ตอนที่ 13 เธอไม่ควรเรียกฉันว่าสามีงั้นเหรอ

พอได้ฟังเรื่องนี้จบ ปณัยยังคงเกี้ยวกราด “ณิชาไม่ได้รับการ ศึกษาเลี้ยงดูเป็นเรื่องที่ทุกคนต่างก็รู้ดี ให้หล่อนแต่งงานอกไปก็ มีแต่จะทำให้บ้านจันทร์เสียหน้านะครับ! ท้ายที่สุด พูดอีกว่า”ผม ไม่เห็นด้วยกับเรื่องไร้สาระแบบนี้!

ใช่แล้วล่ะ เรื่องนี้แท้ที่จริงคือเรื่องไร้สาระ งานแต่งงานถูกจัด ขึ้นแล้ว เปลี่ยนตัวเจ้าสาวอีก ถ้าแพร่ออกไป มันจะไม่ทำให้บ้าน สุทรรศน์รังสสี บ้านจันทร์ กลายเป็นเรื่องตลกให้คนในเมืองตรัล หัวเราะเยาะเอาได้เหรอ?

ฉันพูดความคิดฉันออกมา

ชวลัยที่ก่อนหน้านี้ยังมีสีหน้าเย็นชา คราวนี้กลับมีสีหน้าที่ดี ชาเองก็มีเหตุผล”

ซยานีเห็นฉันเองก็ไม่ได้เต็มใจ จึงพูดกับฉันว่า “หนู ไปดู อาหมุยหน่อยว่ายังเจ็บอยู่ไหม

ฉันรู้ว่า เธอกำลังอยากให้ฉันออกไปจากที่นี่

ในตอนที่ฉันลังเล นาจิลเดินเข้ามา แล้วพาฉันไปยังห้องของ

คนรับใช้

ห้องคนรับใช้อยู่ไม่ไกลจากห้อง ถึงแม้ว่าฉันจะเข้าไปอยู่ด้าน ใน แต่ยังสามารถพึงประตูฟังได้ ฉันได้ยินชยานพูดว่า เฉพาะแค่ ใบหุ้น4%ของฉัน แต่ละปีก็มีเงินปันผลนับล้าน แต่ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน

แต่ถ้าหากพวกเขาไม่เห็นด้วย ก็จะให้เอาเงินปันผลตลอดปี นั่นออกมา และในอนาคตก็จะไม่มีเงินปันผลในส่วนนี้ให้กับพวก เขาอีกแล้ว

พูดถึงเงินใบ ปยและชวลัยตื่นตระหนกตกใจ บ่นไม่พอใจ สองสามคำ แต่สุดท้ายก็เห็นด้วย

พวกเขาไปแล้วน้าจลจึงพาฉันออกมา

ในเวลานี้ ภายในห้องรับแขกมีชยานีแต่เพียงผู้เดียว ฉัน เข้าไปหา และพูดตรงๆว่า “คุณยายคะ หนูไม่อยากแต่งงานกับ ดนัยแล้วค่ะ ภายในใจของดนัยเองมีแต่จิณณาค่ะ”

“พอได้แล้ว เพิ่งจะพบกันไม่กี่วัน ในใจจะไปมีใครได้อีก”ชยา นี้ถึงมือฉันไปจับอีกครั้ง แล้วพูดว่า “ที่จริงฉันรู้ว่าเจ้าสาวคือหนู ตั้งแต่ในวันแต่งงานแล้ว และสายตาที่หนูมองดนัย กับสายตา ที่จิณณามองดนัย ในสายตาคนแก่อย่างยาย ย่อมรู้ดีว่าใครมี

เขาอยู่ในใจ”

คำพูดของคุณยาย ทำให้สายตาของฉันพร่ามัว

วันแต่งงานนั้น คนนัยเริ่มต้นกับฉันด้วยทัศนคติที่ดีมาก

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว เขาไม่เคยคิดจะแยกแยะฉันกับจิณณามา ก่อน

เมื่อเห็นว่าฉันไม่พูดอะไร ชยานีอีกต่อว่า”ยายรู้จักตนนัยมา ก่อน เป็นเด็กดีที่มีความประพฤติเรียบร้อย ยายกับปู่ของตนนัย ไม่มีโชควาสนาต่อกันแต่ว่า ยายหวังว่าพวกเขาจะสามารถครอง คู่กันได้ยาวนาน ชดเชยความเศร้าโศกเสียใจของขายกับเขา

ปรากฏว่า การแต่งงานครั้งนี้มีความหมายเช่นนี้นี่เอง

ฉัน ใจอ่อนลงแล้ว ฉันคิดว่า ในเมื่อคนนัยกำลังตรวจสอบ จิณณา ย่อมต้องตรวจสอบเรื่องราวก่อนหน้าด้วย

เช่นนี้แล้ว เขาก็อาจจะสามารถเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉันได้

แต่ในใจฉันยังมีข้อสงสัย “คุณยายคะ ว่าแต่ว่าตนนัยจะเห็น ด้วยเหรอคะ?”

“เขาเป็นเด็กที่กตัญญูมากที่สุด เพียงแค่ปู่บ้านสุทรรศน์รังส ออกปาก เขาย่อมรับปากแน่นอน” เสียงของชยานี้มีความ มั่นใจอย่างมาก

ถึงแม้ว่าในใจของฉันยังมีข้อสงสัย แต่ความเห็นแก่ตัวในใจ ของฉันยังมีมากกว่า

ฉันออกจากบ้านของชธานี กลับไปถึงบ้านของติณณา นอนไม่ หลับเกือบทั้งคืน

วันที่2 ฉันรีบวิ่งไปที่ไซต์งานก่อสร้างที่สำคัญที่สุดตั้งแต่เช้าตรู่ ตรวจสอบทุกอย่างเสร็จก็เที่ยงแล้ว เมื่อฉันกินข้าวเสร็จเรียบร้อย แล้ว ก็เตรียมตัวไปยังไซต์งานที่2 มีรถยนต์สีดำคันหนึ่งมาจอด ตรงหน้าฉัน

ประตูด้านหลังรถเปิดออก ตอนที่ฉันยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบ สนองนั้นเอง มีมือหนึ่งยื่นออกมาแล้วดึงดังฉันเข้าไปในรถ ประตูรถปิดลง รถเริ่มติดเครื่องยนต์

ในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าตัวเองถูกจับตัวเรียกค่าไถ่ มีมือที่ แข็งแรงมาล็อคและจับที่คางของฉัน บังคับให้ใบหน้าของฉันหัน ไปทางเจ้าของมือ

เป็น ตนนัย

ดวงตาดำขลับของชายหนุ่มเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง วินาที นั้นก่อให้เกิดเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มหน้าผากฉัน ช่วงเวลานี้ ราวกับว่าฉันร่วงตกลงมาในอุโมงค์น้ำแข็ง

“คุณดนัย…คุณทําอะไร?”

ฉันมองเขา รู้สึกเย็นวาบที่หลัง

“คุณดนัย?” ดนัยมองฉัน มุมปากยกขึ้นด้านหนึ่ง แต่กลับ ไม่มีรอยยิ้ม “เธอไม่ควรเรียกฉันว่าสามีงั้นเหรอ?”

ฉันค่อยๆสบตาเขา

หรือว่า ชยานี้จะบอกเรื่องนี้กับเขารวดเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?