ตอนที่ 6
“น้องอัน… อุ้ย!”
มือเล็กของปั้นหยาต้องรีบตะครุบชายกระโปรงที่ร่นขึ้น มาถึงขาอ่อนเอาไว้ทันที
“น้องอันจะทำอะไรเนี่ย ปล่อยเท้าพี่เถอะ”
“อยู่เฉยๆ เถอะน่า
อันนาลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น และตั้งท่าจะทาเล็บเท้าให้ กับปั้นหยา
“แต่พี่ไม่อยากทาเล็บนะน้องอัน ปล่อยขาพี่เถอะ”
สมองของปั้นหยาตามการกระทำของอันนาไม่ทัน ไม่รู้ ว่าทำไมจู่ๆ อันนาก็ทำแบบนี้ จนกระทั่งร่างสูงใหญ่เกือบ ร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของแม็กซิมัสปรากฏขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้เข้าใจทุกอย่าง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อันนา กระทํา
“พี่แม็กทำไมถึงมาเงียบๆ ล่ะคะ ไม่เห็นโทรหาอันก่อนเลย”
แม็กซิมัสมองคนรักของตัวเองที่กำลังคุกเข่าอยู่กับพื้นโดยมีฝ่าเท้าของปั้นหยาอยู่ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ
“อันทําอะไรครับนั่น
“อ๋อ… พี่หยาอยากทาเล็บเท้าน่ะค่ะ อันก็เลยช่วยทําค่ะ”
“AÐ…”
ปั้นหยาตั้งท่าจะอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าแม็กซิมัสจะเชื่อ คำพูดของอันนาไปแล้วทั้งหมด
“อันไม่ใช่คนใช้ของเธอ ไม่ใช่หรือปั้นหยา”
แม็กซิมัสจ้องมองหน้าไร้เครื่องสำอางของปั้นหยาเขม็ง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง
“เอ่อ… คือว่า…
“พี่แม็กอย่าพูดเสียงดุกับพี่หยาสิคะ อันเต็มใจทำให้พี่ห ยาเองแหละค่ะ”
สายตาที่แม็กซิมัสใช้มองมาทำให้ปั้นหยาเจ็บหัวใจเหลือ เกิน เพราะเขามองหล่อนด้วยความขยะแขยงและเกลียด ชัง
“ขอ… ตัวค่ะ”
และหล่อนก็ไม่อาจจะทนนั่งให้เขาเข่นฆ่าทางสายตาได้ อีก จําต้องรีบลุกขึ้น และเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
อันนาลอบยิ้มสะใจ ก่อนจะเดินมาเกาะแขนล่ำสันของ แม็กซิมัสเอาไว้ พร้อมกับพูดจาประจบประแจง
“อันดีใจนะคะที่พี่แม็กรักและเป็นห่วงอันมาก แต่อันก็ ไม่อยากให้พี่แม็กดุพี่หยาเลยค่ะ” หล่อนแสดงท่าเป็นบีบ น้ำตา เมื่อแม็กซิมัสเลื่อนสายตามามองสบตา
“ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นทำไม่ถูก พี่ก็ต้องตักเตือนสิครับ และอีกอย่าง พี่ทนเห็นอันถูกโขกสับแบบนี้ไม่ได้
“อันขอบคุณมากนะคะ แต่อันชินแล้วล่ะค่ะ ในเมื่ออัน ไม่ใช่หลานรักของคุณย่า อันก็ต้องก้มหน้ายอมรับชะตา กรรมต่อไปเรื่อยๆ จนกว่า…”
“จนกว่าอะไรหรือครับ”
“จนกว่าอันจะย้ายออกไปจากที่นี่ไงล่ะคะ”
แม็กซิมัสเข้าใจความหมายของอันนาดีว่าหญิงสาว ต้องการให้เขาทําอะไร่ ซึ่งเขาก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือหล่อน ให้หลุดพ้นจากขุมนรกนี้เสียที
“พี่สัญญานะครับว่าปลายปีนี้จะให้ที่บ้านมาเจรจาสู่ขอ น้องอ้น”
“ปลายปีเลยเหรอคะ นี่เพิ่งมีนาเองนะคะ”
“พี่ก็อยากแต่งเสียวันนี้พรุ่งนี้ แต่ว่าพี่ต้องเคลียร์งานที่ โรงพยาบาลให้เบาลงก่อน แล้วอีกอย่างคุณพ่อกับคุณแม่ ของพี่ก็ยังไม่สะดวกเดินทางมาเมืองไทยตอนนี้ด้วย”
