ตอนที่ 11ต้องการชีวิตของหล่อน

ตื่นขึ้นมาอีกที ฉันอยู่ในห้องพักพิเศษของผู้ป่วย ภายในห้องมี เพียงผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ 50กว่าๆ ฉันจำได้ทันที เธอเป็นแม่ บ้านของคุณยาย ชื่อ นาจิล

“น้าจิล…

“ฉันเปล่งเสียงเรียกอย่างอ่อนแรง

น้าจิลหันมา เห็นฉันตื่นแล้ว รีบเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณอย่าเพิ่ง ขยับค่ะ รอให้ป้าไปตามหมอมาก่อน”

พูดแล้วก็รีบออกจากห้องไป

ฉันมองรอบๆห้องผู้ป่วย การตกแต่งห้องระดับนี้ จะต้องเป็น

โรงพยาบาลทนุธรรมแน่นอน

แต่ทำไมถึงเป็นที่นี่ ทำไมคนดูแลฉันถึงเป็นคนรับใช้ของยา

ใจฉันเต็มไปด้วยความสงสัย

น้าจิลพาคุณหมอเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว คุณหมอเข้ามา ตรวจดูเสร็จแล้ว บอกว่าอ่อนเพลียมากเกินไป ต้องเพิ่มน้ำตาล ในเลือด เพียงแค่กลับไปแล้วต้องทานสารอาหารให้ครบเท่านั้น

เอง

ฉันกล่าวขอบคุณคุณหมอ รอจนคุณหมอออกไป ฉันถึงถามน้ จิลว่าเกิดอะไรขึ้น น้าลบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง หลังจากที่ฉันเป็นลม ล้มลง คนนัยพาฉันมาที่โรงพยาบาล แจ้งข้อมูลส่วนตัวของฉัน แล้วจากไปเลย แต่เพียงแค่ได้ยินว่าเป็นคนของบ้านจันทร์ โรง พยาบาลก็รับไว้ทันที

ก่อนหน้านี้ติดต่อพ่อแม่ของฉันทั้ง ชวลัย และ ปลัย ทั้งสอง ต่างบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับฉัน

ทางโรงพยาบาลไม่มีวิธีอื่น จึงต้องติดต่อไปหาชธานี

ฉันฟังมาถึงตรงนี้ รู้สึกดื้อๆ อยากจะร้องไห้

ชยานี้คือเจ้าของบ้านจันทร์ ลูกทั้ง 2 คนของเธอต่างก็ใช้

นามสกุลของแม่

เริ่มตั้งแต่เมื่อ3 ปีก่อน เมื่อฉันมาถึงบ้านจันทร์ ทุกคนในบ้าน จันทร์ต่างดูถูกฉัน แม้แต่จะมองฉันดีๆสักเพียงครั้งยังไม่มี

มีชยานีเพียงคนเดียวที่รักฉันมาก จําวันเกิดฉันได้ จัดงานวัน เกิดให้กับฉัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานวันเกิดครั้งแรกของฉันที่บ้านจันทร์ ชยานีเชิญบุคคลที่มีชื่อเสียงหลายคนของเมืองตรัลมาร่วมงาน และแนะนำฉันกับเขาเหล่านั้นทุกคน

ตอนที่ฉันหวนคิดถึงช่วงเวลานั้น ชยานีก็เข้ามาในห้องแล้วนั่ง ลงข้างๆฉัน จับมือฉันไว้แล้วพูดอย่างทุกข์ใจว่า “หนู หนูเนี่ย ผอมลงอีกแล้วนะกลับไปต้องให้น้าจลทำกับข้าวให้หนูทานนะ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ”ฉันไม่อยากให้ซยานีรับ รู้ ว่าตอนนี้ฉันพักอยู่กับติณณา ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องช่วยหาที่อยู่

ให้ฉันอย่างแน่นอน

จีนไม่อยากรบกวนเธอ

ธยา รู้จักนิสัยของฉัน จึงไม่ชักใช้ต่อ แต่ถามฉันว่าเกิดอะไร ขึ้น ทำไมหนูถึงเป็นลมอยู่ที่นี่ได้

ฉันมองดูเธอ รู้สึกไม่เป็นสุข ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้อย่างไรดีไปชั่ว

ขณะ

ฉันไม่อยากให้เธอกังวลใจ

ซยานเห็นว่าฉันไม่พูดอะไร ก็ถามอีกว่า “บ้านของหนู ปิดบัง อะไรพวกเราไว้ใช่ไหม?”

