ตอนที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว

เซีย หวั่นร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง วางสิ่งของทุกอย่างลง ไปที่ ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและล้างร่องรอยน้ำตาทั้งหมด

“หรั่นหวั่น อย่าร้อง ฉันอยู่ข้างๆคุณ” ราวกับเธอได้ยินเสียง เพลงของโม่เสี่ยวจุนที่ดังอยู่ห่างไกลและดูเหมือนจะเข้าใกล้ มาเรื่อยๆ

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาจะปลอบประโลมเธอเช่นนี้เสมอ คอยซับ น้ำตาเธอให้แห้งและลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจ

เธอมองที่ไปกระจก ยกมุมปากขึ้นและพูดเบาๆ “เสี่ยวจุน ฉัน ไม่ร้อง เธอวางใจเถอะ หลังจากนี้หวั่นหวั่นจะไม่ร้องอีกแล้ว”

เมื่อคิดถึงโม่เสี่ยวจุน ราวกับความทุกข์ทั้งหมดได้หายไป

เธอกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง เธอนั่งลงบนพื้นและซ่อมชุด กระโปรงต่อไป เมื่อซ่อมเสร็จก็เป็นเวลาใกล้รุ่งสางแล้ว

เย่เชินหลินตื่นนอนและได้เดินผ่านห้องโถง ก็มองเห็นเซียชื หรั่นพิงกำแพงและเผลอหลับไปทั้งที่ยังถือเศษผ้าชุดกระโปรง ตัวที่สองของเธออยู่ในมือ
เขาหยุดนิ่งและจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหล เธอขมวดคิ้ว แน่นในตอนที่หลับราวกับว่ากําลังฝันร้าย

เขาก้มลงและหยิบชุดกระโปรงตัวแรกที่เธอซ่อมเสร็จขึ้นมา อย่างเงียบๆ มองไปยังรอยตะเข็บและเส้นด้าย ช่างเอาใจใส่ จริงๆ หลายๆที่หากไม่ได้ตั้งใจมองจริงๆก็จะมองไม่เห็นร่อง รอยของการเย็บแต่งเติม

เธอกลัวที่จะถูกลงโทษ จ่าเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ ?

เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร เขาลุกขึ้นพร้อมกับหยิบ ชุดกระโปรงและกลับไปยังห้องนอน นำชุดกระโปรงแขวนในตู้ เสื้อผ้าที่ห้องนอนของเขา

เมื่อเซีย หรั่นตื่นขึ้น เย่เชินหลินก็ไปยิมแล้ว

เธอต้องการที่จะสวมใส่ชุดกระโปรงที่เธอซ่อมเรียบร้อยแล้ว แต่กลับเห็นเพียงแค่กองผ้าและชุดกระโปรงนั้นก็ได้หายไป

ในขณะที่เธอคิดจะพยายามหา พ่อบ้านก็เรียกให้เธอไป ทํางานในโรงยิม เธอต้องบอกใครสักคนว่าเธอไปห้องน้ำและ นําเศษผ้าเหล่านี้ไปซ่อน

เมื่อพ่อบ้านเห็นเซีย หวั่น สายตาก็ดูไม่พอใจ เขาเข้าใจแล้ว ว่าผู้ที่ซ่อมเสื้อผ้าต้องเป็นเซี่ยชีหวั่นแน่นอน
ตอนเธอยังไม่ได้เข้ามา คุณชายไม่ค่อยอารมณ์เสียกับเขา ตั้งแต่เธอเข้ามา เขาก็อารมณ์ร้ายขึ้น โดนดุหลายครั้งต่อวัน

เขาท้อแท้และอยากจะไล่เธอออกไป แต่เธอก็ไม่กลัวจะยาก ลำบาก ไม่กลัวเหนื่อย ไม่มีอะไรทำเธอได้

การแสดงออกทางสีหน้าของคุณชายเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ ชอบเธอแต่บางครั้งเหมือนว่าเขาสนใจเกี่ยวกับการเป็นอยู่ ของเธอ ทำให้พ่อบ้านไม่กล้าลงโทษ

เย่เชินหลินวิ่ง สร้างกล้ามหน้าอก และวิดพื้น ออกกำลังกาย มานานกว่าหนึ่งชั่วโมง และผ้าเช็ดเหงื่อที่ใช้ก็ยังคงเป็นของ ฟางลีน่า ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หันไปมองเซีย หวั่นเลย

เซีย หวั่นก็ก้มหน้าอย่างถ่อมตัว ภายในใจก็ยังคงนึกถึงชุดที่ หายไปของเธอ

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ เย่เชินหลินก็เดินออกไป พ่อบ้านก็ เรียกเซีย หรั่นให้มาอยู่ข้างๆเธอแต่พูดกับเธออย่างลับๆ “วันนี้ ช่างตัดเสื้อจะออกแบบชุดใหม่ให้เธอสองชุด ก่อนชุดออกแบบ จะมา เธอสามารถใส่ชุดของตัวเองได้ รีบคืนเสื้อให้คนอื่นให้ เวลาสิบนาที และกลับมาที่นี่”

“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ” เซี่ยชีหวั่นขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า และปลื้มใจกับการที่ได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดคิด
พ่อบ้านเหลือบมองมาที่เธออย่างร้อนใจและรีบเดินออกไป

เ ย ห นรีบกลับไปที่ห้องของตนเอง รีบสวมชุดกระโปรงสี ขาวของเธอ และรีบเดินกลับไป

ในขณะที่กำลังเดินกลับ ก็พบกับเจิ้งเห่า

คำถามที่เธอกำลังสงสัยดูเหมือนจะพบคำตอบแล้ว เขาเป็น หลานชายของพ่อบ้าน และมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยน ใจการตัดสินใจของพ่อบ้านได้

“เซี่ยซีหวั่น!” เจิ้งเห่าเรียกชื่อของเธออย่างดีใจ เชี่ยชีหวั่นก็ ยิ้มและพูดกับเขาอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณเธอมาก ขอบคุณที่ ช่วยพูดกับน้าของเธอ”