อันนาฝืนยิ้มให้กับแม็กซิมัส ก่อนจะซบหน้ากับแผงอก กว้างก๋าย่าของเขา
‘บ้าจริง อันรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอกนะพี่แม็ก’
เพราะหล่อนระแคะระคายมาว่ามีหมอสาวสวยที่เพิ่ง ย้ายมาจากลอนดอนมาตามติดแม็กซิมัส ซึ่งหล่อนเกรงว่า คนรักของตนเองจะหวั่นไหว
“อันตามใจพี่แม็กค่ะ”
“พี่ชอบที่อันว่านอนสอนง่ายแบบนี้จัง”
แม็กซิมัสยกมือขึ้นลูบหัวทุยของอันนาแผ่วเบา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“ก็อันไม่อยากทำให้พี่แม็กไม่สบายใจนี่คะ” อันนาดันตัว ออกห่างจากเขา และช้อนตาขึ้นมองด้วยแววตาหวานฉ่ำ
“อันรักพี่แม็กมาก อันอยากให้พี่แม็กมีความสุขที่สุดตอน ที่อยู่กับอันค่ะ”
“พี่ก็รักอันครับ”
อันนากำลังจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจะจูบปากของแฟน หนุ่ม แต่เสียงของตกแตกดังลั่นขึ้นเสียก่อน และมันก็ ทำให้อารมณ์โรแมนติกหายไปจนหมด
“ใครทำบ้าอะไรเนี่ย?!
หล่อนตวาดลั่นอย่างลืมตัว แต่พอเห็นสายตาเคลือบแค ลงที่แม็กซิมัสมองจ้องมา อันนาก็รีบปั้นยิ้ม และแก้ตัวไป ข้างๆ คูๆ ซึ่งแม็กซิมัสก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“เอ่อ… ใครนะซุ่มซ่ามจังเลย เดี๋ยวอันขอตัวไปดูหน่อย นะคะ”
“พี่ไปด้วย”
“ค่ะ”
แม็กซิมัสก้าวตามร่างของอันนาที่เดินนำหน้าไปติดๆ ก่อนจะพบว่าเสียงดังกังวานเกิดขึ้นในห้องครัว และคนก่อ ให้เกิดเสียงนั้นก็คือปั้นหยานั่นเอง
เขาเห็นปั้นหยากำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วบนพื้น ด้วยความรีบร้อน และทันทีที่หล่อนเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขา กับอันนา นิ้วเรียวสีขาวสะอาดก็ถูกเศษแก้วบาดจนเลือด สีแดงสดไหลซึมออกมา
“แก… เอ่อ… พี่หยาทำแก้วตกแตกเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ น้องอันพาคุณ…. แม็กออกไปเถอะ เดี๋ยวจะถูก เศษแก้วบาดเอาได้
อันนายิ้มหยันให้ ก่อนจะหันไปหาแม็กซิมัสที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เราออกไปรอข้างนอกกันเถอะค่ะพี่แม็ก”
“อันออกไปรอพี่ที่ห้องโถงก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ตามไป
“คะ?” อันนาแปลกใจมากที่แม็กซิมัสจะอยู่ต่อ
“พี่จะทำแผลให้กับปั้นหยาน่ะ นิ้วเธอถูกเศษแก้วบาด”
“ตะ… แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของพี่แม็กเลยนะคะ แล้วอีก อย่างแผลก็นิดเดียวเอง อันว่า…”
“น้องอันไปรอพี่ข้างนอกนะครับ ไม่เกินห้านาทีพี่จะตาม ไป”
สีหน้าจริงจังไม่ต่างจากน้ำเสียงของแม็กซิมัส ทำให้ อันนาไม่กล้าที่จะขัดใจเพราะเดี๋ยวเสียภาพพจน์ที่เพียร สร้างมาหลายปี
“ก็ได้ค่ะ พี่แม็กรีบออกมานะคะ”
“ครับ”
อันนาเดินออกไปแล้ว แม็กซิมัสก็ก้าวเข้ามาหยุดใกล้ๆ ร่างของปั้นหยา และรั้งให้หล่อนลุกขึ้นยืนด้วยการตะปบ บ่าแบบบาง
“อ๊ะ…”
