ตอนที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ตอนที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ค่าคืนอันเงียบสนิทคฤหาสน์ ตระกูลเป้หมิงมีแสงไปสว่าง จ้าไปทั่ว “วันนี้มีใครที่เป็นคนจับสัตว์เลี้ยงของนายน้อยบ้าง นั่งคุกเข่าลงบนกรวดในสวนให้หมด”

นายหญิงตระกูลเป่หมิง ภรรยาของท่าน นายหญิงเจียงฮุ่ย ชิน พูดด้วยเสียงเรียบ ไม่นานก็มีเสียงโอดครวญด้งออกมา จากในสวนเรียกได้ว่าเป็นเสียงที่โหดร้ายมาก

ว่ากันว่าคนรับใช้ที่เคยจับเบลล่า จะถูกสั่งให้นั่งคุกเข่าจน กระดูกหัวเข่าแตกเป็นเสี่ยงๆ

แค่คนที่มองเบลล่า นรนอย่างทรมาน แม้แต่พวกคนรับใช้ที่ ไม่ได้แตะขนสักเส้นของเบลล่า ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน ถึง แม้อายุของ เจียงฮุ่ยซินจะเข้าสู่วัยห้าสิบแล้ว แต่มองยังไงก็ ยังดูสวยสง่า และเต็มไปด้วยเสน่ห์ นายหญิงครับ…..ขอโทษ ครับ….…….ผมมันไม่ได้เรื่อง…..คือตอนนั้นเหตุการณ์มัน วุ่นวายมากครับ….”แม่บ้านวังที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ ขาชาไป หมดเจียงฮุ่ยซินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เฉิงเฉิง หลับไปแล้ว หรือ”

“ใช่ครับ นายหญิง ดูแล้วนายน้อยคงตกใจไม่ใช่น้อย ตอนที่ พวกผมเจอนายน้อย ท่านบอกว่าเจอคนที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่ พวกค้ามนุษย์ด้วยครับ
พอแม่บ้านวังนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ยังอดที่จะ ประหลาดใจไม่ได้ “ผมคิดว่ายังพวกนั้นก็เป็นพวกค้ามนุษย์ แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นพวกมันจะจับนายน้อยใส่ชุดนักเรียน ประถมทำไม ก็คงทำเพราะอยากตบตาคนอื่น โชคดีที่พระเจ้า คุ้มครองให้นายน้อยปลอดภัย แต่นายน้อยคงจะตกใจน่าดู ครับ”

เจียงฮุยชินสีหน้านิ่ง “ถึงว่าพอเขากลับมาแล้วเห็นฉันถึงได้ อึ้งไปเลย คงจะเป็นเรื่องยากสําหรับเด็กคนนั้นสินะ””ขอโทษ ครับนายหญิง กระผมทําความผิดพลาดครั้งใหญ่ และยัง ทําให้นายน้อยตกใจกลัวอีก……

ตึก แม่บ้านวังคุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบทั้ง

ใบหน้า

เจียงฮุย นกุมขมับด้วยท่าทางสง่า

“โม่ล่ะ”

“คุณชายรองออกไปแล้วครับ” “เป็นคนที่มีลูกมีเต้าแล้วแท้ๆ ยังเที่ยวไปข้างนอกจนค่ำมืดอีก” เจียงฮุยซินขมวดคิ้ว

พอเห็นแม่บ้านวังที่นั่งคุกเข่าอยู่ เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วย ไม่ได้ “ลุกขึ้นเถอะ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่ เพราะไม่เป็นคนที่ดื้อรั้นเกินไปต่างหาก”

แม่บ้านวังซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพรากคนตัวสั่นค่อยๆลุกขึ้น”นายหญิงครับ ก่อนคุณชายรองจะออกไปยังกําชับไว้ว่า ยังไง

ก็ต้องจัดการกับเบลล่าของนายน้อยให้ได้ครับ..….……….

“เด็กคนนี้นี่มัน…… เจียงฮุยชินขมวดคิ้วจนยุ่ง “ถ้าเบลล่า ตายไปจริงๆ เขาไม่กลัวหรือว่าเฉิงเฉิงคงไม่ให้อภัยเขาไป ตลอดชีวิตแน่”

“ใช่ครับ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยยังไม่ได้ทําอะไรเบลล่า ขึ้น อยู่กับการตัดสินใจนายหญิงแล้วนะครับ เจียงฮุยซินถอน หายใจยาว เอาเบลล่าไปขังไว้ก่อนแล้วกัน รอให้เฉิงเฉิงตื่น ก่อนแล้วค่อยพาเบลล่าไปหาเขา ท่าเขาดีใจสักหน่อย”

“ครับ นายหญิง”***เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอบอุ่นส่องเข้าไปใน หน้าต่างบานใหญ่แสงสว่างสาดเข้ามาภายในห้อง

หยางหยางนอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม ตอนที่กำลังหลับ

ฝันหวานอยู่นั้น

รู้สึกถึงมือที่อบอุ่น ที่กำลังลูบหน้าผากเขาเบาๆ เขาหลับตา สนิท และพูดพึมพำโดยไม่รู้ตัว “แม่ ผมอยากนอนต่อ อีก…” เจียงฮุยนที่นั่งอยู่ขอบเตียง พอได้ฟังก็มือสั่นเบาๆ

ถอนหายใจ “เฉิงเฉิงคิดถึงแม่หรือ”

น้ำเสียงอ่อนโยนที่แผ่วเบาดังผ่านหูของหยางหยางเฉิงเฉิง สองคำนี้ทำให้เขาสะดุ้งตื่นทันที
ใช่แล้ว เขาลืมไปได้ยังไง เมื่อวานตอนเย็นถูกคนพวกนั้นพวก ลับมาที่นี่ แล้วเขาก็กลายเป็นนายน้อยเฉิงเฉิงที่พวกนั้นเรียก ไปซะแล้วตาสะลึมสะลือเปิดขึ้น หยางหยางเห็นหญิงสูงอายุที่ หน้าตาสวยมากคนหนึ่งกำลังลูบหัวของเขาอยู่อย่างอ่อนโยน

เมื่อเขามาถึงที่นี่เมื่อวานเธอเป็นหญิงมีอายุคนนั้นที่เข้ามา สวมกอดเขาทันที แล้วพูดว่า “เฉิงเฉิง ทำคุณย่าใจหายหมด เลยรู้ไหม”

เจียงฮุ่ยซินมองเด็กชายตัวน้อยตรงหน้าด้วยความรักที่ยิ่ง ใหญ่

คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้กับเมื่อวานตอนเย็น เด็กคนนี้ยังทำ หน้าเหมือนเดิม

ใบหน้างงงวยดูไร้เดียงสา

ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เอาแต่ทำท่าทางเย็นชามาโดย

ตลอด

เมื่อวานทะเลาะกับโม่เบลล่าก็ถูกแย่งไป และเกือบจะถูกพวก ค้ามนุษย์ลักตัวไป เจียงฮุ่ยซินคิดว่าเด็กคนนี้คงจะตกใจไม่ เบาเลยทีเดียวถึงขนาดเขาคนที่ไม่เคยเอ่ยปากเรียกแม่ ก็เริ่ม นึกถึงแม่ที่เมื่อก่อนไม่เคยมีตัวตนในสายตาเขาเลย

อย่างไรก็ตาม ลูกคิดถึงแม่เป็นเรื่องธรรมชาติเจียงฮุ่ยซินถอนหายใจอย่างเจ็บปวด แล้วพูดปลอบว่า “เฉิงเฉิงไม่ต้อง กลัวนะหลาน ย่าอยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครมารังแกหลานได้อีก”

หยางหยางเบิกตากว้าง แล้วกวาดตามองบรรดาของตกแต่ง สุดหรูหราภายในห้อง

เมื่อวานเย็นถูกพวกคนรับใช้ลากไปอาบน้ำอาบอยู่นานสอง นาน

พอหัวได้สัมผัสกับเตียงใหญ่หนานุ่มเท่านั้น เขาก็ผล็อยหลับ ไปทันที

ยังไม่ทันได้สำรวจห้องนอนที่ทั้งใหญ่และสวยห้องนี้เลยว้าว~

ห้องนี้ทั้งใหญ่และสวยมากจริงๆเอ้ะ ใช่สิ เขาเพิ่งอายุห้าขวบ เขาเขกหัวตัวเองและไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายแล้ว

ของที่นี่ทั้งหมด เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่สำหรับเขา

โดยเฉพาะ เมื่อเขาเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่แขวนบนผนังของ ห้องนอน——หยางหยางตกใจจนตาค้าง

ในรูป มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีดำเงาที่ถูกหวีจัดแต่งทรง อย่างดีสวมชุดสูทที่เป็นสีขาวสะอาดมากๆ รอบคอมีผ้าสีดำ ผูกอยู่ (กลับจีนมาได้ครึ่งปีแล้ว แต่ภาษาจีนของหยางหยางก็ยังไม่ค่อยดี ยังเรียกเนกไทว่าผ้าผูกคออยู่)เหมือนคุณชาย ในตระกูลร่ำรวยไม่มีผิด

เด็กชายคนนั้นถือไม้กอล์ฟยาวอยู่ในมือ ทำท่าจ้างแขนขึ้นสูง มันคือท่าการตีกอล์ฟในสนามกอล์ฟนั่นเอง

เด็กอายุน้อย แต่ท่าทางการยืนหรือยกมือก็เผยให้เห็นได้ว่าดู มีอำนาจและดูสง่าอยู่ไม่น้อย

ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำให้หยางหยางประหลาดใจสัก เท่าไร

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ใบหน้าของเด็กชายในรูป มันเหมือนกับ ใบหน้าของเขาไม่มีผิด