ตอนที่12 จิตใจของคนในคุก

ตอนที่ 12 จิตใจของคนในคุก

เธอดุลูกไปหนึ่งครั้ง หยางหยางเบะปากยิ้ม แล้วแลบลิ้น เล็กๆออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา ฮอนเหลือบไปเห็นสีหน้าที่ ลําบากใจของหยูฟิน

เธอลุกขึ้นจากโซฟา

แล้วโยนเด็กน้อยกลับสู่อ้อมกอดหยูพื้น เหมือนเดิม

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำพลางพูดว่า “แม่ ยังไงก็ให้หนูไปนะ แม่อยู่บ้านคอยดูหยางหยางเถอะค่ะ”

หยูฟืน มองเด็กดื้อที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถอนหายใจยาว

“ก็ได้ ถ้าได้เรื่องยังไงก็รีบโทรกลับมานะ”***เรือนจําเฉิง หนานเมืองA

กําแพงสูงจนเกือบถึงท้องฟ้า

เมฆสีดำมืด ลมเย็นโชยพัดผ่าน

เหมือนเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก

ผู้คุมพากู้ฮอนเดินผ่านทางเดินยาวผ่านประตูเหล็กหนาหลายบาน

ในที่สุดก็มาถึงห้องเงียบเล็กๆห้องหนึ่ง

“เธอนั่งก่อน อีกสักพักนักโทษจะเข้ามา” ผู้คุมชี้ไปที่เก้าอี้ตรง

ข้ามโต๊ะ

กู้ฮอนพยักหน้า แล้วนั่งลง

รู้สึกหนักใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยเอี๊ยด~เสียงประตูเปิด

ประตูเหล็กถูกเปิดออก ผู้คุมอีกคนเดินเข้ามา

ประคองร่างชายแก่ไว้ข้างๆตัว

“กู้เชิงเทียน ลูกสาวของคุณมาเยี่ยม นั่งลงซะ”

กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นมองพอมองเห็นคนผมขาว ผ้าพันแผลที่พัน รอบๆหัว ใบหน้าแก่ชรา โหนกแก้ม รอยช้ำที่มุมปาก บนมือ บนขา และอีกหลายที่ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่

ดวงตาเธอก็ร้อนผ่าว

ห้าปีที่ไม่ได้เจอ ไม่คิดเลยว่าพ่อจะแก่ขึ้นมากขนาดนี้”พ่อ….…….

ผู้คุมช่วยประคองกูเชิงเทียน นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกุ้ฮอน

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด เหลือบมอ งกู้ฮอนแวบหนึ่ง ก็ปรากฏความรู้สึกไม่พอใจในแววตาของ ชายแก่

“นังตัวซวย”

เสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พอเอ่ยปากก็เริ่มด่าอย่าง

รุนแรงทันที

กู้ฮอนหัวใจเต้นรัว

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพ่อ

เขาไม่เปลี่ยนไปเลย เวลามองเธอดวงตาก็ยังเต็มไปด้วย ความดูถูกและเกลียดชัง เธอไม่พูดโต้อะไร “พอกลับมา ก็หาเรื่องให้ฉัน ดูแผลบนตัวฉันสิ” กู้เชิงเทียน ชี้ด้วยนิ้วอันสั่น เทา ชี้เลือดที่ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าตัวเอง “ขอถามหน่อย ทำไมคนพวกนั้นต้องซ้อมฉัน รู้ไหมว่าพวกมันพูดว่าอะไร พวก มันพูดว่า ไปถามกู้ฮอนลูกสาวคนดีของแกดูสิ”

ใบหน้ากู้ฮอนซีดเผือดทันที”แกไปหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉัน อีกแล้วใช่ไหม หา” กู้เชิงเทียน มองหน้าเธอ ใบหน้าเขาเต็ม ไปด้วยความโกรธ พอเห็นเธอไม่ตอบโต้ เขาก็ยิ่งโกรธ “ห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องมาอยู่ในคุกนี่ ไหม แกมันลูกอกตัญญู หาแต่เรื่องมาให้ฉันได้ทุกวี่ทุกวัน กู้ ฮอนเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตก็คือ ไม่ควรให้แม่แกคลอด แกออกมา

กู้ฮอนดวงตาเบิกกว้างความรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย

อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าระยะเวลาที่ห่างกันห้าปี แม้ว่าเวลา จะผ่านไปแค่ไหน พ่อก็ยังเอาแต่ระบายความแค้นกับเธอมา ตลอด

ทำไมเธอถึงคิดว่า เวลาห้าปีในคุกของพ่อจะไม่ยึดติดกับ เรื่องที่ผ่านมาอีกต่อไป

แต่ทว่า ที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นแค่ความปรารถนาของเธอ เท่านั้น

