บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้านด้วย

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 มีคนนั่งอยู่ เต็มห้องแล้ว ชายวัยกลางคนที่รูปร่างได้สัดส่วนคนหนึ่ง ยืนอยู่ ที่ทางเข้าห้องส่วนตัว กำลังคุยกับผู้จัดการของโรงแรมในเหมาะ “เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

ผู้จัดการก้มตัวเล็กน้อย ยิ้มอย่างนอบน้อมพูดขึ้น “จัดการ ตามที่คุณโข่งสั่งเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ วัตถุดิบที่คุณโข่งนำมา คราวนี้ทำให้โรงแรมของพวกเราได้เปิดหูเปิดตากว้างขึ้น สามารถรวบรวมวัตถุดิบล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ในจีนหลิงเกรงว่า คงจะมีแค่คุณโข่งแล้วล่ะครับ”

โข่งลิ่งเสียนไม่ได้สนใจคำประจบสอพลอของผู้จัดการ: “แขก ของฉันใกล้จะถึงแล้ว คุณไปจัดการเถอะ”

ผู้จัดการเพิ่งจะออกไป สาวสวยผมยาวคนนั้นเมื่อครู่ก็วิ่งเข้า มา เจอกับโข่งลิ่งเสียน จึงเดินเข้าไปใกล้ๆโข่งลิ่งเสียนด้วย ท่าทางรู้สึกผิด: “คุณโข่งคะ ฉันมาสาย ขอโทษด้วยค่ะ”

“นั่งเถอะ” โข่งลิ่งเสียนมองสาวสวยผมยาวอย่างหมดคำพูด ทอดถอนใจ: “โชคดีที่คุณชายใหญ่ยังไม่มา ไม่อย่างนั้นคุณคง ทำให้ฉันขายหน้าไปหมดแน่ๆ!!

สาวสวยผมยาวยิ้มสู้ นั่งลงไปในที่นั่งที่เต็มไปด้วยคนอย่าง เงียบๆ
โข่งสิ่งเสียนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า กำลังรอคอยอย่างเป็น กังวล หลังจากนั้นครู่เดียว ฉินหลั่งก็ปรากฏตัวอยู่ที่ทางเดินอย่าง ช้าๆ โข่งลิ่งเสียนตกใจ รีบเข้าไปต้อนรับทันที

“คุณชายใหญ่ มาถึงแล้ว รีบเข้ามาครับ รีบเข้ามา

ฉินหลั่งโดนโข่งลิ่งเสียนเชื้อเชิญด้วยความนอบน้อม เดิน เข้าไปในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 คน ในห้องทั้งหมดล้วนแต่ ลุกขึ้นยืน พวกเขาแต่ละคนใส่สูทและรองเท้าหนัง ส่วนใหญ่อายุ จะอยู่ในช่วง 4-50 ปี ล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงของจีนหลัง และยังแพร่หลายในอีกหลายเมืองด้วย

“พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ดูแลวงศ์ตระกูล ในเขตจีน ตะวันออกครับ” โขงลิ่งเสียนแนะนำให้ฉันหลังได้รู้จัก แล้วก็พูด กับคนอื่นๆด้วยความปลื้มปีติ: “นี่คือคุณชายใหญ่

“คุณชายใหญ่สวัสดีครับ/ค่ะ!” ส่งเสียงออกมาอย่างพร้อม

เพรียงกัน

“เขานี่นา!” สาวสวยผมยาวเห็นฉันหลัง ดวงตาเบิกโพลงกลม โต ในแววตาปรากฏสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อออกมาอย่างทันที ความไม่สบายใจและความกังวลก็เคลื่อนไหวไปทั่วทั้งร่าง เมื่อ ครูที่อยู่ในลิฟต์ เธอตบคุณชายใหญ่ของวงศ์ตระกูล!?

ฉินหลั่งเห็นสาวสวยผมยาวแล้ว เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน สาวสวยผมยาวที่น่าดึงดูดใจเป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของ วงศ์ตระกูลนั่นเอง

สายตาของฉินหลั่งหยุดอยู่บนใบหน้าของสาวสวยผมยาวเพียงหนึ่งนาที และกลับมาเป็นปกติอย่างทันที “ทุกคนนั่งเถอะ!”

