บทที่ 21 เด็กสาวที่พฤติกรรมแปลกประหลาด

เสียจึงเอามือกุมใบหน้าไว้ พร้อมทั้งทำสีหน้าจ้องมองหยางซื้อ แบบไม่อยากจะเชื่อ ทำไมพี่สาวถึงได้กล้าตบหน้าฉันเพื่อไอ้ขี้แพ้ คนนี้นะเหรอ? เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าฉันก็เพิ่งช่วยออกตัวพูดแทน เธอนี่!

คำพูดของน้องสาวเมื่อครู่นี้ เป็นไปได้อย่างมากที่ทำให้เธอ อาจจะพลาดสมบัติพัสสถานของฉันหลั่ง! ขอแคล่อฉันหลังให้ติด เบ็ดเท่านั้น ชีวิตของเธอก็จะพลิกเป็นอีกโลกเลยทีเดียว สำหรับ หยางชื่อเรื่องความคิดที่จะแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลที่ร่ำรวย มั่งคั่ง เธอไม่สามารถทนรับสภาพนั้นได้

เสี้ยนึง ตอนนี้แกกำลังช่วยทำให้เรื่องมันย่ำแย่ไปกว่าเดิม แก รู้ตัวไหม

“แกกำลังพูดมั่วอะไร! ตอนนี้ฉันหลังก็เป็นแฟนฉัน เสี้ยฉ่ง แก ให้เกียรติกับเขาหน่อย!” หยางซื่อพูดไป ก็เดินไปทางฉินหลั่ง แล้วก็พะเน้าพะนอถลาอยู่ในอ้อมกอดของฉันหลัง พร้อมทั้งใช้ สายตาโกรธแค้นมองมายังเสียง

ฉินหลั่งก็ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าหยางซื่อที่จะทำเพื่อตนเอง ถึง ขนาดลงมือกับเสี้ยจึงได้

ถ้าเขายังอยู่ที่นี่ต่อ เกรงว่าสถานการณ์มันจะยิ่งแย่ไปกว่า เดิม ดังนั้น ฉินหลั่งเลยพูดให้คำแนะนำกับทั้งสองคน เพื่อจะได้ หลีกเลี่ยงจากจุดความรักที่ไม่มีจุดจบแบบนี้
ฉินหลั่งเดินหนีไปแบบนี้ ทำให้อารมณ์ที่กำลังโมโหเดือดดาล ของหยางซื่อ ค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง ตอนนี้ ความรู้สึกที่เธอมี ต่อเสียถึง มันเกิดเสียความรู้สึกขึ้นมาเล็กน้อย

เพราะไม่รู้ว่าจะไปขอโทษเสี้ยจึงยังไงดี และทันใดนั้นไม่ทันจะ คาดคิดเลยด้วยซ้ำ เสี้ยนึงก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“น้อง แกไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสี้ยจึงถูกตนเองตบ แถมยัง หัวเราะอีก หรือว่าเมื่อครู่นี้มือหนักไปหน่อย เลยกระทบกระเทือน ไปถึงเซลล์สมองของเสียจึงไปด้วย?

“นี่พี่ แกนี่มันรอบคอบมากจริงๆ เมื่อครู่ที่แกตบฉัน ก็แค่อยาก ให้ฉินหลั่งไอ้ไร้ประโยชน์นั่นมันตายใจกับคำพูดที่แกพูด ใช่ ไหม?” เสี้ยจึงยังคิดว่า นี่คือแผนการอันรอบคอบของหยางซื่อ แถมเธอเองยังนวดหน้าที่ตอนนี้ยังคงแดงของตนเอง แล้วพูด ด้วยน้ำเสียงขอโทษ “นี่พี่ ถึงแม้ว่าแกจะแสดงละครให้ไอ้บ้านั่น มันเห็น แกตบแรงมาก จนหน้าฉันตอนนี้มันซาและแสบไปหมด แล้ว!”

หยางซือฉีถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังดี น้องสาวยังไม่ได้ถูก ตนเองตบจนสมองเบลอ

“โอเค เมื่อครู่ฉันลงมือหนักไปหน่อย นี่แม่น้องสาว แกอยาก โกรธฉันเลย รอจนถึงเวลาที่ฉันจัดการเขาอยู่หมัดแล้ว แกก็จะมี ความชอบอยู่ไม่น้อย!” หยางซื้อค่อยๆ ลูบหน้าเสียงอย่าง แผ่วเบาพร้อมทั้งเอ่ยปากพูดไปด้วย

“มันแน่อยู่แล้ว ฉันก็รู้ว่า จ้าวเหว่ยเป็นลูกคนรวย พอถึงเวลานั้น พี่จะเอาเงินออกมาสักกี่หมื่นออกมาให้ฉันก็ได้ใช่ไหม?” เสียงกะพริบตามองหยางซื่อ

สิ่งที่เสียจึงคาดไม่ถึงก็คือ เขาที่หยางซื่อพูดถึง ไม่ได้หมาย

ถึงจ้าวเหว่ย

“ใช่สิ” หยางซือฉียิ้มไปพูดไป ขอเพียงแค่ฉันได้ร่วมหอลงโรง กับคุณชายฉิน เงินแค่กี่หมื่นเองมันจะนับเป็นเงินได้เหรอ?

สองสาวพี่น้องก็ลืมเรื่องที่ไม่สบอารมณ์ไปเสียสนิท

“ใช่สิ นี่พี่ก่อนหน้าแกเคยพูดว่า มีคนที่รวยสุดๆ คนหนึ่งไปที่ ธนาคารเราไม่ใช่เหรอ หลายวันที่ผ่านมาเขาไปอีกหรือเปล่า? ที่ ฉันให้แกไปหาเบอร์โทรศัพท์เขามา ได้มาหรือเปล่า?” ดวงตา เสี้ยฉ่งเปล่งประกายออกมา และการรอคอยอย่างคาดหวังอยู่ใน ใจ

“แกจะเอาเบอร์โทรศัพท์เขาไปทำอะไร? หยางซื่อ ถามกลับ อย่างตักเตือน

“ยังต้องถามอีกเหรอ จะเอาไปตามจีบเขานะสิ คนรวยๆ แบบ นี้ไม่ได้ว่าจะพบเห็นกันง่ายๆ นะ! ถ้าฉันมีหนทางติดต่อกับเขาก็ ถือว่าสนิทสนมกันแล้ว ฉันก็มีวิธีของฉันที่จะหาวิธีจีบเขาให้ถึงมา ถึงมือเอง” เสี้ยจึงพูดถึงความคิดของตนเอง

“อ้อ…” เมื่อได้ยินคำพูดของเสี้ยฉ่ง หยางซือฉีเองก็คิดตาม และก็รู้สึกถึงอันตราย “หลายวันมานี้เขาไม่ได้มา รอจนตอนเขา มา ฉันจะเอาเบอร์โทรศัพท์มาให้แก
“อืม ขอบคุณนะพี่” เสี้ยฉ่งยิ้มหวานให้ “ตอนนี้ฉันอยากเจอ กับนายหนุ่มรวยคนนั้นแล้วสิ ฉันคิดว่าเขาต้องหล่อมากแน่ๆ ถึง จะไม่หล่อก็ตาม มีเงินก็พอแล้ว เฮ้อ ทําไมคนใกล้ตัวฉันถึงได้ ไม่มีเงินขนาดนั้นกันนะ?

