บทที่ 17 ถูกรางวัลแสนห้า

เส้เหวินจึงตกตะลึง นี่มันสถานการณ์อะไรกัน “ผู้จัดการ คุณดูผิด หรือเปล่า ข้อความของเขาต้องปลอมขึ้นมาแน่ๆ!

จูจี้เหวินก็หยิบมือถือของตนเองขึ้นมา ส่งข้อมูลการจองไปให้

ผู้จัดการดู: “พวกเราก็เพิ่งจะจองโต๊ะเบอร์ 8!”

ผู้จัดการจึงดูข้อความของจูจี้เหวิน ยิ้มอย่างมีมารยาทพูดขึ้น พวกคุณจองโต๊ะเบอร์ 8 ไม่ผิดหรอกค่ะ เพียงแต่ที่คุณจองไว้เป็น โต๊ะธรรมดา แต่ที่คุณฉินจองเอาไว้เป็นโต๊ะพิเศษค่ะ

“อะไรนะ? เขาจองโต๊ะพิเศษ?” เส้เหวินจึงมองผู้จัดการอย่าง ประหลาดใจ เขาเป็นแค่คนจนๆ ทุกๆวันแม้กระทั่งเงินกินข้าวใน โรงอาหารยังไม่มีเลย คนอย่างนี้จะจองที่นั่งดีๆได้ยังไง? เส้เห วินจึงไม่เชื่อเลยสักนิด

เพื่อเป็นการชดเชยความผิดพลาดเมื่อครู ผู้จัดการจึงพาฉัน หลั่งกับหลี่เสียไปที่โต๊ะพิเศษเบอร์ 8 อย่างกระตือรือร้น

มาถึงโต๊ะพิเศษเบอร์ 8 ผู้จัดการก็ขมวดคิ้ว เนื่องจากบนโต๊ะ ยังมีอาหารวางอยู่ แต่ละจานก็กินไปแล้ว แขกจองโต๊ะเอาไว้ พอมาถึงกลับเป็นสถานการณ์อย่างนี้ นี่แสดงให้เห็นว่า โรงแรมของพวกเขาไม่มีความมืออาชีพอย่าง ชัดเจน!

“สองท่านรอสักครู่นะคะ” ผู้จัดการพูดกับฉินหลั่งเสร็จ ใบหน้า ก็อึมครึมทันที เรียกหัวหน้าคนงานที่อยู่ใกล้ๆคนหนึ่งมา: “นี่เกิด อะไรขึ้น? ลูกค้ามาแล้วนะ ทำไมของที่อยู่บนโต๊ะยังไม่เก็บออก ไปอีก?”

“ลูกค้าโต๊ะนี้มาตั้งนานแล้ว พวกเขาไปเข้าห้องน้ำ หัวหน้า คนงานพูด

“มาแล้ว?” ผู้จัดการโมโหมาก เอียงตัวไปทางฉินหลั่งทั้งสอง คนนั้น: “สองท่านนี้ถึงจะเป็นลูกค้าของโต๊ะนี้สิ พวกคุณต้อนรับ ลูกค้าอะไรมา?”

“เอ่อ… สีหน้าของหัวหน้าคนงานอึดอัดขึ้นมาทันที “ผู้จัดการ เดี๋ยวฉันจะไปตรวจดูสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น! ออกไป พูดจบ ก็รีบเดิน

“อ้าว พวกนายยืนอยู่ข้างโต๊ะพวกฉันทำอะไรกัน?” ตอนนี้ เส้ เหวินจิ้งที่กอดแขนของจูจี้เหวินอยู่ก็เดินเข้ามา

“ทั้งสองท่านทานอาหารที่โต๊ะนี้เหรอคะ?” ผู้จัดการถามอย่างสภาพ

“ใช่สิ ทำไมเหรอ?” เส้เหวินจึงถามด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

ด้านนั้น หัวหน้าคนงานเมื่อครูก็ถึงบริกรสาวคนหนึ่งเข้ามา ด้วย “ผู้จัดการ เธอเป็นคนที่พาลูกค้ามาผิด!”

บริกรก้มหน้า “ขอโทษค่ะ ผู้จัดการ ฉันเพิ่งมาตอนบ่าย ยังไม่ คุ้นเคยกับโรงแรมสักเท่าไหร่ แต่เดิมลูกค้าโต๊ะนี้เป็นโต๊ะทั่วไป

เบอร์ 8 แต่ฉันพามาที่โต๊ะพิเศษ……..

