บทที่ 3 ห้าปีต่อมา

บทที่ 3 ห้าปีต่อมา

ห้าปีต่อมา เมือง A

ในอาคารเล็กๆย่านเก่าแก่ มีเสียงเด็กร้องออกมา

“ฮึกๆ แม่ครับ หยางหยางผิดไปแล้ว!”

ที่ด้านหน้าของโซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กชายตัวน้อย เกา เล็กๆของตัวเอง และพูดออกมาอย่างน่าสงสาร

กู้ฮอนขมวดคิ้วและมือถือกระดาษข้อสอบแน่น

“กู้หยางหยาง ดูกระดาษข้อสอบภาษาจีนของลูกสิ! ทำไมถึง ดูเลอะเทอะไปหมด อยากให้แม่โกรธหรือไง!”

“แม่ครับ……” เจ้าตัวเล็กกลมน้อย ทำใบหน้าโศกเศร้า

“คำถามข้อนี้ ถ้าท้องฟ้าพัดผ่านไป ประโยคต่อจากนี้ลูกเขียน ต่อด้วย:ก็ไม่อาจหยุดความเป็นวัยรุ่นในตัวคุณได้!”

“ฮึกๆ แม่ครับ……” เขาเรียกเสียงอ่อนหวานเบาๆ หวังว่าแม่จะ

ไม่โกรธ

“และนี้อีก ถ้าจะยิงคนให้ยิงม้าก่อนแล้วค่อยจับทั้งคู่?”
“เด็กน้อย ไม่ต้องมาแสร้งทำเลย และนี่อีกแสงจันทร์สว่าง ก่อนนอน หลี่ไปนอนหลับสบายดี? เหรอ?”

..” เด็กน้อย ตกใจสะอึกสะอื้น

“ยังมีอีก ถามกษัตริย์มีความกลุ้มใจขนาดไหน ลูกเขียนว่า: ก็ เหมือนกับกลุ่มของขันทีที่จะไปที่หอนางโลม?!”

กู้ฮอนแสวงหาริมฝีปากของเธอ จริงๆแล้วเธอไม่อยากจะ ปฏิบัติต่อลูกชายของเธอรุนแรง แต่ภาษาจีนของเด็กคนนี้ อุกอาจเกินไป!

ในเวลานี้ หยูฟืนคุณแม่ของกู้ฮอนออกมาจากครัวแล้ว

หัวเราะ

“การสอบหยางหยางของเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ไหน ยาย

ขอดูหน่อยสิ”

หยูพื้น สวมแว่นอ่านหนังสือ และหยิบกระดาษจากมือขอ งกู้ฮอน เหลือบมอง แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

“ฮ่าๆๆ หยางหยางของเรายังเด็กมากและคำถามเหล่านี้ ลึกลับเกินไป เขาจะตอบได้ยังไง ยายคิดว่าแค่นี้ก็อัจฉริยะ แล้ว”
“หึหึ อย่างน้อยก็ยังมียายที่เข้าใจผม……..” หยางหยางใช้ โอกาสนี้อ้อนอยู่ในอกหยูพื้น

“แม่อะ ยังปกป้องเขาอีก!”กู้ฮอนเหลือบมองไปที่ลูกชาย

“ฮอนฮอน หยางหยางเติบโตที่อเมริกา พวกเรากลับมาจีน ได้ไม่ถึงครึ่งปีเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่ภาษาจีนของเขาจะไม่ ค่อยดี อย่ากดดันลูกมากเกินไปเลย”

หยูฟ่น กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอ ตามใจหลานเกินไป แต่เธอเข้าใจว่าเราสามคนในช่วงเวลาที่ ผ่านมาสาบากกันขนาดไหน

“โอเคคะ เขาไม่เก่งภาษาจีนก็ยังพอเข้าใจ แต่เรื่องภาษา อังกฤษของเขาล่ะ?”

กู้ฮอนพูดขึ้นและหยิบกระดาษข้อสอบอีกชุดหนึ่งขึ้น มาบนโต๊ะชา แล้วพูดว่า “มีข้อบกพร่องเล็กน้อยในความ สมบูรณ์แบบ (แปลตรงตัวคืออเมริกัน-จีน-ไม่-เพียง พอ) ในภาษาอังกฤษเขียนอย่างไร? เขาเขียนว่า American-Chinese-not-enough!”

แม่คะ เด็กน้อยคนนี้โตขึ้นที่อเมริกา และยังพูดภาษาอังกฤษ ฉบับภาษาจีน นี่คือเหตุผลที่หนูโกรธ!!!”

ฮือๆๆ~~~หยางหยางพึมพำปากสั่นและมุดเข้าไปในอ้อมแขน ของยาย
กู้ฮอนเหลียวมองประโยคต่อไป ก็ยังรู้สึกโกรธจนกัดฟัน:

“และนี่อีก หัวหน้าห้อง (ปันจ่างแปลตรงตัวคือห้องยาว)ใน ภาษาอังกฤษเขาเขียนว่า: Class-long! สุดยอดเลยกู้หยาง หยาง long หมายถึงยาวก็ใช่ แต่ความยาวของหัวหน้านั้น แตกต่างจากสั้นยาวมาก!”

