ตอนที่7 ทำไมคนที่เธอรักถึงไม่ใช่เขา

ตอนที่7 ทำไมคนที่เธอรักถึงไม่ใช่เขา

หลี่เวยอันเจอเจียงอี้ตรงทางเดินในโรงพยาบาล

แขนข้างหนึ่งของหลี่เวยอันยังคงเข้าเฝือกอยู่ วันที่เวิน หน่วนคลอดลูกนั้น เขาต่อยเจียงอี้ไป ส่วนเจียงอี้ก็ต่อย เขากลับมาเช่นกัน แขนข้างหนึ่งของเขาถูกเจียงอี้ต่อยจน กระดูกหัก

เมื่อหลี่เวยอันเห็นหน้าเจียงอี้นั้น แววตาของเขาราวกับ จะมีไฟประทุขึ้นมาอีก

หากถามเขาว่าคนที่เขาเกลียดที่สุดในโลกนี้คือใคร คนๆนั้นจะต้องเป็นเจียงอี้แน่ๆ หากไม่ใช่เพราะเจียงอี้ บางทีเขาก็คงจะได้แต่งงานกับเป็นหน่วนไปแล้ว คู่ของ เขาก็คงเป็นคู่ที่มีความสุขมากอีกคู่หนึ่ง

“คุณมาทำไม?”

หลี่เวยอันจ้องมองเจียงอี้ด้วยความเกลียดชัง

เจียงอี้จึงหัวเราะเยาะเขากลับไป ยักคิ้วให้เขา แล้ว แสดงก๋านาจสถานะของตัวเองออกมา “ผมก็มาหาภรรยา กับลูกผมน่ะสิ…
“ภรรยากับลูกของคุณอย่างนั้นหรือ?”หลี่เวยอันได้ยิน ดังนั้นรู้สึกโมโหจนแทบจะพุ่งเข้าไปหาเขา ถ้าไม่ใช่เป็น เพราะแขนซ้ายของเขาเข้าเฝือกอยู่ล่ะก็ เขาจะต้องได้มี เรื่องกับผู้ชายเลวๆคนนี้อีกแน่

“วันนั้นอีกแค่นิดเดียวเวินหน่วนจะต้องทิ้งชีวิตนี้ไป เพราะคุณ คุณยังมีหน้าพูดว่าเธอเป็นภรรยาของคุณอีก หรือ? เจียงอี้ คุณนี่มันหน้าด้านมากจริงๆนะ”

“ผมหน้าด้าน?” เจียงอี้หัวเราะเยาะขึ้นมา เขามองไปยัง ช่อดอกไฮอะซินท์ที่อยู่ในอกของเขา เขาเอื้อมมือไปตบที่ บ่าของหลี่เวยอันอยู่สองสามที “คนที่หน้าด้านคงเป็นคุณ มากกว่าไหมครับ? คุณคอยตามภรรยากับลูกของคนอื่น ทั้งคืนทั้งวันแบบนี้ ก็คงมีคุณธรรมสูงอยู่หรอกสินะ?”

“คุณ…..”หลี่เวยอันโกรธมากที่ได้ยินแบบนั้น บนหน้าผาก ปรากฏเส้นเลือดที่ผุดขึ้นให้เห็นอย่างชัดเจน เขาจึงเอ่ย ออกไป “เจียงอี้ คุณอย่าหลอกกันเลย หากคุณเห็นเวิน หน่วนเป็นภรรยาของคุณจริงๆล่ะก็ คุณจะทรมานเธอ แบบนั้นทําไมกัน? เธอไม่ใช่ฆาตกร เธอไม่ใช่ฆาตกร แล้ว คุณเชื่อเธอไหม? คุณมันเลว ถ้าผมแย่งเธอมาได้คุณก็ อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน เพราะคุณเองที่ไม่รักษาเธอไว้ให้

