บทที่ 22 เธอกำลังปิดบังอะไรอยู่

ตอนที่จงกำลังกระโดดลงน้ำนั้นฉินหลั่งก็เหมือนว่า บินเหาะ โฉบเฉี่ยวลงไป แทบไม่ทันคิดด้วยซ้ำ ก็กระโดดลงทะเลสาบไป แล้ว

ดีที่ว่าฉินหลั่งว่ายน้ำเป็น เขาคว้าเสื้อผ้าของจงเอาไว้ พร้อม ทั้งว่ายน้ำเข้าหาฝั่งอย่างเต็มกำลัง

“นี่คุณทําอะไรเนี่ย ปล่อยให้ฉันไปซะ” การที่ถูกฉินหลั่งคว้าตัว เอาไว้ จงคิดจะสะบัดมือฉินหลั่งออกไป แต่ว่าการคว้าของฉัน หลั่งในครั้งแรกนั้นก็ไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด ในที่สุด การใช้ พละกำลังมากมาย จนในที่สุดฉินหลั่งก็เอาตัวจงกลับมาขึ้นฝั่ง ได้อย่างปลอดภัย

“ทำไมคุณต้องช่วยฉันด้วย คนจะตายก็ไม่อนุญาตให้ฉันตาย อีกเหรอ?” จงยู่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าริมตลิ่ง พร้อมทั้งพูดออกมา อย่างเศร้าสลด

ในเวลานั้นเอง เสื้อผ้าของจงเปียกม่อลอกมือแลก ตัวผ้า แนบเนื้อร่างกายของเธอ จนทำให้เรือนร่างอรชรของเธอเด่นนูน เป็นสัดส่วน จนคนที่ดูจากภายนอกนั้นรู้สึกช่างน่าสงสาร

“ทำไมฉันต้องช่วยคุณนะเหรอ?” ฉินหลั่งหอบหายใจ เพื่อ กำลังครุ่นคิดพฤติกรรมที่จงกำลังทำอยู่ ช่างไม่เข้าใจจริงๆ “คุณตายก็หมดทุกข์แล้วนี่ แต่คุณไม่เคยคิดถึงพ่อแม่ของคุณ บ้างเหรอ? ใครจะเลี้ยงพวกเขา? ประเทศเลี้ยงดูคุณมาตั้งหลายปี พอมาใกล้จะประสบผลสำเร็จแล้ว คุณก็ทําสิ่งนี้เพื่อเป็นการ ตอบแทนสังคม น? สมองของคุณนี่มันช่างกลวงใบจริงๆ

ฉินหลังต้องการค่าจงให้ได้สติ เพื่อเตือนสติให้เธอได้มีชีวิต

อยู่ต่อ!

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว จึงได้สติขึ้นมาบ้าง เธอนั่ง กอดเข่า แล้วก็ไม่ทำท่าเหมือนมีครูที่ทำเรื่องขู่วามแล้ว

“คุณพูดออกมาเองว่าคุณไม่กลัวแม้กระทั่งความตาย แล้ว ทำไมไม่กล้ามีชีวิตอยู่ต่อล่ะ?” อารมณ์ของฉินหลั่งเริ่มผ่อนลง บ้าง

เวลานั้นเอง จงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเอ่อล้นริมขอบตาจ้องมอง ฉินหลัง

แววตาของดวงตาคู่นี้เปล่งประกายแวววาว ยิ่งดียิ่งทำให้คน ปวดใจ อยู่ดีๆ ฉินหลั่งก็มีความรู้สึกนั้นขึ้นมา เด็กสาวคนนี้ที่ ทำท่าอ่อนแอแต่กลับชนะมันไม่ใช่สิ่งที่ตนเองจินตนาการเอาไว้ เลย

“ถ้ามีชีวิตรอดไปได้ ใครกันจะเลือกไปตาย?” น้ำเสียงของจง แสดงความรู้สึกเบื่อหน่ายออกมาอย่างชัดเจน

