ตอนที่ 7 อย่างมากก็เป็นได้แค่นั่งสารเลวคนหนึ่งที่มาเกาะ แกะฉันเท่านั้นเอง

พอดนัยได้ยินคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความ ขยะแขยง แต่มือกลับเปลี่ยนจากที่คอของฉันมาเป็นที่คาง ดวงตาดำขลับมองมาที่ฉัน ราวกับต้องการมองฉันให้ทะลุ

ความน่ากลัวท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ มีเพียงลม หายใจกลิ่นแอลกอฮอล์

ผ่านไปนาน ถึงจะมีเสียงหัวเราะเยาะดังออกมา เธอต้องการ

อะไร?”

ฉันในเวลานี้คิดอย่างไร้เดียงสาว่าเขาเชื่อฉัน จึงพูดอีกว่า “ฉัน พิมพ์ลายนิ้วมือของฉันลงในสัญญาแต่งงาน เพียงแค่ไม่ยากให้ คุณแต่งกับหล่อน ฉันจะได้เป็นของคุณ

ชายหนุ่มผลักฉันออก กลับไปที่นั่งฝั่งคนขับ ไม่พูดอะไร

แต่ว่า เมื่อขับรถกลับไปถึงบ้าน เขาโยนฉันลงไปใน อ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยแข็ง ดึงผมฉันขึ้นแล้วพูดว่า “เธอคิดว่า ฉันจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดงั้นเหรอ? ผู้หญิงแบบเธอ อย่างมากก็ เป็นได้แค่นั่งสารเลวคนหนึ่งที่มาเกาะแกะฉันเท่านั้นเอง

ตอนนั้นเอง ฉันสร่างเมาเรียบร้อยแล้ว ตนนัยรังเกียจฉัน แล้ว อย่างนี้เขาจะเชื่อคำพูดฉันได้อย่างไร?

ฉันต่อสู้ดิ้นรนอยู่ในน้ำ เขากลับไม่สนใจใยดี ในช่วงที่ปากฉัน เต็มไปด้วยน้ำ เขาถึงดึงฉันออกจากอ่างอาบน้ำ แล้วหลังจากนั้น พวกเราก็ทําอะไรกันหลากหลายท่าตั้งแต่ในอ่างอาบน้ำ ขอบ ธรณีหน้าต่าง ถึงโซฟา สุดท้ายถึงเตียงนอน มากมายจนนับไม่

ตัวฉันได้รับบาดเจ็บมาตั้งแต่แรก ภายหลังได้ร่มผ้ายังบาด เจ็บจนถลอก ทุกครั้งที่เสียดสีทำให้ฉันเจ็บจนน้ำตาไหล ฉัน ร้องไห้ให้หยุด เขาเหมือนจะไม่ได้ยินเลย

สุดท้ายฉันก็อยู่ในอาการโคม่า

ตื่นมาอีกที ตรงหน้าคือกำแพงสีขาว ข้างๆ มียาชงแขวนอยู่

ในเวลานี้ฉันสร่างเมาเรียบร้อยแล้ว

นึกถึงสิ่งที่ฉันพูด เรื่องที่ฉันทำเมื่อวานนี้ ฉันทนไม่ไหวแทบจะ

หาช่องมุดเข้าไป!

ฉันอยู่โรงพยาบาลมา3วันแล้ว

3วันมานี้ นอกจากร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บ ยังจะต้องได้รับยา รักษาในของลับของฉัน ถึงแม้จะไม่มีใครถามถึงสาเหตุของการ เข้าโรงพยาบาลของฉัน แต่จากสายตาของเหล่าพยาบาลที่มอง ฉันทุกครั้ง ฉันรู้ว่า พวกเธอทุกคนรู้แล้ว

หลังจากนั้น3วันก็ได้ออกจากโรงพยาบาล ดนุมัยไม่โผล่มา

เลย

เรื่องแรกที่ฉันทำตอนออกจากโรงพยาบาลคือโทรหาติณณา ค่อยยังชั่วที่ครั้งนี้หล่อนรับสายแล้ว หลังจากฟังสถานการณ์ ของฉันแล้ว ก็รีบร้อนเรียกรถมาที่โรงพยาบาล ช่วยเก็บของ อย่างกังวลใจ แล้วพาฉันไปยังบ้านพักเล็กๆขนาด 40 ตาราง เมตรของเธอ