ร่างของปั้นหยาแทบจะปลิวติดมือของแม็กซิมัสขึ้นมา เลยทีเดียว’
“ซุ่มซ่ามจริงๆ เลยนะ ปล่อยให้แก้วแตก แล้วยังไม่ระวัง อีก”
ปั้นหยาดิ้นรนเพื่อให้บ่าของตัวเองหลุดพ้นจาก พันธนาการของคนที่ตัวโตกว่ามาก แต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยหยาเถอะค่ะ หยาจะรีบเก็บเศษแก้ว”
“นิ้วเธอถูกบาดมองไม่เห็นหรือไง หรือว่าอยากตาย”
“แผลเล็กแค่นี้ คงไม่ทำให้หยาตายหรอกค่ะ ปล่อยหยา เถอะค่ะ”
เขาส่ายหน้าไปมา มองหล่อนด้วยแววตาสังเวช “เธอนี่ มันทั้งดื้อทั้งนั้นเลยนะ ไม่เห็นเหมือนกับน้องอันเลยสัก นิด”
คนที่ถูกนำไปเปรียบเทียบเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อ ต่ำใจ และก็แทบซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้ในอกไม่มิด
“หยาขอโทษค่ะที่ทำตัวไม่ดีเหมือนน้องอัน ปล่อยหยา ได้แล้วค่ะ”
“ไม่ จนกว่าเธอจะทำแผลเสร็จ”
เขาผลักหล่อนให้ลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากบริเวณที่ แก้วตกแตก ก่อนจะเอ่ยถามหากล่องปฐมพยาบาล
“ที่ทำแผลอยู่ไหน”
“เอ่อ… หยาทำเองได้ค่ะ ไม่รบกวนคุณแม็กดีกว่า”
“ตอบ… ที่ทำแผลอยู่ไหน
น้ำเสียงของแม็กซิมัสดุดันมาก ทำให้ปั้นหยาไม่กล้า พอที่จะขัดคําสั่ง
“อยู่… ตรงนั้นค่ะ” หล่อนชี้ไปที่ลิ้นชักมุมห้องที่มีกล่อง ปฐมพยาบาลซ่อนอยู่ในนั้น
แม็กซิมัสมองหน้าหล่อนเล็กน้อยด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ก่อนจะเดินไปหยิบสิ่งที่เขาต้องการ และเดินกลับมาใน เสี้ยวนาทีต่อมา
“ฉันเป็นหมอ ดังนั้นสัญชาตญาณของฉันก็คือช่วยเหลือ คนอื่น ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม หรือจะพูดให้ตรง ประเด็น ต่อให้เป็นหมาเป็นแมวฉันก็ต้องช่วย
นี่หล่อนควรจะยินดีใช่ไหมที่แม็กซิมัสช่วยเหลือทำแผล ที่ปลายนิ้วให้อยู่
ทําไมนะ ผู้ชายคนนี้ถึงได้จงเกลียดจงชังหล่อนนัก หล่อนไปทําอะไรให้กัน
“เสร็จแล้ว และก็ไม่ต้องสร้างแผลเพิ่มนะ เพราะฉันไม่ ว่างมากพอที่จะย้อนกลับมาทำแผลให้เธออีก”
เขาเลื่อนกล่องปฐมพยาบาลที่ภายในมียาสามัญประจำ บ้านอยู่เต็มเอียดออกห่าง จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่ นั่งอยู่ แต่สายตายังคงจ้องมองมา
“ระหว่างนี้ก็อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำล่ะ แล้วก็หมั่นล้าง แผลด้วย ถ้าไม่อยากให้แผลเน่า”
“ขอบ… คุณค่ะ”
“ไม่เป็นไร ก็อย่างที่บอกไง ต่อให้เป็นหมาเป็นแมวฉันก็ ต้องยื่นมือเข้ามาช่วย เพราะฉันเป็นหมอ”
เขาพูดได้น่าฟังที่สุด
ปั้นหยาเจ็บปวดแต่ก็ยกมือไหว้เขาในที่สุด แต่ดูเหมือน ว่าเขาจะไม่ใส่ใจเลย เพราะหลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ เดินออกไปจากห้องครัวอย่างไม่ไยดี
หล่อนมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาไปทั้งน้ำตา กลีบปากอวบอ้มสั่นไหวด้วยความปวดร้าวทรมาน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