“ฮ่าๆๆ นี่ไม่ใช่คำถามภาษาจีนเหรอ? ทำไมหยางหยางของ เราถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย?” หยูฟันหัวเราะขึ้นเมื่อเธอได้ยิน “ฮอนฮอน ลูกยังเด็กอยู่ ค่อยๆสอนไปก็ได้”

“ยังเด็ก? นี่เขาอายุห้าขวบแล้วนะ และปีหน้าก็จะเริ่มเข้าเรียน แล้ว! ภาษาจีนยังสับสนอยู่เลย หนูกังวลว่าเขาจะเรียนไม่ได้ สักวิชา……”

“โทษแม่เถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บป่วยในตอนนั้น ลูก ก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเพื่อให้แม่ได้รับการรักษา พยาบาล……”

หยูฟืน รู้ว่าในตอนนั้นได้สร้างความลำบากให้กับลูกสาว ของเธอ

แม้ว่าลูกสาวของเธอมักจะปฏิเสธที่จะบอกว่าเงินสำหรับการ รักษาพยาบาลมาจากไหน

แม้แต่คนที่เป็นพ่อของหลานเธอ ก็ไม่เคยเอยปากพูดอะไร
แต่หยูฟัน รู้ดีว่าลูกสาวของเธอประสบปัญหามากมายใน หลายปีที่ผ่านมา

“แม่คะ อาการป่วยของแม่ก็ดีขึ้นแล้ว หนูจะไม่ยอมให้แม่พูด ถึงเรื่องนี้อีก”

ในปีนั้น เธอให้กำเนิดลูกที่อเมริกาและแม่ของเธอก็ได้รับการ การรักษาที่นี้ด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นไม่กี่ปี เงินห้าล้านก็ได้ ถูกใช้ไปหมด

แต่เมื่อเห็นแม่ของเธอหายดีแล้ว เธอคิดว่ามันคุ้มค่า!

เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นลูกชายของเธอเติบโตขึ้นทุกวัน เธอ มักพูดภาษาจีนและภาษาอังกฤษผสมกัน เมื่อกลับประเทศมา หัวใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น

โชคดีที่หกเดือนหลังจากกลับมา เธอได้พยายามปรับแก้การ ออกเสียงที่ไม่ถูกของลูกชายหลายครั้ง

ทำให้ตอนนี้ลูกชายของเธอสามารถพูดภาษาจีนคำง่ายๆได้ อย่างคล่องแคล่ว

“อืม แม่ไม่พูดแล้วดีกว่า แม่จะตั้งตาคอยดูลูกกับ หยางหยาง ให้พบแต่ความสุข รอพ่อของลูกออกจากเรือนจำด้วยกัน……”

เมื่อหยูฟัน พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
“คุณยายอย่าร้องไห้…… หยางหยางสัญญาว่าจะเป็นเด็ก

เด็กน้อยค่อยๆยื่นอุ้งมือออกเล็กน้อยและเช็ดน้ำตาให้เบาๆ

กู้ฮอนรู้สึกพูดไม่ออกและถือกระดาษข้อสอบไว้ในมือ

เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่า เธอจะต้องทำงานให้หนักขึ้นเพื่อ หาเงินและให้อนาคตที่ดีแก่ลูกชายของเธอ

ตกดึก

“กู้ฮอน งานเลี้ยงเริ่มแล้วนะ คุณอยู่ไหนแล้ว?”

“ประธานหลี่ ฉันอยู่ชั้นล่างของโรงแรมแล้วคะ กำลังจะขึ้นไป

เดี๋ยวนี้”

“ครับ ตรงขึ้นมาที่ชั้นสามเลยนะ ผมรอคุณอยู่”

กู้ฮอนวางหูโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองอาคารหรูหราด้าน หน้า

มีอักษรสีทองหลายตัวสะท้อนในม่านตา:

โรงแรมแมนดาริน
โรงแรมนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของเมือง A

หกเดือนหลังจากที่เธอกลับมา เธอได้ยินคำพูดมากมายจาก ปากของเพื่อนร่วมงานถึงชื่อนั้น

ไม่คิดเลยว่าประธานหลี่จะให้เธอมาที่นี่ในคืนนี้เพื่อคบค้า

สมาคม

แต่เมื่อนึกถึงโบนัสมากมายนั้น เธอก็ได้สติขึ้นมาทันที

เพื่อให้แม่และหยางหยางของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอต้องมีราย ได้ให้มากขึ้น!

เธอกำกระเป๋าถือของเธอแน่น และในขณะที่กำลังเดินผ่าน รถสีดำ ที่จอดอยู่ข้างถนน

เธอหยุดลง และดูตัวเองที่สะท้อนอยู่ในหน้าต่างรถเพื่อดู ความเรียบร้อย

ผมสีดำยาวสลวยที่ม้วนขึ้นราวกับเจ้าหญิงอย่างพิถีพิถัน

การแต่งหน้าละเอียดอ่อนอย่างไร้ที่ติ

มีอย่างเดียวที่ในคืนนี้ที่ดูผิดแปลกเล็กน้อย ก็คือชุดราตรีสีไหล่ตัดตัวนี้
ตายแล้วเธอปรับชุดของเธออยู่หน้าหน้าก

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มองตัวเองในหน้าต่างรถด้วยความ พึงพอใจ

สง่าผ่าเผย

ok เรียบร้อย!

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่เธอเตรียมที่จะยกยิ้มเพื่อให้ กำลังใจตัวเองที่หน้าต่างรถ

หน้าต่างรถก็ค่อยๆเลื่อนลงมาอย่างช้าๆ