บทที่016 ห้องหนังสือห้องเดียวกัน

บทที่016 ห้องหนังสือห้องเดียวกัน

เวินเทียนเทียนพลิกดูสร้อยคอที่อยู่ในมือไปมา

พบว่าตัวล็อคของล็อกเก็ตไม่สามารถเปิดได้

เธอมองไปที่ประตูที่จี้จึงเชินเดินออกไป จากนั้นก็เก็บ ล็อกเก็ตด้วยความระมัดระวัง และเดินกลับไปที่ห้อง

ภายในห้องไม่มีเครื่องมือซ่อมอะไรเลย เธอจึงเดินออก จากห้องไปอีกครั้งเพื่อขอช่วยให้พ่อบ้านหากล่องเครื่อง มือซ่อมแซมให้เธอ จากนั้นเธอจึงเริ่มสำรวจสร้อยคอด้วย ความระมัดระวัง

ความฝันของเธอคืออยากเป็นนักบูรพาโบราณวัตถุ แต่ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ลงเรียนตามระบบอย่างเป็น ทางการ เธอเรียนรู้ด้วยตัวเองผ่านอินเทอร์เน็ตเท่านั้น

หากเธอไม่โดนจับตัวมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้เธอคงได้เข้าเรียน สาขาบูรพาโบราณวัตถุในมหาวิทยาลัยไปแล้ว………..

แต่ว่าตอนนี้คงจะเสียโอกาสในการเรียนไปแล้วล่ะ?

วันต่อมา พ่อบ้านได้นำกล่องเครื่องมือซ่อมแซมมาให้เงินเทียนเทียน

“คุณผู้ชายบอกว่า คุณหนูสามารถขึ้นไปทำที่ห้อง หนังสือชั้นสองได้นะครับ”

เงินเทียนเทียนดูกล่องเครื่องมือซ่อมแซมใหญ่มาก ด้าน ในน่าจะมีอุปกรณ์ที่ครบครัน

“ชั้นสองเหรอ?”

“ใช่ครับ”

เวินเทียนเทียนมองไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องของจี้จึงเป็น แต่ทำไมเมื่อวานเขาถึงไม่กลับมาที่ห้องนี่ล่ะ

แต่ถึงอย่างไรแล้วห้องนอนก็ไม่ใช่ห้องทำงานนิ

เวินเทียนเทียนหยิบสร้อยคอขึ้นมา และเดินกอดกล่อง เครื่องมือซ่อมแซมขึ้นไปบนชั้นสอง

ครั้งที่แล้วเธอพลัดตกบันได ครั้งนี้เธอจึงเดินขึ้นบันได ไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อเธอขึ้นไปถึงชั้นสองทางด้านซ้ายมือของเธอมีห้อง หลายห้องมาก พ่อบ้านก็ไม่ได้บอกเธอว่าให้เธอเข้าไปห้องไหน

เธอคิดไปคิดมาเลยตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง

หนึ่ง

ภายในห้องหนังสือกว้าง ตรงหน้าเธอมีชายคนหนึ่งกำลัง นั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น

จี้จึงเชิน?

เวินเทียนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นชายหนุ่มเงย หน้าแล้วมองมาที่เธอ

“คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

เวินเที่ยนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอกำลังคิดจะเดินออก จากห้องไป

แต่จี้จิ่งเชินกลับจ้องเธอ แล้วพูดว่า

“เข้ามาสิ”

เธอยืนกอดกล่องเครื่องมือซ่อมแซมอยู่ที่ประตูห้อง

“พ่อบ้านบอกให้ฉันเข้ามาซ่อมสร้อยคอที่ห้องหนังสือ……

จี้จึงเขินหรี่ตามองเธอ

จริงๆ แล้วเขาเป็นคนสั่งให้พ่อบ้านบอกเธอเองว่าให้มา นั่งทำที่ห้องหนังสือชั้นสอง ซึ่งห้องหนังชั้นสองมีอยู่สอง ห้อง ความหมายของเขาคือให้เธอไปใช้ห้องหนังสืออีก ห้องหนึ่ง

เธอตั้งใจจะมาห้องนี้เหรอ?

เงินเทียนเทียนเห็นว่าจี้จึงเชินจ้องเธอด้วยสายตา แปลกๆ เธอจึงก้มหน้าลงและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ทําไมเขาถึงจ้องฉันด้วยสายตาแบบนั้น?

เขาเป็นคนบอกให้ฉันมาที่ห้องหนังสือเองไม่ใช่เหรอ?

จี้จึงเชินจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเอามือกด

โทรศัพท์ต่อสายสั่งลูกน้อง

“เอาโต๊ะทำงานเข้ามาเพิ่มหนึ่งตัว”

พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเวินเที่ยนเทียนด้วยความสงสัย
“มานี่สิ”

เวินเทียนเทียนเม้มปากด้วยความกังวล

ริมฝีปากที่ชุ่มชื้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม สายตาของจี้จิ่ง เขินก็ถลงขึ้น

เวินเทียนเทียนรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก เธอคิดว่าจี้จึงเป็น โกรธเธอ จากนั้นเธอจึงเดินกอดกล่องเครื่องมือซ่อมแซม เดินเข้าไปที่จี้จึงเป็น

“คุณจี้”

ใบหน้าที่ชุ่มชื้น และเรียบเนียนเหมือนไข่ขาว พร้อมเงา บรัชออนบนแก้มเธอ ดวงตากลมๆ เหมือนตาแมว ใบหน้า เธอเปรียบเสมือนหยกที่แกะสลักอย่างสวยงาม

จี้จึงเชินยื่นมือไปจับผมนุ่มๆ บนศีรษะเธอ

จากนั้นเลื่อนมือลงมาอย่างช้าๆ เบาๆ หยุดตรงที่เอวของ เธอเวินเที่ยนเทียนตกใจสะดุ้งสะบัดมือเขาออก

“คุณจะทำอะไร…ฉัน……

เวินเทียนเทียนพูดไม่ทันจบจี้จิ่งเชินก็เอามือปิดปากเธอไว้

จี้จึงเป็นมองหน้าเธอ มือข้างหนึ่งของเขาจับที่เอวของ เป็นเทียนเทียน อีกข้างหนึ่งจับที่ปลายคางเบาๆ

จากนั้นก็จูบลงบนริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