หยางซื่อ แอบคิดดีใจอยู่ในใจ ยังดีที่เสียจึงไม่ได้รู้สถานะ ของฉินหลั่ง ในเวลาเดียว เธอเองก็รู้สึกตลกมาก น้องสาวนี่นะ สิ่งที่แกเฝ้าใฝ่ฝันหวังแต่คนรวย ก็ฉินหลั่งไงคนที่แกเรียกลาก ไปโน่นไปนี่! แกไม่ได้อยากใกล้ชิดสนิทสนมกับคนรวยหรือไง ทุกวันแกยังทำตัวแบบนั้นกับเขาอีก

ตอนที่สองสาวพี่น้องกำลังครุ่นคิดเพ้อรำพึงเรื่องที่อยู่ในใจนั้น ฉินหลังก็กลับมาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ตอนนั้น เวลาหกโมงเย็น ฉินหลั่งรู้สึกหิวเล็กน้อย เลยไปกิน

ข้าวในโรงอาหาร “Food moment” ในมหาวิทยาลัย

“Food moment” เป็นโรงอาหารแห่งเดียวที่คนนอกเป็นคน เข้ามาจัดการ ค่าใช้จ่ายย่อมแพงกว่าโรงอาหารในมหาวิทยาลัย หลายเท่า

ตอนที่เดินเข้ามาในโรงอาหารนั้น นักศึกษาก็น้อยอยู่แล้ว ฉัน หลังเดินไปทางหน้าเคาน์เตอร์ จากนั้นก็เข้าแถวต่อคิว

ทันใดนั้น ด้านหลังของฉินหลั่งก็มีเสียงแสบแก้วหูดังขึ้นมา

“โห นี่นั่งมากินข้าวที่นี่เลยเหรอ? “มีเงิน” ด้วย!” “ดูที่นางแต่งตัวสิ ขาดวิ่นไปทั้งตัว คนพรรค์นี้คิดอะไรอยู่นะไม่กลัวว่าจะเสียหน้าบ้างเลยเหรอไง?”

“มากินข้าวมื้อเดียวที่ Food moment นั่นถือว่าเป็นเงินค่า จ่ายของนังนี่ตั้งหลายวันเลยนะ นังนี่โง่ได้ขนาดนี้ทำไมถึงกล้า จ่ายเงินออกมาได้นะ? พวกแกลองเดาสิ เงินที่นั่งนี่ถือมานั่งเก็บ มาได้ หรือว่าขโมยมากันแน่?

ไอ้บ้าพวกนี้ ก็แค่พาตัวเองมาที่กินข้าวที่ร้านFood moment ไม่ใช่เหรอ ผีเจาะปากที่ไหนเนี่ย ถึงได้ปากจัดขนาดมาพูด แดกดันตนเองได้ซะขนาดนี้?

ในใจฉินหลั่ง โมโหปรดขึ้นมาทันที

ตอนที่เขาหันหลังกลับไป ก็เห็นนักศึกษาสาวอยู่สามคน แต่ง ตัวทันสมัย จนเหมือนกับเด็กสาวฮิปฮอปที่เดินตามถนนต่างๆ แต่สามคนนี้ ฉินหลั่งไม่รู้จักเลยนี่! ไม่รู้จักมักจี่ ทำไมพวกเธอ

ถึงมาด่าทอตัวเองได้นะ?

ตอนที่ในใจยังคงสงสัยอยู่นั้น นักศึกษาสาวทั้งสามคนแทบไม่ ได้จ้องมองมาทางเขาเลย แล้วเดินผ่านไปเฉยๆ

ไม่ได้ว่าฉันหรอ? เวลานั้นเอง ฉินหลั่งถึงกลับตกตะลึง

แต่ก็เห็นว่านักศึกษาสาวทั้งสามคนเดินไปด้านหน้าสุด แล้ว ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของเด็กสาวคนหนึ่ง นักศึกษาสาวสามคนยืน กอดอก ปากก็เคี้ยวหมากฝรั่ง สายตามองนักศึกษาสาวคนนั้น จากศีรษะจรดเท้าอย่างดูถูกดูแคลน

ฉินหลั่งจ้องมองนักศึกษาสาวคนนั้นอย่างมีนัยน์ เพราะว่าเธอใส่เสื้อคอกลมขาว เนื้อผ้าเกรดค่อนข้างกางเกงยีน ดูจากแบบแล้ว7-8 ที่แล้วได้ ส่วนรองเท้า ก็รองเท้า Converse ที่ซะซีด