“คุณชายใหญ่ เชิญคุณนั่งก่อนครับ!” โข่งสิ่งเสียนทำท่าทาง ชี้ไปทางที่นั่งที่หนึ่งข้างๆสาวสวยผมยาว

“อ้อ” ทันทีทันใดฉินหลั่ง ก็เดินไปทางที่นั่งอย่างเป็นกันเอง สายตาเรียบเฉยมองสาวสวยผมยาว แล้วก็มองโข่งสิ่งเสียน

เห็นคำถามที่อยู่ในสายตาของฉินหลั่ง โข่งสิ่งเสียนจึงพูดกับ ฉินหลั่ง: “เธอเป็นหัวหน้าแผนกข่าวกรองของเขตจีนตะวันออก ครับ หลัวเซียน”

หลัวเซียนยิ้ม ให้ฉันหลังเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นไม่กล้าสรรเสริญ เยินยอจริงๆ ยิ้มได้ขมขึ้นมาก ไร้เรี่ยวแรง เซื่องซึมเหลือเกิน

ก็ไม่แปลกหรอก ตบคุณชายของวงศ์ตระกูลไปแล้วนี่ ถ้าเธอ ยังมีความมั่นใจ ยังยิ้มออกมาได้สิถึงจะแปลก!

“คุณชายใหญ่ เชิญชิมดูครับ ผมตั้งใจเตรียมมาเพื่อคุณโดย

เฉพาะเลยครับ” โข่งสิ่งเสียนแนะนำให้ฉันหลั่ง

“อั้ม” ฉินหลั่งคีบอาหาร แล้วเอาเข้าปาก รู้สึกว่าอร่อยเหลือ เกิน อร่อยมากๆ

เจ็ดปีกว่าแล้วที่ไม่ได้มากินอาหารที่โรงแรมระดับสูงอย่างนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้กิน จึงรู้สึกว่าอร่อยอย่างนี้หรือเปล่านะ? ฉินหลั่ง แอบคิดเงียบๆอยู่ในใจ

แต่ฉันหลังกลับไม่รู้ว่า คนอื่นๆบนโต๊ะอาหาร ตอนที่ได้ชิม อาหารทั้งหมดบนโต๊ะนี้ ก็รู้สึกน้ำลายสอเช่นกัน อร่อยแม้กระทั่งลมหายใจ

งานเลี้ยงจบลงอย่างรวดเร็ว

“คุณชายใหญ่ ทานเสร็จหรือยังครับ? ทานเสร็จแล้วผมว่าจะ พาคุณไปพักผ่อนที่ไปเลคลับสักหน่อยครับ” โข่งสิ่งเสียนถามอยู่ ข้างๆอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ไม่บ่อยนักที่คุณชายจะให้เกียรติมา ร่วมทานอาหารด้วยกัน จึงจำเป็นต้องคอยปรนนิบัติคุณชาย ใหญ่ให้ดี

คลับ?

ถ้าจะพักผ่อนพักผ่อนที่โรงแรมก็พอแล้ว จงใจไปที่คลับ กลัว ว่าจะมีรายการพิเศษอื่นๆอีกไม่น้อยน่ะสิ

“ไม่ต้องหรอก” ฉินหลงกล่าวออกมา ด้วยหน้าแดงระเรื่อ

หลัวเซี่ยนที่อยู่ข้างๆ เมื่อผ่านงานเลี้ยงไป ความกังวลใจ ผ่อนคลายลงตั้งนานแล้ว เห็นท่าทางที่เป็นอายของฉันหลัง ก็เอา

มือปิดปากหัวเราะเบาๆอย่างไม่รู้ตัว คุณชายใหญ่น่ารักจังเลย โข่งสิ่งเสียนพยักหน้า คนอื่นๆ กำลังนั่งมองฉินหลั่งอยู่ ไม่มี ใครพูดอะไรทั้งนั้น

ฉินหลั่งมองอาหารที่อยู่เต็มโต๊ะราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จึง หยิบมือถือออกมาดูเวลา บ่ายโมงครึ่ง

“คุณชายใหญ่? มีปัญหาอะไรไหมครับ?” โข่งสิ่งเรียนถาม อย่างไม่สบายใจ ไม่ง่ายเลยที่จะได้ต้อนรับคุณชายใหญ่สักมื้อ ถ้าเขาต้อนรับอย่างขาดตกบกพร่อง นี่ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้วหากว่าเปลี่ยนเป็นนายท่าน งานผู้รับผิดชอบที่เขตใหญ่นี้เขายัง อยากจะทําอยู่ไหม?

ในใจคนอื่นๆต่างก็กำลังมองฉินหลั่งด้วยความกังวลใจ เรียน เชิญคุณชายใหญ่มาทานข้าวเรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้ อีก ผลงานอันยอดเยี่ยมที่เขตจีนตะวันออกกลุ่มหนึ่งของวงศ์ ตระกูลก็คือความสามารถแค่นี้เหรอ?

