บทที่ 3 ถูกซ้อม!

หลินเย่เองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สถานที่จัดหาคู่ดีๆ แบบนี้ทำไมต้อง กลายมาเป็นแบบนี้ด้วย อีกอย่างกิจกรรมที่กำลังจัดกันอย่าง คึกคักตรงนั้นเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะได้รับผลกระทบอะไรจากตรงนี้ เลย จึงทำให้หลินเย่นิ่งเงียบไป

โครม! พอเห็นว่าวัยรุ่นหัวทองนั้นกล้าลงมือกับตัวเอง สีหน้า ของหยางล่อก็สงบนิ่งลง พลางใช้มือขวาออกแรงบิดไปที่หนึ่ง

อ๊าก! ชั่วขณะนั้นวัยรุ่นผมทองก็ส่งเสียงร้องโหยหวนเหมือน หมูที่โดนเชือด ข้อมือที่ถูกหยางล่อจับไว้ก่อนหน้านี้ถูกบิดจนหัก

เปรี้ยง! หยางล่อออกแรงเตะวัยรุ่นผมทองนั้นโดยไม่รอให้เขา ได้ตอบสนองอะไร พลันวัยรุ่นผมทองคนนั้นก็กระเด็นไปไกล

ปัง! พอได้ยินเสียงที่คาดไม่ถึงแบบนี้ ทำไมให้กิจกรรมที่กำลัง

ครึกครื้นอยู่ตอนนี้หยุดลงทันที

ทุกคนต่างก็หันมามองหยางล่อเป็นตาเดียว คิดไม่ถึงเลยว่าจะ มีคนกล้าทะเลาะกันที่นี่ ที่กิจกรรมหาคู่เลือกจัดที่นี่ก็เป็นเพราะที่ นี่มีคนอยู่เยอะ ไม่น่าจะมีคนก่อเรื่องได้ง่ายๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ทำให้คนจัดงานเสียหน้าเป็นอย่าง มาก

“ใครกล้ามาก่อเรื่องที่นี่กัน?!” ขณะนั้นเองก็มีกลุ่มนักเลง หัวไม้ประมาณสิบกว่าคนโผล่ออกมา หนึ่งในกลุ่มนักเลงก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่มีรอยบากบนใบหน้า อีกทั้งหน้าตาที่หยิ่งยโส เดินออกมาจากกลุ่มนั้น

พอมองเห็นผู้ชายที่มีรอยบากนั้น ทุกคนในคาเฟต่างก็แสดง

สีหน้าหวาดกลัวออกมาทันที

“พี่ พี่ต้องแก้แค้นให้ผมนะ!” พอวัยรุ่นผมทองเห็นหน้าผู้ชาย ที่มีรอยบากคนนั้นก็คลานไปหาเขาหางจุกตูด

ผู้ชายคนนั้นมีชื่อว่าวางหู เขาเป็นคนที่คอยคุมงานที่นี่ ถือว่า เขาพอจะมีชื่อเสียงในเมืองเจียงเฉิงอยู่บ้างเล็กน้อย ไม่ว่าพวก สถานบันเทิงอย่างเช่นพวกบาร์หรือว่าไนต์คลับ ก็มักจะต้องการ คนพวกนี้คอยคุมอยู่เสมอ

อีกอย่างถ้าสถานบันเทิงพวกนี้ไม่มีคนคอยคุมอยู่ล่ะก็ คงยาก ที่จะเปิดได้แน่ๆ เพราะมักจะมีพวกกุ๊ยมาก่อเรื่องอยู่บ่อยๆ เพราะ แบบนั้นเถ้าแก่ของบาร์ต่างๆ จึงต้องจ้างนักเลงพวกนี้มาคอยคุม เอาไว้ ทุกๆ เดือนต้องนำของไปให้เหมือนกับเครื่องบรรณาการ นั่นล่ะ แล้ววัยรุ่นผมทองนี้ ก็เป็นคนของว้างหูคนนี้ด้วย

“วัยรุ่นผมทอง เล่ามาซิว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” พอเห็น สภาพที่น่าเวทนาของวัยรุ่นผมทอง ว้างถามขึ้นอย่างเยือก เย็น

