บทที่014 พลัดตกลงมาแล้ว

บทที่014 พลัดตกลงมาแล้ว

จี้จึงเขินเดินออกมาจากห้องหนังสือมุ่งตรงไปที่ห้อง รับแขก ขณะที่กำลังย่างเท้าเข้าไปด้านในเขาหยุดชะงัก ลง

เงาของหญิงสาวที่อยู่ในห้องรับแขก

ภายในห้องมีแสงสะท้อนเข้ามา

เวินเทียนเทียนค่อยๆ ก้มตัวลง กระโปรงผ้าโปร่งสีขาว ถูกแสงสาดส่องมา ทำให้มองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของ ร่างกายเธอ

เวินเทียนเทียนสวมถุงมือจับทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ตรงหน้า อย่างทะนุถนอม เธอชอบจนวางมือไม่ได้

แก้มของเธอแดงฉ่ำ แววตาเปล่งประกาย จิตใจทั้งหมด ของเธอตอนนี้อยู่กับโบราณวัตถุที่อยู่ตรงหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้จึงเชินมองเธอแบบนี้

จี้จึงเชินยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปถามเธอว่า
“คุณชอบมันเหรอ?”

เงินเทียนเทียนตกใจขึ้น หันไปมองคล้ายกับกระต่าย น้อยที่กำลังตกใจกลัว

เธอมองหน้าจี้จึงเขิน แล้วถอยหลังออก

เวินเที่ยนเทียนทำตาลุกลี้ลุกลนอย่างตระหนกไม่กล้า สบตามองจี้จึงเป็น

ก่อนหน้านี้เธอยังชื่นชมทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่บนโต๊ะ ด้วยความดีอกดีใจเหมือนปลาเจอน้ำ แต่ดูเหมือนตอนนี้ บรรยากาศในห้องถูกทำลายลงแล้ว

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น ในใจเกิดความโมโห

เขาเดินเข้าไปใกล้เวินเที่ยนเทียน เธอรู้สึกกลัว

“คุณกำลังกลัวผม?”

เวินเทียนเทียนส่ายหัวปฏิเสธ

จี้จึงเชินหรี่ตาลงแล้วโผเข้าไปตรงหน้าของเธอ ร่างของทั้งสองแนบชิดกัน เขาเห็นได้ชัดว่าเป็นเทียนเทียนว่า

ลังกลัวจนตัวสั่น

เขายื่นมือไปรองใบหน้าของเวินเทียนเทียน

“คุณชอบของโบราณพวกนี้เหรอ?”

เวินเทียนเทียนเงยหน้าขึ้น

แค่ความชอบส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ยังต้องถูกกีดกัน

เหรอ?

เธอปิดตาลงแล้วเอามือจับกระโปรงไว้

“ฉันอยากเป็น….อยากเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ…

เธอพูดออกมา……

แล้วเขาจะทำไมล่ะ?

จะหัวเราะเยาะเย้ยหรือจะกีดกันล่ะ?

จี้จึงเชินนิ่งลง จากนั้นไม่นานก็เอามือออกจากเวินเที่ยน เทียน
“อ๋อ”

เขาแค่ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นเขาก็เดิน ออกจากห้องรับแขกไป

เวินเทียนเทียนเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้ว จึงถอนหายใจ ออกมาด้วยความโล่งอก

ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะไม่ให้เธอมายุ่งกับโบราณวัตถุอัน ล้ำค่านี้เสียอีก เพราะถ้าเกิดของเสียหายขึ้นมาคงต้อง ชดใช้อย่างมหาศาลแน่นอน แต่ดูท่าทางของจี้จึงเชินแล้ว ดูเหมือนจะไม่..…….

เวินเที่ยนเทียนมองดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่ในมือ แต่ จิตใจเธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งของในมือ ตอนนี้ในหัวของ เธอคือจี้จึงเชิน

นี่จี้จึงเชินยอมให้เธอจับต้องของมีค่าแบบนี้เหรอ?

เวินเทียนเทียนคิดไปคิดมา จากนั้นก็เดินออกจากห้อง รับแขก เมื่อเธอเดินออกมาเธอเห็นลวดลายแกะสลักบน ราวบันได ทำให้เธอสนใจเป็นอย่างยิ่ง

บันไดไม้ที่วนเป็นเกลียว บนราวจับทำจากไม้จันทน์สี ดำ แต่ละขั้นถูกแกะสลักเป็นหัวสัตว์โบราณที่มีทั้งลูกเล่น และความลึกลับซ่อนอยู่ในนั้น
เวินเทียนเทียนจำได้ว่าเทคนิคการแกะสลักแบบนี้เธอ เคยได้ยินมาก่อนว่า มันเป็นเคล็ดลับที่มีมาตั้งแต่สมัย โบราณ

เธอเดินขึ้นบันไดไป สังเกตราวจับบันไดในแต่ละขั้น เธอเอาตัวเองกลับเข้าไปอยู่ในโลกของเธออีกครั้ง

“เจียงเนียนเหยา!” เสียงเรียกดังขึ้น

เวินเทียนเทียนได้ยินเสียงเรียกแต่ไม่ได้ตอบโต้ ครู่หนึ่ง เธอนึกได้ว่าตอนนี้เธอคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา จากนั้นเธอก็ หันหลังไปทันที

“ว่าไง อ้า!”

ขณะที่เธอก้าวขาหันหลังมานั้น เธอสะดุดและหงายหลัง ล้มลงมาโดยที่ไม่ทันได้เห็นว่าใครเป็นคนเรียกเธอ

ร่างของเธอพลัดตกบันไดลงมาจากชั้นสองด้วยความสูง ประมาณสองเมตรโดยที่เธอไม่รู้ตัว!

จี้จึงเชินที่ยืนอยู่ด้านล่าง เมื่อเขาเห็นแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไป ด้วยความรวดเร็ว!