บทที่ 9

ดารินออกจากห้องของฌอนเพื่อกลับไปเตรียมงาน เธอเป็น พนักงานบัญชีของบริษัทแห่งหนึ่งที่มีเงินเดือนไม่น้อยแต่ก็ไม่พอ กับค่าใช้จ่าย จึงต้องแอบรับงานบัญชีตามร้านต่างๆ มาทำบ้าง เป็นอาชีพเสริมแต่ก็ยังไม่เพียงพอ จึงต้องรับงานล้างจานใน ไนต์คลับด้วยทำให้ต้องกลับบ้านดึกทุกวันจึงจะพอสำหรับค่าใช้ จ่ายทุกวันนี้

“คืนนี้พอแค่นี้ก่อนนะไข่หวาน” ดารินบอกตัวเองเมื่อเห็น นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลาที่เกือบจะล่วงเช้าวันใหม่

โชคดีที่วันนี้เลิกงานเร็วและรถไฟใต้ดินก็ไม่มีคน เธอจึงกลับ บ้านได้เร็วกว่าปกติและสามารถจัดการกับงานที่คั่งค้างได้เกือบ จะเสร็จ เหลืออีกแค่ไม่กี่ร้านก็จะสามารถรับเงินได้แล้ว แต่ถึงจะ กลับมาเร็วแค่ไหนก็ไม่ทันส่งฌอนเข้านอนอยู่ดี จนบางครั้งกลัว ว่าเขาจะน้อยใจที่เธอไม่ค่อยมีเวลาให้ถึงตอนเช้าจะมีเวลาอยู่ ด้วยกันเกือบชั่วโมงแต่มันก็คงทดแทนช่วงเวลาที่หายไปไม่ได้ อยู่ดี

“อีกไม่นานเราต้องได้อยู่ด้วยกันแน่ฌอน ฉันสัญญา

ชั่วโมงเร่งด่วนในตอนเช้าเป็นที่รู้กันดีว่ามักจะเต็มไปด้วยผู้คน ที่เดินทางเข้าเมืองไปทำงานกันอย่างล้นหลาม น้อยคนนักที่จะมี ที่พักอยู่ในแมนฮัตตันเพราะค่าเช่าที่แพงระยับนั่นคงไม่พอ สําหรับพนักงานออฟฟิศที่มีค่าใช้จ่ายสูงอย่างเธอ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะระบบขนส่งที่ตรงต่อเวลาและการเดินทางที่มีหลาก หลายทำให้สามารถไปถึงที่ทำงานได้ตามเวลาที่ต้องการแน่นอน โดยไม่ต้องกังวล

ชีวิตยังคงดำเนินไปอย่างเช่นทุกวัน ตื่นเช้ามาทำอาหารให้กับ ฌอนและตัวเองระหว่างรอจีน่าที่จะมาถึงในตอนเช้าก่อนจะออก เดินทางไปทำงานตามปกติ และตกเย็นก็ยังคงไปทำงานที่ ไนต์คลับกว่าจะกลับบ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนเหมือนเดิม

“ยังไม่กลับเหรอจีน่า” ดารินถามหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกมา จากห้องของฌอน

“ค่ะ ฌอนไข้ขึ้นสูงมาก แล้วก็ไม่ยอมกินอะไรเลย ฉันเป็นห่วง

ดารินมองคนในห้องด้วยความเป็นห่วง แสดงว่าเมื่อเช้าที่ ทำตัวร่าเริงเพราะไม่อยากให้เธอต้องเป็นกังวลหรือเปล่านะ “ขอโทษแล้วก็ขอบใจเธอมากนะจีน่าที่อยู่ดูแลมอนแทนฉัน กลับ ไปพักผ่อนเถอะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ

ลับร่างจีน่าดารินก็เดินเข้าไปในห้องของฌอนที่เปิดโคมไฟ สลัวไว้ข้างหัวเตียง แม้จะมีแผ่นเจลลดไข้แปะไว้ที่หน้าผากแต่จี น่าก็ยังอุตส่าห์เตรียมกะละมังใบเล็กใส่ผ้าขนหนูเอาไว้เพื่อซับ เหงื่อ

วันนี้งานทุกอย่างถูกกองทิ้งไว้โดยไม่สนใจ คืนนี้เธอคงไม่ได้หลับสนิทเหมือนทุกวันเพราะเหมือนว่าคนตรงหน้าจะอาการหนัก หงุดหงิด โวยวายเพราะหายใจไม่ออกและอีกหลายอาการจนเธอ ต้องอยู่ดูแลตลอดทั้งคืนด้วยความเป็นห่วง

รอยคล้ำรอบดวงตาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตารินคงจะพัก ผ่อนไม่เพียงพอเมื่อเดินมาถึงบริษัทในตอนเช้า ความง่วงงุนเข้า เล่นงานทุกห้านาทีจนต้องรีบหาตัวช่วยให้ตัวเองตื่นอยู่ตลอด เวลา จนจำไม่ได้แล้วว่าวันนี้เธอดื่มกาแฟไปแล้วก็แก้วกันแน่

“ไข่หวาน หน้าตาเธอดูไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายหรือเปล่า” “อ้อ เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อยนะ ฌอนไม่ค่อยสบายเลยต้อง เฝ้าทั้งคืน” ดารินตอบมิเอะ

หลังจากที่เรียนจบเธอกับมิเอะก็ได้ทำงานในบริษัทเดียวกัน ส่วนที่เหลือก็กระจัดกระจายกันไปตามบริษัทอื่นๆ ไม่ได้ไกลกัน มากนักแต่ก็น้อยครั้งที่จะได้พบกันเหมือนตอนเรียนเพราะงานที่ รัดตัว

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า แต่เหมือนเขาไม่เคยป่วยเลยนะ”

“อืม คราวนี้เหมือนจะเป็นหนักอยู่นะ ทั้งหงุดหงิด ทั้งงอแง ฉัน แทบไม่ได้นอนเลย”

“งั้นวันนี้เธอก็ควรจะกลับบ้าน ให้เร็วขึ้นนะ โทรบอกเบนซะว่า ฌอนป่วยเขาคงไม่ว่าอะไร

ดารินพยักหน้า เธอก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันเพราะอาการของ ฌอนน่าเป็นห่วงมากจนเธอไม่อยากมาทำงานด้วยซ้ำ แต่จีน่าก็รับปากว่าจะดูแลอย่างดีเธอจึงตัดสินใจออกมาทำงานได้ โชคดี ที่รอบตัวเธอมีแต่คนดีๆและเข้าใจไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้จะทำยัง ไงกับชีวิตตัวเองต่อไปแน่