน้าหลานเยาเยาพูดอย่างโหดเหี้ยม :
ทำไมเจ้าถึงมาอีก? ให้เจ้าไสหัวไปไม่ใช่หรือ? ถ้ายังไม่ไปอย่า ” หาว่าข้าไม่เกรงใจ
พูดพร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้น ตั้งใจที่จะแสดงให้เธอเห็นว่าเก่ง
เพียงใด
“เจ้าจะไม่เกรงใจอย่างไร ? หลายเยาเยายักคิ้ว ยกมุมปากขึ้น เล็กน้อย
“เจ้าจะทำอะไร” เห็นท่าทางของผู้เฝ้าประตู ชายชราหนวดขาว สีหน้าเย็นชา มองเขาด้วยสายตาหรี่เล็กน้อย
“ท่านหาน ท่านดูสภาพของนาง ผิวเหลือง ผอมเหลือหนังหุ้ม กระดูก แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ถูกซักจนซีด ที่บ้านไม่มีเงินแน่นอน เข้าไปอาจทำให้พื้นสกปรก ข้าน้อยช่วยท่านขับไล่นางเอง”
สภาพของผู้เฝ้าประตูที่คิดเผื่อศูนย์ประมูล ท่าทางของท่านหาน ที่ดูโมโหเล็กน้อยไม่สนใจแม้แต่นิด
“แม่นางผู้นี้เป็นแขกของร้านประมูลเงินดู ใครอนุญาตให้เจ้า ปฏิบัติต่อแขกเช่นนี้? ขอโทษแม่นางเดี๋ยวนี้” ท่านหานไม่พอใจผู้ เฝ้าประตูอย่างมาก !
แม้ว่าไม่ใช่แขก ก็ไม่ควรทำกับใครเช่นนี้
“แขก ? ท่านหาน นางจะเป็นแขกได้อย่างไร ท่าน……..
แต่ !
เห็นท่านหานโมโหจริงจัง และให้เกียรติหลานเยาเยามาก ผู้เฝ้า ประตูถึงรู้ กลับใจตอนนี้ไม่ทันแล้ว เขารีบเก็บมือที่ที่ชี้หลายเยา เยา
“ขอโทษ ! ”
ปากก็พูดเช่นนี้ แต่ผู้เฝ้าประตูไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด ในสายตายัง มีร่องรอยของความเบื่อหน่าย แต่เนื่องจากการปรากฏตัวของท่า หาน เขาจึงต้องฝืนขอโทษ
“ขอโทษนะ ข้าเป็นคนใจแคบ ไม่รับคำขอโทษของเจ้า”
สําหรับการตีสองหน้าเช่นนี้ คนอันธพาล หลานเยาเยาไม่เคยไว้
หน้า
“ในเมื่อไม่จริงใจเช่นนี้ เจ้าไปเถิด ! ที่นี่ไม่ต้องการคนแบบเจ้า
ท่านหานไม่ใช่คนดีอะไร เขาอ่านของผู้รักษาประตูออก ตัดสิน ใจไล่ออกทันที นี่ไม่ได้ทําเพราะหลานเยาเยาทั้งหมด
ได้ยิน!
ผู้เฝ้าประตู หน้าสับสน “พริบ” เสียงคุกเข่าลง ดึงแขนเสื้อท่าน หานพูดอย่างอ้อนวอน
“ท่านหาน ท่านอย่าขับไล่ข้า ข้ายังมีภาระมากมาย สิบกว่าชีวิตที่ บ้านรอกินข้าวอยู่! ถ้าหากข้าไม่มีเงินเดือน พวกเขาก็ต้องหิวตาย”
ร้านประมูลเงิน ให้เงินเดือนพวกเขามากมาย แต่เขาทําแค่ เพียงยืนเฝ้าประตู ถ้าหากไปแล้ว เขาจะเอาเงินที่ไหนไปเล่นบ่อน พนัน?