วัยรุ่นผมทองคนนั้นใช้มือชี้ไปที่หยางล่อก่อนจะเช็ดขี้มูกกับ น้ำตาไปด้วย : “พี่หู เขานั่นล่ะครับที่เพิ่งจะทำร้ายผม

พอได้ยินวัยรุ่นผมทองบอกแบบนั้น วางหูก็จ้องไปที่หยางล่อ พลางถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “นี่ไอ้หนุ่ม นายเป็นคนต่อยคนของฉันงั้นหรือ?”

สีหน้าของหยางล่อแทบไม่มีความหวาดกลัวใดๆ เลย เมื่อ ต้องเผชิญหน้ากับข้างหูที่หยิ่งยโสคนนี้ พลางพูดขึ้น : “ใช่แล้ว!

มาต่อยคนของฉันในที่ของฉันอีก ฉันว่านายหาเรื่องตายมาก เลยนะ!” พอฟังคำพูดของหยางล่อแบบนั้น วางคู่ก็อดไม่ได้ที่จะ พูดด้วยความเดือดดาลออกมา

“งั้นหรือ? แล้วนายว่าคิดว่าอย่างไร?” หยางล่อได้ยินแบบนั้น ก็หัวเราถาม

ขณะนั้นเองว้างก็หันไปเห็นหลินเยีที่ยืนอยู่ข้างๆ หยางล่อ พอ เขาได้เห็นเธอแล้วแววตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที วางหูเองก็ เป็นคนเจ้าชู้ มั่วสุมกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่กับผู้หญิงที่ดู ใสบริสุทธิ์อย่างหลินเย่นี่เขาก็เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก ทำให้ ใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างมี เลศนัยแล้วพูดขึ้น “ไอ้หนุ่ม แค่นายมอบน้องสาวข้างๆ นายคน นั้นมาให้ฉัน ฉันก็จะให้อภัยแล้วกันนะ นายว่าอย่างไรล่ะ?”

พอได้ยินวางหูพูดแบบนั้น หลินเย่ก็รีบเข้าไปหลบหลังหยาง ล่อด้วยความหวาดกลัวทันที หลินเย่เองก็ไม่ได้โง่ เธอรู้ดีว่าใน มือของวางหูคงมีแต่เรื่องไม่ดีเป็นแน่

หยางล่อเห็นแบบนั้นก็หัวเราะขึ้นถาม : “ถ้าหากฉันไม่ยอม ล่ะ?” ถึงแม้ว่าหยางล่อจะยิ้มอยู่ตลอด แต่สายตาของเขากลับดู สงบเยือกเย็นลงอย่างช้าๆ

พลันวางหูก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ : “ถ้าหากว่านายไม่ยอมล่ะก็ วันนี้ก็อย่าได้คิดออกไปจากที่นี่เลย”

“เฮอะ!” หยางล่อแค่นเสียงออกมา : งั้นหรือ? ฉันล่ะอยาก เห็นจริงๆ ว่านายจะทำให้ฉันออกไปไม่ได้อย่างไรกัน?”

“นายนี่มันอวดดีจริงๆ เลยนะ ดูเหมือนว่าไม่เห็นโลงศพจะไม่ หลั่งน้ำตาฮินะ” พอเห็นว่าหยางล่อไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลย จึง ทำให้สีหน้าของว่างเปลี่ยนไปเป็นฉุนเฉียวขึ้น จากนั้นเขาก็ โบกมือขึ้นพูด : “ลงมือเลย เอาให้มันรู้ว่านี่มันถิ่นใคร!

