บทที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ!
“ทุกคนห้ามขยับ นี่ตำรวจ!” ขณะนั้นเอง ก็มีตำรวจกลุ่มหนึ่ง โผล่ มาอย่างกะทันหัน ซึ่งคนที่โผล่มาก็คือฉินปิงปิงที่กำลังเกรี้ยว กราดได้ที่ เป็นเพราะเธอถูกผู้ชายคนนั้นฉวยโอกาสเธอเมื่อตอน เช้าที่สถานีรถไฟ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเอาแต่แกล้งคนอื่นมาตลอด แต่ไม่มีใครเคยแกล้งเธอแบบนี้มาก่อน และขณะที่ฉินปิงปิงที่ กำลังลาดตระเวนอยู่นั้น ก็ได้รับแจ้งความว่ามีคนทะเลาะวิวาท กันที่คาเฟ่ตรงถนนคนเดิน ดังนั้นเธอจึงรีบมาทันที
“ทุกคนหยิบบัตรประชาชนออกมาเดี๋ยวนี้!” ฉินปิงปิงพูดด้วย สีหน้าเรียบเฉย
“อ้าว คุณเองหรือเนี่ย?” ขณะนั้นเองพอหยางล่อเห็นฉินปิงปิ งก็อดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ โลกนี้มันกลมจริงๆ เขาถึงได้มา เจอกับเธอได้ และขณะนั้นเองฉินปิงปิงก็เห็นหยางล่อแล้วเหมือน กัน พอเธอเห็นเขาสีหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นฉุนเฉียวขึ้นมา พลาง คิดเหมือนกันว่าโลกนี่มันแคบจริงๆ นะ
หยางล่อเองก็กลุ้มใจ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอกับฉัน ปิงปิงที่นี่ได้ ยิ่งพอคิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าแล้วด้วย เขาจะไหว หรือเนี่ย?
“พอดีเลยนะ! ตามหาตั้งนานไม่เคยเจอ แต่พอเลิกสนใจกลับ มาได้เจอง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอนายที่นี่ จริงๆ” ฉินปิงปิงพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว พลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหยางล่อ
หยางล่อเองก็หมด จะพูดเหมือนกัน : “ว่าไง พวกเราเจอกัน อีกแล้วนะ!”
ฉินปิงปิงเองก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พอดีเพิ่งจะได้รับ แจ้งความมานะว่าที่นี่มีคนทะเลาะกัน แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ล่ะ?”
พอได้ฟังเธอพูดแบบนั้น วางหูก็รีบคลานมาหา แล้วร้องไห้ไป ด้วยตะโกนไปด้วย : “คุณตำรวจ คุณต้องเข้าข้างผมนะ!”
“นี่นายเป็นตัวอะไรกันล่ะเนี่ย?” พอเห็นใบหน้าที่บวมเหมือน หัวหมูของว้างกำลังคลานเข้ามา ฉินปิงปิงก็ตกใจ
วางหูพูดพลางทําสีหน้าร้องขอความเป็นธรรม : “คุณตำรวจ ผมชื่อวางหู พอดีว่าหยางล่อคนนี้อัดผมจนเป็นแบบนี้เข้า ไม่ เพียงแค่นี้นะ เขายังอัดสหายของผมจนล้มไปกองกับพื้นแบบนั้น ด้วย”
พอได้ยินคำพูดของว้างหู ฉินปิงปิงจึงสังเกตเห็นพวกนักเลง ที่นอนร้องโหยหวนอยู่กับพื้นอีกสิบกว่าคน เธอหันไปมองหน้า หยางล่อแล้วถามขึ้นอย่างยากที่จะเชื่อ : “นี่นายเป็นคนอัดเจ้า พวกนี้งั้นหรือ?”
