ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณย่

ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณเย่

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูด เธอไม่มีทางจะไป

จู่โจมคุณเย่ ….ฉันหัวใจจะวาย ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่นิดหน่อย” ร่างเล็กๆของหลิวเสี่ยวเจียว น้ำเสียงก็ยังเล็ก ดูขี้กลัว

“ไม่เป็นไร อย่ากลัวไปเลย ถ้าหล่อนมารังแกเธอ เธอก็ร้อง ออกมาดังๆ ฉันจะรีบไปช่วยเธอเอง”

“อืม! ขอบคุณนะพี่เซี่ย! ฉันไปก่อนนะ”

กลางดึกนั้นเอง ผู้คนทั้งคฤหาสน์ล้วนหลับใหล

เซีย หวั่นที่กำลังฝันว่าตนกําลังวิ่งไม่หยุด ร้องตะโกนออก

มา “เสี่ยวจุน กลับมา! กลับมา!”

ราวกับว่าเธอได้คว้าชายเสื้อที่โดนลมพัดปลิวของเขาไว้ หลัง จากที่ลมแรงผ่านไป เธอกลับมองไม่เห็นเขาอีกเลย ถึงแม้ว่า จะเป็นเพียงแค่ด้านหลัง

เธอตกใจตื่นขึ้นมา ด้วยน้ำตานองหน้า มองออกไปในห้อ งมืดๆ ก็นอนไม่หลับอีก
พรุ่งนี้ เธอจะต้องพยายามให้มากกว่าวันนี้ให้ได้!

ห้าโมงครึ่งในตอนเช้า เซีย หวั่นก็ตื่นนอน อาบน้ำเย็นอยู่ใน ห้องน้ำ หลังจากล้างตัวเสร็จ จ้าวเทียนอัยก็คลานลุกขึ้นอย่าง ยากลำบาก

หกโมงก็ไปรวมตัวหน้าประตูของพื้นที่คนงาน ท่านพ่อบ้าน นําทางพวกเธอมุ่งไปยังห้องออกกำลังกาย เย่เชินหลินที่ออก กําลังกายบนลู่วิ่งไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

วิ่งเสร็จแล้ว เขานั่งลงบนเครื่องออกกำลังกาย แล้วเริ่มออก กําลังเพิ่มกล้ามเนื้อช่วงอก

เซี่ย หรั่นและสาวใช้คนอื่นๆต่างยืนห่างจากเย่เชินหลินออก เซี่ยชี มาสามเมตร ในมือก็ถือถาดหนึ่งใบ บนถาดมีผ้าขนหนูสะอาด วางไว้

นอกจากเซียมีหวั่นแล้ว สาวใช้คนอื่นๆก็มักจะแอบเงยหน้า ขึ้นมองเย่เชินหลิน

เขาออกกําลังกายอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี กล้ามเนื้อที่ กํายำา เหงื่อค่อยๆหยดลงบนกล้ามเนื้อสีขาว พวกผู้หญิงก็มอง กันอย่างไม่ละสายตา

ฟางลี่น่าควบคุมอาการไม่อยู่ที่จะเข้าไปหาเย่เชินหลิน ดวงตากลมโตกลอกไปมา ถือถาดแล้วบิดเอวบิดสะโพกเดิน เข้าไป แล้วหยุดลงด้านหน้าของเขา ย่อตัวลง เอ่ยออกมาด้วยเสียงหวานหยดย้อย “คุณเย่ เหงื่อของคุณออกมาเยอะ เลย ดิฉันเซ็ดให้นะคะ”

เย่เชินหลินหันหน้ามา สายตาเย็นราวกับน้ำแข็งพันปี เพียง กวาดตามองอย่างเรียบๆ ก็ทำให้ฟางลี่น่ากลัวจนต้องร้องขอ โทษออกมา

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! คุณเย่!”

โชคดีที่ท่านพ่อบ้านทำธุระเสร็จกลับมาพอดี พอเดินเข้าห้อง ออกกำลังกาย ก็เห็นฉากนั้นเข้าพอดี

เขารีบสาวเท้าเข้าไปข้างฟางลีน่า ขึ้นเสียงต่อว่าออกมา “คุณ เย่เกลียดการถูกคนอื่นเข้ามารุ่มร่าม เธอจำไม่ได้แล้วหรอ?

ยังไม่…

คำพูดของท่านพ่อบ้านเอ่ยออกมาเพียงครึ่ง เย่เชินหลินหยุด มือที่กำลังออกกำลังกาย พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ เป็นไร ไม่ต้องนําหนิเธอหรอก”

พูดจบ ก็หยิบผ้าขนหนูจากถาดที่ฟางลี่น่าถืออยู่ขึ้นมาเช็ด เหงื่อสองสามทีก็วางลงกลับไป

ตอนแรกฟางลีน่าคิดว่าเธอจะโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าแล้ว ทำโทษเหมือนอย่างเซี่ยชีหวั่น ไม่คิดเลยว่าอยู่ดีๆคุณชาย ใหญ่จะวอนขอยกโทษแทนเธอ
ถ้ามองไม่ผิดแล้วนั้น เขายังส่งยิ้มให้กับฉันเล็กน้อย

พระเจ้า! คุณชายใหญ่ยิ้มให้เธอ!

