ตอนที่ 17 เสื้อผ้าราคาแพงเช่นนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ลองได้

หลังจากวันนั้น ฉันไม่ได้พบคนนัยมาเกือบเดือนแล้ว

ชีวิตค่อยๆฟื้นตัวสู่ความสงบสุข ฉันจัดการตัวเองให้ทำงาน ยุ่งมากๆเข้าไว้ เพื่อให้ตัวเองด้านชา เพื่อให้ตัวเองลืมว่ามีการ แต่งงาน

วันนี้ เป็นวันรับเงินเดือนของฉัน ติณณาวุ่นวายแต่เช้า เลย หยิบเงินมาอยากจะชวนหล่อนไปกินข้าวด้วยกัน

เพราะว่าไม่อยากให้เธอต้องคอย ฉันเลิกงานเร็วกว่าปกติเป็น ประวัติการณ์

แต่สุดท้าย ในตอนที่ฉันเพิ่งจะเดินออกจากสำนักงาน ผู้ชาย ใส่สูทสีดำคนหนึ่งเดินเข้ามาหา พูดกับฉันอย่างสุภาพว่า”สวัสดี ครับคุณณิชา ผมเป็นคนขับรถของท่านประธาน เขาให้ผมมา รับคุณครับ”

ที่จุดเลิกงาน ผู้คนที่เดินไปมาบริเวณโดยรอบ ต่างมองฉันด้วย สายตาแปลกๆ

ขณะนี้ฉันรู้สึกได้ยินไม่ชัด “ท่านประธาน? ดนัย?”

เขาจะมารับฉันได้อย่างไร?

คนขับรถอธิบายว่า “ท่านประธานใหญ่ต้องการพบคุณครับ ซึ่ง หมายถึงคุณปู่ของหัวหน้านัก คิดถึง โทรศัพท์ 1 เดือนก่อนหน้านี้ ในใจของฉันขัดแย้งร้อย แปดพันเก้า ฉันกลัวว่าคนนัยจะดูถูกฉันต่อหน้าของเขา

แต่ว่า ไม่ไปก็ไม่ได้

ไม่มีทางเลือก ฉันทําได้แค่ตามเขาขึ้นรถไป

เขาพาฉันไปที่ห้างสรรพสินค้าดาวรุ่งก่อน และยังมอบบัตร เครดิตซิลเวอร์การ์ด ให้ฉัน เพื่อให้ฉันซื้อเสื้อผ้าที่เหมาะสม

ถึงแม้ว่าฉันไม่อยากจะรับก็ตาม แต่ว่าห้างสรรพสินค้าดาวรุ่ง คือห้างระดับสูงของเมืองตรัล เกือบทุกยี่ห้อที่มีชื่อเสียงระดับโลก ล้วนหาซื้อได้ที่นี่

ดังนั้นราคาของเสื้อผ้าด้านใน ต่อให้ฉันรูดจนบัตรเต็มวงเงิน ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถซื้อได้

และเหล่าบรรดาผู้หญิงที่มาซื้อของที่นี่ล้วนแต่เป็นคุณสุภาพ สตรีคนดัง รวมถึงดาราด้วย

บนตัวฉันใส่ชุดทํางานที่แสนทรุดโทรม เมื่อเดินเข้าไป พนักงานแนะนำสินค้าทุกคนเหลือบมองฉันแว้บเดียว และไม่มี ใครสนใจฉัน

ฉันเองก็ไม่ได้สนใจ เพราะโดยเนื้อแท้แล้วฉันไม่ใช่คนที่ สามารถจ่ายเงินซื้อของที่นี่ไหวอยู่แล้ว

ฉันเดินวนอยู่ในห้าง ท้ายที่สุดฉันหยุดอยู่ปากประตูของร้าน ค้าแบรนด์เนมร้านหนึ่งตรงหัวมุม เพราะว่านอกจากร้านนี้แล้ว ห้ออื่นๆฉันเคยได้ยินมาหมดแล้ว ดังนั้น ฉันคิดว่าเสื้อผ้าในร้านนี้ราคาน่าจะถูก

