ตอนที่7ของขวัญแต่งงาน

ตอนที่ 7 ของขวัญแต่งงาน

ยามค่ำคืนเมื่อได้ยินเสียงทันใดนั้นเฉิงก็ชะงักก่อนจะ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นท่าทางที่ทรมานค่อยๆหายไปกลายเป็น สายตาแข็งกร้าว กวาดมองขึ้นมา

สายตาคุกคามจ้องมองที่อ่านในราวกับเสือดำที่กำลังจ้อง

เหยื่ออันโอชะ

อานซินยังไม่ทันจะได้มองเขาให้ถี่ถ้วนเบื้องหน้าด่ามืดร่าง แกร่งของชายหนุ่มกระโจนเข้าหาเธอลำคอไร้ซึ่งอิสระชีวิตนี้ตก อยู่ในกำมือของเขาแล้ว

“ตั๊ก”

อานซินกรีดร้องตามสัญชาตญาณ

แต่เฉิงเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไปแล้วบีบคอเธอ พร้อมกับคำรามลั่น “เอายามาให้ผมยาให้ผม…

ยารียาอะไรเขาต้องการยาอะไรไม่สบายที่ตรงไหนกันแน่

“ฉัน…ฉัน…จะไปหา… “ใบหน้าของอานซินแดงเพราะ อาการบีบคั้นแรงนิ้วที่คอนั้นแข็งแรงมากเธอรู้สึกเหมือนคอ กำลังจะหักไม่นึกฝันว่าเบื้องหลังของใบหน้าที่เท่านั้นจะเป็น เช่นนี้ไม่นึกมาก่อนเลย…
เฉิงไม่อาจควบคุมจิตใต้สำนึกในตอนนี้ได้ความเจ็บปวด ที่หัวกลืนกินจิตใต้สำนึกเขาทีละน้อย

“อ๊าก…เขาคำรามลั่นแต่มือกลับสะบัดร่างของอานซินไป ยังด้านข้างของ โซฟาหน้าผากของอานในกระแทกเข้าที่มุมเจ็บ

จนสะท้านไปทั้งใจ

และหลังจากที่เพิ่งผลักเธอออกไปก็ใช้หัวกระแทกเข้าที่ ฐานของโซฟาสองมือจับไว้มั่นและกระแทกเข้าไปไม่หยุด ราวกับว่าวิธีนี้จะสามารถช่วยบรรเทาอาการเจ็บที่หัวได้

เมื่อเห็นท่าทีที่คุกคามของเขาทันใดนั้นอานซินก็นึกถึงข่าว ลือที่ว่าคุณชายรองแห่งตระกูลไม่ได้เพียงเป็นบ้าแต่ยังไม่โรค แปลกๆอีกด้วยแต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นโรคอะไรอานซินเองก็ไม่ เข้าใจแต่วันนี้เมื่อได้เห็นท่าทางที่ผิดแปลกของเฉิงเธอเชื่อใน ทันทีว่าข่าวลือมันไม่ใช่แค่ข่าวลือ

เขาไม่เพียงเป็นบ้าแต่ยังเป็นโรคแปลกๆอีกด้วย

อานซินเมื่อเห็นเขาทำท่าจะกระโจนใส่ตัวเองอีกรอบก็รีบ วิ่งไปยังประตู โดยที่ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่หน้าผากเลย แม้แต่นิดเธอเปิดประตูเท้าเปล่าวิ่งไปตามทางเดินที่วังเวงทั้งวิ่ง ทั้งกรีดร้องขอความช่วยเหลือ

ทางเดินว่างเปล่าราวกับเป็นอย่างไรก็ไปไม่ถึงสุดทางเดิน ได้เสียงคำรามด้วยความทรมานของเฉิงยังคงดังไม่หยุดใจ เธอเริ่มร้อนในแต่ตอนนี้ไม่มีร่างของคนใช้เลยแม้แต่คน

เพราะเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกเธอเลยยังไม่คุ้นชินกับห้องหับวิ่งไปวิ่งมาในที่สุดเธอก็หาบันไดลงไปข้างล่างเจอเธอแทบจะ กระโดดลงไป

“คุณหญิงรองเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือคะ”

อานซินจ้องเขม็งเป็นคนใช้ที่ยืนมองเธออยู่ที่ชั้นหนึ่ง ใบหน้าซูบผอมและไร้ความรู้สึก

เมื่อพบเจออานซินที่ไม่อาจเพิกเฉยจึงเอยอย่าง ร้อนรน คุณชายรองเป็นอะไรก็ไม่รู้พวกเธอรีบขึ้นไปดูเขาที

ใครจะไปรู้กันว่าคนใช้จะตอบกลับนิ่งๆ โดยที่สีหน้าไม่ เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย อาการของคุณชายรองจะกำเริบเช่น นี้ทุกเดือนคุณก็หาวิธีรับมือเอาไว้นะคะรีบกลับไปเถอะ

คนใช้กล่าวจบก็หันหลังกลับ

อานซินชะงักนิ่งอยู่กับที่ไตร่ตรองกับคำพูดของคนใช้เมื่อ

กำเริบทุกเดือนและยังให้เธอไปหาทางรับมือเอาเองอีก

คนในคฤหาสน์ ช่างเลือดเย็นนัก

อานซินไม่เจอใครที่จะสามารถช่วยเหลือได้จะให้กลับไป เธอก็ไม่กล้าทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ที่ระเบียงทางเดินและปิดหูตัว เองไว้แน่นเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ทรมานของเฉิง

วันนี้คือค่ำคืนของวันแต่งงานของเธอชีวิตค่ำคืน ในงานวัน แต่งของเธอคือการอยู่ที่ระเบียงทางเดิน
และฉากในห้องนอนนั้นคือของขวัญแต่งงานของเธออย่าง

นั้นหรือ