หยางล่อเองก็หัวเราะตอบอย่างเก้ๆ กังๆ : “ใช่สิ! คนพวกนี้นะ มีตาหามีแววไม่ ดังนั้น…ผมก็เลยต้องสั่งสอนพวกเขาเสียหน่อย
หือ? พอได้ยินแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำสีหน้าประหลาดใจออกมา
ฉินปิงปิงคิดไม่ถึงเลยว่า ฝีมือของหยางล่อจะเก่งถึงขนาดนี้ แค่คนๆ เดียวสู้กับคนเป็นสิบ จนคนเป็นสิบเหล่านั้นต่างก็ลงไป นอนกองกับพื้นทั้งหมด ซึ่งเขาก็ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ในเมื่อนายยอมรับว่านายเป็นคนทำ ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้ นายกลับไปที่สถานีตำรวจกับฉันด้วย” ฉินปิงปิงพูดอย่างเยือก เย็น
หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้น : “นี่คุณไม่ได้ฟังผมอธิบาย ก่อนแล้วจะจับผมไปแบบนี้เลยเนี่ยนะ?”
ฉินปิงปิงเองก็พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก : “หากมีข้อแก้ตัวอะไรดีๆ ล่ะก็ ไว้ไปพูดที่สถานีตำรวจก็แล้วกัน”
“เอาล่ะ จับตัวเขาไป
“ครับ!” ทันทีที่ฉินปิงปิงพูด ก็มีตำรวจอีกสองคนเข้ามาจับ
หยางล่อไว้อย่างรวดเร็ว
“นี่พวกคุณจะจับใครก็ได้ง่ายๆ แบบนี้หรือไง?” พอเห็นว่า สถานการณ์เป็นแบบนี้ หลินเย่ก็รีบออกมาพูดขึ้น
ฉินปิงปิงเองก็หันไปพูดพลางจ้องหลินเยด้วยสีหน้าเรียบเฉย :
“ไม่ต้องยุ่งเรื่องของตำรวจที่กำลังสืบคดี ไม่อย่างนั้นฉันก็จะจับ คุณไปด้วย”
“นี่คุณ…..….. พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหลินเยก็เต็มไปด้วยความโกรธ
หยางล่อรู้ว่าฉันปิงปิงคนนี้เป็นคนที่พูดจริงทำจริง ดังนั้นเขาจึง รีบพูดกับหลินเยว่า : “คุณกลับไปก่อนเถอะหลินเย
“จะให้ฉันยอมเห็นคุณโดนจับไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน? ที่คุณ ต้องโดนจับเป็นเพราะฉัน คุณเลยต้องไปลงมือสั่งสอนพวกนั้นนะ คะ” หลินเย่พูด และขณะนั้นเองเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ อยู่ ถ้าหากหยางล่อไม่ทำเพื่อเธอแล้วล่ะก็ เขาก็คงไม่ต้องมาโดน จับแบบนี้
หยางล่อก็ยิ้มพูด : “คุณวางใจเถอะ ผมไม่เป็นอะไรหรอก ตำรวจพวกนี้ไม่ทำอะไรผมหรอกนะ”
หลินเย่เองก็ผงกหัวหมึกๆ : “หยางล่อ ฉันต้องหาคนมาช่วย คุณให้ได้แน่ๆ”
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว น่าตัวไป!” ฉินปิงปิงพูดด้วยน้ำ
เสียงเย็นชา พลางจับหยางล่อไปทันทีโดยไม่รอให้เขาได้พูด
อะไรกับหลินเยอีก
จริงๆ แล้วตำรวจแค่ไม่กี่คนนั้นไม่ได้คณามือของหยางล่อเลย ด้วยซ้ำ ถ้าหากเขาคิดจะไปตอนไหนล่ะก็ย่อมทำได้ทุกเมื่อ แต่ที่ นี่เป็นประเทศจีน เขาจึงไม่อยากที่ก่อเรื่อง จึงยอมให้ฉินปิงปิงจับ ไปแต่โดยดี
หลินเย่กัดฟันแน่นพลางมองหยางล่อถูกจับตัวไป : “หยางล่อ ฉันต้องช่วยคุณออกมาให้ได้”
ณ ห้องสอบสวน สถานีตำรวจเมืองเจียงเฉิง
“ชื่อ?”
“หยางล่อ!”
“อายุ?”
“ยี่สิบเจ็ดปี!”
“อาชีพ?”