ผู้จัดการมองไปที่จูจี้เหวินกับเส้เหวินจึง: “สองท่านคะ เนื่องจากความประมาทของพวกเราทำให้พวกคุณไม่สะดวก ขอ ประทานโทษนะคะ คุณลองดูว่าสามารถไปทานอาหารที่โต๊ะ ทั่วไปได้ไหมคะ ค่าใช้จ่ายของทั้งสองท่านก่อนหน้านี้ไม่คิดค่า บริการค่ะ เนื่องจากลูกค้าสองท่านนี้รอมาสักพักแล้วค่ะ”

จะให้เส้เหวินจึงยกที่นั่งให้ฉินหลั่ง เส้เหวินจิ้งก็ยอมไม่ได้อยู่ แล้ว!

“ไม่ได้!” เส้เหวินจึงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“เอ่อ…” ผู้จัดการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ทั้งสองท่านยืนยัน ว่าจะนั่งทานที่นี่ต่อไปใช่ไหมคะ?”

“แน่นอน พวกเราชอบทานข้าวที่ตำแหน่งนี้ นอกจากตรงนี้ ที่ไหนพวกฉันก็ไม่ไป!” ดูแล้วตอนนี้เส้เหวินจิ้งเหมือนกับคนไม่มี เหตุผล
ผู้จัดการทอดถอนใจบ่นพึมพำกับตนเอง “ได้ค่ะ แต่ดิฉันต้อง อธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อน ราคาโต๊ะพิเศษสูงกว่าราคาโต๊ะ ทั่วไปมากนะคะ”

“สูงก็สูงสี ในเมื่อพวกฉันได้มากินข้าวที่นี่แล้ว ยังจะกลัวกินไม่ ได้อีกได้ยังไง?” เส้เหวินจึงหัวเราะอย่างเย็นชา ท่าทางไม่แคร์ เลยสักนิด

ยังไงก็ตามโต๊ะนี้เธอไม่ยอมถอยเด็ดขาด ฉินหลั่งนายแสร้ง เป็นคนรวยไม่ใช่เหรอ? ฉันจะแย่งโต๊ะของนาย จะไม่ยอมให้นาย ได้เสวยสุขหรอก!

เส้เหวินจึงสบายใจ เพราะจุดสำคัญคือ เธอไม่ได้เป็นคนจ่าย

เงิน!

“ประมาณเท่าไหร่?” จูจี้เหวินรีบถาม ในใจยังคงมีความกังวล

เล็กๆ

“ก็ที่พวกคุณทานไปตอนนี้ ราคาประมาณ 5000 หยวน แล้ว ยังมีค่าจองโต๊ะ 500 หยวน ค่าวิวทิวทัศน์ระหว่างการทาน อาหาร 800 หยวน ค่าการแสดงวงดนตรีชาวต่างชาติ 2500 หยวน ค่าบริการชุดทานอาหารอันทรงเกียรติ 1200 หยวน…..”

ผู้จัดการพูดไป 7-8 อย่าง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็พุ่งไปถึงระดับ สองหมื่นกว่าหยวนแล้ว เยอะขนาดนี้! จูจี้เหวินก็ตกใจ! ในใจของเขากระวนกระวาย

มาก หน้าเริ่มร้อนผ่าว ในหัวมีเพียงแค่ประโยค อาหารมื้อนี้กินไม่ไหวอยู่แล้ว เท่านั้น ไม่รู้ว่าควรจะ ทํายังไง!

“เหวินจิ้ง พวกเราไปที่โต๊ะธรรมดาเถอะ” จี้เหวินพูดกับเส้เห วินจิ้งเบาๆ

“ที่รัก ก็ฉันชอบตรงนี้ พวกเราก็กินตรงนี้เถอะ!” เส้เหวินจึงไม่

อยากจะขายหน้าต่อหน้าของฉินหลั่งสักนิด

“เธอไม่ไปใช่ไหม ได้ เธอไม่ไปฉันไป” จี้เหวินโมโหแล้ว แต่ เดิมเขาก็มีเงินไม่พออยู่แล้ว ถ้าจะกินตรงนี้ต่อไป สุดท้ายแล้วก็มี แค่ขายขี้หน้าเท่านั้น

พูดจบ จูจี้เหวินก็ไม่สนใจเส้เหวินจึงแล้ว เดินออกไปคนเดียว ตอนนี้ จึงเหลือเพียงเส้เหวินจึงคนเดียว เธอน่ะยิ่งไม่มีเงินเลย คนอื่นๆรอบข้าง ต่างก็มองมาที่เธอ เส้เหวินจึงแค่รู้สึกขาย

หน้าจะแย่แล้ว ตอนนี้ถ้าให้อยู่ตรงนี้อีกแค่หนึ่งวินาที เธอก็รู้สึก ว่าทั้งร่างกายไม่เป็นอิสระเลย!

