2

Chapter 2

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ผมมีงานด่วนเข้ามา ต้องขอโทษจริงๆ ที่ให้คุณรอ แต่ผม โทรหาคุณแล้ว โทรไม่ติดน่ะครับ”

“คุณมีเบอร์ของฉันด้วยเหรอคะ” ราชาวดียกโทรศัพท์ขึ้นดู ก่อนจะบอกเขาว่าโทรศัพท์แบตหมด นึกตำหนิตัวเองที่ต่อว่าเขา ในใจ ที่แท้เขาก็พยายามติดต่อมาบอกเธอแล้ว

“คุณหญิงย่าของคุณให้ไว้นะครับ เพื่อติดต่อกัน

เขาพูดคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง ราชาวดีเคยนึก จินตนาการก่อนหน้านี้ว่าเขาคงจะเจ้ายศเจ้าอย่างหรือมองคนเห ยียดๆ เหมือนคนรวยทั่วไป คุณหญิงย่าของเธอถึงจะไม่รวย เหมือนก่อน แต่ตอนนี้ก็ยังหยิ่งและไว้ตัวเหมือนเดิม แต่นั่นคง เป็นนิสัยของท่านที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หาย

“ค่ะ” เธอชะงักที่จะพูดต่อเมื่อพนักงานมารับออร์เดอร์ เขา สั่งอาหารและหันมาถามเธออย่างใส่ใจ

“วดีกินได้ทุกอย่างค่ะ

“ชอบอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” เขาเลิกคิ้วเหมือนไม่แน่ใจ อาจจะคิดว่าเธอเกรงใจ ดูเขาคล่องแคล่ว เป็นกันเอง และช่าง สังเกต เธอเกร็งในช่วงแรกๆ สุดท้ายก็ผ่อนคลาย เพราะเขาไม่มีท่าทีจับผิด สายตาอ่อนโยนดูอบอุ่นไร้แววหยาบโลนจาบจ้วง เหมือนผู้ชายบางคนที่ชอบมองผู้หญิง

“ก็มีบ้างค่ะ ชอบอาหารทะเลค่ะ

“เหรอครับ” เขายิ้มให้เธอบางๆ ก่อนจะสั่งอาหารทะเลมา

เพิ่ม

“ขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณเมื่อเขาพยักหน้าให้ พนักงานหลังจากสั่งอาหารเสร็จ

“คุณย่าคงแจ้งให้คุณทราบแล้วเรื่องของเรา” เขาตรง

ประเด็นไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว

“คะ แค่กๆๆ” เธอสำลักเพราะมัวแต่มองเขาเพลิน พอโดน ถามก็สะดุ้งใบหน้าเหลอหลา

“เป็นยังไงบ้างครับ คุณโอเคหรือเปล่า” ภาคินเอ่ยถาม เขา

ดูห่วงใยเธอจนรู้สึกอุ่นใจ

“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ แต่คุณคนพูดตรงจังเลยค่ะ” เธอพูด แล้วรู้สึกแก้มร้อนจนต้องลูบเบาๆ

“ผมไม่ชอบอ้อมค้อมครับ

“คุณพูดตรงแบบนี้ทุกเรื่องเลยเหรอคะ”

“บางเรื่องอาจจะอ้อมบ้าง เพื่อรักษาน้ำใจ”

เขาตอบ สายตามองเธอนิ่ง ราชาวดีรู้สึกขวยเขิน เธอไม่เคย รู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน แม้แต่รัชภาคย์เองยังไม่เคยเขินอายขนาดนี้ เธอกับเขาเหมือนพี่น้องกันมากกว่าคนรัก รัช ภาคย์อาจจะรู้ใจเธอทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่เคยทำให้หัวใจของเธอ เต้นแรงเท่านี้มาก่อน

“ค่ะ” เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี มือบางเผลอจิกกระโปรงที่สวม อยู่อย่างเผลอไผล

“เรียก กินดีกว่าครับ เรียกคุณดูห่างเหิน

“ค่ะ”

