ตอนที่ 10 เป็นลมล้มลงตรงหน้ารถของเขา

คิดถึงสมัยเด็กกับดนัย เพราะว่าไม่มีเงิน จึงไม่สามารถรับช่วย ชีวิตได้ ทำอะไรไม่ถูก ฉันทำได้เพียงแค่นั่งไปกับรถพยาบาล

รอจนถึงโรงพยาบาล ฉันจ่ายค่ายาให้จิณณาเสร็จแล้ว คิด อยากจะไปเสียที

มาถึงปากประตู กลับถูกนายตำรวจคนหนึ่งขวางฉันไว้ที่ขึ้น อยู่ด้านหลังของเขาก็คือ คู่สามีภรรยาชั้น 3

คุณนายมือมาที่ฉัน พูดอย่างมุ่งมั่นว่า “เป็นหล่อนนี่แหละค่ะ หล่อนผลักผู้หญิงคนนั้นตกลงมา

นายตำรวจพยักหน้า ใช้น้ำเสียงที่เป็นสูตรตายตัวกับฉัน ว่า“สวัสดีครับ กรุณาเดินไปกับเราด้วยครับ”

ถึงแม้ว่าฉันจะลังเล แต่ฉันก็เข้าใจ ถึงวันนี้ไม่ไปสถานีตำรวจ พรุ่งนี้ก็ต้องไปอยู่ดี คู่สามีภรรยาชั้น3 ไปด้วยกันพร้อมกับฉัน ระหว่างทาง

คุณนายคนนั้นพูดกับตำรวจว่า “ฉันได้ยินเสียงพวกเขาทะเลาะกัน ค่ะ เสียงดังรุนแรงมาก ต่อมาได้ยินเสียงคนตะโกนขอให้ช่วย ตอนหลังผู้หญิงก็ตกลงมา

ติณณาพักอยู่ชั้น4 ตอนฉันไปอยู่เธอเคยเล่าให้ฉันฟังว่า คุณนายที่อยู่ชั้น3 คนนี้เป็นคนชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เวลาปกติ ขอบหาเรื่องเธอ ฉันได้ยินหล่อนพูดเช่นนี้ รีบอธิบายกับคุณตำรวจทันที ฉัน

กับหล่อนไม่ได้ทะเลาะกันค่ะ!”

คุณนายเห็นฉันออกมา ก็มองดูฉันอย่างเหยียดหยาม” เธอพูด ว่าไม่ได้ทะเลาะ ก็คือไม่ได้ทะเลาะเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะ บอกอีกว่า คนที่ผลักไม่ใช่เธอสินะ?”

เพราะฉันไม่ได้ผลัก

คุณนายหัวเราะเยาะขึ้นมา “ฆาตกร พูดว่าตัวเองไม่ใช่ฆาตกร

ทุกคนน่ะแหละ”

“ฉันไม่ได้ผลักตั้งแต่แรกแล้ว “ฉันเน้นย้ำอีกครั้ง

แม้ว่าฉันจะรู้ว่า ปัจจัยทุกอย่างไม่เอื้อสำหรับฉัน เป็นไปไม่ได้ที่ จะมีคนเชื่อฉัน

มาถึงสถานีตำรวจ ฉันให้ปากค่าลงบันทึกประจำวันแล้ว ตำรวจก็ติดต่อไปที่บ้านจันทร์แล้ว ฉันคิดว่าถ้าปลัยกับชาลัย เรื่องนี้ ต้องแจ้งจับฉันแน่ๆ

คาดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาให้ตำรวจปล่อยตัวฉัน

ฉันออกมาจากสถานีตำรวจ หิวจนแทบจะเป็นลม จึงหาร้าน อาหารเพื่อทานข้าว เพิ่งจะกินไปได้แค่2คำ ก็ได้รับสายจากคน นัย

ฉันรู้ว่า ตนนัยจะต้องการคุยเรื่องจิณณา และฉันแน่ใจว่า ใน ใจของเขา จะต้องตัดสินแล้วว่าฉันเป็นคนทํา โทรศัพท์ตั้งอยู่นาน ฉันถึงจะรับสาย

ไม่รอให้เขาพูด ฉันก็พูดก่อนเลยว่า”คุณหนุนยอะ จิณณาผลัก ตัวเองตกลงมาเอง ฉันไม่ได้เป็นคนผลักนะคะ

ฉันพูดจบ ที่ปลายสายเงียบงัน นานมาก ถึงจะได้ยินเสียง หัวเราะเยาะของตนนัย เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอ?”

