ตอนที่ 5

เช้าวันต่อมา เคลวินเรียกหล่อนมาหาแต่เช้าตรู่ เพียงเพราะว่า เขาต้องการประกาศต่อหน้าคนงานทุกคนในไร่ชา รวมถึงบรรดา คนรับใช้ในบ้าน ว่าเด็กสาวในอุปการะของเขาอย่างหล่อน ตอน นี้ได้เลื่อนขั้นมาเป็นเมียของเขาเรียบร้อยแล้ว

ดวงหน้าของหล่อนร้อนผ่าวด้วยความอับอายและอดสู เมื่อ สายตาทุกคู่ของผู้คนเบื้องหน้าต่างจับจ้องมองมาที่หล่อนอย่าง เหลือเชื่อ

บางคนยิ้มแย้มแสดงความยินดีกับหล่อน ในขณะที่อีกหลาย ต่อหลายคนพากันเหยียดหยามหล่อนทางสายตา คงเพราะคิด ว่าหล่อนใช้เต้าไต่จึงได้เลื่อนขึ้นมาเป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงหนุ่ม อย่างเคลวินนั่นเอง

หล่อนไม่โกรธเคืองพวกเขาหรอกที่คิดแบบนี้ เพราะพวกเขามี สิทธิ์ที่จะคิด ในเมื่อสถานะของหล่อนเปลี่ยนแปลงไปอย่าง กะทันหัน โดยไม่มีวี่แววเตือนล่วงหน้ามาก่อน

สิ่งที่หล่อนทำได้ในตอนนี้ก็คือ… พยายามยิ้มเอาไว้ ยิ้มสู้กับ สายตาดูถูกดูแคลนหลายต่อหลายคู่ที่จ้องมองมา

“ต่อจากนี้ไป พวกคุณจะต้องปฏิบัติกับเฌอปราง เหมือนที่ พวกคุณปฏิบัติต่อผม หวังว่าพวกคุณจะเข้าใจ และไม่ก่อปัญหา ใดๆ ให้ผมต้องเดือดเนื้อร้อนใจ
“ครับ/ค่ะ”

“เอาล่ะ แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว

น้ำเสียงของเคลวินเย็นชาไร้ความรู้สึกเหลือเกิน หล่อนซ้อนตา ขึ้นมองเขา และก็พบว่าใบหน้าหล่อเข้มก็ดูกระด้างเย็นชาไม่ต่าง จากน้ำเสียงเลย

หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหดหูห่อเหี่ยว รู้สึกเหมือนกับ กำลังก้าวเท้าลงไปในนรกทีละก้าวไม่มีผิด

“ส่วนเธอ… ไปที่ห้องพัก และเก็บข้าวเก็บของที่จำเป็น นะ ว่าที่จำเป็นเท่านั้น มาไว้ที่ห้องของฉัน

“lad…”

“เรียกแจ่มกับจิตไปช่วยด้วยก็ได้”

เคลวินหมายถึงสาวใช้สองคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับหล่อน

“ค่ะ พ่อเลี้ยง”

แววตาที่เขาจ้องมองมานั่น เย็นชา ไร้ความรู้สึก ราวกับหล่อน คือวัตถุชิ้นหนึ่งที่เขาจำต้องเก็บมาไว้ข้างกายไม่มีผิด

หล่อนอยากเดินหนีเขาไปให้ไกล เพราะไม่อยากเจ็บกว่านี้อีก แล้ว แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางไปไหนได้ไกล เพราะหัวใจดวงน้อยตก เป็นทาสรักทาสสวาทของเขามาเนิ่นนาน

น้ำใสๆ เอ่อล้นคลอสองหน่วยตา จนต้องกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับ ไล่มันให้จางหายไป และทันทีที่เขาเดินหันหลังจากไปอย่างไร้ความใยดี หัวใจก็เต็มไปด้วยความเวิ้งว้างว่างเปล่า

เฌอปรางกลั้นใจเดินจากมา น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้หยด แหมะอาบสองพวงแก้ม

รู้ทั้งรู้ว่าเคลวินเป็นผู้ชายจำพวกที่ผู้หญิงอ่อนต่อโลกเช่น หล่อนไม่ควรเข้าไปพัวพันหรืออยู่ชิดใกล้ เพราะเขาอันตรายไม่

ต่างจากไฟนรก

ไม่มีหัวใจ…

ใช่…หัวใจของเคลวินอยู่ที่ผู้หญิงที่ชื่อณิชาทั้งดวง และเขา ไม่มีทางทางกลับคืนมาได้

หล่อนก็เป็นได้แค่เพียงเครื่องมือที่เขาใช้ฟาดฟันเอาคืนณิชา เพื่อที่จะทวงคนรักเก่ากลับคืนมา

ระยะเวลาหกเดือนในสัญญาจ้างแต่งงาน มันคงไม่แตกต่าง

อะไรจากการนอนหลับบนเปลวเพลิง

“น้องปราง”