“ทุกคนดูนังเด็กนี่ เธอชื่อจง เป็นคนจนที่สุดในห้อง ของพวกเรา การศึกษา เงินดูนั่งทำสิ! ถ่อมาข้าวในร้านอาหารที่ที่สุดใน มหาวิทยาลัย หน้าไม่อายจริงๆ

จง แกอายบ้างเหรอ? ตอนแกถือมาข้าวนี่ แถมใช้เงินไม่รู้สึกละอายใจบ้างเธอ

“ด้านจริงงั้นดี ฉันจะทำให้ทุกคนเห็นว่าจนไม่จะ แตกอย่างแกหน้าตาแบบไหนกันแน่

พูดไป ศึกษาสาวสามทันที มีสองคนมือจง ไว้ถลกเส้นผมของจง แล้วฉุดกระชากลากถู ทางด้านหลัง

จงไม่เป็นคู่ต่อสู้ของพวกเธอทั้งสามคนนั้น ขัดขืนตลอดเวลา แต่ไม่สามารถหลุดออกได้ เกือบ

ฉินหลั่งกำลังมองหน้าของจงเต็มในเวลาเขาเห็น เธอหน้าขาว แต่งหน้า ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ในเวลา นั้นเอง ริมฝีปากของเม้มไว้แน่น ทั้งสามคนนั้นทรมานเธอได้ตามใจ เธอไม่ปริปากพูดออกมาสักค่า

ในที่สุด จงก็ถูกสามคนนั้นผลักจนล้มกองกับพื้น

“สมน้ำหน้านัก คนจน!” นักศึกษาสาวสามคนจ้องมองจอยู่ที่ กองอยู่กับพื้นอย่างหยิ่งผยอง

ในเวลานั้นเอง เป็นจังหวะที่ประจวบเหมาะถึงคิวที่จงสั่ง อาหาร พนักงานก็เอ่ยปากถามจงอย่างระมัดระวัง ว่ายัง ต้องการที่จะสั่งอาหารหรือเปล่า

จงรีบลุกจากพื้น แล้วพูดกับพนักงาน “ฉันขอข้าวผัดทะเล

รวมมิตรสองกล่อง แล้วก็Evian สองขวด ฉันเอากลับบ้าน”

ข้าวผัดทะเลรวมมิตร 1 จาน 58 หยวน น้ำแร่ Evian ขวดละ 39 หยวน สําหรับในร้านอาหาร Food momentนั้น เป็นสิ่งที่ แพงที่สุดแล้ว!

คนอื่นๆ ที่ได้ยินว่าจงสั่งของแพงมากินนั้น ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

กับเธอเป็นอย่างมาก

“สมน้ำหน้าที่ถูกคนอื่นทำร้าย เอาเงินทุนมาใช้สุรุ่ยสุร่ายแบบ นี้เอง!”

“ขนาดฉันยังไม่มีปัญญาสั่ง Evian มาดื่มเลย ไม่คิดเลยว่าคน ที่ได้ทุนการศึกษาคนจนจะสั่งมาดื่มได้ ฉันจะไปแจ้งกับทาง มหาวิทยาลัย เพื่อให้เธอดังระเบิดในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัย!!

“มื้อเดียวแต่สั่งสองกล่อง นี่แกหิวจนผีเข้าแล้วเหรอ?”
เมื่อได้ยินสิ่งที่คนอื่นกำลังถากถางตนเองอยู่นั้น จงทำท่า ราวกับไม่ใส่ใจใดๆ สาวตาเธอจับจ้องมองผ่านหน้าต่างที่พ่อ ครัวกำลังทำกับข้าวอยู่ด้านใน

ไม่นานนักข้าวผัดทะเลรวมมิตรก็ได้แล้ว จงจ่ายเงิน พร้อมทั้ง ถือข้าวผัดทะเลรวมมิตรกับน้ำแร่ Evian เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เขามองด้านหลังของนักศึกษาสาวที่เดินออกไป ในใจของฉัน หลั่งคิดว่า เด็กสาวคนนี้หน้าตาสวยมาก แต่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่า ยมากๆ ฐานะทางบ้านของเธอเองก็เป็นแบบนั้น แถมยังเอาเงิน ทุนการศึกษาของนักศึกษาที่จน มาซื้อของที่แสนแพง เห็นแบบนี้ ใครล่ะจะไม่โกรธ?