“คุณไปเจอปัญหาอะไรมาเหรอ พูดกับฉันก็ได้นะ บางทีฉันอาจ จะช่วยคุณก็ได้” น้ำเสียงฉินหลั่งพูดอย่างมีน้ำใจ

ยิ่งเมื่อเห็นสายตาของความจริงใจของฉินหลั่ง จนจงรับรู้ ความรู้สึกนั้นได้ ว่าเขาต้องการช่วยเหลือตนเองจริงๆ วินาทีนั้นหัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเป็นกอง จนทำให้ตัวเธอนั้นสุขใจ ยิ่งนัก

“คุณช่วยฉันไม่ไหวหรอก” ยิ่งเมื่อคิดถึงสภาพของตนเอง

หัวใจของจงเริ่มห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง “คุณพูดออกมาก็พอแล้ว เชื่อฉัน ฉันต้องช่วยคุณได้แน่!” ตัว เองเป็นถึงไฮโซตัวจริงของแท้ จะช่วยเธอจะมาทำแบบขอไปที่ได้

ไง?

“ช่างเถอะ ความรู้สึกของคุณ ฉันขอบคุณจริงๆ! จงยิ้ม อ่อนๆ ให้เธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายที่ไม่รู้จักคนที่อยู่ด้านหน้าเธอ ช่างอบอุ่นเสียจริง

“ก็ได้” ฉินหลั่งถอนหายใจ พร้อมทั้งพูดอย่างจริงจัง “แต่ว่า ฉันหวังว่าคุณต้อง ให้สัญญากับฉัน ต่อไปอย่าทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ อีก”

“อืม ฉันสัญญากับคุณ” จงเป็นคนพูด

ฉินหลั่งถึงได้วางใจ จากนั้นเขาก็ดึงตัวจงให้ลุกขึ้นยืน “ใช่สิ ต่อไปคุณไม่ต้องไปซื้อข้าวที่แพงซะขนาดนี้อีก เพราะว่ามัน สถานะทางบ้านของคุณรับไม่ไหวจริงๆ”

จงหน้าแดงแจ๋ จากนั้นก็ก้มศีรษะลง จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่ง บี้ชายเสื้อ แล้วพูดอ้อมแอ้มขึ้นมา “ความจริงแล้วหนึ่งวันฉันกิน ข้าวไม่ถึงสิบหยวนด้วยซ้ำ วันนี้ฉันคิดว่าตนเองจะจากโลกนี้ไป แล้ว เลยกล้าที่จะไปสั่งข้าวผัดทะเลรวมมิตรที่ร้านFood moment…”
เมื่อได้ยินเสียงพูดอ้อมแอ้มของจง ฉันหลังใจอ่อนทันที “แล้วทำไมคุณต้องซื้อสองกล่องด้วยล่ะ?”

“ฉันคิดว่ากินข้าวมื้อหนึ่งตั้ง 200 หยวนมันค่อนข้างดูโอเวอร์ ดี เพื่อความสบายใจ สองวันนี้ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย เลยหิวมาก เลยสั่งมาสองกล่อง” พอพูดมาถึงคำพูดสุดท้าย น้ำเสียงของจง ยิ่งแผ่วเบาลงเรื่อยๆ

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง?” ยิ่งเมื่อเห็นอากัปกิริยาของจงที่ กำลังอับอาย ฉินหลั่งกลับรู้สึกว่าเธอช่างน่ารักจริง

“คุณมานี่สิ” จงลากฉินหลั่งมา เพื่อกลับมาที่ก้อนหินที่วาง ข้าวผัดทะเลรวมมิตรไว้ เธอยิ้มให้ฉันหลังอย่างอบอุ่น จากนั้นก็ หยิบข้าวผัดทะเลรวมมิตรหนึ่งกล่องขึ้นมา แล้วก็ส่งให้ฉันหลังที่ อยู่ตรงหน้า “ให้คุณแหละ คุณกินสิ