เข้าประตูไป ฉันที่มีนิสัยชอบย้ายเสื้อผ้าบนโซฟาไปไว้อีกที่ หนึ่ง เสร็จแล้วนั่งลง

ติณณาย้ายม้านั่งเล็กๆ มานั่งข้างๆฉัน จุดบุหรี่ให้ตัวเองแล้ว สูบ สูดลมหายใจลึกๆ2ครั้ง ก่อนถาม พูดมาเถอะเกิดอะไรขึ้น?

แม้ว่าเธอจะถามฉันแต่สีหน้าบนหน้าก็แปลว่ามองออกหมดทุก อย่างแล้ว

ติณณาสูบบุหรี่ไปพลาง ฟังไปพลาง รอจนฉันพูดจนจบแล้วขยี้ ก้นบุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆ โบกมือไปมา เธอไม่ใช่กระต่ายน้อย แสนชื่ออีกต่อไปแล้ว

“อะไรนะคะ?”

เดิมทีฉันคิดว่าติณณาจะด่าฉัน

เธอชมเชยฉัน ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไรดีไปชั่วขณะ

ติณณาเหยียดตัวตรง พูดด้วยน้ำเสียงของคนมาก ประสบการณ์ “เธอนี่นะ อย่าเพิ่งมอบทุกอย่างให้คนนัยเชียว ต้อง หลอกให้ตายใจก่อนถึงค่อยจัดการ ผู้ชายน่ะถ้าตัวไปใจก็หมด

ไปด้วย”

ความหมายของเธอชัดเจน คือ ให้ฉันอยู่กวนใจคนนัยต่อไป แต่ทว่าสามคืนก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่าฉันจะเมาแต่ก็ไม่สามารถ ลืมความเจ็บปวดนั้นได้อย่างมันเถอะค่ะ ฉันกลัวมากจริงๆนะ เขา เป็นสัตว์ร้าย!”

“ช่างมันอะไรล่ะ”ติณณาเข้ามาใกล้ บั้นท้ายนั้นนั่งบนกอง เสื้อผ้า มือโอบคอฉัน”แล้วล่ะ ที่เธอเฝ้าพูดถึงเขาทุกวันก่อน หน้านี้ยังตัดข่าวที่เกี่ยวกับเขาออกมาจากหนังสือพิมพ์เลยด้วย ซ้ำ ตอนนี้เนื้อเข้าปากแล้ว เธอจะช่างมันจริงเหรอ?

ตอนเธอพูด ฉันอดไม่ได้ที่จะหวั่นใจ

ใช่แล้วล่ะ ตัวฉันก่อนหน้านี้ เฝ้าคิดถึงไม่เพียงแต่ขอให้ได้พบ กับดนนัยอีกสักครั้ง และได้แต่งงานกับเขาหรอกหรือ?

“ฉันจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ เหมือนเงาที่ไล่ตามยามละเมอ…

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น

มันคือ โทรศัพท์ของฉันเอง

เพลงนี้ฉันใช้มานานแล้ว จดจำได้ดีถึงช่วงเวลาที่ได้พบกันครั้ง

แรก ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมา

ดนัยและฉัน น่าจะเป็นเพียงแค่แสงสว่างสั้นๆ รู้ดีว่าไม่มีตอน จบ ฉันกลับยังพยายามสุดชีวิต อยากเปลี่ยนให้ตัวเองดียิ่งขึ้น เข้มแข็งยิ่งขึ้น หวังว่าวันหนึ่ง จะสามารถยืนอยู่ในระดับเดียวกัน กับเขา

จับมือเขา จากนั้นแนะนำตัวเองอย่างมั่นใจ ขณะที่ฉันล้วง โทรศัพท์ออกจากกระเป๋า พอมองเห็นหมายเลข คุ้นตาที่หน้าจอ ก็ตกใจจนเกือบโยนโทรศัพท์ทั้ง