เสียงของหลี่เวยอันดังมาก จนรอบๆตัวพวกเขามีผู้หญิง หลายคนเริ่มซุบซิบนินทากัน
เจียงอี๋แสดงความไม่พอใจออกมา แล้วกล่าวเตือนหล เวยอัน “ที่นี่คือโรงพยาบาล แล้วอีกอย่างถึงแม้ว่าจะเป็น ของที่ผมไม่ชอบ และถึงคุณจะต้องการมัน ผมก็ไม่มีทาง ยอมให้คุณหรอกนะ…”

มุมปากของหลี่เวยอันกระตุกขึ้น

รอบๆมีผู้หญิงจับตามองมากขึ้นกว่าเดิม

เนื่องจากที่นี่เป็นแผนกสูตินรีเวช

หลี่เวยอันจึงพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ จ้องมองไปยังดวงตาของเจียงอี้ แล้วเดินไปยังห้องพักผู้ ป่วยของเงินหน่ว

เจียงอี้ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความไม่พอใจ แล้วจึงหยิบ โทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก “ในห้องพักผู้ป่วย ฉันไม่ อยากเห็นคนนอกเข้ามาวุ่นวาย”

แล้วเสียงฝีเท้า ตึง ตึง ตึง ก็เดินจากไป เจียงอี้เดินทาง ต่อไปยังบริษัท

ในห้องพักผู้ป่วย เวินหน่วนนอนเงียบๆอยู่บนเตียงนั้น น้ำตาที่หยดลงทำให้หมอนที่เธอหนุนอยู่ขึ้นไปด้วยคราบ น้ำตา
ตอนที่หลี่เวยอันเข้ามานั้น เป็นจังหวะที่น้ำตาเม็ดใส นั้นหยดลงมาจากหางตาเธอพอดี เหมือนกับใบไม้ที่กำลัง ร่วงหล่นเสียจริง

เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ

หากเป็นไปได้ เขาหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะโอบกอดเธอไว้ แล้วบอกกับเธอว่า “ไม่ต้องกลัว คุณยังมีผม ผมจะดูแล คุณให้ดีไปตลอดชีวิตนี้

แต่เขารู้ดี ว่าในหัวใจของเธอมีเพียงแค่เจียงอี้ ผู้ชาย เลวๆคนนั้น

เขาคิดว่า บางทีหากเขาได้เข้าใกล้เธอมากขึ้น เธอคงจะ ค่อยๆรู้สึกชอบเขาขึ้นบ้างหรือเปล่า?

หลี่เวยอันค่อยๆเดินไปยังข้างเตียงของผู้ป่วย วางช่อ ดอกไฮอะชินท์ลงบนโต๊ะ

เวินหน่วนรีบใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเอง หลังมือของเธอยังคง มีรอยช้ำจากเข็มน้ำเกลืออยู่

หลี่เวยอันประครองมือของเวินหน่วนด้วยความรัก ทะนุถนอม มองดูรอยเข็มที่ถูกดึงออก จึงด่าออกมาด้วย ความโมโห “เจียงอี้ ไอ้ผู้ชายเลวเอ้ย แม้แต่ผู้หญิงที่เพิ่งจะ คลอดลูกของตัวเองออกมายังไม่ยอมปล่อยไปอีกหรือ?”

และเขาก็เห็นที่ริมฝีปากของเธอ ยังคงมีรอยเลือดและ รอยแตกอย่างชัดเจน

หลี่เวยอันขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วยื่นมือออกไปใช้นิ้วกด ตรงริมฝีปากของเธอ

แต่เป็นหน่วนกลับเขยิบตัวหลบหนี

“เวยอัน ฉันไม่เป็นอะไร…

เธอยังคงไม่ชินที่เขาดีกับเธอขนาดนี้

บางที หลี่เวยอันคงจะเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เป็น ที่พักพิงที่เหมาะสมกับเธอมากที่สุด แต่ทำไมเธอถึงไม่รัก เขากัน?