ที่จริงแล้วคุกตารางไม่ได้น่ากลัว

สิ่งที่น่ากลัวคือ จิตใจของคนที่อยู่ในคุกต่างหาก

ในตาของเธอมีแต่ความอ้างว้าง เธอหัวเราะหนึ่งครั้ง

“พ่อทำผิดกฎหมายเอง แค่เพราะหนูไม่ยอมไปเป็นเมียน้อย คนอื่น พ่อกลับโยนทุกอย่างมาให้หนู งั้นทำไมพ่อไม่ให้กู้อันขี ไปบ้างล่ะ เธอก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน หรือว่าหนูไม่ใช่ลูก ของพ่อหรือ” อันมีสามคำนี้ ทำให้ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในแววตาของเชิงเทียน “นังลูกเลว แกมีอะไรไป เทียบอะไรกับอันขี อันขี่ไม่เคยทำให้ฉันทุกข์ใจแม้แต่นิดเดียว แล้วแกล่ะ มีแต่คอยหาเรื่องให้ฉันอย่างเดียว”

กู้ฮอนยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตาดูโศกเศร้าเธอสูดลมหายใจ ลึก

ปรับอารมณ์ให้เย็นลง “นั่นสิ ดูเหมือนการมารอบนี้ หนูคงมา ผิดเองสินะ” “แกมาผิดจริงๆนั่นแหละ ฉันไม่ได้อยากเห็น หน้าแกอยู่แล้ว ให้แม่แกมา ไปพาแม่แกมาเร็ว ฉันจะถามแม่ แกว่าเลี้ยงลูกมายังไง หาเรื่องให้พ่อแล้วยังสบายอกสบายใจ อยู่อีก”กู้เชิงเทียน มองท่าทีเย็นชาของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุม ยุ่งกับแม่เลยนะ”

ห้ามไว้ เขาคงจะพุ่งเข้าไปตบหน้าเธอจริงๆ “พ่อไม่ต้องไป

พอพูดถึงแม่ กู้ฮอนก็แสดงความกังวลออกมา “แม่เพิ่งจะดีขึ้น ไม่นาน ร่างกายแม่รับไม่ไหวหรอก”

กู้เชิงเทียน ยิ้มเย็นชา “แกรู้ก็ดีแล้ว แกรีบออกไปได้แล้ว ฉัน ไม่อยากต้องตายในคุกโดยไม่มีใครรู้เพราะคนอย่างแก กู้ฮอน ถ้าเชื่อฟังแม่แกจริงๆ ก็ไม่ต้องหาเรื่องมาให้ฉันอีก”

คำพูดที่โหดร้ายเหล่านี้ แม้ว่าเธอจะเคยฟังในวัยเด็กมาไม่รู้กี่ ร้อยกี่พันครั้ง

แต่จนถึงวันนี้ ก็ยังเป็นเหมือนมีด ที่คอยทิ่มแทงเข้าไปใน หัวใจเธอไม่เปลี่ยนกู้ฮอนตั้งใจมองดูเชิงเทียน กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะฝังเข้าไปในฝ่ามือของเธอ

“พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่ เรื่องนี้หนูจัดการเองได้” จากนั้นเธอ ลุกขึ้นยืน “พ่อก็รักษาแผลให้หาย วันหลังหนูจะมาเยี่ยมใหม่”

พูดจบ เธอยืดหลังขึ้นตรงเดินออกมาจากคุกโดยไม่หันไป มองกู้เชิงเทียน อีกเลยเธอเดินออกไปอย่างรวดเร็ว…

จนมาถึงประตูเหล็กบานใหญ่หน้าคุก เสียงปิดประตูเหล็กดัง

ขึ้น

เอวที่ยืดตรงเมื่อครู่ ก็ค่อยๆผ่อนคลายลงใบหน้าขาวซีด พิง บนรั้วอย่างหมดแรง

กี่ปีแล้วนะวันที่ถูกพ่อก่นด่า ผ่านมากี่ปีแล้วนะ

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่คอยอยู่กับพ่อมาตลอด

ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดของตระกูลกู้ที่ไหลวนอยู่ในตัวเธอเธอ เกรงว่าจะไม่สามารถทนไม่ได้นานถึงขนาดนี้ เธอค่อยๆหยดลงมา…….

น้ำตาของ

ในจิตใจของเธอ ก็เหมือนกับคุกข้างหลังไม่มีผิด

มีกำแพงสูงถูกสร้างขึ้นอยู่รอบๆเป็นจิตใจที่ถูกกักขังอยู่ในคุก

แต่ทว่าคุกในใจเธอนี้ เป็นคุกที่จะถูกขังไปตลอดชีวิต…….