ไม่เชื่อน่ะสิ

ในใจของฉันมีคำตอบเรียบร้อยแล้ว

ไม่รอให้ฉันได้โต้แย้ง ดนัยเอ่ยปากว่า “ฉันแค่อยากบอกเธอ ไว้นะ ณิชา ถ้าหากมีภัยพิบัติอะไรก็ตามอย่างไม่คาดคิด โดย เฉพาะความตายเกิดขึ้นกับจิณณา ไม่ใช่แค่เธอเอง แต่ฉันจะแยก บ้านเด็กกำพร้าที่เธอโตมาอออกเป็นชิ้นๆเลย!

พูดจบ ก็ตัดสาย โทรศัพท์ทันที

ฉันสูดหายใจอากาศเย็นเยียบ

ดนัยเป็นนักธุรกิจมืออาชีพที่แท้จริง รู้ดีที่สุดว่าจะสร้างความ ยากลำบากให้กับจุดอ่อนของศัตรูได้อย่างไร

ตอนนี้ฉันกับบ้านจันทร์ขัดแย้งกันแล้ว เมื่อตัวคนเดียว ธรรมดาแล้วฉันไม่กลัวหรอกถ้าเขาจะพุ่งเป้ามาที่ฉัน แต่เขากลับ

คิดพุ่งเป้าไปที่บ้านเด็กกำพร้า

เมื่อโทรกลับไปก็โทรไม่ติดเสียแล้ว

เขาดึงฉันสู่ความมืดมนแล้ว ภายในใจของฉันตื่นตระหนก กินของตรงหน้าไม่ลงแล้ว ตรง ไปที่โรงพยาบาล

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล คุณหมอบอกฉันว่า ตนนัยได้ย้าย จิณณาไปที่โรงพยาบาลทนธรรมแล้ว

โรงพยาบาลทนุธรรม เป็นโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงที่สุดใน ย่านหยานเฉิง และเป็นระบบสมาชิก ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถ เข้าไปได้ รวมถึงการเข้าเยี่ยมคนไข้ ต้องให้คนไข้เป็นผู้แจ้ง

ก่อน

ฉันรู้ว่า ฉันไม่สามารถเข้าไปได้แน่ๆ

แต่ดนนัยต้องทำงาน พรุ่งนี้เขาต้องทํางานแต่เช้า

ตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 2 โมงกว่า เพื่อเป็นการรับประกันว่าจะเจอ ฉันจึงเฝ้าอยู่ที่ปากประตูโรงพยาบาลทนุธรรม ย่อตัวนั่งลงตรง กลางกำแพงอย่างสับสนอยู่ชั่วครู่ ใกล้หมดวัน ฉันยังคงเฝ้ารอ ต่อไป

ในที่สุด ฉันเห็นรถดนัยขับออกมา ฉันไม่สนใจเรื่องอื่น รีบ ตรงเข้าไปหา!

ความเร็วรถไม่มาก เพียงแค่ฉันแตะเบาๆรถก็หยุดแล้ว

ดนัยลงมาจากรถ ฉันคิดจะอธิบายเรื่องเมื่อวานกับเขา ให้ เขาไม่ทำอะไรบ้านเด็กกำพร้า แต่ว่าหัวสมองไม่สามารถคิดค บรรยายได้นิ่งสนิทไปฉับพลัน รู้สึกหน้ามืด แล้วก็เป็นลม!