ตอนที่8วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน

ตอนที่8วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน

คนที่เธอจะต้องจับมือร่วมเดินไปทั้งชีวิตนี้กลายเป็นคน ปัญญาอ่อนที่มีโรคประหลาดพระเจ้า

อานซินไม่ได้หลับทั้งคืนจนกระทั่งฟ้าเริ่มสว่างถึงได้เดิน กลับไปที่ห้องอย่างเงียบๆเธอข่มใจก่อนจะเดินเข้าไปอย่าง ระมัดระวัง

และไปทั้งห้องของที่เคยอยู่บนโต๊ะต่างร่วงมากองที่พื้น ทั้งหมดสุดท้ายคุณชายรองที่อาละวาดก็สงบลงนอนขดตัวนิ่ง อยู่ที่มุมตรงนั้น

เสื้อผ้ายับเยินผมเผ้ายุ่งเหยิงหัวและแขนต่างเปรอะเปื้อน ไปด้วยเลือดหากไม่ได้เห็นว่าหน้าอกเขากำลังขึ้นลงอย่าง สม่ำเสมออานซินก็คงคิดว่าเขาได้ตายไปแล้วเป็นแน่

เมื่ออานซินแน่ใจว่าเขาสงบลงแล้วจึงยกผ้าห่มที่ร่วงอยู่ บนพื้นคลุมร่างที่สั่นเทาของเขา

ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ถูกทอดทิ้งและถูกใช้งานอย่างน่า

สงสารไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด

ภายหลังเกิดอะไรขึ้นอานซินเองก็จำไม่ได้เพราะเธอ เหนื่อยจนหลับไปรู้เพียงว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าที่สองคุณชายรองแห่งตระกูลก็ไม่อยู่แล้วภายในห้องที่ว่างเปล่านี้มีเพียงเธอ อยู่เพียงคนเดียว

อานซินซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่อบอุ่น โดยไม่ขยับแม้แต่น้อย พิจารณาห้องที่เละและนึกไปถึงเรื่องราวของเมื่อคืนวาน เฉิงที่ เอาแต่กินช็อกโกแลต โง่ๆอยู่ในงานแต่งโรคประหลาดๆ ในคืน งานแต่งของเฉิง โรคประหลาดที่น่ากลัว

ไม่ใช่ว่าเธอชอบนอนแต่เป็นเพราะไม่อยากจะลุกขึ้นไม่ อยากจะออกจากห้องและไม่อยากไปเจอหน้าคนของตระกูล

ใบหน้าฝังลงไปกับหมอนที่นุ่มและอบอุ่นอานซินได้กลิ่นที่

พิเศษมันเป็นกลิ่นของชายหนุ่มกลิ่นของเด็กโง่เธอพบว่าตัวเอง ไม่รังเกียจมันแม้แต่น้อยทั้งยังชอบมันเสียด้วย เมื่อเทียบกับกลิ่นกายของหลันหยางเธอกลับชอบกลิ่น

หญ้าธรรมชาติแบบนี้มากกว่าสบายๆไม่ดูโอ้อวดและไม่ฉุน จมูก

ในตอนที่อานในกำลังเคลิบเคลิ้มทันใดนั้นประตูห้องก็ถูก เปิดออกเป็นสาวใช้ที่ดูมีอายุประมาณห้าสิบปีใบหน้าซูบผอม และไร้ความรู้สึกเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอที่ชั้นหนึ่ง ในเมื่อ คืนสาวใช้ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอ “คุณหญิงรองควรลุกได้แล้ว นะคะอย่าให้ทุกคนในบ้านต้องมารอคุณเพียงคนเดียว”

น้ำเสียงเรียบนิ่งเฉกเช่นใบหน้าของเธอ

ไม่มีเคาะประตูไม่มีไถ่ถามคุณชายรองสำหรับคนในบ้าน นี้คือตัวอะไรกันกับคุณชายรองของบ้านยังขนาดนี้แล้วกับเธอล่ะจะมีอะไรรอคอยอยู่ข้างหน้ากัน

“ก็บอกพวกเขาไปว่าไม่ต้องรอฉันจะนอนต่อ “อานซิน คลุมโปงอยู่ในผ้าห่มอีกครั้ง

สาวใช้เองก็ไม่ยอมถอย เงินช่วยคุณหญิงเปลี่ยนชุด

“ได้ค่ะพี่เหลียง “สาวใช้อีกหนึ่งคนที่เดินตามหลังพี่เหลียง มาวางเสื้อผ้าในมือลงและกระชากผ้าห่มของอานซินจนหล่นไป ด้านข้าง

อานซินทั้งโกรธทั้งร้อนรนคน ใช้ที่นี่จะไม่สนใจฟังคำสั่ง ของเจ้านายเลยเกล้าดีอย่างไรมากระชากผ้าห่มของคุณหญิง รองแบบเธอในตอนที่กำลังจะโวยวายแต่คิดไปคิดมาเธอว่า ช่างมันเสียดีกว่าเพิ่งจะวันแรกเท่านั้นปล่อยให้สงบไปก่อนดี กว่า

อานซินล้างหน้าแปรงฟันด้วยสีหน้าเฉยชาเปลี่ยนมาใส่ เสื้อผ้าที่สาวใช้ส่งมาให้เป็นชุดกระโปรงโบราณๆที่เนื้อผ้า ธรรมดาเมื่อยืนอยู่เบื้องหน้ากระจกเธอก็เห็นรอยแดงที่ หน้าผากเป็นฝีมือของเฉิงที่ให้เธอมาเมื่อคืนวาน

ไม่แปลกใจที่จะปวดไปทั้งเช้า

เธอเดินตามหลังพี่เหลียงลงมายังชั้นหนึ่ง

ห้องรับแขกชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คนอานซินรู้เพียงว่าเป็น เครือญาติของตระกูลเท่านั้นฝ่ายหญิงงดงามฝ่ายชายก็เสน่ห์ เหลือล้นแต่ภายในจำนวนนั้นคนที่ดูแล้วเสียสายตาที่สุดคือสามีปัญญาอ่อนของเธอที่ตอนนี้นั่งน้ำหูน้ำไหลอยู่บนพื้นด้วย ความโศกเศร้าราวกับเธอได้ตายจากไปแล้ว