ตอนที่ 18 จะคืนสามีของฉันมาได้หรือยัง?

จิณณาย่อมรู้อย่างแน่นอนว่าคุณปู่บ้านสุทรรศน์รังสสีคือใคร

เธอถือถุงยี่ห้อแบรนด์เนมในมือแรงขึ้น ฝืนยิ้มอย่างไม่เต็มใจ พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆดูลึกลับอย่างนั้นเหรอ? งั้นขอแสดง ความยินดีด้วยนะ”

ฉันไม่อยากทะเลาะกับหล่อนอีก

เมื่อพนักงานคิดเงินเสร็จ ฉันหยิบบัตรคืนมา แล้วออกจากร้าน ทันที จากนั้นก็ไปซื้อรองเท้าส้นสูงสีอ่อนคู่หนึ่ง

ครั้งนี้ฉันฉลาดขึ้นแล้ว ดูราคาก่อน ถึงค่อยลองสวม

ฉันกลัวว่าคนขับรถจะรีบ ซื้อรองเท้าเสร็จแล้วจึงเดินอกมาที่ ประตูอย่างรวดเร็ว สุดท้ายเมื่อมาถึงประตู เซ็นเซอร์ทั้งสองด้าน ส่งเสียง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้ง 2 คนตรงเข้ามาหยุดฉัน แล้วกล่าวว่า “คุณผู้หญิง บนตัวของท่านอาจมีของที่เป็นแถบแม่ เหล็กนะครับ”

ในตอนนี้ ผู้จัดการห้างสรรพสินค้าเดินเข้ามา และขอตรวจดู

ของในถุง

ฉันยื่นถุงให้เธอตรวจทันที ผู้จัดการแสดงกิริยาว่าแถบแม่เหล็กของชุดเดรสและรองเท้า ส้นสูงได้เอาออกเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงเดินผ่านประตูเซ็นเซอร์อีก ครั้ง แต่ยังมีเสียงเกิดขึ้น

เพราะว่าฉันได้ซื้อชุดเดรสราคาสองแสนหนึ่งหมื่นเหรียญ ผู้ จัดการดึงดูละอายใจที่จะพูดขอตรวจดูกระเป๋าของฉัน

แต่เป็นฉันส่งกระเป๋าให้กับทางผู้จัดการเอง ผลลัพธ์คือ ผู้จัดการตรวจพบสร้อยข้อมือเงินพร้อมป้ายราคา

“ฉันไม่ได้หยิบมานะคะ”

ใจของฉันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!

สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นสิ่งที่ฉันประทับใจ มันอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ภายในร้านที่ฉันซื้อชุดเดรส แต่มาอยู่ในกระเป๋าของฉันได้

อย่างไร?

ขณะที่ฉันสับสนอยู่นั้น พนักงานในร้านเสื้อผ้าคนหนึ่งวิ่งเข้า มา มองเห็นสร้อยข้อมือในมือของผู้จัดการแล้ว ก็ร้องไห้ออกมา

“ที่แท้อยู่นี่เอง! ฉันคิดว่าหายไปเสียแล้ว

คนที่ตามเธอมาด้วยด้านหลังคือ จิณณา

ผู้จัดการถามพนักงานว่าเกิดอะไรขึ้น

พนักงานพูดว่า เมื่อสักครู่มีแขกอยู่ในร้านมากมาย หันกลับไป ดูพบว่าสร้อยข้อมือหายไปแล้ว ตกใจกลัวแทบตาย

ถึงแม้ว่าพนักงานจะไม่ได้พูดว่าฉันเป็นคนเอาไป แต่สิ่งนี้มา อยู่ในกระเป๋าของฉัน ได้อธิบายทุกอย่างทั้งหมดแล้ว ฉันยังคง หันไปอธิบายกับเธอ ฉันไม่ได้หยิบมานะคะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ ในกระเป๋าของฉันได้ยังไง”

ผู้จัดการเหลือบมองฉัน พูดอย่างดูถูกว่าไปพูดกับตำรวจ

เถอะ!”

