ตอนที่ 1 แต่งงานแทน

ผู้หญิงทุกคนล้วนคาดหวังว่าจะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก

ฉันเองก็เช่นกัน

วันนี้ ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรักมา12 ปี เพียงแต่ว่า ใช้ชื่อ สาวของฉัน จิณณา”….

แม้ว่าฉันกับพี่สาวจะมีหน้าตาเหมือนกัน แต่ฉันถูกทิ้งไว้ที่โรง พยาบาลตั้งแต่ยังเล็กด้วยเพราะความผิดพลาดของโรงพยาบาล จึงถูกส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

กระทั่งเมื่อ 3 ปีก่อน ฉันถึงได้กลับมาที่บ้านบ้านจันทร์พานิชย์

สาวบ้านนอกแบบฉัน ไม่เข้ากับความยิ่งใหญ่หรูหราของบ้าน จันทร์พานิชย์ แต่เพราะฉันไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็ก ฉันจึง ระมัดระวังตัวทุกอย่าง หวังว่าจะได้เข้ากับตระกูลนี้ และได้รับ ความรักความเอ็นดูจากพ่อแม่

ดังนั้นเมื่อวานซืน ตอนที่พ่อและแม่ รวมถึงพี่สาวของฉันได้ขอ ให้ฉันแต่งงานกับคนนัยแทนหล่อน ฉันแทบจะไม่เสียเวลาคิด เลยด้วยซ้ำ ตอบตกลงทันที

ประการที่หนึ่ง เป็นเพราะฉันรักตนนัย ประการที่สอง นี่คือครั้ง แรกที่ฉันรู้สึกได้ว่าครอบครัวต้องการฉัน ฉันไม่อยากทำให้พวก เขาผิดหวัง ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว คนนัยรีบออกไปหลังจากเสร็จพิธีแต่งงาน แม้แต่จะคุยกับฉันสักคำก็ไม่มี

มองดูแหวนเพชรในมือ ภายในใจฉันขมขืนจนพูดไม่ออก ที่ด้านล่างมีเสียงดับเครื่องรถยนต์ ดนัยกลับมาแล้ว ฉันเดิน

ไป กระจก รีบจัดเก็บผมเผ้าของตัวเอง เดินออกจากห้องนอน

ด้วยความรู้สึกประหม่า

ที่ด้านล่าง

ฉันนำรองเท้าแตะออกจากตู้รองเท้า วางรอไว้ที่ปากประตู

มองเห็นดนัยเดินเข้ามา ฉันยิ้มอย่างมีความสุขตามที่ภริยา ควรจะเป็น และวางรองเท้าแตะข้างๆเท้าของชายหนุ่ม “ที่รัก คุณกลับมา…แล้ว”

ฉันพูดไม่ทันจบก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลในอากาศ ภายในนั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมฉุนจัด…..

อดแสบจมูกไม่ได้

คืนนี้เขาไปที่ไหนมา?

คําตอบ ชัดเจนในตัวเอง

แต่ว่า ฉันรู้หน้าที่ของฉัน ฉันคือคนที่แต่งงานแทนพี่สาว ความ สัมพันธ์ของฉันกับดนัย เป็นความร่วมมือกันของบ้านสุทรรศรัง สสีและบ้านจันทร์

คิดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าในใจฉันจะท้อแท้ แต่ก็ยังคงพยายามยิ้ม ไม่แคร์ว่าฝ่ายขายจะไม่สนใจ ยังคงตามเขาขึ้นไปชั้นบน และ เอ่ยเรียก”ที่รักคะ”

เงยหน้ามอง กลับเห็นเขาถอดเสื้อของเขาออกแล้ว กล้าม เนื้อที่แข็งแรงภายใต้แสงไฟในห้องนอน ยิ่งดูเซ็กซี่นอกเหนือ จากเดิมเป็นพิเศษ

ใบหน้าของฉันแดงไปถึงใบหู รีบหมุนตัวเดินไป ขณะที่คิด จะขอโทษ ก็รู้สึกได้ว่ามีท่อนแขนแข็งแรงโอบมาจากด้านหลัง

ไม่ทันที่ฉันจะมีเวลาตอบสนอง ก็ตั้งตัวฉันไว้แล้ว รู้ตัวอีกครั้ง

ฉันก็อยู่บนเตียงทั้งตัวแล้ว

แม้ว่าเตียงจะนุ่ม แต่ว่าฉันเสียการทรงตัวลงไปอย่างแรง หลัง

จึงรู้สึกเจ็บนิดๆ

ฉันเห็นคนนัยยืนอยู่ข้างเตียง มองลงมาที่ฉันหัวจรดเท้า ใบหน้ามุมข้างของชายหนุ่มอยู่อีกด้านของแสงไฟ ถึงแม้ว่าฉันจะ มองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบ

วินาทีต่อมา ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยปากถามฉันว่า “เธอชื่อ

อะไร?”

“ฉัน?”คำถามนี้ ทำให้ใจของฉันตื่นตระหนก แต่ยังคงตอบ

ฉันไม่ได้ซื้อ จิณณา ชื่อของฉันคือ ณิชา แต่ฉันไม่สามารถบอกชื่อตัวเองออกไปได้

ฉันเพิ่งจะตอบออกไป ชายหนุ่มก็ก้มตัวลงมา เขาใช้มือข้าง หนึ่งคว้าผมของฉัน บังคับให้ฉันมองหน้าเขา แล้วเอ่ยถามที่ ละคำ “จิณ – ญา ใช่ไหม?”

เวลานี้ ฉันยังคงมองหน้าเขา ภายในดวงตาดำล้ำลึกคู่นั้น ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆแม้แต่นิดเดียว ทว่ามีแต่

ความเกลียดชังเข้ากระดูกด่า!

ตอนที่เขาพูดชื่อพี่สาวของฉัน ดวงตาสีดำเต็มไปด้วยความ

ลึกลับที่บ้าคลั่ง

มันคือช่วงอบอ้าวของฤดูร้อนชัดๆ หน้าผากของฉันเลยมีเหงื่อ ชุ่มโชก ใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ผมถูกเขาดึงไว้ หน้าหันไปทางอื่นไม่ได้ จึงทำได้เพียงมองเขา อยู่อย่างนั้น พยายามจะพยักหน้าให้ได้มากที่สุด

ใจฉัน ถูกแขวนทิ้งไว้นานแล้ว

ดนัยนั้นเมื่อเห็นฉันเหมือนจะยอมรับ ดวงตาที่มองดูฉัน กลายเป็นเยือกเย็น เอ่ยว่า “เพราะเธอมาที่นี่ในวันนี้ ก็สำนึกไว้ให้ ดี เพราะฉันไม่ใช่คนดีอะไรเลย!”

เสียงพูดจบลงฉันก็ได้ยินเสียงฉีกกระชากชุดสีแดงบนตัวฉัน

วินาทีถัดมา ชายหนุ่มไม่สนใจการดิ้นรนขัดขืน ดันตัวเข้ามา…