ตอนที่3 สมควรตาย

ได้เห็นภาพเช่นนี้ ใจของฉันสั่นไหว อยากถามเหลือเกินว่าเกิด อะไรขึ้น แต่พ่อกับแม่เดินเข้ามาหา แล้วตบหน้าฉันเสียก่อน ร่าง ที่ถูกตบของฉันชนเข้ากับกำแพงด้านหลัง ยังไม่ทันได้สติ ก็ได้ ยินเสียงพ่อด่า“ณิชา พวกเราเลี้ยงดูแกมาสามปี แกกลับ ตอบแทนพวกเราแบบนี้เหรอ?”

มีเลือดปนอยู่ในปากฉัน ภาพตรงหน้าก็เลือนรางไม่ชัดเจน

ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้น มองไปที่พ่อ แล้วถามเพราะอะไร

คะ”

“แกยังมีหน้ามาถามว่าเพราะอะไร? แกคิดว่าแกทำเรื่องพวกนี้ แล้วพวกเราจะไม่รู้งั้นเหรอ? แกวางแผนทําร้ายพี่สาวของแก ให้ เธอกินยานอนหลับ แล้วแกเข้าไปแต่งงานแทน! ถ้าไม่ใช่เพราะ พวกเรารู้เรื่องเร็ว รีบพายัยนาไปส่งโรงพยาบาลล้างท้องได้ทัน ป่านนี้จะมีชีวิตรอดอยู่ไหมก็ไม่รู้!

พูดจบพ่อก็ยกมือขึ้นตบฉันอย่างแรงอีกครั้ง

ตบครั้งนี้ แรงกว่าครั้งก่อน ฉันถึงกับมึน ทิ้งตัวลงไปที่พื้น

แม้ว่าตาจะพาไปแล้ว แต่ว่าสมองของฉันนั้นตื่นตัวขึ้นมาเลย ทีเดียว!

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ พ่อกับแม่บอกฉันว่าจิณณากำลังมีความรัก กับฝาง เหวิน แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนดนัย ดังนั้นจึงต้องการให้ฉัน แต่งงานแทน

วันก่อน ฉันไปส่งพี่สาวที่สนามบินด้วยตัวเอง มองดูพวกเขา จนถึงจุดตรวจเช็คก่อนขึ้นเครื่อง

จากต้นจนจบ ทําไมกลายเป็นฉันคิดร้ายกับจิณณาไปเสียได้?

สมองของฉันสับสนวุ่นวาย

ราวกับมีบางอย่างค่อยโผล่ขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ

พ่อที่ดูเหมือนจะไม่บรรเทาความโกรธลงเลย หยิบม้านั่งไม้ ด้านข้างขึ้นมา แล้วทุบมาที่หัวของฉัน!

ฉันกลัวจนวิ่งหาที่หลบ แต่ยังคงถูกตีที่ด้านหลัง

มันเจ็บ!

ฉันเจ็บจนทนไม่ไหว แต่ก็กัดฟันไม่ร้องไห้ เหมือนตอนป่วย แล้วถูกทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า

เพราะว่าตอนนั้นฉันไม่สบาย ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ข้างกายก็ ไม่มีใคร แล้วฉันจะร้องไห้หาใคร? เรียกร้องหา ใคร?

เวลาเนิ่นนานแล้ว ความเจ็บปวดได้เกิดขึ้นอีก ยังไงฉันก็ไม่ เอ่ยปากร้องง่ายๆ

พ่อเห็นฉันไม่ร้อง ก็ไม่ลดความโกรธ ตีฉันอีกหลายครั้ง ฉันกัด ริมฝีปากตัวเองแน่น

ในที่สุด แม่มองดูต่อไปไม่ไหว คว้าม้านั่งยาว”ดีเลย งั้นก็ดี หล่อนให้ตายไปเลย!” “สมควรตายแล้ว!”พ่อขว้างม้านั่งใส่ พูดด้วยความโกรธ

ฉันได้ยินเสียงมานั่งร่วงลง ถึงจะกล้าหยุดยืนนิ่งเงยหน้ามอง ดนัยที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของจิณณา แต่สายตากลับมองมา ที่ฉัน แล้วเอ่ยว่า “ดนัย คุณดูสิคะ พ่อฉันขนาดนั้น จะไม่ใช่การ วางแผนได้เหรอ เพราะหล่อนโดมาที่บ้านเด็กกำพร้าไงคะ มัน อาจจะเรียนสิ่งไม่ดีมา

ถึงแม้ว่าเสียงของเธอจะมีความเห็นอกเห็นใจ แต่ว่าฉันมอง เห็นได้อย่างชัดเจน ท่าทีนั้นไม่ใช่ความเห็นใจ แต่มันคือแผน

ร้าย!

นี่ยิ่งทำให้ตรงกับที่ฉันคาดเดาไว้มากขึ้น

ฉันยืนอยู่ที่มุมห้อง ไม่พูดอะไรสักค่า เพราะว่าตอนนี้หลังของ ฉันมันเจ็บมาก ฉันกลัวว่าถ้าพ่อจะตีอีก หลังของฉันต้องหักแน่ๆ

ดนัยหันมามองฉัน นัยน์ตาด่าขลับเป็นประกายนั้นมีความ รู้สึกซับซ้อน ผ่านไปนาน จึงเอ่ยว่าไว้ค่อยพูดเถอะ

พ่อเข้ามาดูฉัน แล้วด่าว่า”รีบขึ้นไปข้างบน ไม่งั้นฉันจะดีแกให้ ตายอีก!”

ฉันมองจิณณาที่นั่งอยู่ข้างๆดนนัย แขนโอบกอดชายหนุ่ม อย่างเสน่หา ทั้งสองต่างประสานนิ้วเข้าด้วยกัน

อย่างนี้ถึงจะเรียกว่าสามีภรรยานะ…

ฉันมีอาการปวดหลังอย่างรุนแรง ต้องงอหลัง บันไดสิบกว่าขั้น ตรงหน้า สำหรับฉัน มันราวกับเป็นบันไดสวรรค์ เดินขึ้นไปทีละ ขั้น ความเจ็บปวดจากจุดที่ถูกที่ทำให้ฉันเหงื่อแตกพลัก

ทว่า เปรียบกับร่างกายที่เจ็บปวดแล้ว ใจฉันเจ็บปวดมากกว่า

นัก!

ถึงแม้ว่าฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องกลายเป็นเช่นนี้ได้ แต่ฉัน เข้าใจชัดแจ้งแล้วว่า ฉันถูกวางแผนให้ร้ายแล้ว

ด้านหลังจิณณากำลังงอนกระเป๋ากระรอด ดนัยที่กำลังปลอบ ใจ และพ่อแม่บอกรักอย่างทะนุถนอม

ฉันเข้าใจดี นั่นคือโลกของพวกเขา ฉันก็เป็นเพียงแค่ตัวตลกที่ กระโดดไปมา ไม่สามารถเข้าร่วมกับพวกเขาได้ตั้งแต่แรก