“ว่างงาน!”
“เพศล่ะ?”
ขณะนั้น ในห้องสอบสวนฉินปิงปิงก็ถามหยางล่อพลางจ้อง เขม็งไปที่เขา
หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็หมดคำจะพูด “นี่ยังไม่ชัดเจนอีก หรือไง ทําไมต้องถามเพศอีก?”
“เลิกพูดจาไร้สาระ รีบบอกฉันมา!” ฉินปิงปิงพูดอย่างเยือก
เย็น
หยางล่อเองก็จ้องไปที่ฉินปิงปิงพลางยิ้มเยาะ : “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวผมถอดกางเกงออกให้คุณดูก็ได้ คุณจะได้รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงไงล่ะ”
“ไอ้โรคจิต อยากตายหรือไง!” ฉินปิงปิงคิดไม่ถึงเลยว่าหยาง ล่อจะกล้าลวนลามเธอทั้งที่อยู่ที่นี่ ทำให้เธอโกรธจนลมออกหู เลยทีเดียว
พอมองเห็นท่าทางที่เดือดดาลของฉินปิงปิงแล้ว ทำให้หยางออดไม่ได้ที่จะเผยอรอยยิ้มมุมปากขึ้น
ยิ่งพอเห็นท่าทางที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของหยางล่อก็ยิ่งทำให้ สีหน้าของฉินปิงปิงยิ่งฉุนเฉียวมากขึ้นเท่านั้น
พลันฉินปิงปิงก็หันไปพูดกับนายตำรวจคนข้างๆ ว่า : “เป็น อย่างไรบ้าง? ตรวจสอบประวัติของเขาได้แล้วหรือยัง?”
นายตำรวจคนนั้นก็พูดขึ้น “ผมตรวจสอบดูแล้วครับหัวหน้า แต่เอกสารข้อมูลของผู้ต้องสงสัยคนนี้ดูแปลกมากเลยครับ เพราะในฐานข้อมูลในอินเทอร์เน็ตแทบจะว่างเปล่าเลยล่ะครับ เขาตอบอย่างประหลาดใจ
“ว่างเปล่า?” สิ่งที่ทำให้ฉันปิงปิงยิ่งมองหยางล่ออย่างสงสัย มากขึ้นไปอีก ท่าทางของเธอไม่รู้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“เฮ้ คุณตำรวจทั้งหลาย จะถามผมไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย?
ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรก็รีบปล่อยผมได้แล้ว!” หยางล่อพูดอย่าง
อดรนทนรอต่อไปไม่ไหว
“เหอะ!” พลันฉินปิงปิงก็แค่นเสียงจากลำคอออกมา : “อย่ามา อวดดีไปหน่อยเลย ถ้าหากฉันหาข้อมูลอาชญากรรมได้เมื่อไหร่ ล่ะก็ ตอนนั้นฉันจะสั่งสอนนายเอง”
ชิ! หยางล่อทำสีหน้าเหยียดหยามเมื่อได้ยินฉินปิงปิงพูด
ขณะนั้นเองสายตาของหยางล่อก็มองไปที่ฉินปิงปิงอย่างเอา เป็นเอาตาย แต่พูดก็พูดเถอะถึงแม้ฉินปิงปิงคนนี้จะนิสัยใจคอไม่ ค่อยดีเท่าไหร่ แต่รูปร่างหน้าตาก็ไม่เลวล่ะนะ
“นายมองอะไร?” พอสังเกตเห็นถึงสายตาของหยางล่อ ฉิน ปิงปิงก็ถามด้วยสีหน้าฉุนเฉียว
หยางล่อเองก็ตอบอย่างนิ่งเฉย : “ผมกำลังมองคุณอยู่นี่ไง!
ปัง!
