บทที่ 10

กริ๊งงง กริ๊งงง…

มือถือเครื่องสวยสั่นระรัวเมื่อมีสายเรียกเข้า มือเล็กหยิบออก มาจากกระเป๋าพบว่าเป็นเบอร์ของจีน่านั่นเองที่โทรเข้ามานิ้ว เรียวจึงกดรับอย่างไม่ลังเล

“ว่ายังไงจีน่า”

“แย่แล้วค่ะ ฌอนเขาชักแล้วหมดสติไปแล้วค่ะ”

“อะไรนะ!!!” ดารินร้องขึ้นเสียงดังจนทุกคนในห้องทำงานหน

มาดู

“ฉันโทรเรียกรถพยาบาลแล้วนะคะอีกสักพักก็คงมา อ๊ะ…มา แล้วค่ะ รีบตามมานะคะ”

มือบางรีบเก็บของบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ทั้งสั่นทั้งกลัวจนไม่รู้ว่า เก็บอะไรลงกระเป๋าไปบ้าง แทบจะกวาดลงไปหมดทั้งของที่ จําเป็นและไม่จําเป็น

“เกิดอะไรขึ้นไข่หวาน เป็นอะไรบอกฉันสิ มิเอะจับมือที่สั่น ของดารินไว้แน่นเมื่อเห็นเพื่อนสาวกวาดแม้แต่กล่องใส่ปากกา และแม็กเย็บกระดาษอันใหญ่เข้าไปในกระเป๋าถือของตัวเอง

“ฌอน..ฌอน ฌอนชักแล้วก็หมดสติ มิเอะ… ฉันควรจะอยู่ดูแล เขาไม่น่าทิ้งเขาไว้เลย ฉันต้องรีบไป ฉันต้องไปหาเขา
“ใจเย็นๆ ไข่หวาน แล้วตอนนี้ฌอนอยู่ไหน

“จีน่าบอกว่ารถพยาบาลกำลังมารับ ฉันต้องรีบไป ฉันต้องไป หาเขา”

“ฉันจะไปด้วย สภาพอย่างนี้ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปคนเดียว

หลังจากที่ลางานกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สองสาวก็ออกจากที่ ทํางานตรงไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ระยะทางไม่ได้ไกล นัก หากแต่ใจและความกังวลต่างหากที่ทำให้ดารินรู้สึกว่าการ เดินทางครั้งนี้ช่างยาวนาน และเหมือนเส้นทางจะยืดไกลออกไป ทั้งที่โรงพยาบาลอยู่ใกล้กว่าแมนชั่นของเธอด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ถึง สักที

ใจของดารินร้อนรนด้วยความเป็นห่วงเพราะฌอนไม่เคยป่วย หนักสักครั้ง จะมีก็แค่หวัดและไข้เล็กๆเท่านั้นตลอดสี่ปีมานี้ ดัง นั้นการที่เขาชักจนหมดสติจึงเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของ เธอ และเป็นสิ่งที่ใจเธอไม่อาจรับได้กับความน่ากลัวที่เกิดขึ้นนี้

“จีน่า” ดารินเรียกชื่อหญิงสาวที่นั่งรออยู่หน้าโรงพยาบาล

“คุณดาริน ฉันขอโทษ ฉันพยายามดูแลเขาอย่างดีที่สุดแล้ว แต่เหมือนว่าฌอนจะไม่ดีขึ้นเลย ฉัน…ฉัน…” จีน่าพูดได้แค่นั้นก็ ก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“ฌอนละ ฌอนอยู่ไหน เขาเป็นอะไร ฌอนอยู่ไหนจีน่า” “ไข่หวานใจเย็นๆ ตอนนี้นอนอยู่ในมือหมอแล้ว ยังไงเขาก็ต้องไม่เป็นอะไร” มิเอะปลอบดารินที่ฟูมฟายเรียกหาฌอนทั้งที่ ตัวเองก็สั่นไปหมด

“ตอนมาถึงที่นี้เขาก็ชักอีก ตอนนี้เลยอยู่ในห้องไอซียูค่ะ”

“ที่ไหน ฉันจะไปหาเขา

จีน่าเดินนำดารินและมิเอะไปยังโซนผู้ป่วยหนักที่อยู่ด้านหลัง ภาพที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางในห้องนั้นทำให้มิเอะทำใจ มองไม่ได้จึงออกไปยืนรอดารินข้างนอกแทน

ไม่แปลกที่เธอจะมีความผูกพันกับคนในห้องนั้น เพราะความดี และน่ารักของดารินที่ต่อสู้ดิ้นรนหาเลี้ยงคนสองคนด้วยตัวคน เดียว แล้วยังต้องแบกรับค่าใช้จ่ายที่สูงลิ่วในเมืองใหญ่ที่ค่า ครองชีพแตกต่างจากเมืองที่เธอจากมาราวฟ้ากับดิน ทำให้ระยะ เวลาเกือบสี่ปีที่อยู่ด้วยกันมาเธอรักและหวังดีกับทั้งสองคนนั้น เหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของพวกเขาไปแล้ว

“ฌอน!!” เสียงของดารินเบาหวิวเมื่อเห็นสภาพของฌอนที่ นอนอยู่ในห้องไอซียู มันเจ็บปวดและกลัวไปพร้อมๆ กัน ไม่เคย นึกฝันว่าเขาจะป่วยหนักขนาดนี้

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันดูแลเขาไม่ดีเอง

“ฉันเองก็ผิดที่ไม่ได้สังเกตและดูแลเขาให้ดี ฉันน่าจะเอ๊ะใจ ตั้งแต่แรกว่าฌอนคงไม่น่าจะเป็นไข้ธรรมดาแต่น่าจะเป็นอย่าง อื่น ฉันเองที่ชะล่าใจคิดว่าเขาคงเป็นไข้เหมือนกับทุกทีจึงไม่ได้ พาเขามาหาหมอ”
แกรีก!

“คุณเป็นญาติของคนป่วยหรือเปล่าครับ

“ใช่ค่ะ” ดารินรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอ

“เชิญทางนี้หน่อยครับ

ดารินเดินตามคุณหมอเข้าไปยังห้องทำงานที่อยู่ห่างออกไป โดยมีมิเอะและจีน่าที่ได้แต่มองตามทั้งคู่ไปด้วยความเป็นห่วงไม่ ต่างกัน

“ฌอนต้องไม่เป็นอะไร” รู้ทั้งรู้ว่าห้องไอซียูคือห้องสำหรับผู้ ป่วยหนัก แต่มิเอะก็ยังภาวนาขอให้คนในนั้นไม่เป็นอะไรมาก เพราะไม่อย่างนั้นดารินก็ต้องเหนื่อยและเสียใจเพิ่มอีกเป็นเท่า ตัวที่ไม่ได้อยู่ดูแลฌอนด้วยตัวเอง แม้ทุกอย่างที่ดารินทุ่มเททำ ทุกวันนี้ก็เพื่อฌอนเท่านั้น