“ว้า… เอาแต่ค่ะๆๆ ทำเหมือนไม่อยากคุยกัน” เขาล้อเลียน เธอ ยื่นหน้าเข้ามาเล็กน้อย แค่สบตาเธอก็หัวใจเต้นตึกตักแทบ จะโลดออกมานอกอก

“วดีไม่รู้จะพูดอะไรดีค่ะ ฟังพี่คนพูดดีกว่า”

“ปกติพี่ก็ไม่ค่อยพูดมากนะ”

“วดีก็เหมือนกันค่ะ”

“วันนี้วที่น่ารักมากนะครับ ใส่ชุดแบบนี้ดูหวานไปหมดทั้ง

“เอ่อ…ค่ะ”

ราชาวดีจิกมือกับกระโปรงมากกว่าเดิม ชุดนี้เธอคิดว่ามัน สวยอยู่หรอก แต่มันออกจะโป๊ไปนิดเมื่อเทียบกับชุดที่เธอใส่ บ่อยๆ พอเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาก็ยังมองเธอ แต่ไม่ได้มีแวว เจ้าชู้เมื่อวิจารณ์ชุดของเธอ
ชายหนุ่มอาจจะเคยชินเมื่อผู้หญิงแต่งโป๊กว่านี้มาเขา มอง เขาออกจะหล่อ สายของเขาทำไมถึงทำให้เธอหวั่น ไหวไปหมด ผู้ชายคนยิ้มเขาช่างน่ามองเธอเผลอมองไม่ตา

ไม่ต้องเกร็งสมัครเป็นหลานเขยหญิงย่า พี่เองมั่นใจเป็นเฒ่ารังเกียจหรือยังไม่พร้อม พี่เข้าใจ

“… วดีไม่รังเกียจค่ะ” ราชาวดีอยากกัดลิ้นตัวเอง นัก นี่พูดอะไรออกใจง่ายไปไหน หญิงสาวตำหนิตัวเองในใจ

“ไม่ได้รีบร้อนหรือบีบบังคับ ฤกษ์ดี”

“พี่คินคะ คือราชาวดีถึงกับตกใจ แต่เธอพูดไม่ทันเสิร์ฟ

“อาจจะดู

“เราไปด้วยกันไม่ได้ล่ะคะ”

“ไม่ต้องเครียดไปหรอกครับ เราลองคบกันก่อน พี่ให้ โอกาสวดีได้”
“จริงๆ วดีเอง เอ่อ…” เธออีกอัก “พูดมาได้เลย พี่ยินดีรับฟัง

“ครอบครัวของวดีมีปัญหา…

แล้วเธอก็พูดตรงๆ เรื่องบริษัทและสถานะการเงิน ก่อนจะ ลอบสังเกตสีหน้าของเขา ภาคนตั้งใจฟังและเขาก็ไม่มีท่าที่ดูถูก ให้เห็น เธอแค่ลองใจเขา แต่กลับกลายเป็นว่าเขาส่ายหน้า ยิ้ม บางๆ กุมมือเธอเอาไว้

“พี่รู้แล้วครับ เอาเป็นว่าถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา”

“ทำไมถึงอยากแต่งงานกับวดีค่ะ วดีไม่มีอะไรเลย

“พี่บอกไปแล้วว่าพี่ชอบวดี และพี่ก็มองวดีมานานแล้ว

“นานแล้ว หมายความว่ายังไง

“ก็มองมาหลายปี รอให้วดีโตกว่านี้”

“เรื่อง ภาคย์ เอ่อ… หมายถึงวดีเองก็มีคนรักอยู่แล้ว พอ เธอพูดแบบนั้น เขาก็เงียบไป ดูเขาขรึมลงไปถนัดตา

“พี่ให้วดีเลือก ถ้าเลือกเขา พี่จะถอยให้ ถ้าเลือกพี่ก็แต่งงาน กับพี่ไปบอกเลิกเขาเสีย

“วดี”

“รักเขาหรือเปล่า”

“คะ”
“รักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า”