“โจมตีเลย!” พอสิ้นคำพูดของว้างหูก็เห็นเหล่านักเลงกว่าสิบ คนพุ่งไปทางหยางล่อทันที

“พวกเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ หยางล่อ?” พอเห็นพวกนักเลง ที่กำลังพุ่งเข้ามา สีหน้าของหลินเยอดจะฉายแววความหวาด กลัวออกมาไม่ได้ พลันเธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา ถ้ารู้ว่าวันนี้จะเป็น แบบนี้คงไม่มาหรอก แล้วก็คงไม่ต้องเกิดเรื่องอะไรพวกนี้ด้วย ฝ่ายตรงข้ามเยอะขนาดนี้เธอเองก็ไม่เชื่อว่าหยางล่อแค่ตัวคน เดียว จะรับมือไหว

หยางล่อตบเข้าไปที่หลังมือของหลินเยเบาๆ แล้วยิ้มพูด : “คุณวางใจเถอะนะ มีผมอยู่ทั้งคน ไม่มีใครทำร้ายคุณได้หรอก”

“หยางล่อ!” พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ความ รู้สึกหวาดกลัวที่หลินเมีก็หายไปหมด จนมีแต่ความรู้สึก ปลอดภัยที่ปกคลุมเธอไปทั้งร่างกาย เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น กันแน่ แต่ที่เธอรู้แน่ๆ ก็คือพวกนักเลงเหล้านั้นไม่ได้อยู่ใน สายตาของหยางล่อเลยแม้แต่นิด
ชั่วขณะที่หยางล่อกำลังพูดกับหลินเยนั่นเอง ก็เห็นนักเลงสอง คนกำลังยกหมัดพุ่งมาทางเขา

“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย จะมาโทษฉันไม่ได้นะโว้ย!” เห็นแบบ นั้น หยางล่อก็พูดขึ้นด้วยแววตาเยือกเย็น

ปัง! โครม!

สิ่งที่เห็นคือหยางลอกหมัดทั้งสองข้างพุ่งไปข้างหน้า ชั่วขณะ นั้น นักเลงทั้งสองคนก็ถูกต่อยจนลอยกระเด็นไป

หลังจากที่นักเลงทั้งสองคนนั้นกระเด็นไป หยางล่อก็พุ่งไปหา

พวกนักเลงเหล้านั้นราวกับหมาป่าที่ไล่ฝูงแกะอย่างไรอย่างนั้น

ปัง! โครม! ตูม!

ตอนนี้ได้ยินเสียงเพียงแค่หยางล่อต่อยพวกนักเลงนั้นกระเด็น ไป จนเกิดเสียงดังโครมครามไม่หยุด

หยางย่อลงมืออย่างรุนแรงจนหลังจากที่พวกเขากระเด็น กระดอนไปนั้น ได้ กระดูกของทุกคนก็หักหมดจนแม้แต่จะยืนยันไม่

แค่ชั่วพริบตาเดียว นักเลงหัวไม้สิบกว่าคนก็ถูกหยางล่ออัดลง ไปนอนกองกับพื้นจนหมด

หยางล่อยืนฟังพวกนักเลงนั้นร้องโหยหวนอย่างไม่รู้สึกรู้สา

อะไร

“นี่มัน…..” พอเห็นความโหดร้ายของหยางล่อแบบนี้ ทำให้คนทั้งหมดที่อยู่ต่างก็ตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะ หลินเยู่ที่ตอนนี้สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเลื่อมใส เธอคิดไม่ ถึงเลยว่าฝีมือของหยางล่อจะเก่งกาจแบบนี้

“คุณเก่งจังเลยหยางล่อ!” เดิมทีหลินเย่คิดว่าตัวเองต้องตายอ ย่างแน่นอน แต่ตอนนี้กลับพบว่านักเลงพวกนั้นเหมือนจะไม่ใช่ คู่มือของหยางล่อเลยแม้แต่น้อย

วางหูเองก็ตะลึงกับภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างทำอะไรไม่ถูก จนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอีกใหญ่ วางหูเองก็คิดไม่ถึงว่าหยาง ล่อคนนี้จะเก่งกาจขนาดนี้ จนทำให้เหงื่อกาฬไหลท่วมเต็มตัวเขา หมด

“เหอะๆ ไม่ใช่ว่านายจะทำให้ฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้หรือ?” หลังจากที่ส่งพวกนักเลงสิบกว่าคนนั้นลงไปกอง หยางล่อก็เดิน เข้าไปหาข้างหูทีละก้าวด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น

พอเห็นว่าหยางล่อกำลังเดินเข้ามาหาเขา บ้างก็รีบพูดขึ้น ด้วยสีหน้าหวาดกลัว : “นี่สหาย มีอะไรก็พูดจากันดีๆ ก่อนเถอะ

เหอะ!

