บทที่ 4

ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของคนใต้ร่างทำเขาติดใจดูดกิน ความสุขจากเรือนร่างามอย่างหิวกระหาย ไม่ว่าจะถึงจุดสุดยอด ไปแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนยังกอบโกยความสุขจาก ร่างนี้ไม่หมดสักที

“เหนื่อย…ง่วง” เสียงหวานบอกได้เพียงแค่นั้นก็หลับตาพริ้ม ไปบนตัวชายหนุ่ม

ความหอมหวานซาบซ่านของผู้หญิงก็เหมือนยาเสพติดชนิด หนึ่ง เมื่อได้ลองชิมไปแล้วครั้งหนึ่งก็จะติดใจจนต้องเพิ่มปริมาณ มากขึ้นจนถอนตัวไม่ขึ้น และแต่ละคนก็จะมีความหวานที่ไม่ เหมือนกันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ไม่ว่าใครคนไหนก็ไม่ สามารถเลียนแบบกันได้เหมือนกับลายนิ้วมือ

แล้วความหวานแบบไหนกันที่เขาต้องการ ตั้งแต่ได้สัมผัสผู้ หญิงทุกคนที่ผ่านมาคืนนี้เป็นคืนแรกที่เขารู้สึกเหมือนได้ขึ้น สวรรค์ของจริง หรือนี่จะเป็นความหวานแบบที่เขาตามหามานาน กันนะ

ร่างกายปวดร้าวราวกับถูกมือขนาดใหญ่บีบไว้ไปทั่วร่าง โดย เฉพาะท้องน้อยที่เจ็บจี๊ดยิ่งกว่าส่วนไหนจนไม่อยากขยับตัวแต่ก็ ต้องฝืนใจลืมตาขึ้นมา เพราะอาการที่เหมือนกับโลกกำลังหมุน รอบตัวเธอทําให้อยากจะคายส่วนที่กินเข้าไปเมื่อคืนออกมา และ คงเป็นไปไม่ได้ที่เธอนอนนิ่งอยู่อย่างนี้โดยไม่ทำอะไร
อะไร!! มันเกิดอะไรขึ้น!!!

รอยแดง ปวดไปทั้งตัว และที่สำคัญ…

ผู้ชายคนนี้…!!!

ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ ทำให้ดวงตากลม โตเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมด้วยความตกใจ จนลืมอาการเวียนหัว และปวดเมื่อยก่อนหน้านั้นเป็นปลิดทิ้ง แล้วรีบขยับตัวถอยห่าง จนกลิ้งลงไปนอนกับพื้นเย็นเฉียบโดยไม่ทันตั้งตัว

บิกินี่ตัวเดิมถูกหยิบจากพื้นขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็วเมื่อเห็น สภาพร่างกายของตัวเองที่ไม่มีอะไรปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว มันคง ไม่แย่ไปใช่ไหมหากเธอจะขอหยิบเสื้อสักตัวสวมออกไป เพราะ คงไม่มีใครที่จะอยากเดินไปไหนมาไหนด้วยร่างกายที่เต็มไป ด้วยรอยแดงแบบนี้

“กรี๊ดด…”

เธอคงไม่กรีดร้องหากไม่หันมาเจอดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วย ความพอใจจับจ้องมาที่เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“ฉัน…ฉัน…ฉันขอโทษ”

พูดจบร่างบางก็วิ่งออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้คนที่ไม่ทัน ตั้งตัวรีบคว้าหากางเกงขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งตามออก ไป แต่ก็ไม่ทันอยู่ดีเพราะเมื่อเปิดประตูออกไปก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ของผู้หญิงคนนั้นแล้ว แม้จะวิ่งตามหาจนทั่วแล้วก็ตาม

ดารินที่ออกจากบ้านพักหลังนั้นมาได้วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตจนกลับมาถึงที่พัก ซึ่งไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถูกทางได้ยังไง ในเมื่อ เธอแทบไม่มีสติ ตั้งแต่ที่เห็นดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เธอด้วย สายตาที่แทบจะกระชากวิญญาณออกจากร่างหากเผลอจ้องตา กับเขาเกินสิบวินาที

สิ่งแรกที่ค้นหาคือสติและกระเป๋าสตางค์ที่น่าจะอยู่ที่ไหนสัก แห่งในกระเป๋าเดินทางของเธอ เพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่เธอแทบไม่ ได้จัดการอะไรกับสิ่งของในกระเป๋าเลย นอกจากรื้อค้นหาชุด ว่ายน้ำออกมาใส่ แล้วออกไปเริงร่ากับกลุ่มเพื่อนสนิทที่เตรียม ตัวกันมาฉลองเรียนจบโดยไม่ได้แตะต้องอะไรเลย แต่ก็หาไม่เจอ สักทีทั้งที่กระเป๋าของเธอก็ใหญ่ไม่ถึงครึ่งของคนอื่นด้วยซ้ำ

“อยู่ไหนนะ มันจะหายไปได้ยังไงกัน… “หาอะไรอยู่ไข่หวาน ทำไมซื้อของออกมากองเละเทะขนาดนี้ ละ”

“เจนนี่ เห็นกระเป๋าตังค์ฉันไหม ฉันจำได้ว่าฉันใส่มันไว้ในนี้นะ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอหรือว่าฉันไม่ได้เอามาด้วย งั้นฉันยืมเงิน เธอก่อนได้ไหมพอกลับไปแล้วจะรีบคืนให้เลย ฉันต้องรีบ ใช้…นะ…นะ”

“ไข่หวาน เธอใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม ไปทำอะไรมาถึงกลับมา ป่านนี้ แล้วจะรีบเอาเงินไปทำอะไร

“ฉัน…ฉัน…” เธอจะบอกได้ยังไงละว่าไปทำอะไรมา เธอไม่รู้สึก ตัว…เอ๊ะ! หรือจะรู้…แต่ก็ช่างมันเถอะ รู้แต่ว่าเธอต้องรีบเอาเงิน ไปซื้อไอ้นั่นโดยด่วนก่อนที่จะสายเกินไป “ฉันหลงทาง หาทางกลับไม่เจอ แล้วตอนนี้ฉันก็จะเอาเงินไปซื้อยาแก้ปวดหัวหน่อย สงสัยเมื่อวานจะดื่มมากไปเลยรู้สึกไม่ค่อยสบายนะ”