“ไอ้โรคจิต!” พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ลุกขึ้นตบโต๊ะ เสียงดังทันที
ขณะนั้นเองนายตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆ พอเขาเห็นคำตอบของ หยางล่อแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดเหงื่อบนหน้าของตัวเอง ฉัน ปิงปิงคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดที่มีชื่อเสียงในสถานีตำรวจแห่งนี้ เลยนะ ก่อนหน้านี้ตอนที่มีผู้ต้องสงสัยมาลวนลามเธอ ผลสุดท้าย เขาคนนั้นก็ถูกฉินปิงปิงเตะอัดเข้าหว่างขา จนตอนนี้กลายเป็น ขันที่ไปแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะแบบนั้นเธอก็คงไม่ถูกย้ายมาจาก หน่วยตำรวจจราจรหรอกนะ
“ตรวจสอบได้แล้ว!” พลันนายตำรวจคนนั้นก็พูดขึ้น พอได้ยินแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำสีหน้าดีอกดีใจ : “รีบบอกมา!
นายตำรวจคนนั้นก็พูดขึ้น : “หยางล่อเพศชาย อายุยี่สิบเจ็ดปี เป็นคนเมืองเจียงเฉิงไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่อายุสิบเก้าปี แล้วก็ ไม่มีข้อมูลอยู่เลยจนกระทั่งกลับมาที่เมืองเจียงเฉิงเมื่อไม่กี่วัน ก่อนครับ”
พอได้ฟังข้อมูลของหยางล่อแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำสีหน้า ประหลาดใจ : “ไปเมืองนอกตั้งแต่อายุสิบเก้าแล้วเพิ่งจะกลับมาเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า นายอยู่เมืองนอก มาแปดปีล่ะสิ”
“ทำไมล่ะ? แล้วมันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” พอเห็นสีหน้า ประหลาดใจของฉินปิงปิงสมองของหยางล่อตอนนี้ก็คิดอะไร ต่างๆ นาๆ ยุ่งเหยิงไปหมด
ฉินปิงปิงก็ยิ้มพูดอย่างเรียบเฉย : “ต้องมีแน่นอน บอกความ
จริงมาซะว่านายไปทำอะไรที่เมืองนอกบ้าง?
หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็ตอบอย่างเย็นชา : “บอกไม่ได้!”
พอเห็นว่าหยางล่อไม่ยอมพูด ฉินปิงปิงก็หันไปถามนาย ตำรวจคนนั้นว่า “พอจะตรวจสอบได้ไหมว่าเขาไปทำอะไรที่ เมืองนอกมาบ้าง?
นายตำรวจคนนั้นส่ายหัวพูด : “ตรวจสอบไม่เจอเลยครับ ไม่มี ข้อมูลตอนที่เขาอยู่ที่ต่างประเทศเลยครับ” พลันในใจของเขาก็รู้ ว่ามีอะไรแปลกๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เมื่อออกไปต่าง ประเทศแล้ว อย่างไรก็ต้องตรวจหาข้อมูลเจออยู่บ้าง
“หาไม่เจอนั้นหรือ?” พอนายตำรวจพูดแบบนั้น ฉินปิงปิงก็ทำ หน้านิ่วคิ้วขมวด
ในใจของหยางล่อตอนนี้ก็อดจะขำไม่ได้ ถ้าเกิดหาเจอขึ้นมา จริงๆ เขาก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ ข้อมูลของเขาน่ะเป็นความ ลับสุดยอด ที่แม้แต่ที่หน่วยซีไอเอที่อเมริกา มีเพียงแค่ไม่กี่คน เท่านั้นที่รู้ตัวตนของเขา
บอกความจริงมาว่านายไปทําอะไรที่เมืองนอกกันแน่?” ฉิน ปิงปิงจ้องถามหยางล่ออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
หยางล่อเองก็ตอบด้วยสีหน้าจองหอง : “ซี อย่างไรผมก็ไม่ บอกหรอกนะ!”
“นาย…..” ยิ่งเห็นความหัวแข็งของหยางล่อ ฉินปิงปิงก็อด ไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอด
“ถ้าอย่างนั้นทำไมนายถึงกลับมากะทันหันแบบนี้ล่ะ?” ฉิน ปิงปิงยังคงถามต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้
หยางล่อได้ยินแบบนั้นก็กลอกตามอง : “ไม่เกี่ยวกับคุณเสีย หน่อย!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