เส้เหวินจิ้งจ้องมองฉินหลั่งอย่างดุร้าย หยิบกระเป๋าตนเอง แล้วก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ผู้จัดการให้พนักงานจัดการของบนโต๊ะอาหารให้เรียบร้อย อย่างรวดเร็ว และเชิญฉินหลั่งกับ หลี่เสียนั่งอย่างนอบน้อม อาหารที่จัดงานอย่างประณีตงดงามแต่ละอย่างถูกยกมาเสิร์ฟ ละจานๆ วงดนตรีของชาวต่างชาติก็เข้ามาแสดงใหม่อีกครั้ง แล้วยังมีบริกรมืออาชีพยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร เตรียมตัวบริการ ฉินหลั่งได้ทุกเมื่อ!

เส้เหวินจึงกับจูจี้เหวินก็ยังไม่ไปไหน แม้ว่าเมื่อครู่จะประสบกับ ความอึดอัดเข้าแล้ว เส้เหวินจิ้งก็ไม่อยากละทิ้ง โอกาสที่ได้กิน มื้อใหญ่ที่ Sofitel Hotel

พวกเขาสองคนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะธรรมดาเบอร์ 8 จากตรงนี้ สามารถมองเห็นฉันหลั่งกับหลี่เสี้ยได้

เห็นวิวทิวทัศน์ที่ล้อมรอบฉินหลั่งดีขนาดนั้น ใจของเส้เหวิน งก็กลัดกลุ้มจนถึงที่สุด! คนจนๆ คนหนึ่งที่โดนตนเองทิ้ง กำลังนั่ง กินอาหารมื้อใหญ่อยู่ในตำแหน่งที่แพงที่สุด ต่อหน้าตนเอง ใน ใจของเธอไม่มีความสงบเลย! แม้กระทั่งอาหารมื้อใหญ่ก็ไม่รู้สึก ว่าอร่อยเลย แค่รู้ว่ารสชาติแย่กว่าข้าวของมหาวิทยาลัยเสียอีก

ในเวลาเดียวกัน ภายในใจของเส้เหวินจึงก็มีความงงงันเป็น พิเศษแทรกอยู่ด้วย!
กินอาหารมื้อหนึ่งที่โต๊ะพิเศษต้องจ่ายเงินอย่างน้อยสองหมื่น หยวน แม้กระทั่งเหวินก็รับไม่ไหว ฉันหลังคนจนสุดๆคนนี้จ่าย ไหวเหรอ? ทําไมดูแล้วเหมือนเขาสงบมากเลย ท่าทางไม่ตื่น ตกใจสักนิด? เขาเอาเงินมาจากไหน?

เส้เหวินจึงกำลังจ้องฉินหลั่งอยู่ ในหัวคิดจนจะบ้าอยู่แล้ว แต่ก็ ยังเอาอาหารเข้าปากทีละคำๆ อันที่จริงนี่เป็น Sofitel Galaxy Hotel นะ ครั้งนี้ถ้าไม่กินให้พอ คราวหน้าจะได้มาอีกเมื่อไหร่ก็ ไม่รู้!

ความประหลาดใจและความสงสัยในใจของหลี่เสี้ย ก็ไม่ได้ น้อยไปกว่าเส้เหวินจึงสักนิดเลย ตั้งแต่หลี่เสี้ยนั่งลงจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่กลับมาเป็นปกติ ยังเหมือนกับฝันอยู่อย่างนั้น

“ฉินหลั่ง นายจองโต๊ะของที่นี่ได้ยังไง? แล้วก็ นายรีบบอกฉัน มาว่ามีเงินจ่ายจริงๆ ใช่ไหม?” หลี่เลี้ยถามขึ้นอย่างยังไม่ค่อย สบายใจ

“เธอสบายใจได้ ฉันบอกไปแล้วไงว่าจะไม่ทำให้เธอเสียหน้า ฉินหลั่งนิ่มบางๆพูดขึ้น

“งั้นนายเอาเงินมาจากไหน?” หลี่เลี้ยซักไซ้

“เอ่อ…” ฉินหลั่งคิดๆ: “ฉันซื้อลอตเตอรี่ แล้วดวงดี ซื้อแค่กี่สิบ หยวน แต่กลับถูกรางวัลตั้งแสนห้า

ฉินหลั่งไม่อยากให้หลี่เสียรู้เรื่องสถานะของตนเอง ไม่อย่าง น้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนก็จะห่างเหินกัน แล้วก็จะ พาปัญหามาให้เขาอีกไม่น้อยเลย!

