บทที่ 6

แขนเรียวกอดตัวเองแน่นเมื่อนึกถึงสัมผัสที่ปลุกเร้ารุนแรงของ ผู้ชายคนนั้น เขาอ่อนโยนทะนุถนอมเมื่อแทรกตัวตนเข้ามาใน กาย ก่อนจะฉุดให้ลงสู่พื้นอเวจีที่เต็มไปเปลวไฟแห่งความสุขสม ที่ถาโถมเข้ามาให้เธอลืมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างราวกับถูก ล้างสมอง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เพราะเธอไม่พร้อมที่จะเป็นผู้หญิงที่นอนกับใครก็ได้แล้วแยกทาง กันไปโดยไม่รู้จักกัน

ดารินเกือบจะต้องสะดุดขาตัวเองหกล้ม เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่ เธอจำได้แม่นว่าเป็นใครยืนอยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร แต่นั่น ยังไม่น่าตกใจเท่าเห็นเจ้าของร่างนั้นหันมาสบตา แล้วทําท่า เหมือนจะเดินมาหาเธอจนต้องหาที่ซ่อนตัวให้วุ่นวายไปหมด

“โอ๊ย.. มือบางรีบตะครุบปากตัวเองแน่นเมื่อเผลอร้องออกมา ด้วยความเจ็บ เพราะหัวแม่เท้าดันไปสะกิดเข้ากับแท่งเหล็กซึ่ง เป็นขาตั้งของป้ายโฆษณาที่ใช้เป็นที่ซ่อนตัว

“หายไปไหนนะ..เร็วจริง

หัวใจเต้นแรงแทบจะระเบิดเมื่อชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนอยู่อีก ฟากของป้ายโฆษณาที่เธอยืนอยู่ ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เดินมายัง จุดที่เธอซ่อนตัว แต่เหมือนคำภาวนาของเธอจะไม่เป็นผล เมื่อ เท้าคู่นั้นที่เธอแอบจ้องจนตาไม่กระพริบเดินอ้อมไปจนสุดแผ่น ป้ายแล้วหยุดยืนอยู่ห่างจากเธอไปไม่ถึงสิบก้าว
“เฮ้ย…เดี๋ยวก่อน”

สองเท้าเล็กออกแรงรีบวิ่งสุดกำลังโดยไม่หันกลับไปมองด้าน หลัง ต่อให้เขาจะตะโกนเรียกเธอจนใครๆ หันมามองก็ตามแต่ เธอก็ไม่สนใจรีบวิ่งต่อไปให้เร็วที่สุดก่อนที่เจอเข้ากับตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านและแต่งกายด้วยชุดว่าย นคล้ายกันหมด เธอจึงวิ่งเข้าไปปะปนกับฝูงชนอย่างรวดเร็ว แต่ เหมือนชายหนุ่มก็ยังไม่ละความพยายามตามเธอมาติดๆ จน เกือบจะถึงตัว เธอจึงใช้ความได้เปรียบของรูปร่างที่เล็กกว่าชาว อเมริกาทั่วไปเบียดแทรกผู้คนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหลุด ออกมาอีกฟากของถนนที่เป็นทางเท้าเลียบชายหาด แล้วออกวิ่ง อย่างไม่คิดชีวิตกลับไปยังที่พักที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากที่นั่น มากนัก

“เป็นอะไรไข่หวาน” โคลอี้ถามเจ้าของร่างสมส่วนที่เปิดประตู เข้ามาในห้องด้วยอาการเหนื่อยหอบ

“พวกเราจะอยู่ที่นี่อีกกี่วัน” ดารินถามทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ใน ห้องนั่งเล่น โดยไม่สนใจคำถามของโคลอี้

“สามวันไง จำไม่ได้เหรอ เธอกลายร่างเป็นปลาทองไปแล้ว หรือไงไข่หวาน ฮ่าๆ…” วิลล์ตอบเพื่อนสาวที่จู่ๆก็กลายเป็นคน ความจําสั้นขึ้นมา

“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต้องกลับไป จัดการ”

เธออยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว ขึ้นอยู่ต่อรับรองได้เลยว่าต้องเจอกับผู้ชายคนนั้นอีกแน่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และเธอก็ไม่มีทางยอมอยู่ แต่ในห้องขณะที่ทุกคนออกไปสนุกกันข้างนอกเด็ดขาด ไม่อย่าง นั้นจะมาเที่ยวให้เสียเงินทำไมกัน ในเมื่อมาแล้วไม่สามารถออก ไปไหนได้

“เดี๋ยวสิ เกิดอะไรขึ้นไข่หวาน ก่อนมาเราไม่มีงานอะไรค้างอีก แล้วนะนอกจากรายงานอีกไม่กี่เล่มที่มีกำหนดส่งอีกตั้งหลาย เดือน” มิเอะ สาวญี่ปุ่นที่เป็นเพื่อนชาวเอเชียอีกคนแย้งขึ้นมาเมื่อ เห็นดารินทําท่าจะเข้าห้องนอนไปเก็บกระเป๋า

“ใช่ๆ ไม่เกี่ยวกับรายงานหรอกมิเอะ ปัญหาส่วนตัวฉันนะ”

“มีปัญหาอะไรไข่หวานบอกพวกเราสิ

“ไม่มีอะไรจริงๆ โคลอี้ ทุกคนอยู่สนุกกันต่อเถอะแล้วเราค่อย กลับไปฉลองกันอีกทีหลังวันรับปริญญาก็ได้ ฉันขอตัวไปเก็บของ ก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อนไข่หวาน ถ้าเธอไม่อยู่พวกเราก็จะกลับด้วย

“ไม่เป็นไรพีท พวกเธออยู่สนุกกันต่อเถอะ ฉันแค่…” ดาริน หยุดคิดหาคำพูดที่ดีที่สุดเพื่อบอกกับทุกคนที่คอยเป็นเพื่อนที่ดี ที่สุดตลอดเวลาที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาใช้ชีวิตอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง “ฉันแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่ ทะเลที่นี่สวยมากฉันยอมรับ แต่คนที่ฉัน เพิ่งได้เจอมามันทำให้ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไป ขอโทษนะทุกคน”