ตอนที่17 ในที่สุดก็เจอเธอ

ตอนที่ 17 ในที่สุดก็เจอเธอ

หยางหยางกำลังมองเบลล่าที่เห่าอย่างบ้าคลั่ง

เรียก เรียก เรียกแกว่าเชี่ยสิ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องกำจัดแก

อยู่ดี

เขาหัวเราะอย่างสดใส

แสงแดดยามเช้าอบอุ่นเป็นพิเศษ

โลกที่กำลังหลับสนิท กําลังยิ้มรับแสงอาทิตย์รุ่งอรุณ

แสงสว่างสีทองแต่ทว่า กู้ฮอนกลับไม่มีอารมณ์รับเช้าวันใหม่ อันสดใสนี้เลย

“แม่ หยางหยางกลับบ้านหรือยังคะ”

“ยังเลย…ฮอนฮอน ยังหาหยางหยางไม่เจอใช่ไหม ลูก….”นิ้วที่กู้ฮอนกําลังจับโทรศัพท์มือถือสั่นเล็กน้อย “ค่ะ”

“ทำยังไงดี แม่กลัวว่าหยางหยางเขา…” เสียงร้องไห้ของหยู ฟิน ดังขึ้นทางโทรศัพท์

เสียงร้องยิ่งทำให้ใจของกู้ฮอนยุ่งเหยิงและไม่สงบใจมากกว่าเดิม

“แม่ อย่าเพิ่งร้อง หยางหยางต้องไม่เป็นอะไรแน่ค่ะ”

ห้าปีที่พาลูกชายฝ่าอุปสรรคมามากมาย เธอมั่นใจว่าลูกชาย ของเธอจะไม่เป็นไร

“ฮอนฮอน ……ลูกตามหามาทั้งคืนแล้ว ถ้ายังหาไม่เจอต้องไป

แจ้งความแล้วนะ”

กู้ฮอนหัวเราะอย่างขมขื่น ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าไปแจ้ง ความสํารวจก็คงไม่รับเรื่องแน่

“แม่ ไม่ต้องห่วงนะ แม่ยังไม่ได้นอนเลย หนูเป็นห่วงสุขภาพ ของแม่มากกว่า รีบไปหลับสักหน่อยก่อนนะแม่ ถ้าได้เรื่องยัง ไงเดี่ยวหนูจะรีบโทรหานะ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ กู้ฮอนก็พยายามที่จะระงับความ ตื่นตระหนกในใจของเธอ

เธอต้องเดินหน้าต่อไป

เธอกลัวว่าจะพลาดจากจุดเล็กๆไป………….***ทะเล เมืองตอน

นี้เป็นช่วงฤดูน้ำขึ้นคลื่นที่กระทบชายฝั่งที่ทอดยาว และ กระทบหินตามแนวชายฝั่ง
ดวงอาทิตย์ที่รูปร่างคล้ายกับไข่เค็มโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า แสง สีทองแผ่กระจายไปทั่วท้องทะเลสีฟ้า

ตอนพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนภาพวาดสีน้ำมันไม่ผิด งดงามเกิน พรรณนา กู้ฮอนรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอเดินตามริมทะเล และคอยมองรอบๆอย่างใจจดใจจ่อ

“ว้าย เด็กน้อยทางนั้นกำลังจะจมน้ำแล้ว….…..

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาจากฝูงชน’เด็กน้อย’ สองคำนี้ เจ็บปวดจนแทบจะทำให้หัวใจของกู้ฮอนเต้นผิดจังหวะ

เธอรีบหมุนตัว และทันใดนั้นเธอก็เห็นเด็กชายนั่งเงียบๆอยู่ บนแนวชายฝั่งหัวใจของกู้ฮอนบีบแน่น

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยคุ้นกับเสื้อคลุมสีขาวที่เด็กชายสวมอยู่

ก็ตาม แต่แผ่นหลังนั้นเธอไม่มีทางจำผิดแน่

หยางหยาง! หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

ทันใดนั้นคลื่นทะเลลูกใหญ่ซัดขึ้น และม้วนเป็นเกลียวคลื่น สูงกลางอากาศกำลังเข้าใกล้โขดหินริมทะเล——กู้ฮอนกลัวจน แทบหยุดหายใจ

“หยางหยาง——”