บทที่ 5

“รอแปบนะ ฉันจะไปหยิบมาให้ เจนนี่เดินกลับออกไปก่อนจะ กลับเข้ามาในห้องนอนของดารินและตัวเองที่ต้องแชร์ห้องนอน ด้วยกันแล้วยื่นกระเป๋าเงินให้กับเธอ

“อ้าว นี่มันกระเป๋าฉันนี่”

“ก็ใช่สิ เธอนี่มันขี้ลืมจริงๆ นะไข่หวาน เราเอากระเป๋าเงินใส่ รวมกันไว้ในกระเป๋าเป้ของไมค์ไงจำไม่ได้หรอ มิน่าถึงได้หลง ทาง”

“เอ่อ… ใช่ๆ งั้นฉันไปก่อนนะ

“เดี๋ยวก่อน” เจนนี่รั้งแขนของดารินไว้เมื่อเธอคว้ากระเป๋าแล้ว

ทําท่าจะเดินออกไป “ฉันจะไปส่ง เดี๋ยวเธอก็หลงทางอีก

“ไม่! ไม่เป็นไรฉันไปเองได้ เมื่อกี้ตอนฉันเดินกลับมาเห็นร้าน ขายยาใกล้ๆ นี่พอดี แค่นี้เองไม่หลงหรอก”

“ไข่หวาน เธอบอกเองนะว่ารู้สึกไม่สบาย แล้วหน้าแดงขนาดนี้ จะไปคนเดียวไหวได้ยังไง เกิดเป็นอะไรระหว่างทางใครจะช่วย เธอ”

มือบางยกมือขึ้นสัมผัสหน้าตัวเองอัตโนมัติ คงเป็นเพราะ ความตื่นกลัวว่าจะถูกเจนนี่และคนอื่นจับได้ว่าเธอหายไปไหนมา จึงทำให้ร่างกายมีปฏิกิริยาสร้างเม็ดเลือดขึ้นมากระจุกอยู่ที่ ใบหน้ามากกว่าส่วนอื่นๆ
“ไม่เป็นไรจริงๆ เจนนี่ ขอบใจเธอมากนะ ฉัน…ฉันเพิ่งนึกออก ว่าจะไปซื้อยาแล้วจะแวะไปทำธุระบางอย่างด้วย ฝากบอกทุกคน ด้วยนะว่าเดี๋ยวฉันกลับมา ไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อนไข่หวาน”

เจนนี่ตะโกนตามหลัง แต่ดารินไม่ฟังและไม่รอให้เพื่อนตาม มาได้ทันด้วยรีบวิ่งออกจากห้องพักตรงไปยังร้านขายยาที่ใกล้ ที่สุด แต่ก็อย่างที่เข้าใจว่าเธอแค่แก้ตัวไปเรื่อยเรื่องร้านขาย ยา อันที่จริงแล้วเธอไม่เห็นไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าร้านขายยา อยู่ตรงไหน เพราะขนาดแค่ที่พักเธอยังไม่รู้ตัวเลยว่ากลับมาถึงที่ นั่นได้ยังไง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าที่เดินผ่านมานั้นมีร้านอะไรบ้าง

“อยู่ไหนนะ”

ไม่รู้ว่าผ่านมานานกี่ชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่เขาหลั่งเข้ามาใน ตัวเธอครั้งสุดท้าย ยิ่งช้าประสิทธิภาพของยาก็จะยิ่งมีผลต่อเธอ ลดลง แล้วร้านขายยาที่เธอต้องการก็ไม่เห็นจะมีอยู่แถวนี้ให้เธอ ได้อุดหนุนสักร้าน ทั้งที่ที่พักของเธอก็อยู่ไม่ได้ห่างไกลความ เจริญเท่าไหร่

ดารินมั่นใจว่าตัวเองเดินมาไม่น้อยกว่าหนึ่งกิโลเมตร กว่าจะ เจอร้านขายยาขนาดเล็กที่ตกแต่งได้อย่างน่ารักจนไม่คิดว่าจะ เป็นร้ายขายยา ขาเรียวก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนต้อนรับ อยู่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วอ่านป้ายชื่อบนหน้าอกข้างซ้าย ทันทีที่ได้ รับรอยยิ้มสดใสเธอก็รีบบอกสิ่งที่ต้องการให้เภสัชกรหญิงฟัง อย่างรวดเร็ว
“ฉันขอ ดื่มสักแก้วด้วยได้ไหมคะ” ดารินบอกกับเภสัชกร หญิงเมื่อเธอเดินกลับมาพร้อมกับกล่องยาที่ต้องการ

“ได้ค่ะ” เภสัชกรหญิงนามเอมี่มองลูกค้าสาวที่ลนลานแล้วจึง เดินเข้าไปด้านหลังร้าน

อาจจะเป็นเพราะยาที่เธอขอซื้อและท่าทางร้อนรนที่เห็นได้ชัด จึงทำให้หญิงสาวใจอ่อนเดินเข้าไปหยิบน้ำให้กับลูกค้าทั้งที่ไม่ จําเป็นต้องช่วยเหลือเธอก็ได้ แต่นั่นก็ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ยัง ช่วยให้เธอได้พบกับคนดีๆหลังจากที่ปล่อยให้เธอต้องเจอกับ ความทรงจําที่ไม่น่าจดใจมากที่สุดในชีวิต

“ขอบคุณค่ะ” ดารินรับแก้วน้ำจากมือเภสัชกรหญิง แล้วก้มลง แกะกล่องยาที่บรรจุไว้อย่างดีออกมาหนึ่งเม็ด

ริมฝีปากบางอ้างับเม็ดยาขนาดเล็กเข้าไปในปาก ตามด้วยน้ำ สะอาดที่ได้รับจากเภสัชยากรสาวจนหมดแก้ว แล้วจึงขอบคุณ เจ้าของร้านอีกครั้งก่อนจะถือกล่องยาที่เหลืออีกหนึ่งเม็ดไว้ในมือ แน่นแล้วเดินออกจากร้านด้วยความโล่งใจ

แม้จะจำอะไรไม่ได้ทั้งหมดแต่ก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง บ้าง เธอไม่ใช่คนอ่อนด้อยเรื่องเพศเพียงแต่ไร้ประสบการณ์จริง เท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะโง่ไม่รู้อะไรเลยหลัง จากที่ตื่นมาบนเตียงพร้อมกับชายหนุ่มในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้า ติดตัวสักชิ้น