ฉันสะดุ้งเฮือก

มองดูชธานี แล้วคิดวุ่นวายว่าจะพูดเรื่องการแต่งงานดีหรือไม่ อยากจะถือโอกาสเอาเรื่องเมื่อวานมาพูดทั้งหมด ตอนที่อยาก ให้เธอช่วยตัดสินใจให้กับฉันอยู่นั้น…

ชวลัย กับ ปณัย ปรากฏตัวที่ปากประตู

ก่อนหน้านี้ ทั้ง2คนมีใบหน้าที่เย็นชา แต่ดูเหมือนว่าเมื่อมอง เห็นฉันนั่งจับมือพูดคุยกับซยานีอยู่ ชวลัยปราดเข้ามาด่าทันที “ณิชา จนถึงตอนนี้ทำไมแกยังไม่ยอมปล่อยพวกเรา? แกคิดจะ เอาชีวิตจําใช่ไหม!

หล่อนเป็นเช่นนี้ ย่อมทำให้ซยานี้เกิดความอยากรู้อยากเห็น ขึ้นมา หมุนตัวไปว่าหล่อนเสียงดังแล้วถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ชาลัยคุกเข่าลงตรงหน้าขยานี สีหน้าเต็มไปด้วยความจ เกลียดจงชังเริ่มต้นเล่าเรื่องงานแต่งงาน เวอร์ชั่นที่พูดในครั้งนี้ เทียบกับตอนที่พูดต่อหน้าคนนัยแล้ว พูดเกินจริงไปมาก

ในตอนแรกฉันยังมีความโกรธเคือง คิดอยากพูดแก้ต่างให้ ตัวเอง แต่ฉันรู้ว่า ตอนที่ซยานีได้ฟังเรื่องนี้ ท่าทีนั้นยังคงมึนงง

แต่มีอยังคงกุมมือฉันไว้ไม่มีความคิดจะปล่อย

ฉันปิดปากเงียบ รอจนซวลัยพูดจบ ฉันจึงพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนี้

นะคะ”

“ถึงตอนนี้แกยังคิดจะเถียงอีกเหรอ?”ปลัยได้ฟังฉันโต้แย้ง ยกมือขึ้นมาจะมีฉัน

ชยานีดันฉันไปด้านหลัง “พอได้แล้ว! เรื่องนี้รอให้เด็กทั้ง 2 คนออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยว่ากัน

คำพูดของชธานี ปลัยไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง

อาการป่วยของฉันไม่หนักมาก ในบ่ายวันนั้นเองก็สามารถ ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ฉันกลับมาบ้านกับชธานี ชวลัย และปลัยก็ตามมาด้วย

พอมาถึงปากประตู ปรากฏว่านอกจากคนรับใช้ของยานี้แล้ว ยังมีคนรับใช้ของบ้านปลัยอีกคน ชื่อ น้าหมุย

เมื่อยเห็นน้าหมุย ดูเหมือนจะนึกอะไรได้ รีบถามว่า “แกไม่ อยู่ดูแลบ้าน มาทำอะไรที่นี่

น้ำหมุยก้มหน้า ไม่พูดอะไร

ฉันเห็นน้าหมุยแล้วคลับคล้ายว่าจะนึกอะไรออก…

ก่อนวันแต่งงาน 1 วัน ตอนที่ปลัยมาขอให้ฉันแต่งงานแทน

น้าหมุยก็อยู่ข้างๆด้วย