“ไม่ใช่” ฉินหลั่งค่อยๆสายหัวช้าๆ

“งั้นคุณชายเป็น…..” ในใจของโข่งสิ่งเสียนสงสัยมาก

ฉินหลั่งดูดปากเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับโข่งสิ่งเสียน “อาหารพวกนี้อร่อยใช้ได้เลย ฉันก็เลยอยากจะเอากลับไปให้รูม เมทชิมบ้าง”

ได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว โข่งสิ่งเรียนกับคนอื่นๆก็สบตา

กัน ตอนนี้ในหัวยังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ

แต่เดิมคุณชายใหญ่กำลังคิดที่จะเอาอาหารกลับไปให้รูมเมท นั่นเอง! นี่เกินความคาดหมายเกินไปหรือเปล่า?

ลูกคนรวยที่สูงส่งคนหนึ่ง ไม่นึกว่าจะเอาใจใส่ครุ่นคิดเพื่อรูม เมทขนาดนี้!

ภายใต้ความประหลาดใจของคนอื่นๆ สำหรับความน่า เลื่อมใสที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้ของฉันหลัง ครอบครัวมีเงินขนาด นั้น แต่กลับไม่วางอำนาจใหญ่โต ต่อไปคุณชายใหญ่ต้องกลายเป็นคนที่มีประสิทธิภาพแน่ๆ!

ฉันหลังก็ไม่เข้าใจ ที่คนอื่นกำลังมองตนเองอย่างตะลึงงัน เขา ๆไปที่อาหารบนโต๊ะที่ตนเองรู้สึกว่าอร่อยสักกี่อย่าง “คุณโข่ง คุณช่วยฉันเอาอันนี้ วันนี้ แล้วก็อันนี้ห่อกลับก็พอแล้ว”

“ครับๆ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” โข่งลิ่งเสียนได้สติกลับมา รีบ พยักหน้า พูดแล้ว ก็ไปที่ด้านข้าง โทรบอกให้ผู้จัดการไปดำเนิน การแล้ว

ผู้จัดการไม่กล้าเพิกเฉยอยู่แล้ว รีบสั่งหลังครัว ให้ใช้วัตถุดิบที่ โข่งสิ่งเสียนนำมาทำอาหารขึ้นมาใหม่อีกครั้ง รอจนเตรียม อาหารครบครันแล้ว ผู้จัดการยังมีความคิดที่จะวางไวน์ขวดหนึ่ง เอาไว้ในนั้นด้วย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ผู้จัดการพาบริกรสองคนมาที่ห้องส่วน ตัว 888 ในมือของบริกรแต่ละคนถือกล่องอาหารที่มีสีฟ้าขาว สลับกัน: “คุณโข่ง จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ!”

“คุณชาย คุณลองดู พอใจไหมครับ?” โข่งลิ่งเสียนเปิดกล่อง อาหารกล่องหนึ่ง ด้านในวางอาหารมากมายหลากหลายเอาไว้ อย่างเป็นระเบียบ แน่นอนว่าใช้กล่องอาหารห่อกลับทั้งหมด

“เยอะเกินไปแล้ว รูมเมทฉันแค่สามคนเองนะ ฉันเอาแค่กล่อง เดียวก็พอ กล่องนี้จะได้ไม่ต้องสิ้นเปลือง โรงแรมของพวกคุณ อยากขายก็ขาย ไม่ขายพวกคุณก็เก็บไว้กินเอง!” ฉินหลั่งฝืนยิ้ม พูดออกมาอย่างจำใจ เขาแค่อยากให้ทำอาหารสามอย่าง เท่านั้น แต่โข่งลิ่งเสียนกลับให้ทำอาหารทั้งโต๊ะ ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

“ผมช่วยคุณถือครับ!” โข่งสิ่งเสียนถือกล่องอาหารขึ้นมาด้วย ตนเอง ตามด้านหลังของฉันหลัง พวกเขาเดินออกจากโรงแรมจิ มเหมา

“พอแล้วแหละ พวกคุณกลับไปเถอะ ฉันเรียกรถกลับได้!” ฉิน หลั่งมองทุกคนแล้วพูดขึ้น

“คุณชายใหญ่คะ ให้ฉันไปส่งคุณเถอะค่ะ รถฉันอยู่ตรงนั้น หลัวเขียนยืนออกมาพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล

“เอ่อ…ก็ได้” ฉินหลังตอบตกลง

มีหลัวเซี่ยนไปส่งฉินหลั่งแล้ว โข่งสิ่งเสียนที่รออยู่ก็สบายใจ หลังจากบอกลากับฉันหลัง ก็แยกย้ายกันไป