พอได้ยินคำพูดนั้นของว้าง หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียง ดูถูกออกมา บางคนก็เป็นเสียแบบนี้ ถ้าเกิดไม่ยอมอยู่ในโอวาท เขา เขาก็จะทำตัวหยิ่งยโสต่อหน้าตลอด ขอเพียงแค่ทำให้เขา ยอมเชื่อฟัง แค่นั้นก็เขาก็จะทำตัวก้มหัวตามหลังต้อยๆ เหมือน กับหลานสนิทเลยล่ะ
*ไม่มีอะไรดีๆ พูดหรอก วันนี้ฉันจะให้นายได้ลองความ เก่งกาจของฉันซะบ้าง!” พูดจบ หยางล่อก็พุ่งเข้าไปอัดว้างทันที

“ช่วยด้วย!”

พอได้เห็นความเก่งกาจของหยางล่อแล้ว ว้างก็ไม่กล้าที่จะ ต่อต้านเขาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งพอได้ฟังเสียงร้อยโหยหวนของว่าง หู คนทุกคน ในคาเฟ่ มองไปที่หยางล่อด้วยสีหน้าหวาดกลัว ทุก คนคิดไม่ถึงเลยว่าหยางล่อคนนี้จะดุร้ายถึงขนาดนี้ แค่แป๊บเดียว ก็อัดวางหูคนนั้นจนน่าเวทนาแบบนี้

“แบบนี้ค่อยยังชั่วขึ้นเยอะเลย!” หยางลอนวดหมัดของตัวเอง ไป พลางพูดขึ้นอย่างสดชื่น

ตอนนี้เห็นเพียงวางหนอนอยู่กับพื้นอย่างน่าเวทนา ทั้งหน้าทั้ง จมูกที่ถูกอัดจนบวมเหมือนกับหัวหมู จนมองไม่ออกเลยว่าเป็น คนที่หยิ่งยโสเมื่อครู่นี้เลย

“คุณเก่งมากๆ เลยหยางล่อ!” พอเห็นว่าหยางล่ออัดวางซะ อยู่หมัดแบบนั้น หลินเยก็วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ หลิน เยู่ในตอนนี้จ้องไปที่หยางล่อราวกับว่ากำลังคลั่งไคล้ในตัวเขา อย่างไรอย่างนั้น

“อ้าว แล้วคุณจะมาดูผมทำไมล่ะเนี่ย?” พอเห็นว่าหลินเย่จ้อง ตัวเองมาตลอด หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

สีหน้าของหลินเย่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเลื่อมใสเขาอย่าง มาก : “หยางล่อคิดไม่ถึงเลยนะว่าคุณจะเก่งขนาดนี้!!
พอเห็นว่าหลินเย่พูดได้แบบนี้ หยางล่อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น พอคิดถึงคําพูดของวัยรุ่นผมทองเมื่อสักครู่นี้ที่บอกว่า หลินเคือ อาจารย์ของโรงเรียนกังฟูหาง หยางล่อก็ยิ่งรู้สึกสดชื่นเข้าไป ใหญ่ เขาไม่เคยเล่นสนุกกับอาจารย์มาก่อนเลยนี่นะ ไม่สิ เขาไม่ เคยเรียนกับอาจารย์มานานแล้วต่างหาก

ในเมื่อมีโอกาสแล้ว เขาต้องหาเวลาเรียน หาเวลาแลกเปลี่ยน อะไรหลายๆ อย่างกับอาจารย์คนนี้แล้วล่ะ แล้วตอนนี้ไม่ใช่ โอกาสหรือไง ฉันคิดออกแล้ว แล้วนายล่ะคิดออกหรือยัง?

หยางล่อรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นเจ้าความคิดจริงๆ!