ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ

ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ

เซีย หรั่นที่หาวออกมาได้เพียงครึ่ง ก็ต้องเก็บกลืนที่เหลือ ลงไป ในขณะเดียวกันก็เพราะมันก็เหมือนกับโจรที่โดนจับได้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อออกมา

เธอกัดริมฝีปากด้วยความเคยชิน แล้วพูดเสียงเบาออกมา “ขอโทษค่ะคุณเย่ต่อไปดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

ใบหน้าเล็กที่แดงออกมา สายตาเลิ่กลั่ก เนื่องจากชุดสาวใช้ ของเธอมีขนาดใหญ่ ทําให้ตรงคอเสื้อสามารถเห็นเนินอกที่ ขาวราวกับหิมะของเธอออกมา

เธอในลุคนี้ทำไมมองแล้วทำให้ผู้ชายทั้งรู้สึกอยากปกป้อง ทั้งยังคิดอยากจะรังแกขนาดนี้กันนะ

สายตาของเย่เชินหลินจ้องตาของเธออย่างไม่ละสายตา เธอ ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเสียงดังออกมาอย่างหวาดหวั่นของตน

เธอก้มหน้าลง เพื่อเลี่ยงสายตาแปลกๆของเขา มือของเขายื่น ออกมาหาเธอ แล้วกำมือเอาไว้ จากนั้นก็เก็บกลับออกไป เขา เม้มริมฝีปากแน่นแล้วหันหลังเดินจากไป

ไปแล้วหรอ?
เธอคิดว่าเขาจะต้องมาแกล้งอะไรเธอหรือไม่ก็บอกให้เธอ เข้าไปที่ห้องเขาเพื่อเข้าไปทำงานอะไรพวกนี้ซะอีก

แต่เราไม่พูดอะไรออกมาเลย มันช่างดีสุดๆไปเลย

หลังจากที่เขาเดินออกไป เซี่ยซีหวั่นก็สูบหายใจอย่างแรง แอบภาวนาอยู่ในใจ เสี่ยวจุน ได้โปรดช่วยฉันให้ท่านประธาน เย่มาที่นี่เร็วๆด้วยเถิดนะ

เมื่อใจสงบลงแล้วก็เดินหน้าเช็ดพื้นต่อไป เช็ดจนแม้กระทั่ง ฝุ่นเล็กๆก็ไม่มีปรากฏบนเศษผ้าขี้ริ้วสีขาวเลยสักนิด

การ์ดที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ก็เข้าไปล็อคประตู หาวออกมาทีนึง จากนั้นก็เดินกลับไปนอน

เซี่ยซีหวั่นคาดเดาว่าเย่เชินหลินจะต้องนอนแล้วแน่ๆ จากนั้น จึงเดินไปหลบในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้วดึงเศษผ้าที่โดนตัด และเข็มด้ายทั้งหมด ซ่อนเอาไว้ออกมา วางกระจายลงบนพื้น

ยังดีที่ตอนนั้นพวกนั้นกำลังรีบ ในส่วนที่โดนตัดออกไปก็ไม่ ได้เละมาก ยังคงเป็นชิ้นใหญ่ที่ยังพอรับได้อยู่

เธอแยกเศษผ้าเหล่านั้นออกตามกระโปรงทั้งสองตัว จากนั้น ก็น่าชิ้นส่วนมาต่อกันก่อน จากนั้นก็ลงมือเย็บมัน

พูดได้เลยว่างานนี้เป็นงานใหญ่ เธอเข้าใจดี ถ้ารอยเย็บมันดูชัดเจน ท่านพ่อบ้านก็จะตำหนิออกมาอย่างแน่นอน ดังนั้น

รอยเย็บจะต้องเล็กเป็นพิเศษ

โชคดีมากที่เธอทำเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว หรือจะเรียก ได้ว่าเชี่ยวชาญในด้านนี้เลยก็ได้ เพียงแต่ตอนนี้ไฟในห้องโถง ใหญ่ได้ปิดหมดแล้ว แสงไฟในตอนนี้ค่อนข้างมืด จนเธอมอง ไม่ค่อยชัด มันเลยลำบากขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว อาการง่วงนอนของเธอ ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องพยายามแข็งตาเอาไว้ เข็มก็ตำ มืออยู่หลายครั้ง

ความเจ็บจากเข็มที่ตำมือ ก็ทำให้เธอรู้สึกตื่นขึ้นมานิดนึง

เย่เชินหลินที่ทั้งอาบน้ำและอ่านหนังสือจนเสร็จแล้ว ก็เปิด คอมในห้องขึ้นมา แล้วกดเปิดกล้องวงจรปิดบริเวณห้องโถง ใหญ่ สายตามองร่างเซี่ยซีหวั่นที่ยังนั่งอยู่บนพื้นอย่างลึกซึ้ง

ค่อนข้างที่จะมืด เลยทําให้มองไม่ค่อยชัดว่าเธอกําลังทำ อะไรอยู่ สองตาของเขาจ้องเข้าไปใกล้หน้าจอเพื่อดูชัดๆ เมื่อ เห็นว่าเธอกำลังเย็บชุดอยู่นั้น คิ้วของเขาก็ขมวดออกมาอย่าง ไม่รู้ตัว

ในตอนนี้เซี่ยชีหวั่นเองก็กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่พอดี ปลาย เข็มถูกแทรกเข้าไปในช่องว่างของนิ้วโป้งอย่างไม่เลือกที่ ความเจ็บทำให้เธอคืนสติกลับมาได้อย่างสมบูรณ์
เธอใช้แรงบีบลงบนปลายนิ้วของเธอ เลือดจากข้างในก็ไหล ออกมา น้ำตาก็ไหลตามออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

คดึกแบบนี้ บางทีอาจจะมีแค่เวลานี้ที่เธอจะได้ปล่อยตัวเอง ให้ร้องออกมาได้อย่างเต็มที่

อดกลั้นมานานเกินไปแล้ว น้ำตาที่พอปล่อยออกมาแล้วมัน ก็เก็บกลั้นต่อไปไม่ได้อีก เธอไม่กล้าส่งเสียงออกมา จึงกัดริม ฝีปากแน่น น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ระบายทุกความรู้สึก ออกมา

เย่เขินหลินจ้องมองหน้าจออย่างเหม่อลอย แววตาแปร เปลี่ยนเป็นความสับสนฉายออกมา

เขากำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ กำแน่นแล้วก็ปล่อยออกมา

หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา ใส่รหัสลงไปอย่างชำนาญ ไม่ นานก็มีเสียงน่าเคารพของท่านพ่อบ้านดึงออกมา

“คุณเย่ครับ!”

“พวกเราตระกูลเย่ยาก จนถึงขนาดที่ให้สาวใช้เย็บชุดให้ตัว เองแล้วหรอ?” เขาถามเสียงเย็น

ท่านพ่อบ้านที่เดิมได้หลับไปแล้วจึงยังคงงัวเงียเล็กน้อย สมองยังไม่มีการประมวลผลชั่วขณะ
“คุณ ครับ เอ่อ ผมไม่เข้าใจครับ

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ฟังให้ชัดเจนซะ! พรุ่งนี้ทำชุดให้กับเซียข้ หวั่นใหม่สองชุด ส่วนในระหว่างที่ชุดยังไม่เสร็จนั้น ก็ปล่อยให้ เธอใส่อะไรไปก็ได้”