“ไม่ล่ะ ไม่ใช่ว่าคุณหิวเหรอ? คุณรีบกินเข้าไปเถอะ” ฉินหลั่ง

รีบปฏิเสธทันควัน

“แค่คุณก็กินก็พอแล้ว ฉันเพิ่งรู้เมื่อกี้นี้เองว่า แค่ข้าวกล่อง เดียวก็อยู่ท้องแล้ว ฉันกินอิ่มแล้ว นี่ให้คุณ” จงขยับปากไปมา

“งั้นก็ได้” ฉินหลั่งรับข้าวกล่องไป จากนั้นก็นั่งลงบนก้อนหิน แล้วจัดการกินข้าวทันที

“คุณก็นั่งด้วยสิ” ฉินหลั่งกินไป ก็มองจงไป จนทำให้เขา ทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

“อื้อ” จงยู่นั่งลงด้านข้างฉินหลั่ง เมื่อครู่ฉินหลั่งก็ใช้พลังงานไปไม่น้อยเลย ตอนนี้หิวมากจริงๆ จากนั้นก็กินอย่างเอร็ดอร่อย ขนเม็ดข้าวติดหน้า จงยก็ใช้มือปัดออกให้ฉันหลังตกตะลึง จน เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาในใจ “ขอบคุณนะ”

ฉินหลั่งนั่งกินข้าวพร้อมทั้งพูดคุยกับจงไปด้วย ฉินหลั่งถึงได้ รู้สึกว่า เมื่อครู่ท่าทีที่จงนั่งคุกเข่าลง ก็เพื่อทำการคุกเข่าคารวะ ให้กับบ้านเกิดของมารดาที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพื่อ ขอร้องให้ท่านให้อภัยที่ตนเองไม่กตัญญู

การรับประทานอาหารก็ทานหมดอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ บรรยากาศความรู้สึกของคนสองคนช่างพิเศษมาก

“คนนี้ พรุ่งนี้ฉันจะมาเจอคุณที่นี่ได้ไหม?” ฉินหลั่งเกาหัว แถม พูดด้วยอาการอย่างเก้อเขิน

เพราะว่าจงสร้างความรู้สึกให้เขาดีมาก ความรู้สึกหัวใจที่

ค่อยๆ เต้นตุบตับ ตนอยากจะดูแลเด็กสาวคนนี้ ต่อไปถ้าไม่เจอ

เธอ ฉันหลังจะรู้สึกได้ว่าหัวใจว้าเหว่ว่างเปล่า

จงเองก็ไม่คิดว่า ฉินหลั่งจะเอ่ยปากพูดเรื่องนี้ออกมา จน ใบหน้าของเธอเองแดงระเรื่อ

“ได้สิ” จงยู่เองก็ฟังเสียงหัวใจของตนเอง

วันที่สอง หลังจากที่ฉินหลังเลิกเรียน ตอนกลางวันเขาก็มาที่ ริมตลิ่งทะเลสาบยุ่นซี

ที่นั่น เขาก็เห็นเงาอ้อนแอ้นคร กำลังนั่งอยู่บนก้อนหินก้อนเดิม ที่นั่งอยู่เมื่อวาน
ในใจของฉินหลังตื่นเต้นขึ้นเป็นจังหวะ พร้อมทั้งก้าวเดินไป ทางนั้น

จงได้ยินเสียงรอยเท้าของฉินหลัง พร้อมทั้งเดินหันหลังไปหา ในมือของเธอนั้นถือถุงสีแดงสลับเหลืองอยู่ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็ยื่นถุงพลาสติกให้ฉินหลั่ง “ให้คุณ”

ฉินหลั่งดีใจจริงๆ เขารับถุงนั่นไว้ด้านในมีลูกท้อ ลูกบ๊วย เอ พริคอต แถมบนลูกยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ด้วย แต่ไม่ได้เป็นแค่ลูก เดียว ทุกลูกต่างไม่สมประกอบสักลูก

