บทที่ 7

“ใครทําอะไรเธอไข่หวาน เรื่องนี้หรือเปล่าที่เธอหายไปเมื่อ คืน” เจนนี่ลุกขึ้นถามดาริน

“ปะ…เปล่า”

“เมื่อคืนนี้ไข่หวานไม่ได้กลับห้องเหรอเจนนี่” โคลอี้ถามเพื่อน สาวที่ยืนตรงหน้าเพราะเธอใช้ห้องร่วมกับมิเอะจึงไม่รู้ว่าดารินไม่ ได้กลับที่พักเมื่อคืน ส่วนหนุ่มๆ ไม่ต้องถามถึงเพราะทั้งสามต่าง เมาไม่รู้สึกตัวกลับมานอนที่นี่ได้ก็ดีมากแล้ว

“ทําไมเธอไม่บอกพวกเรา

“ฉันก็เพิ่งรู้ตอนเช้านี่เอง พวกเราก็เมากันหมด จำไม่ได้หรือ ไง”

“พอเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร” ดารินรีบเข้าไปห้ามเจนนี่กับโคลอี้ ที่ตั้งท่าจะทะเลาะกัน “อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องของ ฉันเลยนะ ถ้ามันจะทำให้พวกเธอทุกคนสบายใจฉันจะไม่กลับ ก็ได้”

ก็แค่อาจจะต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นเวลาจะออกไปไหน และ ต้องหลีกเลี่ยงไม่เข้าไปใกล้ชายหาดฝั่งนั้นเป็นพิเศษ โดยเฉพาะ ทางตะวันออกที่น่าจะเป็นบ้านพักของเขาที่เธอหนีมา
“เรากลับกันเถอะ ไม่จำเป็นต้องเป็นทะเลก็ได้ ฉลองที่ไหนก็ เหมือนกัน”

“พีท…” ดารินเรียกชื่อชายหนุ่มแผ่วเบา นี่เธอกำลังสร้างความ เดือดร้อนให้กับคนส่วนมากหรือเปล่านะ

“หรือจะเปลี่ยนไปเที่ยวเกาะข้างๆ ดี โมโลอากิเป็นไง ได้ข่าว ว่าชายหาดที่นั่นก็สวยไม่เบานะ แถมนักท่องเที่ยวก็ไม่เยอะ เหมือนที่นี่ด้วย”

“เข้าท่าดีเหมือนกัน ฉลาดไม่เบาเลยนะวิลล์” มิเอะชมเพื่อน หนุ่มก่อนจะหันมาหาดารินที่ยืนนิ่งไม่ออกความคิดเห็น “โอเค ไหมไข่หวาน ไม่ต้องกลับบ้าน แล้วก็ไม่ต้องเจอคนที่เธอไม่อยาก เจอด้วย”

“ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณทุกคนมากนะ”

“ทุกปัญหามีทางออกเสมอ ถ้าเธอไม่อยากจะเล่าว่าเกิดอะไร หรือไปมีปัญหากับใครมาฉันก็จะไม่ถาม แต่อย่าเก็บปัญหาไว้คน เดียวบางทีหลายหัวก็ดีกว่าหัวเดียวนะ”

“ขอบใจนะพีท ขอบใจทุกคนมากนะ”

ใช่แล้ว…เธอรู้ว่าบางครั้งเธอก็ติดนิสัยขี้เกรงใจมากเกินไปจน ลืมไปว่าเพื่อนๆ ทุกคนพร้อมจะช่วยเหลือตลอดเวลา แต่สิ่งที่เธอ ไม่รู้คือสิ่งที่เธอน่าติดตัวไปด้วยต่างหากที่อาจจะสร้างปัญหาให้ กับเธอ ในอนาคต

สี่ปีผ่านไป…
ร่างสมส่วนที่มองเท่าไหร่ก็ไม่น่าจะเป็นได้แค่เด็กเสิร์ฟใน ไนต์คลับกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บจานอาหารบนโต๊ะของกลุ่ม ลูกค้าที่กลับไปแล้ว เพื่อให้ลูกค้ากลุ่มใหม่ที่รอที่นั่งอยู่ด้านนอก ได้เข้ามาหาความสุขกันในร้านได้สักที โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเอง เป็นที่จับตามองของลูกค้าผู้ชายหลายราย ที่แอบมองมาด้วย สายตาที่สื่อความหมายไปในทางเดียวกัน และมันคงไม่ใช่ทางที่ ดีแน่เพราะหญิงเอเชียที่ทำงานในสถานที่แบบนี้มักจะถูกมองว่า เป็นผู้หญิงอย่างว่า แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเพราะรายได้จากงาน ประจำที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายของคนสองคนที่ เธอต้องรับผิดชอบดูแลเพียงคนเดียวได้

ดาริน ภักดีสกุล น้องสาวคนสุดท้องของครอบครัวที่ไม่ได้ ร่ารวยเป็นมหาเศรษฐี เธอสามารถสอบชิงทุนของมหาวิทยาลัย แห่งหนึ่งในนิวยอร์กได้ จึงทำให้เธอต้องข้ามน้ำทะเลห่างไกล จากครอบครัวมาใช้ชีวิตในต่างแดนเพียงลำพังเพื่อทำความฝัน ของตัวเองให้สำเร็จ แต่ทันทีที่เรียนจบเธอก็ทำให้ครอบครัวต้อง ผิดหวัง เธอไม่ยอมกลับบ้านแต่กลับรีบหางานอยู่ที่นี่ต่อโดยไม่ บอกเหตุผลให้กับทางบ้านได้รู้ จนทางบ้านต้องมาตามกลับแต่ เธอก็ไม่ยอมพูดอะไรและไม่ยอมกลับจนทุกคนต้องยอมแพ้กลับ ไปด้วยความผิดหวัง

เธอรู้ว่าสิ่งที่ทำกับครอบครัวไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง แต่เพราะ ความรักและความรับผิดชอบต่อใครคนหนึ่งนั้นมันมีมากกว่าที่ เธอจะทิ้งขว้างเขาได้ลงคอ แล้วกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองไทยได้ อย่างสุขสบาย เมื่อเขามีเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ดูแลได้ เธอจึเลือกที่จะต่อสู้และสัญญากับตัวเองเอาไว้เลยว่าจะต้องทำให้เขา มีชีวิตที่ดีและมีความสุขที่สุด ให้ได้