“วดีไม่ค่อยแน่ใจ พี่ภาคย์เหมือนพี่ชาย เรารู้จักกันมาหลาย ปี บ้านใกล้กัน

“แล้วชอบพี่หรือเปล่า” เขาจ้องตาเธอ ราชาวดีตาโตก่อนจะ ก้มหน้างุด เขาหัวเราะเบาๆ เธอเหลือบขึ้นมอง สีหน้าของเขาดู รู้ทัน แต่กลับอ่อนโยนไร้แววเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ

“วดียังไม่รู้หรอกค่ะ เราเพิ่งเจอกันเอง” เธออุบอิบตอบ

“เห็นหน้าพี่ครั้งแรกคิดยังไง” เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เธอ เม้มปาก ใจสั่นหวิว

“ก็..” เธอปากสั่นขยับปากไปมาพูดไม่ออก

“ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ พี่รอคำตอบได้จนถึงวันแต่งงาน

“แล้วถ้าตอนนั้นยังไม่ชอบ ไม่รัก

“ถ้าถึงตอนนั้นวดีก็ต้องตัดสินใจเหมือนเดิม วดีมีอิสระที่จะ

ตัดสินใจ”

“ถ้าวดีปฏิเสธ แล้วบริษัท…” เธอถามอย่างเป็นกังวล

“พี่ก็ต้องเข้าไปบริหารเหมือนเดิม เพราะตอนนี้บริษัทของ คุณหญิงย่าวดีประสบปัญหาอย่างหนัก” เธอเม้มปากเมื่อเขา ตอบแบบนั้น

“ถ้าวที่อยากจะเข้าไปทำงานที่นั่นด้วย พี่ก็ไม่ว่าอะไร” เขา ยิ้มอ่อนโยน หาทางออกให้เธออย่างใจดี
“คือวดี”

“ทานข้าวกันเถอะ วดีหน้ายุ่งไปหมดแล้ว พี่ไม่อยากเป็น คนใจร้าย

ภาคินตัดบทก่อนจะตักอาหารให้เธอทาน ราชาวดีลอบมอง เขาหลายครั้ง ก่อนจะหลุบตาก้มมองจาน เสไปตักอาหารเมื่อเขา หันมาสบตา แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขารู้แต่ไม่พูดให้เธออาย ผู้ชายคนนี้เก็บอารมณ์เก่งและยิ้มง่าย แต่เขาก็ดูน่าเกรงขามใน เวลาเดียวกัน

“ระหว่างนี้เราคงต้องพบกันบ่อยๆ เพื่อให้สนิทกันมากขึ้น ภาคินพูดขึ้นหลังจากมาส่งว่าที่เจ้าสาวที่หน้าบ้านของเธอ

“ค่ะ” ราชาวดีเองก็อยากใกล้ชิดกับเขา เธอรู้สึกผิดกับรัช ภาคย์ แต่เธอหักห้ามใจตัวเองไม่ไหว

“เข้าบ้านเถอะครับ พี่ฝากกราบคุณหญิงย่าด้วย ขอโทษ

ท่านด้วยนะครับที่พี่ไม่ได้เข้าไปกราบด้วยตัวเอง พี่มีงานด่วน

“ค่ะ อุ๊ย!” เธอรับคำก่อนจะอุทานเมื่อเขาจุ๊บเบาๆ ที่แก้มสาว มือนุ่มยกขึ้นทาบแก้มร้อนเห่อแดง อยากจะโกรธเขา แต่พอ สบตาแล้วเธอก็อ่อนระทวยทุกครั้ง

“ถ้าไม่พอใจ อยากจะเอาคืน ก็หอมแก้มพี่คืนก็ได้นะครับ” เขาทำแก้มป่องเอียงข้างให้เธอ ราชาวดีตบเพียะเข้าที่แก้มเขา ก่อนจะวิ่งหนีออกจากรถ เขาเลื่อนกระจกลงมองตามเธอไปสุดตา ด้วยสายตาเปล่งประกายอ่อนโยนอ่อนหวาน
ราชาวดีได้แต่ทอดถอนใจเรื่องรัชภาคย์ เธอตัดสินใจบอก เขาไปแล้วอย่างจริงจังถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน เธอยอมรับ กับเขาตรงๆ ว่าเธอไม่ได้รักเขาอย่างคนรัก แต่รักและเคารพเขา เหมือนพี่ชาย