“นั่นมันเรื่องของเจ้า
ท่านทานดึงแขนเสื้อกลับมา ตัดสินใจแล้ว ไม่ให้ช่องว่างการ
เจรจา
ผู้เฝ้าประตูเห็นว่าขอร้องท่านทานไม่เป็นผล ก็เปลี่ยนเป้าหมาย ทันที คุกเข่ากับหลานเขาเขา
หญิงทั่วไปจิตเมตตา เขาแสร้งทำน่าสงสารบางทีอาจจะมีช่อง
ทางให้กลับใจ
“แม่นาง ข้าข้อผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่เป็นเช่นนี้อีกแล้ว ได้โปรด เมตตา เจรจากับท่านทาน ให้เขาอย่าไล่ข้าน้อยออกเลย
หลานเผาเขามองดูเขา ใจหวั่นไหว ผงกหัวอย่างเห็นอกเห็นใจ
หลังจากนั้นถอนหายใจแล้วพูด ได้ ข้าจะลองพูดดู
และแล้ว เธอกันหน้าไปทางท่านหาน พูดอย่างหนักอกหนักใจ “ท่านหาน ข้ารู้สึกว่า ท่านด่วนตัดสินใจเกินไป
“เพราะอะไร!”
ท่านหานไม่เข้าใจ ถ้าแม่นางผู้นี้ขอ เขาต้องให้เกียรติเธอหรือ
ไม่ ?
ใครรู้…….
ท่านดูเขาอาศัยร่างกายที่แข็งแรงประณามว่าแขกโดยภาระ การณ์ ตอนคิดบัญชีกับเขาต้องหักเหรียญเงินเขาใช่หรือไม่?
อีกอย่าง เข้าไม่รู้จักปรับปรุงตัว อยู่ต่อหน้าท่านยังกล้าหยิ่งยโส เหรียญเงินต้องหักเพิ่มอีกหน่อยหรือไม่?
มีอีกมีอีก เขาประณามว่าแขกเสียงดังขนาดนี้ ทำขาขวัญเสีย เขาต้องชดใช้ค่าทำขวัญอีกนิดใช่หรือไม่?
ข้าต้องการไม่มาก ห้าสิบตำลึงก็พอแล้ว”
ท่านทาน
ผู้เฝ้าประตูได้ยิน ทันใดนั้นก็เปิดตาด้วยความตกใจ
แม่โว้ย!
เงินเดือนเขาเดือนหนึ่งแค่ห้าสิบตำลึงเอง ! จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น อย่างกะทันหัน ยกขาวิ่งหนีราวกับเห็นผี
“แม่นางยอดเยี่ยมมาก ข้าชื่นชม ! “ท่านหานพยักหน้าอย่าง เงียบๆ แม่นางผู้ที่น่าสนใจมาก
หลานเยาเยามองไปยังเขา พูดอย่างไม่เข้าใจ
“ชื่นชมอะไร? ที่ข้าพูดเป็นล้วนเป็นความจริง แต่เขาหนีไปแล้ว ค่าทำขวัญนี้คงต้องชดเชยจากร้านประมูลเงินตูของพวกท่าน เท่านั้นแล้ว”
หลังจากนั้น เธอยังม้วนแขนเสื้อขึ้น หลังจากให้ท่านทานดูที่ บาดแผลของเธอ แล้วพูดขึ้นว่า ” ท่านดูสิ ข้ายังมีบาดแผลอยู่ นะ ! เมื่อครู่แผลแทบแตกแล้ว”
แม่นาง เจ้าสามารถพล่ามให้ร้ายแรงอีกเล็กน้อยได้ไหม?
มีสมบัติแปลก เจ้ายังขาดเหรียญเงินแค่นี้อีกเหรอ?
ไม่มีทาง สุดท้ายท่านหานก็ต้องชดใช้เหรียญเงินห้าสิบตำลึง ค่าทำขวัญอะไรนั่นเขาไม่เข้าใจ แต่วันนี้ร้านประมูลเงินเป็นของ ความผิดของพวกเขาจริง ชดใช้ก็เป็นเรื่องที่สมควร
“แม่นาง เชิญด้านใน ! ” ท่านหานผายมือเชิญเธอเข้าไป
“ได้ๆๆ ” มองดูเหรียญเงินห้าสิบตำลึงในมือ หลานเยาเยาเดินเข้าไปอย่าสง่าผ่าเผย
มองดูคนที่คึกคักด้านนอกจากร้านประมูลเงินดู ก็เดินตามกัน เข้าไป แม้ว่าวันนี้จะประมูลกระเป๋าพยาบาลไม่ได้ พวกเขาแค่ได้ เห็นอีกครั้งก็พอใจแล้ว ต่อไปถ้ามีคนพูดถึงกระเป๋าพยาบาล พวก เขายังสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่า สิ่งนี้ขาเคยเห็นด้วยตา ตัวเองแล้ว”
“พี่เซียว แม่นางผู้นั้นดูคล้ายแม่หญิงที่ท่านโปรยเหรียญเงินใส่ หัวนางก่อนหน้านั้น
ดูหลานเยาเยาเดินเข้าไป หนึ่งในเจ้าชายถามผู้ชายชุดขาวอย่าง สงสัย
“คือนาง!” เซียวจิ่นหยูพูดอย่างมั่นใจ
เมื่อนึกถึงว่าเธอถูกเขาใช้เหรียญเงินขว้างที่หัว โมโหจนต้องด่า คน หลังจากพบว่าที่ขว้างใส่เธอเป็นเหรียญเงิน สภาพที่เธอวิ่งพุ่ง เข้าไปเก็บเงินในกลุ่มฝูงคนอย่างเร่งรีบแล้วรู้สึกน่าสนใจ
คิดถึงจุดนี้ มุมปากเขาก็ มุมปากเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วย ไม่ได้..
