บทที่004 ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ

บทที่004 ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ

ภายในห้องหนังสือใหญ่

จี้จึงเชินยืนอยู่ริมหน้าต่าง ด้านนอกหน้าต่างเป็นป่าทึบ ภูเขาสูงทอดยาวติดต่อกันยืดออกไปทางด้านนอก

ผืนป่าแห่งนี้ รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์รอบๆ และยังมี วิลล่าโบราณที่มีประวัติศาสตร์มายาวนาน ทั้งหมดนี้เป็น ของจี้จึงเชิน

หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่ว่าใครก็ตามเข้าไปไม่

ได้เด็ดขาด

ที่นี่คือราชอาณาจักรของจี้จึงเชิน

เวลานี้ ในมือของจี้จึงเชินถือแก้วไวน์แดงอยู่หนึ่งใบ เขา วนแก้วไวน์อย่างช้าๆ ในแววตาลึกๆ ของเขาไม่แสดงถึง อารมณ์และความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เสื้อคลุมนอนสีดำบนตัว เขาเผยให้เห็นหน้าอกอันล่ำสัน

“ประธานจี้ เราพบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อสิบสองปี ก่อนแล้วครับ” ผู้ช่วยจงยืนก้มหน้ารายงานความคืบหน้า อยู่ด้านหลัง
ดวงตาของจี้จิ่งเชินขยับเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ออกมา

ผู้ช่วยจงเห็นว่าประธานจี้ไม่ได้พูดอะไร เขาเลยรายงาน ต่อ “สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเอกชนที่นั้นเพิ่งจะมีชื่อเป็น ทางการเมื่อสิบสองปีที่แล้ว ตอนนี้เป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็ก กำพร้าเฉินซี จากการตรวจสอบที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็น เวลาหรือสถานที่ รายละเอียดทั้งหมดมีความสอดคล้อง กับท่านประธานครับ”

“เจอตัวเธอหรือยัง?” ในที่สุดจี้จึงเชินก็ถามออกมาด้วย น้ำเสียงที่นิ่ง

“ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี มีเด็กผู้หญิงที่ชื่อเทียน เทียนแค่คนเดียวเท่านั้นครับ แต่ว่าก่อนหน้านี้หนึ่งปีเธอ ได้ย้ายออกไปแล้วเนื่องจากครบระยะเวลาที่กำหนด ตอนนี้เธอน่าจะมีอายุประมาณสิบแปดปีครับ”

จี้จึงเชินได้ยินชื่อเทียนเทียนชื่อนี้แล้วก็นึกถึงความหลัง เมื่อครั้งก่อน ในความทรงจำลึกๆ ของเขา เสียงเล็กๆ ของ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นในใจ

“เธอชื่ออะไร? ฉันชื่อเทียนเทียน”

“พี่จิ่ง ยิ้มเยอะๆ สิ ถ้าพี่จิ่งยิ้มเยอะๆ จะทำให้คนชอบพี่ จิ่งเยอะเลยนะ แต่ต่อให้พี่จิ่งไม่ชอบยิ้ม เทียนเทียนก็ชอบอยู่ดี……

“พี่จิ่ง เทียนเทียนกลัวความมืด”

“ดีใจกับพี่จิ่งด้วย ที่ จึงได้เจอครอบครัวของพี่จ๋งแล้ว เทียนเทียนหวังว่าสักวันหนึ่งเทียนเทียนก็จะมีครอบครัว เป็นของตัวเองเหมือนกัน แล้วหลังจากนี้พี่จิ่งจะกลับมา เยี่ยมเทียนเทียนไหม?”

จี้จิ่งเชินหลับตาลง คิดถึงเด็กน้อยฟันหลอคนนั้น ตอน นั้นเธอยังพูดจาไม่ค่อยไม่ถ้อยเป็นคำอยู่เลย พูดก็ไม่ชัด แต่เทียนเทียนคนนี้ กลับเป็นคนสำคัญที่คนหนึ่งในชีวิต ของเขา

ภาพของเด็กน้อยคนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขาตลอด มา เทียนเทียนมักจะชอบเดินตามหลังเขาค้อยๆ แล้วชอบ เรียกเขาว่าพี่จิ่ง พี่จิ่งอยู่เสมอ

เทียนเทียน พี่สร้างบ้านสวนให้เทียนเทียนแล้วนะ ตอน นี้น้องอยู่ที่ไหน?

หากประมาณตามอายุของเธอในตอนนั้น ตอนนี้เธอน่า จะอายุสิบแปดปีแล้ว

“ใช่”
จี้จึงเป็นลืมตาขึ้นมาแล้วจิบไวน์แดงที่ถืออยู่ในมือ

“ตามหาเธอให้เจอให้ได้”

“ครับ ท่านประธาน

พูดจบจงหลีนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่บอดี้การ์ดได้แจ้งเขา มาเรื่องหนึ่ง จงหลีลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจพูดออกมา “ท่านประธานครับ……

“ว่าอย่างไร”

“คุณหนูเจี่ยงยังถูกขังอยู่ในห้องมืดครับ”

จี้จึงเชินยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นในหัวของเขาได้ปรากฏ ภาพของเธอที่กำลังตื่นตระหนกหวาดกลัว ทำให้เขา เอะใจขึ้นมา

เป็นไปไม่ได้!

ไม่น่าเชื่อ!

ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ คาดไม่ถึงเลยว่าเธอ จะมีผลต่อความรู้สึกของเขา!
แววตาของจี้จึงเซินเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่โหดร้ายทันที

“คนดื้อรั้นแบบนั้น ต้องโดนตีด้วยแส้ถึงจะสำนึก”

จงหล็อ้าปากค้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพื่อผลประโยชน์อำนาจและอิทธิพลแล้ว ตระกูลเจียง สามารถทําได้ทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งบีบบังคับให้ลูกสาว เพียงคนเดียวมาแต่งงานกับประธานจี้ เหตุนี้จึงทำให้ ประธานจี้ถึงได้โมโหอย่างรุนแรง

จากการสํารวจข้อมูล เจียงเนียนเหยาคนนี้ภายนอกอาจ ดูเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีคนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ตัว ตนที่แท้จริงของเธอร้ายยิ่งกว่าอะไรดี

คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะได้รับความเห็นใจเลยแม้แต่

น้อย

ประธานจี้ต้องชอบผู้หญิงที่ชื่อเทียนเทียนนั่นแน่เลย

ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็เป็นคนที่อยู่ข้างๆ ประธานใน ช่วงทีชีวิตของประธานจี้เงียบเหงา

แค่หาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้ เจี่ยงเนี่ยนเหยาที่อยู่ในห้องมืดนั่นก็จะต้องถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลจื้อย่าง ไร้ความปรานี

จี้จึงเชินยืนอยู่ที่หน้าต่าง เขาวนแก้วไวน์แดงในมือแล้ว ยกขึ้นดื่ม

“เจี่ยงเนียนเหยา ผมจะคอยดูว่าคุณจะเก่งกาจสักแค่ ไหน”