“พวกนี้คุณตั้งใจซื้อผลไม้มาให้ผมเลย มันแพงมากนะ ต่อไป อย่าไปซื้ออีกนะ” พร้อมทั้งพูดอย่างซาบซึ้งกินใจ เพราะฉินหลั่งรู้ ว่า สําหรับคนอื่นแล้ว ในน้ำนั่นมันก็แค่อาหารตามปกติเท่านั้น แต่สำหรับจงยู่แล้ว การกินผลไม้นั้น มันเป็นเรื่องที่ใช้จ่าย สุรุ่ยสุร่ายอย่างหนึ่ง

“คุณกินเถอะ ของพวกนี้ไม่แพงหรอก ที่ฉันซื้อมาเป็นผลไม้ ตามฤดูกาล อีกอย่างผลไม้พวกนี้คือคนอื่นเขาเลือกเหลือเอาไว้ ทางเถ้าแก่เลยลดราคาให้ฉันครึ่งหนึ่ง ฉันล้างสะอาดแล้ว แล้วก็ จัดการเฉาะที่มันเสียแล้ว แล้วเอามาคุณนี่แหละ คุณอย่าง รังเกียจเลยนะ” จงพูดอย่างไม่มั่นใจตนเอง

“ฉันจะรังเกียจได้ยังไง?” จงทำให้ฉันหลั่งซาบซึ้งกับความ คิด เธอประหยัดอดออมแล้วเอาเงินมาซื้อผลไม้ให้ตนเอง แถม ยังใส่ใจความคิดของตนเองขนาดนี้

ฉินหลังหยิบลูกท้อยัดใส่ปาก น้ำลูกท้อแตกกระจายทั่วปาก”อื้อ อร่อยจริงด้วย!”

“คุณก็กินด้วยสิ ลูกท้อลูกนี้หวานจริงๆ!” ฉันหลังหยิบลูกท้อ ขึ้นมาหนึ่งลูก แล้วยื่นให้จง

จงเห็นฉันหลังกินได้อย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นก็ยิ้มหวานให้ แล้วเอาลูกท้อใส่ปาก

ตั้งแต่นั้นหลายวันติดต่อกัน ตอนกลางวันฉันหลังกับจงก็มา เจอกันที่ริมตลิ่งทะเลสาบทุกวัน

ทุกครั้งที่ฉินหลั่งมานั้น เขาก็จะเอาข้าวในโรงอาหารมากิน ด้วย เพื่อมากินข้าวพร้อมกันกับจง จงยก็ไม่ได้ปฏิเสธ

แน่นอนว่า อาหารที่ฉินหลังห่อมากินนั้นคืออาหารที่ธรรมดา ที่สุด ตอนนี้เขายังไม่อยากให้จงรู้สถานะตัวตนของตนเอง เพราะว่าความรู้สึกในตอนนี้ เขาชอบมันมาก

วันนี้ ฉันหลังห่อผัดผักใส่เต้าหู้ อาหารตุ้น แล้วมานั่งริมตลิ่ง ทะเลสาบยุ่นซึ

สิ่งที่แปลกประหลาดไปก็คือ วันนี้จงกลับไม่อยู่ที่นี่ ต้องรู้ว่า ปกติแล้วจงต้องมาก่อน หรือว่าวันนี้จงมีธุระอะไรที่ทำให้มาช้ามั้ง?

ฉินหลังยังคงนั่งอยู่บนก้อนหิน จงไม่เคยกินข้าวที่เป็นข้าว จริงๆ จังๆ มาก่อนเลย เวลาไหนว่างจะพาเธอไปเมืองจีนหลิงกิ นข้าวที่โรงแรมที่ดีที่สุด เธอคงจะดีใจตายเลย
ฉินหลังนั่งอยู่บนก้อนหิน รอจนเวลาล่วงเลยไปยี่สิบนาที จง ไม่ยอมมา จนกับข้าวที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นชิด ฉันหลังควานหยิบ หาโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว โทรศัพท์หาเธอ

“จง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย?

