บทที่ 8

ดังนั้นการใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่ที่มีค่าครองชีพพุ่งสูงทะลุ เพดานอย่างนิวยอร์ก จึงต้องดิ้นรนช่วยตัวเองตั้งแต่เรียนจบ จนถึงตอนนี้ โดยเฉพาะชาวต่างชาติที่เข้ามาเรียนและทำงานต่อ อย่างเธอต้องใช้เงินมากกว่าคนอื่นหลายเท่า ไหนจะค่าใช้จ่ายที่ เพิ่มสูงขึ้นทุกเดือนจะรออาศัยแค่เงินเดือนจากงานประจำคงไม่ ได้ จึงต้องหาช่องทางการทำงานเพื่อเพิ่มรายได้ ไม่เกี่ยงงาน แม้ว่างานนั้นจะเป็นแค่เด็กเสิร์ฟในไนต์คลับที่ถูกดูถูกว่าเป็นผู้ หญิงหากินกลางคืน แต่นั่นก็ทำให้เธอมีรายได้และมีชีวิตที่ปกติ สุขอย่างทุกวันนี้

“ไข่หวาน จานชามพวกนี้ให้รอยด์ล้างเถอะ เธอพักบ้างก็ได้นะ ตั้งแต่เย็นยังไม่ได้พักเลยไม่ใช่หรอ” ชายวัยกลางคนเอ่ยกับดา ในที่ก้มหน้าก้มตาล้างจานโดยไม่หยุดพักหลังจากที่เพิ่งออกไป เสิร์ฟอาหารมา

“ขอบคุณค่ะเบน แต่ถ้าฉันปล่อยให้รอยด์ล้างฉันก็อดได้ค่า จ้างล้างจานสิคะ” ดารินเอ่ยติดตลก

“ถึงเธอไม่ล้างฉันก็จ่ายให้เธออยู่แล้วละไข่หวาน เพราะเธอ เป็นลูกจ้างที่ขยันที่สุดในร้านแล้วละ แค่งานเสิร์ฟก็ทำเกินค่าจ้าง ไปมากโขแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่ทำงานเอาใจเบนนะ จะได้ขอทำตำแหน่ง อื่นพ่วงด้วยไง”
หวังว่าคงไม่ใช่ตำแหน่งนั้นนะ” เบน ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ร่าง ท้วมถามดารินพลางเบนสายตาไปยังกลุ่มหญิงสาวที่คลอเคลีย อยู่กับลูกค้าผู้ชาย

“ไม่หรอกค่ะเบน หมายถึงพวกบัญชีหรือหั่นผัก อย่าลืมสิคะว่า ฉันจบบัญชีมาและก็ทำอาหารได้นะ” ดารินตอบชายหนุ่มที่เป็น เหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของเธอ

“ขอโทษนะไข่หวาน ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้เธอทำแต่แค่นี้เธอ ก็เหนื่อยแทบไม่ได้พักอยู่แล้ว เกิดเธอล้มป่วยขึ้นมาใครจะดู แลฌอน”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันแข็งแรงมาก ทำทุกวันจนกลายเป็นกิจวัตร ไปแล้ว”

“เอาเถอะ เสร็จนี่ก็กลับบ้านได้เลยนะกว่าจะถึงบ้านก็คงจะ เที่ยงคืน ฉันเป็นห่วงฌอน

“ขอบคุณค่ะเบน” ดารินเอ่ยของคุณเบน ก่อนที่จะกลับไปทำ

หน้าที่ของตนเองที่กองอยู่ตรงหน้าต่อไป

หลังจากที่รับค่าจ้างไม่มากไม่น้อยจากเบน ดารินก็เดินออก จากไนต์คลับสุดหรูใจกลางแมนฮัตตันไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน เพื่อเดินทางกลับที่พัก โชคดีที่การเดินทางของเธอไม่ยุ่งยากนัก แค่นั่งจากสถานีแมนฮัตตันไปจนสุดปลายทางที่ควินส์แล้วเดิน ต่อไปอีกไม่ไกลก็ถึงแมนชั่นขนาดกลางที่คนสองคนสามารถ อาศัยอยู่ด้วยกันได้อย่างสบาย ตามประสาของพนักงานออฟฟิศ ที่ต้องการความเป็นส่วนตัว
ภายในห้องเงียบสนิท ฌอนคงจะหลับไปแล้วเมื่อดูจากแสงไฟ ในห้องที่ปิดไปแล้ว แต่เธอก็ยังเลือกที่จะเข้าไปหาคนที่นอนใน ห้องนั้น เพราะสุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดก็เพื่อผู้ชายคนนี้ คนเดียวเท่านั้นแม้ว่าจะดึกแค่ไหนก็ตาม

มือบางค่อยๆ จับลูกบิดแผ่วเบาเปิดประตูเข้าไปข้างใน แสง ไฟที่ลอดผ่านทาบทับกึ่งกลางเตียงที่มีร่างหลับสนิทอยู่บนนั้น โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกบุกรุก เตียงนุ่มยุบตัวลงไปตามน้ำ นักที่กดทับลงไปแต่คนบนเตียงก็เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อย เท่านั้น อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยอ่อนจากช่วงกลางวันทำให้ เขาหลับสนิทไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย ต่างจากเธอที่ถึงจะ เหนื่อยแค่ไหนกลับมาเมื่อไหร่ก็ยังต้องแอบเข้ามาดูเขาในห้อง เพื่อกอดจูบด้วยความคิดถึงแล้วจึงกลับออกไปอาบน้ำเตรียม ของสำหรับเริ่มต้นงานวันพรุ่งนี้

ตัวฌอนอุ่นจัดค่อนไปทางร้อน คงจะเป็นเพราะอากาศที่เริ่มจะ เปลี่ยนแปลงทำให้เขาปรับตัวไม่ทันจนน่าจะมีอาการไข้ อีกทั้ง เสียงหายใจที่หอบแรงและเหมือนจะหายใจลำบากจึงทำให้เธอ สันนิษฐานได้ว่าเขาต้องไม่สบายแน่นอนและคงต้องฝากให้จีน่า ดูแลเป็นพิเศษตั้งแต่วันพรุ่งนี้