ตอนที่6 คุณสามารถใช้ประโยชน์ที่แสนเพลิดเพลินกับฉัน

ออกจากบ้านจันทร์มา ก็ไม่มีที่ไป ทำได้แค่โทรหาติณณาเพื่อน หญิงสนิทที่สุด

โทรศัพท์ปิดเครื่อง

เธอและฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่บ้านเด็กกำพร้า อายุ มากกว่าฉัน 2 ปี มีผู้บริหารระดับสูงของบริษัทใจดีคอยสนับสนุน เธอ หลังจากจบระดับมัธยม เพราะหน้าตาและคุณสมบัติของเธอ จึงเข้าเรียนต่อที่สถาบันการบินได้ พอเรียนจบ เป็นแอร์โฮสเตส ได้โดยตรงเลย

ที่จริงแล้วการเรียนมหาวิทยาลัยของฉันก็มีคนใจดีคอยช่วย เหลือ และเขาได้ให้ความช่วยเหลือฉันมากมาย

เพียงแค่ฉันไม่เคยพบตัวจริงของเขาเท่านั้น

มือถือของติณณาปิดเครื่อง ก็อธิบายได้ว่าเธอกำลังทำงาน

ฉันเดินอย่างสับสนบนถนน มองเห็นมุมถนนอยู่ไม่ไกลมีป้าย ร้านสว่าง เดินไปถึงด้านหน้า ถึงพบว่าเป็นบาร์เหล้าร้านหนึ่ง

ก็ดี ฉันกำลังคิดอยากดื่มเหล้า

เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่บาร์เหล้า ที่นี่กับที่ฉันจินตนาการไว้ไม่ เหมือนกันเลย

ไม่ได้คึกคักมากมาย แต่กลับเงียบสงบและสวย ฉันเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์บาร์ ทำท่าทางแบบลูกค้าประจำ แล้วพูดว่า”ขอวอดก้าแก้ว ไม่มี แก้วเลยค่ะ”

ฉันไม่รู้จักเหล้า รู้แต่ว่านี่คือเหล้าที่คนรัสเซียชอบดื่มกัน แท้ที่จริงมันคือการดื่มเพื่อต่อสู้ของชนชาติ ฉันที่ล้มลงจะยืม เหล้ามาช่วยก็คงไม่เป็นไร

เอาเข้าจริง ขณะที่ฉันดื่มเครื่องดื่มที่ร้อนอบอ้าวนี้ไปได้ แก้ว สายตาของฉันก็เริ่มมองเห็นภาพซ้อนตรงหน้า

บาร์แห่งนี้เป็นบาร์ที่ปฏิบัติอย่างเหมาะสม เมื่อเห็นฉันดื่มจน หน้าตาเหยเก บาร์เทนเดอร์ก็ถามฉันว่า “คุณผู้หญิงครับ คุณดื่ม มากแล้ว ขอถามหน่อย คุณมีเพื่อนไหม ผมจะติดต่อให้มารับคุณ กลับบ้าน”

แม้ว่าฉันจะเมาแล้ว แต่สมองฉันตื่นตัวมาก พอเขาถาม ฉันก็เกิดความสับสน

เพื่อน?

เมื่ออยู่ในมหาวิทยาลัย ฉันทำงานยุ่งบ่อยๆๆ ทั้งยังเรียน แบบเดินไปและกลับบ้านทุกวัน และเพื่อนร่วมชั้นที่คบหากมี

น้อย

ติณณาเองก็กำลังทำงาน ฉันยังมีเพื่อนที่ไหนอีก…

ขณะที่คิดจะปฏิเสธ ในสมองก็พิมพ์ตัวเลขชุดหนึ่งออกมา คือ เบอร์โทรของดนนัย ถึงแม้ฉันจะรู้หมายเลขโทรศัพท์ของเขาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เอง กลับจำขึ้นใจได้แต่แรก

ฉันเอาเบอร์โทรศัพท์ให้บาร์เทนเดอร์ หลังจากนั้นได้ยินเสียง บาร์เทนเดอร์ต่อสายโทรศัพท์ จากนั้นถามว่าฉันชื่ออะไร หลัง จาก ที่ฉันบอกชื่อไป ก็ยืนพิงอยู่ที่เคาท์เตอร์

เขาไม่มาแน่ๆ

ฉันคิดอย่างนั้น

แต่ทว่าผ่านไปสักพัก ฉันกลับได้ยินเสียงผู้ชายที่คุ้นหูดังขึ้นที่ ด้านหลังของฉัน”หล่อนอยู่ที่ไหน?