ครั้งนี้ฉันตื่นตระหนกมากจริงๆ

วันนี้ฉันต้องไปพบคุณกับคนนัย ถ้าหากต้องไปพบตำรวจ เพราะเรื่องนี้ และถูกเตะหน่วงเพราะเรื่องนี้จนเสียงาน ไม่รู้ว่าคุณ ของคนนัยจะมองฉันยังไง!

ผู้จัดการบอกให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพาฉันไปยังชั้น แรกของสำนักงาน จากนั้นรอให้ตำรวจมา

ฉันขัดขืนไม่อยากไป จิณณาที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดอย่างไม่ยินดี ยินร้ายว่า “ณิชา เมื่อก่อนนี้เธอก็ทำตัวเป็นโจรในบ้านของเรา คุณ พ่อคุณแม่ต่างก็พยายามเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แต่ฉันคิดไม่ ถึงเลยจริงๆว่า เธอจะกล้ามาขโมยของในห้างได้

หล่อนกับฉันมีหน้าตาเหมือนกัน

โดยธรรมชาติแล้วคำพูดจึงน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง

ผู้จัดการพาฉันไปที่ห้องรับรองของห้าง ในเวลาเดียวกัน ก็แจ้ง ต่ารวจด้วย

เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่ตำรวจต้องการ ทำความเข้าใจถึงเหตุการณ์ แต่เพราะห้องเก็บกล้องวงจรปิด กลัอด ตอนกลางคืนจึงจะตรวจสอบได้

เดิมที พวกเขาตัดสินใจว่าจะน่าตัวฉันไปยังสถานีตำรวจ แต่ เมื่อผู้จัดการได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง ทันใดนั้นก็พาฉันออกมา พร้อมรอยยิ้ม

จนเมื่อฉันออกมา เธอยังขอโทษฉันแล้วขอโทษฉันอีก ขอให้ ฉันอย่าติดใจกับเรื่องนี้

ฉันรู้สึกสับสนในใจ

แต่เมื่อฉันนำเสื้อผ้ากลับมาถึงปากประตู ตอนที่เปิดประตูรถ นั่นเอง กลับค้นพบว่า มีคน 2 คนนั่งอยู่ด้านในเรียบร้อยแล้ว

คือ ดนัย และจิณณา

ในนั้น จิณณานั่งอยู่ที่ปากประตู กั้นฉันไว้

ไม่มีทางเลือกอื่น ฉันทำได้เพียงนั่งลงฝั่งด้านหน้า

ฉันเพิ่งจะนั่งลง ก็ได้ยินจิณณาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล ว่า”ณิชา เธอไม่เป็นไรนะ? ฉันกลัวว่าพวกเขาจะกลั่นแกล้งเธอ เลยมองหาคนนัย เธอคงไม่โทษฉันนะ?”

ฉันไม่ตอบอะไร

เงยหน้าขึ้น มองผ่านกระจกหลัง มองเห็นสายตาของคนนัย

เข้าพอดี

ดวงตาของชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้า ท่าที่ไม่แยแสใดๆ

ฉันเลยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร จิณณาเห็นว่าฉันไม่ตอบอะไร ก็รู้สึกไม่สนุกอีกต่อไป เพียงแค่ ว่า ฉันสามารถมองเห็นได้จากกระจกหลังว่า แขนของเธอเกี่ยว แขนของตนนัยอยู่

รถขับมาจนถึงบ้านสุทรรศน์รังสสี จิณณาและตนนัยลงจากรถ ก่อน แล้วให้เบาะหลังแก่ฉันเพื่อเปลี่ยนชุดและรองเท้า

ตอนที่ลงจากรถ มองเห็นมือทั้งสองข้างของจิณณาโอบรอคอ ของดนัย เพื่อโน้มมาจูบพอดี

ฉันรีบสาวเท้าก้าวเข้าไป และยืนถามว่า “จะคืนสามีของฉันมา ได้หรือยัง?”