ฉันมองเห็นนางแบบสวมชุดเดรสสีเบจ การออกแบบนั้น

บรรยากาศเรียบง่าย

ยิ่งมองยิ่งพึงพอใจ อดใจไม่ไหวหยิบมาลองใส่ดู

สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ พนักงานของร้านนี้มีทัศคติที่ดี อย่างมาก หลังจากรู้ว่าฉันต้องการจะลองสวม ก็หยิบชุดที่มี ขนาดตามที่ฉันร้องขอมาให้อย่างรวดเร็ว และเชิญฉันเข้าไปใน

ห้องลอง

ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ออกมายืนตรงหน้ากระจก

ต้องบอกว่า ชุดนี้เหมาะกับฉันจริงๆ ตามที่คาดไว้

ฉันตัดสินใจต้องการซื้อชุดนี้ จึงถามพนักงานของร้าน ราคา

เท่าไหร่คะ?”

พนักงานตอบอย่างเคารพนอบน้อมว่า “สองแสนหนึ่งหมื่น เหรียญค่ะ”

ตัวเลขนี้ ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่สูดหายใจ

สองแสนหนึ่งหมื่น…

เดิมที่ฉันคิดไว้ว่าเดรสชุดนี้น่าจะราคาไม่กี่หมื่นเหรียญ ราคานี้ เกินกว่าที่ฉันวางแผนไปเยอะมาก ฉันกังวลว่าตนนัยมาเห็นราคา จะคิดว่าฉันเป็นพวกวัตถุนิยม

ตอนที่ฉันเตรียมตัวเข้าไปเปลี่ยนชุด ก็มองเห็นจิณณาจาก

ให้ กระจก

ในมือของเธอมีกระเป๋า 2 ใบ พนักงานเห็นเธอ รีบขึ้นไป

ทักทาย

ตอนที่ทักทายนั้น ยังหันกลับมามองฉัน และพูดกับหล่อน ว่า “คุณกับลูกค้าท่านั้นคล้ายกันมากค่ะ…

จิณณาถึงจะหันมาเห็นฉัน จ้องมองที่ชุดของฉันอีกครั้ง แล้วพูด ตักเตือนพนักงานด้วยใจที่กรุณาว่า “เสื้อผ้าร้านพวกคุณราคา แพงขนาดนี้ ทําไมถึงให้ใครที่ไหนมาลองก็ได้ ถ้าหล่อนทำ เสื้อผ้าสกปรกขึ้นมา แม้แต่จ่ายชดเชยยังจ่ายไม่ไหวแล้วจะทำ อย่างไร?”

พนักงานมองมาที่ฉัน แววตามีความลำบากใจ ฉันไม่มีทางเลือก ทําได้เพียงพูดว่า “ฉันซื้อค่ะ

ได้ยินฉันพูดว่าซื้อ สายตาของจิณณาเกิดความประหลาดใจ แต่ปากปิดสนิท ไม่พูดอะไร

ฉันหยิบบัตรเครดิตซิลเวอร์ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้กับ พนักงาน จากนั้นเข้าไปในข้างในและเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อฉันออกมา จิณณายืนอยู่ด้านข้าง หัวเราะเยาะเย้ยว่า “คิด ไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีเงินซื้อเสื้อได้จริงๆ

ฉันยื่นเสื้อผ้าให้กับพนักงานเพื่อนำไปห่อ พลางพูดกับจิณณา ว่า “ใช่แล้วล่ะ วันนี้ฉันจะต้องไปเยี่ยมคุณปู่บ้านสุทรรศน์รังสสี ดัง นั้นสามีของฉันถึงให้ฉันมาซื้อเสื้อผ้ายังไงล่ะ” พูดจบ ฉันก็ยิ้มหวานให้เธออีกครั้ง