“โอ้โห ยังมีอีกคน ทุกคนมาดูเร็ว เขากับคนเมื่อกี้ เหมือน เป็นคู่กันเลยว่าไหม! ดูที่เขาแต่งตัว มันช่างเหมาะสมกับจง มาก”

ฉินหลั่งหันหลังกลับไป นักศึกษาสาวทั้งสามคนเริ่มใส่ร้ายมา ที่ตนเองแล้ว

นักศึกษาสาวสามคนช่างป่าเถื่อน เมื่อครู่ฉินหลั่งก็รู้ตื้นลึกหนา บางแล้ว เขาเองก็ไม่อยากไปเสวนาต่อล้อต่อเถียงกับนักศึกษา สาวสามคนนั้น เลยไม่กินข้าวดีกว่า แล้วก็เดินออกไปจากร้าน อาหารอย่างรวดเร็ว

พอเดินออกมา ฉันหลังก็ยังเห็นหลังของจงอยู่แวบๆ เด็กคน นี้ทำไมซื้อข้าวสองกล่อง ในใจฉินหลั่งเกินความสงสัย เลยเดิน ตามหลังจงไปช้าๆ
ฉินหลังเดินตามหลังจงไป ก็เดินมาถึงด้านข้างของทะเลสาบ ยุ่นซีที่อยู่ในมหาวิทยาลัย

ในเวลานี้ทะเลสาบยุ่นไม่มีคนเลยสักคน แสงลับขอบฟ้ายาม โพล้เพล้ทอแสงลงบนทะเลสาบ จนทอประกายแสงระยิบระยับ เป็นคลื่น สวยงามมาก

ฉินหลังแอบหลบด้านหลังต้นไม้ เพื่อที่จะแอบดูจง

และเห็นว่าจงวางข้าวผัดทะเลรวมมิตรแล้วก็ดื่มน้ำแร่ อยู่บน ก้อนหินขนาดใหญ่ จากนั้นเธอก็นั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างก้อนหินนั่น พร้อมทั้งใช้ตะเกียบค่อยๆ กินข้าวผัด

กินไปเรื่อยๆ น้ำตาเธอก็ไหลลงมาเป็นทาง ฉินหลั่งได้ยินเสียง สะอึกสะอื้นของเธอ

ไม่น่ากินข้าวที่แพงขนาดนี้ วันนี้ถึงกับร้องไห้ออกมาเลยเหรอ?

การที่เอาข้าวมานั่งกินริมทะเลสาบนี้ก็ไม่มีใครเห็นนี่หน่า

ฉันหลังรู้สึกว่าจงทำตัวแปลกๆ พอดูไปอีกสักพัก ฉินหลั่ง เตรียมตัวหันหลังกลับ

ในเวลานั้นเอง จงยก็วางตะเกียบลง

จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

ไม่นะ กินเสร็จแล้วนี่เจ้าหล่อนยังไม่ยอมเก็บขยะไปทิ้งอีก? นักศึกษาคนนี้นี่ช่างนิสัยแย่มาก ฉินหลั่งคิดอยู่ในใจ

แต่จงไม่ได้ไปไหน แต่นั่งคุกเข่าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ จากนั้นก็ทำท่าโขกหัวค่านับสามครั้ง นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ กินข้าวแล้วยังต้องคำนับอีกเหรอ?

จงลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินตรงดิ่งไปทางทะเลสาบ

เด็กคนนี้จะฆ่าตัวตายใช่ไหมเนี่ย มีความคิดแบบนี้แวบเข้ามา ในหัวของฉินหลั่ง

จงยก็ใช้ความจริงตอบคำถามเขาทันที เธอเดินไปข้าง ทะเลสาบ จากนั้นก็ย่อตัวลง เสียงกระโดดน้ำดัง “โครม”