ตอนที่ 9 มีคนตาย

“นี่ก็ลองดีกับฉันสินะคะ”ฉันเอาสัญญาตรงหน้าขึ้นมาดู แล้วลุก ขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ชี้ไปที่ข้อบังคับ

พูดจบก็โยนสัญญาไปบนตักของตนนัย แล้วหมุนตัวเดินออก

ไป

แม้แต่จะหันไปก็ไม่กล้า

ฉันกลัวที่จะเดินช้าไปแม้เพียงวินาที ฉันเสแสร้งต่อไปไม่ไหว ฉันสามารถเอาความอึดอัดใจของตัวเองออกมากองตรงหน้าเขา

ได้เลย

ฉันเดินไปถึงประตูเล็กของสวนหย่อม มองไปที่ประตูสวยงาม และล้ำค่าที่อยู่ด้านหลัง คิดถึงความคิดไร้เดียงสาของตัวเองก่อน

หน้านี้ ช่างน่าเศร้าและไร้สาระจริงๆ

ดนุนัย ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด จะมานอน กับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร เกิดอารมณ์ด้วยได้หรือ?

ถึงแม้ว่าฉันจะมีหน้าตาเหมือนคนที่เขารักก็ตามเถอะ

ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านของติณณา เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง

ฉันจบการออกแบบภายในจากมหาวิทยาลัย ช่วงเทอม สุดท้ายฉันได้ฝึกงาน องค์กรที่ดี เรียนจบก็ได้ร่วมเป็นสมาชิก เลย แต่ เพราะว่าบ้านจันทร์พูดว่า ทุกคนของบ้านสุทรรศน์รังส ไม่ต้องการให้ลูกสะใภ้ปรากฏตัวไปทั่วในที่สาธารณะ

ฉันเลยโง่ลาออกจากงาน

แต่ตอนนี้ฉันกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งแล้ว

ยังดี ทันทีที่บริษัทที่ฉันเคยฝึกงานรับทราบเกี่ยวกับ สถานการณ์ของฉัน ก็รีบตอบตกลงรับฉันกลับไปทำงาน

เงินเดือนไม่เปลี่ยนแปลง

ในสายงานของฉัน มักต้องไปสถานที่ก่อสร้าง การทำงานล่วง เวลาก็เป็นเรื่องปกติ ยิ่งวันสุดสัปดาห์ยิ่งไม่รู้จักเลย

หนึ่งวันหลังจากสุดสัปดาห์ ฉันทำงานล่วงเวลาจนถึง5ทุ่ม คิด ไว้ว่ามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ห้อง หลังจากกินเสร็จสักพักก็จะเข้า

นอน

บ้านของติณณาเป็นตึกเก่า โคมไฟทางเดินในตึกก็เสีย ฉันฝ่า ความมืดขึ้นไปชั้นบน กลับเห็นปากประตูมีแสงไฟจากโทรศัพท์ ปฏิกิริยาแรกฉันคิดว่าเป็นติณณาลืมกุญแจ

อดไม่ได้ที่จะพูดเยาะเย้ยว่า”พี่ติณ ฉันอยู่กับพี่มาครึ่งเดือน แล้วนะคะ นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ลืมกุญแจ ฉันประหลาดใจนะเนี่ย

เพิ่งจะพูดจบ ถึงค้นพบว่า ความสูงนี้ไม่ใช่

ยังไม่ได้มองอย่างละเอียด คนๆนั้นเก็บโทรศัพท์ไล่กระเป๋า แล้วเอ่ยว่า “ณิชา นังคนสารเลว แกไปพูดอะไรดนัย!” ฉันเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง แท้ที่จริงแล้วคือจิณณา

“พูดอะไรคะ?” ฉันหิวจนแทบจะทนไม่ไหว ตอนนั้นฉันนึกไม่ ออกว่าตัวเองพูดอะไรไป

“แกไม่ได้พูดเหรอว่าไม่เคยมีการตรวจสอบชีวิตของฉัน? มีคน บอกฉันว่า เขากำลังเช็คเรื่องในอดีตของฉัน! หล่อนพูดพลาง เดินมาตรงหน้าฉัน

สิ่งนี้ได้เตือนความจํฉัน ฉันเพิ่งจะนึกขึ้นได้วันนั้นที่ฉันเมา ฉัน รู้แล้ว ฉันบอกเรื่องของจิณณากับดนัย ตอนแรกตนนัยทำท่าไม่เชื่อคำพูดของฉัน เบื้องหลังกลับไป

ตรวจสอบหล่อนจริงๆ

ได้รู้ถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของฉันเปลี่ยนเป็นดีขึ้นมาเรื่องนี้เกี่ยว อะไรกับฉัน? ท้ายที่สุดแล้วยังไงเสียภรรยาของผู้สืบทอดกิจการ บ้านสุทรรศน์รังสสีก็ต้องมีการตรวจสอบอยู่แล้วนี่คะ แล้วนี่มี ปัญหาอะไรคะ?”

ทางเดินมีดมาก ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของจิณณา หล่อนเงียบ ไปหลายวินาที

ฉันคิดว่าเธอยอมแพ้แล้ว เลยพูดว่าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปนะ

ทว่า เมื่อฉันเตรียมจะเดินจากไป หล่อนคว้าแขนฉันไว้ ท่า เสียงหัวเราะประหลาดๆ แล้วพูดว่า “ณิชา แกคิดว่าแกทำแบบนี้ แล้ว แกจะได้เลื่อนชั้นขึ้นมาได้สินะ ฉันจะบอกแกไว้นะฝันไป เดอะ

จากนั้นปล่อยแขนฉันทันที แล้วเดินย้อนกลับไปก้าว ตะโกน

ดังลั่น “อย่านะ อย่านะ! อ้า ช่วยด้วย!

ทันใดนั้นทางเดินที่มืดมิด มีเสียงดังสนั่น นั่นเป็นเสียงของคน

ตกบันได

ต่อมา มีแต่ความเงียบงัน

ฉันตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่า จิณณา จะลงมือกับตัวเองอย่าง เหี้ยมโหดเช่นนี้

หล่อนกลิ้งตกลงไปจนถึงชั้น3 เป็นเพราะมีเสียงดัง คุณผู้ชาย ที่ชั้น 3 จึงเปิดประตูออกมาดู โดยคุณนายของเขาหลบอยู่ด้าน

หลัง

แสงไฟในบ้านสว่างออกมา จึงสามารถมองเห็นวิญญาที่นอน

นิ่งบนพื้น ไม่ขยับ

“อ้า นี่มันคนตาย?!”คุณนายเห็นเข้า ตะโกนโหวกเหวก

แม้ว่าฉันจะโกรธ แต่ก็ไม่กล้าโอ้เอ้ กดหมายเลข1699