“คุณชายใหญ่ ขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ! ในลิฟต์เป็นฉันที่ สมควรตาย ฉันยังตบ..” รอให้โข่งสิ่งเสียนออกไป หลัวเขียน เริ่มขอโทษฉินหลั่งทันที แล้วยังจับมือของฉันหลังขึ้นมา ไปตบ หน้าของตนเอง: “ไม่งั้น คุณชายก็ตบฉันสักสองทีเถอะค่ะ”

“ไม่ต้องๆ อธิบดีหลัวคุณทำอะไรน่ะ?” ฉินหลั่งถึงมือของ ตนเองกลับมา:

“ในลิฟต์ฉันก็ไม่ควรแอบมองคุณ คุณตบฉันสักที ก็ไม่เป็น อะไรหรอก”

“โดนคุณแอบมองถือเป็นโชคดีของหลัวเชี่ยน คุณชายใหญ่ ไม่โกรธฉัน ฉันก็ขอบคุณมากๆแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณชาย!”หลัวเขียนโค้งคำนับ ให้ฉันหลัง ไม่หยุดพูด

“พอแล้วล่ะ คุณไปขับรถมาเถอะ” ฉินหลั่งเอ่ยมาพร้อมกับรอย ยิ้มบางๆ

“ค่ะ” หลัวเซียนตอบรับ แล้วก็ไปขับรถ

ฉินหลังหยิบมือถือออกมา โทรหาหวงเกอ: “อยู่ไหนกัน?” “ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ในห้องคนไข้ของสังเล่นเอ๋อ”

ยังอยู่ที่ห้องคนไข้ของสังเล่นเอ๋อ ฉินหลั่งคิดว่าพวกเขาคงจะ กลับกันแล้ว อาหารในกล่องเพิ่งจะทำออกมา หากว่าวางเอาไว้ จนถึงตอนเย็นก็คงไม่อร่อยแล้ว

ฉินหลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย “ห้องคนไข้ของสังเล่นเอ๋อห้องไหน ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้”

คุยกับหวงเกอเสร็จ หลัวเขียนก็ขับรถมา เป็นรถเบนซ์ G500!

“คุณชายใหญ่ ขึ้นรถค่ะ!” หลัวเชี่ยนพูดหวานๆกับฉินหลั่ง

ฉินหลังวางกล่องอาหารเอาไว้ที่เบาะด้านหลังก่อน แล้วจึงเปิด ประตูที่นั่งข้างคนขับ เข้าไปนั่ง

“ไปมหาวิทยาลัยจีนหลิงใช่ไหมคะ? คุณชาย?” หลัวเชี่ยนหัน ไปถามฉินหลั่ง

นี่ก็กลายเป็นสถานการณ์ที่อยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนแล้ว กำลังมองใบหน้ารูปไข่ของหลัวเขียนที่ยิ้มอย่างงดงาม ในใจ ของฉินหลั่งก็มีความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาลางๆ
“โรงพยาบาลประชาชน เพื่อนฉันอยู่หลังค่อนข้างเป็นธรรมชาติ

ค่ะ”

ในรถเต็มไปกลิ่นหอมบนร่างของ

ชำเลืองมองไปร่างของหลัวเขียนอย่างรู้ตัวอีกครั้ง แต่เมื่อ

มา ใบผ่าว กระวนกระวายใจ รู้สึกขายหน้ามากทีเดียว “คุณชาย คุณกล้ามองหน่อยสิคะฉันไม่ว่าคุณหรอก” หลัว

เซี่ยนยืดๆน้ำเสียงนุ่มนวลลอยมา

หลัวเขียนมองฉินหลั่งอย่างวางเฉยฉันไม่บอกแล้วเห รอคะว่าโดนชายเป็นความโชคดีอย่างหนึ่ง

เขินอาย

ในหลัวเซี่ยนพูดขนาดแล้ว งั้นเขาไม่ต้องลับๆล่ออยู่บนนั่งข้างคนขับ กำลังมองหลัวเขียนอย่างตรงไปตรงมา

ต้องบอกว่า เส้นสวยเขาอิ่มเอิบ ข้อมือขาวละเอียด ราวกับว่า บนร่างกายของ

ฉินหลั่งมองรู้สึกคอแห้ง หากว่าตอนตอกไข่บน หน้าของเขา ก็สามารถทอดไข่สุกได้เลย
อย่างไม่รู้ตัว ก็ถึงโรงพยาบาลประชาชนแล้ว หลัวเชี่ยนแค่ มองก็เห็นสายตาของฉินหลังยังคงจู่โจมอยู่บนร่างของตนเอง อดไม่ได้ที่จะยิ้มเขินอายจนหน้าแดง

“คุณชาย ถึงแล้วค่ะ!

“อั้ม ถึงแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งเพิ่งจะมีสติกลับมา: “ขอบคุณนะ งั้นฉันไปก่อนนะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