ตอนที่ 16 ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย

ฉันตกใจกลัวมากรีบไปถึงติณณาออกมา จากนั้นหันไปขอโทษ คนนัย ขอโทษด้วยนะคะ เพื่อนฉันเมามากน่ะค่ะ”

ฉันเองก็ไม่รู้ว่า ฉันผิดอะไร

ติณณาที่ดื่มมาหนักมาก ดึงฉันไว้ แล้วตะโกนว่า “ณิชา เธอมี ศักดิ์ศรีบ้างได้ไหม ไม่ว่าจะพูดยังไงตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย!”

ตนนัยไม่ตอบอะไรพวกเรา เดินตรงต่อไปที่รถ

ในเวลานี้เอง จิณณาที่อยู่ในอ้อมกอดก็สลัดออกมา ยืนนิ่งบน พื้น พูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาว่า “ณิชา ขอโทษนะ ฉัน ฉันจะไปเอง”

เธอพูดว่าจะไปเรียกรถที่ถนนเองคนเดียว

“ถ้าจะไป ไม่ใช่คุณที่ต้องไป”ดนนัยพูดแล้วดึงเธอกลับมาใน อ้อมแขน

ติณณาด่าว่า”จิณณา เธออย่ามาแสดงละครอีกเลย ใครก็รู้ว่า เธอมันคือกระหรี่แอ๊บใส! ก่อนหน้านี้ที่ณิชาต้องทำงาน ลับหลัง เธอทำสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้มากมาย คนอื่นไม่รู้ แต่ ฉันรู้นะว่าเธอเป็นคนยังไง!

“ช่างเถอะค่ะ พี่ติณ”ฉันตั้งแขนติณณาคิดจะไปแล้ว ติณณากลับด่าทอจิณณาอย่างเกรี้ยวกราด อย่าอ่อนแอล เธอไม่เห็นเหรอว่านั่งกระหรี่แอ๊บใสจิณณาคนนี้กำลังชักว่าสามี เธอ ถ้าตอนนี้เธอยอมให้พวกเขาไป พวกเขาต้องไปขึ้นเตียงด้วย กันแน่ๆ!!

เสียงเธอตกลง เมื่อดนัยก้าวเข้าไปตรงหน้า ก้าว คว้าคอ ของติณณาด้วยมือเดียว แล้วผลักเธอ

เขากัดฟันกรอด แล้วเดือนอย่างใช้ความอดทนว่า หุบปาก มันจะคุกคามกันมากไปแล้ว! ถึงเป็นผู้หญิงฉันก็เหมือนกัน

นะ!”

“ดนัย คุณมีอะไรก็มาที่ฉันเถอะ”ฉันรีบเข้าไปจับติณณาไว้ อย่างรวดเร็ว กลัวว่าคนนัยจะคิดแค้นเธอ

จิณณารีบดึงมือดนัยไว้อย่างรวดเร็ว แล้วส่ายหน้าตนนัยคะ ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่ดีเอง ฉันอารมณ์ไม่ดี ดื่มไปเยอะ แล้วยัง มารบกวนคุณ”

ขณะที่พูดดวงตาก็เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ

“รีบมาเอาผู้หญิง2คนนี้ออกไปซะ

เมื่อฉันดึงติณณาออกมา คนขับรถของคนนัยก็พาเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยสองสามคนของบาร์มาด้วย

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนตรงเข้ามาถึงฉัน กับติณณาไว้

จากนั้นคนขับรถวิ่งไปที่ด้านข้างประตูหลังรถเพื่อเปิดประตูให้ เขา

ตนนัยพาจิณณาขึ้นรถไป

ติณณายังคงเกี้ยวกราด จะหล่อนต่อ แต่ถูกฉันหยุดไว้ ช่าง

มัน ช่างมัน”

ฉันรู้ว่า ไม่ว่าฉันกับติณณาจะพูดอะไร ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้

ทันทีที่รถออกตัวไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ถอนตัว

ออกไป

ติณณา ด ว ใ หน้าผากฉัน ตำหนิฉันด้วยท่าที่จริงจังเพราะ หวังดี “ณิชา ทำไมเธอขี้ขลาดแบบนี้นะ! เธอจะปล่อยให้พวกเขา ไปแบบนี้เหรอ?!”

ฉันจ้องดูเธอแล้วยิ้มอย่างขมขื่นไปกันเถอะค่ะ

ที่จริง ฉันกลัวว่าคนนัยจะโกรธเคืองติณณา

พวกเราล้วนออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าด้วยกัน ไม่ใช่เรื่อง ง่ายเลยที่เธอจะประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้

ไม่ว่าเธอจะบอกฉันอย่างไร ฉันล้วนแต่ยิ้มรับทั้งหมดอยู่อย่าง นั้น ไม่ง่ายเลยที่จะลากเธอกลับมาถึงบ้านได้

ติณณาดื่มไปมาก อาบน้ำล้างหน้าแล้วหลับทันที

แต่ฉันยืนอยู่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก วันนี้สภาพอากาศ มาก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันหมุนตัวไปดู มองเห็นเบอร์โทรศัพท์ ของดนุนัขที่หน้าจอ!

ใจของฉันบีบรัดแน่น ดวงตาจ้องมองที่โทรศัพท์ ลังเลอยู่สาม ครั้ง สุดท้ายก็กดรับและยกขึ้นมาเมื่อเสียงเรียกเข้าใกล้จะสิ้นสุด ลง

“สวัสดีค่ะ”ฉันพูดสวัสดี ที่กลางฝ่ามือของฉันมีเหงื่อซึมออก มาโดยไม่รู้ตัว

โทรศัพท์ที่ปลายสายไม่มีคนพูดอะไร แต่ว่ามีเสียงแปลกๆ ฉันเอาโทรศัพท์แนบที่หู ตั้งใจฟัง ที่ฉันได้ยินกลับเป็นเสียง

ของผู้หญิงคนหนึ่งครวญคราง…

“อ้า…เร็วเกินไป เร็วเกินไปค่ะ ที่รัก…

“ให้ฉัน พวกเราอยู่ด้วยกันนะคะ….

เสียงออดอ้อนนั้นยังคงดังออกมาจากปลายสายของโทรศัพท์ อย่างต่อเนื่อง

ที่มาพร้อมกันนั้น คือเสียงหอบแฮกอันคลุมเครือของชายหนุ่ม และคำรามทุ่มต่ำอย่างอ่อนแรง

หัวใจของฉันราวกับถูกจับเอาไว้ด้วยมือจำนวนนับไม่ถ้วน

แม้แต่จะหายใจยังยากลำบาก

ดนัย ทำไมคุณต้องทรมานฉันด้วย?

ฉันวางสายโทรศัพท์ แล้วทรุดเข่านั่งลงอยู่ที่มุมห้อง บอกตัว ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าร้องไห้ พวกเขามันไม่คู่ควร เอง