ภายในบาร์อันเงียบสงบ ดุจดังตัวโน้ตของโลก็ไม่ปาน ทุ่ม และไพเราะ

ฉันทำตัวแบบเมาแล้ว และรู้สึกว่าชายหนุ่มกอดฉันยกขึ้น แล้ว ผลักเข้าไปที่ที่นั่งด้านข้างคนขับ ครู่หนึ่ง ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่มี ฮอร์โมนชายหนุ่มเข้ามาใกล้ แม้ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร แต่ในสมองของฉันมีเพียงสองค่าที่กระโดดออกมา

แก้แค้น

บางทีอาจจะเป็นเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป เลยมีความคิดนี้ ออกมา ฉันกระพริบตา แล้วฉวยโอกาสโน้มคอของชายหนุ่มลง มา จ้องริมฝีปากบางๆ ตรงหน้า ทันใดนั้นฉันก็กดริมฝีปากลงไป

ในหูได้ยินเสียงคาดเข็มขัดนิรภัย ที่จริง คือฉันคิดมากไป

ฉันจูบไม่เป็น จูบได้แข็งทื่อเป็นอย่างยิ่ง แค่ริมฝีปากของฉัน ชนกับริมฝีปากเขาก็ถูกผลักออกแล้ว

จากนั้นก็ใช้น้ำเสียงแสดงถึงความรังเกียจอย่างยิ่งกับฉัน ว่า”เธอนี่มันส่อนจริงๆ แม้แต่ความละอายขั้นพื้นฐานก็ไม่มี

ถ้าหากเป็นฉันตอนไม่เมา คงกลัวจนลงจากรถแน่นอน แต่ใน เวลานี้ความรู้สึกนั้นถูกกำจัดออกไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ตาทั้ง คู่ของฉันมองดูตาด่าขลับของชายหนุ่มอย่างสะลึมสะลือ แล้วยัง ยิ้มกลับว่า “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสำส่อน คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน แต่หล่อนน่ะไม่ใช่

ได้ยินฉันพูดเช่นนี้ ใบหน้าของคนนัยก็มืดครึ้มลงทันที ยื่นมือ มาจับคอฉันเอ่ยถามมาหนึ่งประโยค”เธอพูดอะไรนะ?”

ครั้งนี้ เขาล็อคไม่แน่น

ฉันกลับยิ่งมีความกล้ามากขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งสำรวจส่วนเอว ของชายหนุ่ม ก้มหน้าลง แล้วพูดว่า “ฉันเห็นด้วยตาของฉันเอง จิณณาและคนขับของปลัยทำอะไรกันบนรถ แถมยังรู้ว่าหล่อน มั่วกับผู้ชายหลายคนที่หอพักของโรงเรียนช่วงปิดเทอม แล้ว โดนคนดูแลหอมาพบเข้า มันถูกบันทึกไว้ด้วย เรื่องเป็นก่อน หน้าที่คุณตรวจไม่พบ เรื่องนี้ คุณตรวจดูก็จะเจอ”

เพราะว่าอยู่ใกล้กัน ฉันเห็นสีหน้าของคนนัยมืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ อย่างชัดเจน ฉันได้ยินมาว่ามีผู้ชายจำนวนไม่น้อยถือเรื่องความสะอาดใน เรื่องนี้ และมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ฉันเอื้อมมืออออกไป และที่สะโพกของชายหนุ่มเบาๆ แสดง ท่าที่ราวกับเยาะเย้ยถากถางสังคม และฉันก็สะอาด มีคุณเพียง คนเดียว คุณสามารถใช้ประโยชน์ที่แสนเพลิดเพลินกับฉันได้นะ