หลังจากหลี่เสี้ยได้ฟัง กลับบ่นเขาไม่หยุด

“มีเงินแล้วก็ไม่ควรใช้จ่ายขนาดนี้ ข้าวมื้อนี้ก็เสียไปสองหมื่น หยวนแล้ว เงินพวกนั้นของนาย ใช้แล้วใช้อีกไม่นานเท่าไหร่ ก็จะ โดนนายใช้จดหมด!”

“ไม่เป็นไรหรอก เงินก็มีไว้ใช้ใช่ไหมล่ะ” ฉินหลั่งไม่สนใจ มากๆอย่างชัดเจน: “เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันฉินหลั่งรักษา สัญญากับเพื่อนที่สุด ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกว่าจะพาเธอมากิน ข้าวที Sofitel ก็ต้องพาเธอมาสิ!”

หลี่เสียได้ฟังคำพูดของฉันหลั่ง ในใจก็สั่นไหวเล็กน้อย ใน ทันที เธอจึงรู้สึกว่าฉันหลั่งน่ารักมากทีเดียว

สองคนกินข้าวเสร็จแล้ว หลังจากฉินหลั่งจ่ายเงิน ก็ออกจาก Sofitel Galaxy Hotel เลย และพวกเส้เหวินจึงออกไปเร็วกว่า พวกเขาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว

แต่เดิมวันนี้ จูจี้เหวินเตรียมตัวพาเส้เหวินงไปกินข้าวที่ Sofitel เสร็จแล้ว ก็จะไปเปิดห้องมีความสุขด้วย กันสักหน่อย คิดไม่ถึง ตอนอยู่ใน Sofitel จะเกิดเรื่องน่าอับอาย ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เขาจะยังมีใจไปมีความสุขกับเส้เหวินจิ้งที่ไหน ล่ะ? ส่งเธอที่หน้าหอพักหญิง แล้วจูจี้เหวินก็ออกไปคนเดียว

ฉันหลังกลับมาถึงหอพัก นอนอยู่บนเตียงคิดถึงตอนอยู่ที่ Sofitel Hotel ตอนที่เขากำลังกินข้าวกับหลี่เสียอยู่ ไม่ใช่เพียง ครั้งเดียวที่เขาเห็นถึง สายตาของเส้เหวินจิ้งที่ส่งมาทางตนเอง แววตานั้นซับซ้อนมาก เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย!

มุมปากของฉินหลังมีรอยยิ้มเล็กน้อย

นี่ก็ทำให้ฉันหลังตกใจเล็กน้อย เขาทำเพื่อเส้เหวินจิ้งทุกอย่าง เพื่อเส้เหวินจึงแล้วอะไรก็ตามเขารับมือได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ไม่นึก ว่าเขาจะมีความสุขเล็กน้อยที่ได้เห็นเส้เหวินจึงอับอาย

ผู้หญิงอย่างนั้น ควรจะลืมให้หมดสิ้น ในใจของฉินหลั่งคิดเอา ไว้ วันนี้เป็นเพียงแค่เริ่มต้น ต่อไปถ้าเส้เหวินจิ้งจะมายั่วโมโหเขา อีก งั้นเธอก็อย่าลังเลแล้วกัน!

เส้เหวินจึงตอนนี้กลับมาถึงหอพักแล้ว ในหัวของเธอครุ่นคิดอย่างหนัก ฉินหลั่งมีเงินจริงๆเหรอ?

เส้เหวินจิ้งจึงตัดสินใจยอมเสียหน้า ไปถามหลี่เลี้ย

เส้เหวินจึงผลักประตูหอของหลี่เสียเปิดออก ในหอของหลี่เลี้ ยกำลังคุยกันอย่างกระตือรืนร้น เนื้อหาที่คุยกัน ก็ต้องเป็นเรื่องที่ หลี่เสียไปกินข้าวที Sofitel Galaxy Hotel อยู่แล้ว สำหรับ หลี่ เสียที่สามารถไปโรงแรมระดับสูงขนาดนั้นได้ ในใจของพวกเธอ ก็อิจฉาอย่างมาก!

