บทที่015 ฉันซ่อมได้

บทที่015 ฉันซ่อมได้

เวินเทียนเทียนพลัดตกลงมาจากชั้นสอง จิ๊จิ่งเชินเข้าไป ช่วยรับเธอไว้

ด้วยแรงกระแทกที่พลัดตกลงมาอย่างหนักหน่วงที่ชนกับ ร่างของจี้จึงเชิน ทำให้ร่างของเขาถอยร่นไปด้านหลัง จี้ สร้อยคอที่อยู่ในมือของเขาก็แตกไปด้วย และตกลงบน พื้นกระเด็นออกไป

จี้จึงเชินหันไปมองจี้สร้อยคอด้วยสีหน้าอย่างลุกลี้ลุกลน แต่ไม่นานก็หันกลับมามองเวินเที่ยนเทียนแล้วกอดเธอ

ไว้แน่น

เวินเที่ยนเทียนปิดตาด้วยความกลัว ผ่านไปครู่หนึ่งเธอ ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย จากนั้นเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่ ในใจยังคงหวาดกลัวอยู่

จี้จี่เชินกอดเธอไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณ?”
เขาตำหนิเวินเทียนเทียนเงินเทียนเทียนเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดว่า “ฉันขึ้นไปดูลวดลายการแกะสลักบนราวจับ

“ดูจนพลัดตกลงมาเนี่ยนะ คุณคิดว่าตัวเองหนังเหนียว นักหรือไง?”

เงินเทียนเทียนคิดว่าหากไม่มีจี้จึงเชินมาช่วยเธอไว้ เธอ

คงพลัดตกลงมาจนกระดูกหักเป็นแน่

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ..………..

“ผมแค่ไม่อยากเห็นคุณมาตายที่บ้านผม ผมไม่อยาก อธิบายให้พ่อแม่คุณฟัง”

จี้จึงเชินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็ปล่อยตัวเธอลง

ร่างกายของเวินเทียนเทียนอ่อนแอมากจนเธอยืนไม่ไหว เธอเซไปข้างหน้าจนไปซบกับหน้าอกของจี้จึงเป็น

จี้จึงเชินได้แต่ยืนมองเธอด้วยสายตานิ่งเฉย ไม่ได้ยื่นมือ เข้าไปประคองแต่อย่างใด

เวินเที่ยนเทียนจับแขนเขาเอาไว้ ร่างของทั้งสองแนบชิด ติดกัน แก้มของเธอเริ่มแดง จากนั้นเธอก็ค่อยๆทรงตัวยืนขั้นแล้วพูดว่า

“ฉันขอโทษ”

จี้จึงเชินมองหน้าเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินกลับ

มาหาสร้อยคอที่ตกแตกบนพื้น

เขาเห็นจี้สร้อยแตกหักออก ขึ้นและสีหน้าก็เปลี่ยนไป

เวินเทียนเทียนเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ มองดูเขาที่กำลัง หยิบจี้สร้อยขึ้นมา

เหมือนสร้อยคอล็อกเก็ต

สร้อยคอล็อกเก็ตเงินจี้รูปหัวใจ ในล็อกเก็ตมักจะใส่รูป ของคนที่ตัวเองรัก

แต่ตอนนี้ล็อกเก็ตแตกหักเป็นสองส่วนแล้ว แถมจี้ด้าน ในก็โดนชนบุ๋มลงไปจนเปิดไม่ได้แล้ว

เวินเทียนเทียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ล็อกเก็ตนี้ต้อง หล่นลงตอนที่เขาเข้าไปช่วยเธอไว้แน่ๆ

จี้จึงเชินสวมไว้ตลอดแบบนี้ แสดงว่าของชิ้นนี้ต้องสําคัญกับเขามากแน่ๆ

เวินเที่ยนเทียนพูดไม่ทันจบ จี้จึ่งเชินก็เอาจี้กำไว้ในมือ แน่น และหลบสายตาเธอ

จี้จึงเชินลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดขึ้นว่า

“ครั้งต่อไปจะไม่มีคนช่วยคุณแบบนี้อีกแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

เงินเทียนเทียนรีบเดินตามเขาไปทันที

“คุณจี้ ให้ฉันช่วยดูสร้อยคอของคุณหน่อยได้ไหม หรือ ให้ฉันซ่อมให้ใหม่ก็ได้

จี้จึงเชินก้าวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้านิ่งเฉย ไม่สนเวินเทียนเทียนที่กำลังพูดอยู่

“คุณจี้!”

เวินเทียนเทียนเร่งฝ่าเท้าวิ่งไปข้างๆ เขาแล้วพูดต่อ
“ฉันเคยเรียนการซ่อมมา สร้อยคอแบบนี้ฉันพอจะซ่อม ได้ ให้ฉันซ่อมให้ใหม่เถอะนะ ใช้เวลาแค่ไม่นาน”

หากไม่ใช่เพราะเขาช่วยเธอเอาไว้ สร้อยคอเขาก็คงไม่ เสียหายแบบนี้

เวินเทียนเทียนเคยเรียนเทคนิคการซ่อมมาก่อน แค่ซ่อม สร้อยคอแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสําหรับเธอ

ทันใดนั้นจี้จึงเชินก็หยุดก้าวเท้าอย่างกะทันหัน

ศีรษะของเธอเกือบจะชนกับร่างของเขา

“คุณจี้ คือว่า………..

“คุณซ่อมได้อย่างนั้นเหรอ?” จี้จึงเชินถามแทรกขึ้น

เวินเทียนเทียนตอบออกมาอย่างมั่นใจ

“ได้สิ ฉันซ่อมได้”

จี้จึงเชินหันหน้ากลับมามองเธอด้วยสีหน้าขรึม

เวินเทียนเทียนเห็นสีหน้าของเขาแล้วรู้สึกตกใจเล็กน้อย
เธอเอามือไขว้ไว้ด้านหลังในมือเต็มไปด้วยเหงื่อ

ทันใดนั้น จึงเป็นก็ยื่นสร้อยในมือให้เธอ

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลองดูก็แล้วกัน”

เงินเทียนเทียนรีบรับสร้อยมาอย่างระมัดระวัง เธอพลิก ดูสร้อยไปมา จี้จึ่งเซ็นยิ้มมุมปากขึ้น จากนั้นก็พูดขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงขรึม

“หากเสียหายอีกแม้แต่นิดเดียว…….

เขาพูดไม่ทันจบ แต่น้ำเสียงที่พูดนั้นทำให้เป็นเทียนเทีย นกลัวจนตัวสั่น

เวินเที่ยนเทียนรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันใด เธอเงยหน้า

ขึ้นแต่กลับพบว่าจี้จึงเป็นเดินออกไปแล้ว