และที่โรงเตี๊ยมโรงหนึ่งข้างถนนตรงข้ามร้านประมูลเงินตู ชาย ในสวมเสื้อคลุมสีดำคนหนึ่ง รูปลักษณ์ที่หล่อราวกับเทวดามาจุติ เหมือนว่าเพียงแค่มองเขาพริบตาเดียวก็จะหลงใหลอย่างลึกซึ้ง
แต่เรือนร่างของเขาประกายด้วยท่าทางที่คนไม่ควรเข้าใกล้ ดวงดาที่หรี่ลงเล็กน้อยกำลังมองมายังหน้าประตูร้านประมูลเงิน
ขณะนี้ !
เงาของคนคนหนึ่งลอยมา คุกเข่ากับพื้นข้างหนึ่ง กราบบังคม
ทูล
รายงานอย่างนอบน้อม
“คุณชายเหลียงเฉินส่งข่าวมา ตามที่เสื้อผ้าของศพหญิงที่ขุด ออกมา และศพองครักษ์ทั้งสองคนที่หาเจอใต้หน้าผา สามารถ ตรวจสอบร่องรอยของผู้หญิงคนนี้ได้แล้ว”
ตัวตนของนางคือคุณหนูหกแห่งจวนแม่ทัพหลานเยาเยา ท่าทางขี้ขลาดอ่อนแอ กำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก บิดาหลานเฉินจู๋ ละเลยเธอเสมอ คุณหนูในจวนและไพร่รังแกเธอประจำ
วันที่ตกผาวันนั้นเป็นวันพิธีพันของเธอ และเป็นที่ต้อง ชายรัชทายาทถอนหมั้น
“อืม” ขลาดออนแอ ? ปกปิดได้อีกด
ข้าจะคอยดูว่านางยังมีความลับอะไรอีก….
“ไปร้านประมูลเส้น
พะยะค่ะ”
ในร้านประมูลเส้น ตกแต่งอย่างงดงามในทุกด้าน โดยไม่ม เสียความสง่างาม เสาหินละหนังส่วนแกะสลักด้วยลวดลายที่ ประณีต เสมือนจริง ตรงกลางด้านบนสุดแซวเข้าประมูล ประกอบขึ้นด้วยผ้า ชัดเจนมาก
หลานเขาเขาถูกเชิญให้ไปที่ชั้นสอ แหนึ่งในห้องพักที่ รู ห้อง พักหรูตกแต่งได้หรูหรามาก และยังมีพื้นที่ว่างเหลือเพียง เครื่อง คมและผลไม้
ดูเหมือนว่าห้องพักหรูหราบนชั้นสองนี้ มีไว้สำหรับคนที่มี สถานะพิเศษเท่านั้น
เธอมาที่ข้างหน้าต่าง พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ! ทิวทัศน์ที่นี่ดี มาก แค่มองไปก็เห็นทุกอย่างในห้องโถงได้อย่างรวดเร็ว
เวลานี้ !
ท่านหานเดินเข้ามา กล่าวอย่างสงสัย: “แม่นาง กระเป๋าพยาบาล ของเจ้าน่าอัศจรรย์อย่างไร และมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถ สัมผัสได้ คนอื่นสัมผัสก็จะส่งเสียงตลอดเวลา เราจะประมูลขาย อย่างไร?”
(จบบทนี้)
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