“อ้าว เหวินจิ้ง เธอมาแล้ว ฉันเห็นแวดวงเพื่อนของเธอ วันนี้ เธอก็ไป Sofitel ใช่ไหม? เธอกับ หลี่เสียเจอกันไหม?”

ผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งถามขึ้น

“เอ่อ…” ทำให้เหวินจึงพูดอย่างอึดอัด วันนี้ตนเองไป Sofitel แล้ว แล้วก็เจอกับหลี่เสี้ย แต่ไปยึดครองที่นั่งของหลี่เสี้ย สุดท้าย จึงทำได้เพียงออกมาอย่างหม่นหมอง นี่จะให้พูดยังไงล่ะ?

เส้เหวินจึงพูดเป็นนัยๆออกไป อย่างคลุมเครือ มองไปที่ห เสีย: “หลี่เลี้ย เธอออกมาหน่อย ฉันมีเรื่องจะถามเรื่องหนึ่ง

แม้ว่าหลี่เลี้ยจะไม่อยากสนใจเส้เหวินจิ้ง แต่สุดท้ายก็ยังตามเธอออกไป

“หลี่เลี้ย วันนี้เธอกับฉินหลั่งกินข้าวที่ Sofitel ฉินหลังเป็นคน จ่ายเงินเหรอ?” ก่อนหน้านี้ เส้เหวินจึงก็พูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องไป กองใหญ่ ในที่สุดจึงถามที่สิ่งที่สงสัยที่สุดในใจออกมา

“ใช่สิ ทำไมเหรอ” หลี่เสียก็คิดไว้แต่แรกแล้ว เส้เหวินจึงต้อง

ถามคำถามนี้แน่ๆ

เส้เหวินจึงประหลาดใจ “เขาเอาเงินมาจากไหน?”

เส้เหวินจึงเข้าใจสถานการณ์ของฉันหลังเป็นอย่างดี แต่ไหน แต่ไรเขาก็ไม่สามารถมีเงินมากมายขนาดนั้นได้อยู่แล้ว

“เธอถามเรื่องนี้ทำไม?” หลี่เสียระวังตัวขึ้นมาทันที เธอรู้สึกอยู่ ตลอดว่า เส้เหวินจึงมีจุดประสงค์อื่น

“อ้ยหยา หลี่เสีย เธออ่อนไหวขนาดนี้ทำไม? ฉันเป็นแฟนเก่า ของฉินหลั่ง เป็นห่วงเขานิดหน่อยไม่ได้เหรอ?” เส้เหวินจึงยิ้ม ปกปิด แล้วคุยเรื่องอื่นกับหลี่เสี้ยแทน

เส้เหวินจิ้งประจบหลี่เสี้ยอยู่ครู่หนึ่ง รวมกับก่อนหน้านี้ตอนที่ ทั้งสองคนยังไม่แตกคอกัน ความสัมพันธ์ก็ไม่เลวเลย ตอนนี้ สําหรับหลี่เลี้ยแล้วเส้เหวินจิ้ง ก็ไม่น่าปฏิเสธเหมือนเมื่อครู่สักเท่าไหร่แล้ว “หลี่เสี้ย เงินของฉันหลังมาจากไหนกันแน่?” เส้เหวินจิ้งเห็นถึง โอกาสแล้ว จึงถามขึ้นอีก

“เขาซื้อลอตเตอรี่แล้วถูกรางวัล ได้มาแสนห้า” ลังเลเพียงชั่ว ครู หลี่เสียก็ยอมบอกเส้เหวินจึง

“แสนห้า!” เส้เหวินจึงอ้าปากค้าง เธอเคยคิดที่ไหน ว่าฉันหลั่ง จะมีดวงดีขนาดนี้?

“เหวินจิ้ง เธอเป็นอะไร?” หลี่เสี้ยพูดอีก: “ตัวของฉันหลั่งเอง จนมากทีเดียว ได้รับเงินพวกนี้ จะได้ลดความกดดันทางการเงิน เขาสักหน่อย เธอคงไม่ได้สนใจเงินพวกนี้ของเขาใช่ไหม?”

“เฮ้ หลี่เสี้ย ดูเธอพูดสิ เธอวางใจได้เลย ฉันไม่สนใจเงินพวกนี้ หรอก” บนหน้าของเสี่เหวินจึงมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชาเล็กน้อย ในใจกำลังพูดอย่างน่าสะพรึงกลัว: “ฉันแค่จะทำให้เขาเอาเงิน มาวางไว้บนมือฉันอย่างว่าง่ายเท่านั้นเอง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