“เอ่อ…เรื่องนั้น ขอโทษนะ ฉันหลัง วันนี้ฉันไปไม่ได้แล้ว” เสียง จงดังออกมาจากโทรศัพท์ “วันนี้ห้องของฉันมีทดลองในห้อง ทดลอง ปลีกตัวไปไม่ได้ คุณกินเถอะ” พูดจบ จงก็ตัดสายทิ้ง ทันที

“ฮัลโหล…ฮัลโหล” ฉินหลั่งจ้องมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ ความคิดพุ่งชนกับสมอง จงมาไม่ได้ งั้นตนเองก็เอากับข้าวไป ส่งให้เธอได้นี่!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉินหลั่งก็ถือถุงกับข้าวขึ้น พร้อมทั้งมุ่งหน้าไป

ห้องทดลองทันที

พอถึงตึกห้องทดลอง ฉินหลั่งก็โทรศัพท์จงเขาก็มาถึงตึก ทดลองแล้ว เลยถามจงว่าในห้องทดลองห้องไหน

“หา… คุณมาถึงตึกทดลองแล้ว… เอ่อคือ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่ ตึกทดลองแล้ว คุณกินเองเถอะ ไม่ต้องมาสนใจฉันจริงๆ … เสียงจงยู่ในโทรศัพท์ดังสะอึกสะอื้น

ตอนที่ฉันหลังถามจงว่าอยู่ที่ไหน จงก็ตัดสายทิ้ง

ใจฉินหลั่งเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี จงมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่ หรือเปล่า ในใจฉินหลั่งยิ่งไม่สงบสุขหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาวิ่งออกไปจากตึกทดลอง แล้วก็เอากล่องข้าวทิ้งลงในถังขยะ จากนั้นก็ เริ่มหาสถานที่ที่จะสามารถอยู่ตรงนั้นได้

โรงอาหาร ตลาด ห้องเติมน้ำร้อน…ฉันหลังก็ไปหาตามสถาน ที่ทั้งหมดแล้ว แต่ว่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของจง โทรศัพท์หาเธอก็ ไม่ยอมรับสายอีก

เวลานั้น ฉินหลั่งไม่มีวิธีอื่นแล้ว ในใจเขารู้สึกเหมือนลูกแมว กำลังเล่นเส้นไหมพรมอยู่ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ฉันหลังเดินอย่างหมดอาลัยตายอยากเข้าไปสนาม พอกันนั่ง ลงบนพื้นหญ้าเท่านั้น สายตาก็มองเรื่อยเปื่อยกลุ่มคนที่กำลังวิ่ง อยู่ในลู่วิ่ง

สายตาของฉันหลังก็เห็น เขาก็เห็นตรงที่มุมที่นั่งอัฒจันทร์ ก็มี เงาอ้อนแอ้นนั่งอยู่ ถ้าไม่ใช่จงแล้วจะใครได้ล่ะ?

เวลานั้นเอง ฉินหลั่งก็มีความรู้สึกใจหายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารีบ

ลุกทันที แล้ววิ่งกระโจนมาทางจงทันที

“จง ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะ…” ฉินหลังเดินไปด้าน ข้างของจง แล้วเอ่ยปากถาม ในใจฉินหลั่งพูดแบบโกรธๆ ทว่า ตอนที่จงเงยหน้าขึ้นมานั้น ฉันหลังตกตะลึงทันที

ใบหน้าจงเป็นรอย จนเป็นๆ ดวงตาบวมเป่ง ใบหน้า เรียวเล็กที่งดงามเกลี้ยงเกลาอยู่เดิมนั้น แต่ตอนนี้มันบาดเจ็บจน เป็นรอย ไปทั่ว!