หลังมือเล็กรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง เมื่อมีเสียงหนึ่งดังด้านข้าง ค่อนไปทางด้านหลัง เมื่อน้ำตาแห้งจากสองแก้ม หล่อนจึงหมุน ตัวกลับไปยังต้นเสียง และก็เห็นเขา

“พี่นัท”

ใบหน้าของดนัท เต็มไปด้วยความผิดหวัง หล่อนรู้ดีว่าเขา กําลังรู้สึกเช่นไร
“พี่นัท… มีอะไรกับปรางเหรอคะ”

ดนัทธ์รวบรวมสติอยู่เล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดทุกอย่างที่ คิดอยู่ในหัวออกมา

“พี่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าน้องปราง… จะกลายมาเป็นนาย หญิงของไร่ชา

“ปราง…

“น้องปรางก็รู้ใช่ไหมว่าพ่อเลี้ยงไม่มีทางรักน้องปราง พ่อเลี้ยง รักคุณณิชา และถ้าพี่คาดการณ์ไม่พลาด ที่พ่อเลี้ยงเลือกแต่งงาน กับน้องปราง ก็เพราะต้องการเอาคืนคุณณิชาเท่านั้น

ทุกค่าทดนัท พูดมันคือความจริงทุกอย่าง เคลวินทำทุกอย่าง ลงไปเพราะต้องการเอาคืนณิชาเท่านั้น แต่หล่อนก็ไม่อาจจะพูด สิ่งที่อยู่ในใจออกไปได้

“ปรางไม่รู้หรอกค่ะ รู้เพียงแต่ว่า… ปรางต้องตอบแทนบุญคุณ ของพ่อเลี้ยง”

“น้องปราง…” ดนัทธ์คว้ามือเล็กของเฌอปรางมากุมเอาไว้ ดวงตาของเขาแดงก่ำ

“พี่รู้ว่าน้องปรางรู้ดีว่าพี่คิดยังไงกับน้องปราง ใช่ไหมครับ”

“ปราง… เอ่อ…” เฌอปรางก้มหน้าหลบสายตาของผู้ชายที่ กำลังยืนกุมมือของหล่อนอยู่ด้วยความรู้สึกอึดอัด

“น้องปรางจะต้องเจ็บปวด เพราะพ่อเลี้ยงจะต้องเขียน้องปรางทิ้งในไม่ช้า”

“ปราง… ทราบดีค่ะ” หล่อนซ้อนตาขึ้นมองคู่สนทนา และก็ไม่ อาจจะซ่อนน้ำตาเอาไว้ได้อีกแล้ว

“ถ้าน้องปรางรู้อยู่แล้ว ทำไมถึงยอมล่ะ พี่ไม่อยากเห็นน้อง ปรางเจ็บปวดนะครับ”

“ก็อย่างที่ปรางบอกพี่นัท พ่อเลี้ยงมีบุญคุณกับปรางมาก ปรางต้องตอบแทนค่ะ”

“แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องตอบแทนด้วยเนื้อตัวและศักดิ์ศรีความ เป็นคนนี้ น้องปรางไปกับพี่นะ พี่จะพาน้องปรางหนีไปอยู่ที่อื่น เราจะไปอยู่ด้วยกัน

“win…”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกจากอุ้งมือใหญ่ของดนัทธ์

“ปราง… ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมล่ะน้องปราง

ดนัท เต็มไปด้วยความเสียใจ ดวงตาของเขามีความเจ็บปวด ที่เพิ่มทวีมากยิ่งขึ้น

เฌอปรางหลบสายตาคาดคั้นของดนัทธ์

“หรือว่าน้องปราง… รักพ่อเลี้ยง

“ปราง…ไม่…
ดนัท คอตก และก็ยอมแพ้ในที่สุด

“พี่ยอมรับว่าพี่เสียใจมาก แต่พี่ก็มีความเป็นลูกผู้ชายพอที่จะ ยิ้มและยินดีกับความสุขช่วงสั้นๆ ของน้องปราง

“wyn…”

“พี่จะรอจนกว่าน้องปรางจะเป็นอิสระ และเมื่อวันนั้นมาถึง พี่

หวังว่าน้องปรางจะให้โอกาสสักครั้ง”

เฌอปรางร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“พี่ขอตัวนะน้องปราง ลาก่อน”

“พี่นัท… พี่พูดเหมือนจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

ดนัทธ์ไม่ตอบหล่อน แต่เลือกที่จะเดินจากไปเงียบๆ

เฌอปรางมองตามร่างสูงโปร่งของดนัทธ์ไปทั้งน้ำตา หล่อนรู้ ดีว่าหากเลือกใช้ชีวิตอยู่กับดนัทธ์หล่อนก็จะมีแต่ความสุข ไม่ ต้องทนอยู่กับความทุกข์ใจเหมือนอยู่กับเคลวิน แต่หล่อนกลับรัก ผู้ชายคนนี้ไม่ได้

“พี่นัท… ปรางขอโทษค่ะ…”