ทันใดนั้นจิตใจของฟางลี่น่าก็เบิกบาน แอบฉลองความสำเร็จ ในครั้งนี้ของตัวเอง ที่สามารถดึงดูดสายตาของคุณชายใหญ่

ได้สําเร็จ

ภายในห้องมีสาวใช้อยู่ยี่สิบกว่าคน แทบจะทุกคนที่ทั้งอิจฉา และทั้งริษยาฟางลีน่า เซี่ยชีหวั่นที่ยืนนิ่งอยู่ตลอด ไม่ได้มอง ไปทางเย่เชินหลินอีกเลย

เขากลับมองเธอมาอย่างไร้ความรู้สึก ควบคุมอารมณ์ได้นิ่ง เงียบอะไรอย่างนี้กัน? เขาเผยอปากออกมาเล็กน้อย

เย่เชินหลินทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พวกเธอก็ยืนเรียงแถว เพื่อรอส่งจนเขาเดินออกไปแล้ว ท่านพ่อบ้านจึงเริ่มจัดแจงงาน อื่นให้

ในคืนวันนี้ เย่เขินหลินกลับมาถึงก็มืดค่ำ บ้านตระกูลเยีมีกฎ ว่าถ้าเกินสี่ทุ่มแล้วเขาไม่กลับมา สาวใช้ทุกคนก็พักผ่อนได้ ไม่ ต้องรอเขา

หลังจากแยกย้ายกันตอนสี่ทุ่ม แต่เนื่องจากเซี่ยชีหวั่นได้โดน ลงโทษ จึงเหลืออยู่ในห้องโถงเพียงคนเดียว คุกเข่านั่งลงกับ พื้นแล้วเอาผ้าขี้ริ้วสีขาวเช็ดพื้นหินอ่อน
ท่านพ่อบ้านเคยบอกไว้ว่าให้เช็ดจนบนผ้าขี้ริ้วไม่มีที่ให้เช็ด

อีก

ก็ไม่รู้ว่าต้องเช็ดไปนานแค่ไหน เธอได้ยินเสียงเท้าที่เดินเข้า มา เป็นก้าวที่ฟังดูมั่นคง

รับรู้ว่าเขามาแล้ว แต่เธอไม่อยากยุ่งกับเขา และก็ไม่กล้าไป ตอแยเขา ก็เลยแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขามาแล้ว แล้วตั้งใจเช็ด พื้นต่อไป

เย่เชินหลินย่อตัวนั่งลงข้างๆร่างของเธอ เงาจากร่างใหญ่ปิด คลุมร่างเล็กของเธอจนมิด

ผู้หญิงน่าตาย! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมิน

เขา!

เธอควรจะเป็นเหมือนกับฟางลื่น่าคนนั้น ที่เข้ามายั่วยวนเขา อย่างจู่โจม ไม่ควรที่จะอยู่กับเขาสองคนแล้วแต่กลับยังไม่ แยแสอีก

เย่เชินหลินเอามือมาเชยคางเธอขึ้น บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น มา สายตาของเขามองไปยังใบหน้าเล็กๆของเธอ

มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่ทำให้เธอเกลียดและหมั่นไส้ เป็นที่สุด เข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากบางกระจับ เอ่ย เรียบๆออกมา “เป็นยังไง ความรู้สึกแบบนี้ดีมั้ย?”
เธออยากหันกลับไปตอบโต้ แต่ไม่ต้องการสบสายตากับเขา จริงๆแล้วเธออาจจะโดนกล่าวหาว่ายั่วยวนเขาได้ตลอดเวลา จะกลายเป็นเปิดศึกกับเหล่าสาวใช้ทั้งหลาย เธอไม่อยาก สร้างศัตรูขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

ปวดบริเวณคางขึ้นมาเล็กน้อย แม้เขากำลังยิ้ม แต่กลับไม่ให้ สาวใช้ตัวเล็กๆอย่างเธอ เลี่ยงคำถามของเขาเด็ดขาด

“ตอบฉันมา!” ในน้ำเสียงทรงอำนาจจนยากจะขัดขืนของเขา

เซี่ยชีหวั่นหายใจเข้าลึกๆ มองจ้องเขาไปตรงๆ แสดงออก มาอย่างตรงๆ “คุณเย่คะ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดีเลย แต่ฉัน อยากได้งานนี้ ฉันอยากได้เงิน ฉันไม่คิดจะยั่วยวนคุณเลย เรื่องนี้ฉันคิดว่าคุณก็รู้อยู่แล้ว ฉันเพียงอยากทำงานเป็นสาวใช้ อย่างซื่อสัตย์ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี

เย่เชินหลินมองเธอราวกับยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม การเปลี่ยนแปลง เล็ก ๆ น้อย ๆ บนใบหน้าของเธอไม่สามารถหลบหนีสายตา ของเขาไปได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนที่เธอบอกว่าเธอ ต้องการเงิน ในแววตาดูลังเล ซึ่งแสดงว่าเธอโกหกเขา

“ต้องการเงิน?” เขาถามออกมาอย่างนึกตรองไปด้วย

“ต้องการสิคะ ดังนั้นก็เชิญคุณ…..” เธอพูดยังไม่จบก็ถูก ความรู้สึกชาบริเวณริมฝีปากขัดเอาไว้ จนพูดต่อไม่ได้ ที่แท้ มือที่หยิกคางเธอเอาไว้ได้ปล่อยออกไปแล้วเอานิ้วมือมาถูปากของเธอเบาๆ อ่อนโยนราวกับเป็นเพียงลมเบาๆที่พัดปลิว ใบไม้ใบหญ้ายังไงอย่างนั้น